Ήταν Αύγουστος του 2004 και όλοι εμείς οι εθελοντές ζούσαμε μια εμπειρία – όνειρο ζωής. Στα πέντε λεπτά από το σπίτι μου, στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών, έμοιαζε να έχει μετακομίσει ο κόσμος όλος. Αντί για τον κλασικό περίπατο με τη μαμά και τις θείες μου, στο ΟΑΚΑ πλέον έβλεπα να μπαινοβγαίνουν κάθε μέρα αθλητές, προπονητές, θεατές, επίσημοι και μη, διάσημοι και μη, παιδιά και μεγάλοι από την Κίνα, την Αμερική, την Αυστραλία, όλες τις ηπείρους, άνθρωποι από όλες τις κουλτούρες που πανηγύριζαν, αγωνιούσαν, διασκέδαζαν, έκλαιγαν από χαρά ή απογοήτευση. Τα ελληνικά μετάλλια, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ολυμπιακή ιστορία, άλλα αναμενόμενα κι άλλα μεγάλες εκπλήξεις, έσκαγαν δεξιά κι αριστερά σαν βόμβες από χρυσόσκονη και δάκρυα χαράς. 16 μετάλλια εκ των οποίων τα 6 χρυσά, μέσα στις 15 κορυφαίες χώρες στον κόσμο! Αισθανόμασταν οι καλύτεροι ή μάλλον ανάμεσα στους καλύτερους, είμασταν ωραίοι, κεφάτοι, φιλόξενοι, ξέγνοιαστοι. Και είχαμε λεφτά! Λεφτά για Ολυμπιάδα, λεφτά για φιέστες στο Καλλιμάρμαρο και αυτοκινητοπομπές, λεφτά για πυροτεχνήματα χωρίς χόρταση και γιοτ και κρουαζιερόπλοια που φιλοξενούσαν προέδρους και πρωθυπουργούς και βασιλιάδες! Η μάλλον όχι;… Μάλλον όχι. Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, και έσκασαν τη φούσκα. 2008, η σημαδιακή χρονιά, και από τα 16 μετάλλια, στα 3 του Πεκίνου. 2012, κρίσης μαινόμενης, πέσαμε στα 2. Ποιος είχε χρόνο και διάθεση και (σίγουρα όχι) χρήμα για χρυσόσκονη και πυροτεχνήματα και αυτοκινητοπομπές… Οι Ολυμπιακοί Αγώνες με την Ελλάδα συμμετέχουσα κατά σώμα μόνο. Το πνεύμα αδύναμο, είχε αλλά προβλήματα…
Τεντόγλου, ο ψαγμένος και αγαπημένος αλλά και τι να μη λέει στα κανάλια…
Και από το 2016, η ανάκαμψη. Νέα γενιά, νέα πρόσωπα, Άννα Κορακάκη, Λευτέρης Πετρούνιας, Κατερίνα Στεφανίδη. Και από το 2020 ή μάλλον 2021, τα παιδιά της Εθνικής Πόλο, ο Στέφανος Ντούσκος. Και ο Μίλτος. Ο Τεντόγλου μπήκε στις ζωές μας όχι μόνο ως χρυσός ολυμπιονίκης αλλά και ως (αντι-)ήρωας-πρωταγωνιστής meme. Με μια είσοδο στον τελικό του Τόκιο εμπνευσμένη από τον αγαπημένο του ήρωα anime από το θρυλικό One Piece, φόρος τιμής στη χώρα που τον φιλοξενούσε, και