Η Ποίηση, είναι δοξασμένη μέσα από την Ελληνική γλώσσα. Η γλώσσα μας, παρείχε ανά τους αιώνες όλα τα εργαλεία στους ποιητές μας να ξεδιπλώσουν και να διατυπώσουν με ακρίβεια όλο το εύρος της φαντασίας, της έμπνευσης και της επινόησης (συχνά άλλωστε αυτά τα τρία στοιχεία συναντώνται), ώστε να μιλήσουν για τον πόνο του ανθρώπου, τη νοσταλγία, τη γαλήνη, την αγάπη, τον έρωτα και τον αγώνα για την ελευθερία. Από το Όμηρο και τον Πίνδαρο, τον Καβάφη και τον Παλαμά, τον Ελύτη και τον Ρίτσο, έως τους «ποιητές άδοξοι που ‘ναι» του Καρυωτάκη, εκείνους που έμειναν κλειστές και διαβασμένες από λίγους ποιητικές συλλογές, συναντά κανείς όλο τον πλούτο της Ελληνικής Γλώσσας, όλο τον πλούτο της ρομαντικής και της ηρωικής σκέψης, το πλούτο της σουρεαλιστικής, της μοντέρνας και της συμβολικής έκφρασης. Οι ποιητές μας δόμησαν τον αέναο πολιτισμικό μας πυλώνα από την αρχαιότητα έως σήμερα, μας έδωσαν ανθρωπιστική και εθνική ταυτότητα και σήμαναν το υλικό ανέγερσης του εθνικού μας χαρακτήρα. Οι ποιητές μας δόμησαν τον πνευματικό μας ιστό, προήγαγαν τις αρετές του ανθρώπου στο σύνολο του και με τους ήρωες και την εκάστοτε θεματολογία τους, διαμόρφωσαν την σύγχρονη μας παιδεία, αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης μας.
Η ποίηση ωστόσο, δεν είναι μέρος ενός «βαρετού» μαθήματος, σε ώρες «νεκρές» καθώς μετράμε αντίστροφα ως το σχόλασμα, αλλά αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα όταν ερωτευόμαστε, όταν επαναστατούμε κι όταν πολεμάμε για το δίκιο του ανθρώπου, για τον πόνο του αδύναμου. Η Ποίηση μέσα από την Ελληνική γλώσσα, οξύνει και ακονίζει τη σκέψη, δημιουργεί κάλλος και υψηλή αισθητική, εξευγενίζει τα άγρια ένστικτα και τις ενορμήσεις του θυμώδους μέρους της ψυχής. Με τις ακριβείς αποτυπώσεις και διατυπώσεις, με τη ρυθμικότητα, με τα κατάλληλα σημεία στίξεις και τις παύσεις οι ποιητές δεν δίνουν απλώς φόρμα στο κείμενο τους, αλλά νόημα και υπονοούμενο, ένα υπονοούμενο που στέκεται αφορμή της κίνησης των τροχών της σκέψης, που στέκεται αφορμή της κίνησης των τροχών της αμφισβήτησης. Ας διαβάσουμε ποίηση, ας αφήσουμε τους ίδιους τους ποιητές να μας την συστήσουν και να μας την γνωρίσουν.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
Στο κείμενο του Γιώργου, οι εικόνες είναι παρμένες από έργα του Έλληνα καθηγητή της ΑΣΚΤ και σημαντικού εικαστικού του σύγχρονου ρεαλιστικού κινήματος, Γιάννη Ψυχοπαίδη, που οι ζωγραφικές ενότητες του, εμπνέονται και συνομιλούν με τους Έλληνες ποιητές και τον ποιητικό τους λόγο.
