Αυτή με τα κόκκινα παπούτσια, με την υπόθεση Λιγνάδη και την Υπουργό Πολιτισμού. Αυτή με την απεργία πείνας του Κουφoντίνα. Αυτή με το θέμα Γιακουμάκη που το ανέβασε πρώτο στην ατζέντα των ΜΜΕ και ξεσκέπασε καταστάσεις και πρόσωπα. Αυτή που έγινε στόχος από φασιστικά έντυπα, αλλά συνέχισε να μιλάει. Αυτή, που φώναξε «ντροπή» όταν τα πρόσωπα των ιεροδούλων γίνονταν λαϊκό ανάγνωσμα για καλλιέργεια εντυπώσεων και ο σεβασμός στους ανθρώπους κουρελιαζόταν. Αυτή που γράφει, που φωνάζει, που διεκδικεί, που μεγάλωσε ένα παιδί σε άξιο άνδρα, που ζει την προσωπική της ζωή με τους όρους της. Αυτή που δεν κουράζεται, δεν αφήνεται να πάει με τον καιρό, με τους πολλούς, με την ευκολία. Αυτή που της λένε «σώπα» και φωνάζει πιο δυνατά! Αυτή που μόνη της σηκώνει την αντίρρηση στους ώμους και με τις λέξεις χαράζει νυστεριές στο ψέμα. Αυτή που δεν καταλαβαίνει από μηνύσεις, απειλές, εκβιασμούς, εκφοβισμούς. Η Έλενα Ακρίτα! Αυτή, ρε σεις, θα μασήσει που της κλείσατε 30 μέρες την επικοινωνία στο face book! Μια της και όλοι σας και πάλι σας κερδίζει…
… Και το ελληνικό μας χιούμορ, δυναμίτης απέναντι στην απόγνωσή μας
Κάποτε σε μια συνέντευξη μου χε πει -και το θυμάμαι πάντα; «Ξανά θα πω, πως σιγά σιγά καταλάβαμε πως η κατσίκα δεν είναι του γείτονα, αλλά την έχουμε μισή μισή, πως είναι ωραίο και δύναμη και όπλο να δίνουμε ένα χεράκι βοηθείας στον διπλανό, να διατηρούμε τα ανακλαστικά του ελληνικού μας χιούμορ, σαν δυναμίτη απέναντι στην απόγνωσή μας. Όχι, δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη! Φοβερός συλλογισμός αυτός. Σοφή κουβέντα. Δε θα μας φάνε, εμείς θα τους φάμε! Μόνο το χεράκι μας τι ψηφίζει εκείνη τη στιγμή να προσέξουμε ε; Πες τους και εσύ σε όσους μπορείς! Πολύ θα με υποχρεώσουν»…