που σχεδόν κανείς μας δεν κατάλαβε, μέχρι την αγκαλιά με την εθελόντρια τότε, σπουδαία Ολυμπιονίκη Χάικε Ντρέσλερ δυο χρόνια πριν, έδειξε ένα χαρακτήρα αυθεντικό και αυτό που λέμε «ψαγμένο». Κυριολεκτικά το παιδί της διπλανής πόρτας, χωρίς ποτέ ηθελημένα ή μη, να πρωταγωνιστήσει σε lifestyle σελίδες, με στυλ «τώρα ξύπνησα, φέρτε μου πρώτα έναν καφέ, α όχι, ας κάνω ένα παγκόσμιο ρεκόρ πρώτα και μετά αν είναι», κάνει, με το μίνιμαλ αλλά ουσιώδες στυλ του, τις εποχές των δαφνοστεφανωμένων ολυμπιονικών που ευλογούνταν από Αρχιεπισκόπους στο Καλλιμάρμαρο, να φαντάζουν αιώνες πίσω. Οι ατάκες του είναι πλέον τόσο διάσημες όσο και τα ίδια του τα ρεκόρ, είναι μόνιμη πηγή έμπνευσης στα βιντεάκια του Luben και αν είχε γεννηθεί Αμερικάνος, το deadpan χιούμορ του θα είχε γίνει viral παγκοσμίως. “Δεν ήθελα μετάλλιο με αυτή την επίδοση, ντροπή”, “Δε νιώθω τίποτα αυτή τη στιγμή, πειράζει;” και η μόνη μου ένσταση, «ευχαριστώ την κοπέλα μου που μου σπάει τα νεύρα και ξεσπάω στους αγώνες”, που πολλοί βρήκαν εξίσου πνευματώδη με τις υπόλοιπες (δεν ήταν – Μίλτο, αν σε εκνευρίζει, χώρισε και μη λες τέτοια στα κανάλια!) Σπάνια ευχαριστημένος με την απόδοση του, πολλές φορές και πλήρως απογοητευμένος αλλά πάντα στην πρώτη θέση, δίνει τον πρώτο λόγο στο «εμείς οι συναθλητές» και όχι στο «εγώ, εγώ, εγώ»: είχαμε ένα δύσκολο αγώνα σήμερα, ο αέρας τον έκανε πιο δύσκολο για όλους μας, δεν έπρεπε να είχα νικήσει εγώ αλλά κάποιος άλλος, και σας παρακαλώ στις εξέδρες, σταματήστε να πανηγυρίζετε για τη δικιά μου πρωτιά μέχρι να ολοκληρώσει την προσπαθεια του ο Τζαμαϊκανός συναθλητής μου!
Μετάλλια αποσπασματικά, προϊόντα κυρίως προσωπικής έκρηξης ταλέντου, θυσιών και επιμονής
Θέλει πολύ τσαγανό και κουράγιο για να είσαι Μίλτος και Μανόλο και Αντιγόνη και Λευτέρης, σε μια χώρα όπου, μετά τους πρώτους πολυπόθητους Ολυμπιακούς αγώνες που διοργανώσαμε μετά από 100+ χρόνια, η χώρα κήρυξε χρεωκοπία και όπου πλέον πολλές Ολυμπιακές εγκαταστάσεις θυμίζουν σκηνικό ταινίας με ζόμπι – από πρόσφατα Μικροπράγματα ( https://mikropragmata.lifo.gr/wtf/youtuber-mpoukarei-se-paratimeno-gipedo-tou-2004-kai-mas-deichnei-giati-ekei-prepei-na-gyristei-tainia-me-zompi/ .).
