Πριν λίγα 24ώρα, οκτώ η ώρα βραδάκι, εξερράγησαν εμπρηστικοί μηχανισμοί από γκαζάκια στο αυτοκίνητο του βουλευτή Κωνσταντίνου Μπογδάνου, αλλά και στο αυτοκίνητο της συζύγου του, έξω ακριβώς από την οικία τους, ενώ λίγο έλειψε η φωτιά που ξέσπασε από την έκρηξη να προκαλέσει ζημιές και σωματικές βλάβες σε διερχόμενους και ανυποψίαστους ανθρώπους. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι πολιτικός, πρώην δημοσιογράφος και δημόσιο πρόσωπο. Εξελέγη με 18.394 σταυρούς στο ψηφοδέλτιο της Νέας δημοκρατίας (σε νηφάλιες προεκλογικές και πολιτικές συνθήκες και το τονίζω αυτό). Κατά καιρούς, έχει τοποθετηθεί για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί ή και να θυμώνει μαζί του. Το να διαφωνούμε με την πολιτική, την ιδεολογία και τη στάση κάποιου είναι το ζητούμενο στην δημοκρατία. Γι αυτό άλλωστε δίνουμε ψήφο σε μια παράταξη η οποία θα κληθεί στο κοινοβούλιο (εφόσον περάσει το κατώφλι), να αντικρούσει με επιχειρήματα την άλλη πλευρά.
Όμως, το να κινδυνεύει ένα πολιτικό πρόσωπο να χάσει τη ζωή του ή μέλος της οικογένειας του από τρομοκρατική επίθεση, λόγω των προαναφερόμενων παραγόντων (εάν υποθέσουμε πως για τα παραπάνω πεπραγμένα κινδύνεψε), προκαλεί ανησυχία, ειδικά όταν διαβάζεις “καλά του κάνανε”, όταν ακούς “ε και;” ή όταν αιωρείται η υπόνοια της συναίνεσης στην πράξη αυτή. Αιμορραγούμε. Αιμορραγούμε, γιατί η βία και η τρομοκρατία δεν είναι δυστυχώς καταδικαστέα (σχεδόν ποτέ), από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, γιατί ενυπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη μέσα της ότι κάποιοι/ κάποιος/ κάποια την αξίζει, ανάλογα τις εκάστοτε πεποιθήσεις των κοινωνικών ατόμων ή ομάδων.
Παράλληλα με αυτές τις πρακτικές, σπεύδει να παρουσιάζεται μια αόρατη παρακρατική “κοινωνική δύναμη” που “επεμβαίνει” με τρομοκρατικές επιθέσεις, θέλοντας να επιβάλει κάποιον “ορθό” τρόπο ενασχόλησης (κατά τη δική της κρίση), με τα κοινά και να καταστήσει σαφές το άκρως διχαστικό και επικίνδυνο δίπολο ” Ή εμείς ή αυτοί”, είτε κρεμώντας ταμπέλες σε πρυτάνεις, είτε χτυπώντας μετανάστες, είτε βάζοντας βόμβες σε αυτοκίνητα βουλευτών, γραφεία κομμάτων και γραφεία καναλιών, είτε δολοφονώντας ράππερς και ως αντίποινα υποστηρικτές ακραίων κομμάτων. Ο φασισμός δεν έχει χρώμα. Είναι η βίαιη συμπεριφορά που υποδύεται την ιδεολογία και δημιουργεί τον φαύλο κύκλο του βεντετισμού, ανεξαρτήτως κινήτρων “αγαθών” και “εξαγνισμένων” από την ιδεολογία, πράξεων του δράστη.
Επειδή λοιπόν αποτελούμε από κοινού την κοινωνία, χωρίς “εμείς” και “αυτοί”, αλλά μόνο με το εμείς, επειδή λοιπόν εμείς αποτελούμε και την πολιτική, την οικονομία, την παιδεία και κάθε τομέα της χώρας, επειδή λοιπόν έχουμε κοινοβούλιο, που απαρτίζεται από διαφορετικά κόμματα, Δεξιά, Κεντρώα, Αριστερά, διαφορετικών απόψεων και βρίσκονται εκεί για να κυβερνούν και να ασκούν αντιπολίτευση, για να ασκούν εξουσία, αλλά και πίεση στην εξουσία, η τρομοκρατία δεν έχει καμία θέση πουθενά και εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνων, που βάζουν επιθετικούς προσδιορισμούς στην λέξη δημοκρατία και σε όσους είναι υποστηρικτές αυταρχικών και ολοκληρωτικών μεθοδεύσεων.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
*Η πρώτη εικόνα στο κείμενο του Γιώργου είναι έργο του διασημότερου και επιδραστικότατου, μυστηριώδους γιατί κρύβει την ταυτότητα του Βρετανού καλλιτέχνη της street art παγκοσμίως, Banksy. Τα υπόλοιπα είναι επίσης γκράφιτι από τους τοίχους όλου του κόσμου και φυσικά ένα επαγγελματικά τηλεοπτικό πορτρέτο του κυρίου Μπογδάνου.