Στα εγκαίνια του πρόσφατα ανακαινισμένου προπονητικού κέντρου του ΟΑΚΑ, ο Τεντόγλου δήλωσε ότι “τα τελευταία επτά χρόνια που προπονούμαι στο κλειστό προπονητήριο του ΟΑΚΑ, είναι η πρώτη φορά που βλέπω αλλαγή. […] Το βασικότερο για μένα ήταν η θέρμανση που το ζητούσαμε χρόνια και είμαι απόλυτα ικανοποιημένος.” Την ώρα που στην ιταλική Γερουσία συζητείται η συμπερίληψη της γυμναστικής στη λίστα των δραστηριοτήτων που χαίρουν φοροαπαλλαγών για τις οικογένειες, με το σκεπτικό ότι η αδράνεια και ο καθιστικός τρόπος ζωής θα κοστίσει στην οικονομία 1,3 δισεκατομμύρια στα επόμενα 30 χρόνια, και ο αθλητισμός αντιμετωπίζεται ως επένδυση για τη χώρα (η Ιταλία τη στιγμή που μιλάμε 8η στον κόσμο με 26 μετάλλια), στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο η ώρα της γυμναστικής στα σχολεία συνίσταται στο παιχνίδι με μια μπάλα για όσους έχουν όρεξη και καθισιό για τους υπόλοιπους. Όλο το σύστημα είναι χτισμένο γύρω από την προετοιμασία για τις πανελλήνιες εξετάσεις και τις ατέλειωτες ώρες καθιστικής ζωής που αυτό συνεπάγεται για έναν έφηβο. Μέχρι να αποκτήσουμε υποδομές και σύστημα, τα μετάλλια θα συνεχίσουν να είναι αποσπασματικά και προϊόντα κυρίως προσωπικής έκρηξης ταλέντου, θυσιών και επιμονής, και όχι εθνικής, συλλογικής προσπάθειας.
Ο Μίλτος που αισθάνεται ετεροντροπή για τα Τέμπη και ο Μανόλο που «ο ρατσισμός και η κατάθλιψη» τον έκαναν αυτό που είμαι
Το βράδυ πριν το δεύτερο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του Μίλτου, ο κόσμος όλος είχε παρακολουθήσει ακόμα ένα παρισινό γκραν-γκινιόλ αριστούργημα. Το θρίαμβο του δικού μας Μανόλο, θρίαμβο όχι μόνο αθλητισμού, αλλά και επιμονής και υπέρβασης κάθε λογής εμποδίων, σωματικών και ψυχολογικών (“ο ρατσισμός και η κατάθλιψη με έκαναν αυτό που είμαι”). Ο συναθλητής του Αμερικανό-Σουηδός Armand Duplantis, ορθά αποκαλούμενος και Mondo, λες και το ήξεραν ότι μια μέρα θα τον κατακτούσε, αφού εξασφάλισε νωρίς-νωρίς το χρυσό του μετάλλιο, συνέχισε τις προσπάθειες μέχρι να θρυμματίσει με το έτσι θέλω το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ στα 6,25 μέτρα. Οι συναθλητές του και ο πλανήτης όλος στο ρόλο θεατή στο έργο του Μόντο, του υπερανθρώπου με το τέλειο μαλλί, την λίγο μπλαζέ έκφραση Τιμοτέ Σαλαμέ και τις καλοστημένες πόζες για τις κάμερες, του μόνου που μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη διώροφου κτιρίου, και το πλήθος να παραληρεί καθώς αυτός αγκαλιάζει και φιλάει τους καλογυμνασμένους ακόμα και σε αυτή την ηλικία γονείς του και την εντυπωσιακή influencer Σουηδέζα σύντροφο του. Ο Μίλτος από τα Γρεβενά, πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης σε δυο συνεχόμενες Ολυμπιάδες μετά τον θρυλικό Carl Lewis, παγκόσμιος και πανευρωπαϊκός πρωταθλητής ανοιχτού και κλειστού στίβου με την τρίτη καλύτερη ευρωπαϊκή επίδοση όλων των εποχών στα 8,65 μέτρα, και 11 χρυσά μετάλλια, χωρίς αμερικανικά πανεπιστήμια, ινφλουένσερ συντρόφους και star system πόζες (αλλά μακράν καλύτερη φωτογράφιση στη Vogue🤩), που ξέρει ότι δύσκολη δουλειά δεν είναι η δική του, αλλά η οικοδομή και ο φούρνος που δουλεύει ο κολλητός του, ο Μίλτος που αισθάνεται ετεροντροπή για τα Τέμπη, έφτασε στα ίδια ύψη. Και προσγειώθηκε, όπως το συνηθίζει, και με τα δυο πόδια σταθερά στη γη.
