Στο ντεμπούτο της στο λονδρέζικο θεατρικό σανίδι, η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ (σε συντομογραφία SJP) μαζί με το σύζυγό της Μάθιου Μπρόντερικ, διάλεξε να μεταφέρει την παράσταση Plaza Suite του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα Νιλ Σάιμον από το Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης όπου η παράσταση είχε πρωτοανεβεί, στο θέατρο Savoy του Λονδίνου. Ο Νηλ Σάιμον, που έχει υπογράψει θεατρικά έργα και μετέπειτα και σενάρια ταινιών όπως το Ξυπόλητοι στο Πάρκο, το The Odd Couple (η κινηματογραφική εκδοχή με τους αξέχαστους Γουόλτερ Ματάου και Τζακ Λέμον) και το Sweet Charity, και είχε βραβευτεί με Τόνυ και Χρυσές Σφαίρες, ήταν ο μόνος εν ζωή θεατρικός συγγραφέας που το 1983 απέκτησε το δικό του θέατρο στη Νέα Υόρκη, το Neil Simon theatre.
Οι τιμές αρκετά τσουχτερές ακόμα και σε σχέση με τα πάντα ακριβά θεατρικά εισιτήρια του Λονδίνου (οι πιο προνομιούχες θέσεις γύρω στις 400 λίρες…), αλλά, αναμφίβολα γοητευμένη από την κινηματογραφική και τηλεοπτική πορεία των δύο ηθοποιών και του μεγάλου θεατρικού συγγραφέα, μάζεψα τα μπογαλάκια μου (ή μάλλον τις λίρες μου) και πήγα. Ο χώρος όπως πάντα στο West End φαντασμαγορικός, τα σκηνικά εντυπωσιακότατα, τα κοστούμια, πιστά στην εποχή που εκτυλίσσεται το έργο, επίσης, αλλά ίσως και λίγο προβλέψιμα και κυριολεκτικά – είμαστε στο 1968 – 69, η πολυτελής σουίτα του ξενοδοχείου Πλάζα είναι μια κλασικού ύφους πολυτελής σουίτα με θέα τους ουρανοξύστες και τα κοστούμια είναι καμπάνες, ψυχεδελικά πριντ τύπου Pucci και εμπριμέ φορέματα με καπελαδούρες. Οι ερμηνείες αριστοτεχνικές – που Ροζίτα Σώκου δεν είμαι, αλλά μια άποψη ως φιλοθεάμον κοινό την έχω. Άλλωστε τέτοια ονόματα είναι εγγύηση, δεν στηρίζεται επάνω σου μια ολόκληρη βιομηχανία κινηματογράφου και τηλεόρασης τυχαία… Η SJP σπινθηροβόλα, αεικίνητη και απολαυστικά ανάλαφρη, ο Μάθιου Μπρόντερικ εξαιρετικός κωμικός, χαμαιλεοντικός, μου θύμισε ότι από την εποχή του εμβληματικού enfant terrible των 80ς Ferris Bueller, μπορεί να έχουν περάσει 38 χρόνια, αλλά στην ουσία δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα.
Και τώρα στο επί ταύτα: μια σπονδυλωτή κωμωδία καταστάσεων όπου τρία διαφορετικά ζευγάρια αντιμετωπίζουν διαφορετικού είδους κρίσεις σε διαφορετικές χρονικές στιγμές αλλά στην ίδια σουίτα ξενοδοχείου, τη σουίτα 719 του ξενοδοχείου Πλάζα της Νέας Υόρκης. Στην πρώτη πράξη, η σύζυγος έχει κλείσει τη σουίτα με σκοπό να γιορτάσει την 24η επέτειο του γάμου τους, την οποία ο πολυάσχολος επαγγελματίας μεσόκοπος σύζυγος έχει ξεχάσει. Στην πορεία ανακαλύπτει ότι ο άντρας της διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με την κατά πολύ νεότερη γραμματέα του και η πράξη τελειώνει με το σύζυγο να την εγκαταλείπει μόνη της στη σουίτα και να φεύγει, υποτίθεται για επείγουσες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Η πρώτη πράξη ξεκινάει γλυκόπικρα με μια σύζυγο να αναπολεί τα νεανικά της χρόνια αλλά και να ανυπομονεί να γιορτάσει την επέτειό της με τον άντρα της και τελειώνει με μια γυναίκα μόνη. Στην πορεία ακούγονται ατάκες όπως “όλοι απατούν τις γυναίκες τους με τις γραμματείς του, από το δικό μου σύζυγο περίμενα περισσότερα!” Αναρωτιέμαι αν τέτοιες ατάκες πρέπει να μας κάνουν να πεθαίνουμε στα γέλια εν έτει 2024.
Η δεύτερη πράξη ασχολείται με το πως ένας διάσημος παραγωγός του Χόλιγουντ συναντιέται στην ίδια σουίτα με τη highschool sweetheart του, την κοπέλα με την οποία «τα είχε» στο Λύκειο, πλεόν παντρεμένη με παιδιά, και προσπαθεί να την αποπλανήσει με τη δύναμη της διασημότητάς του, με ιστορίες από τη φιλία του με σταρ του Χόλυγουντ και γερές δόσεις βότκας και εν τέλει τα καταφέρνει. Κι αυτό πολύ αστείο; Από αυτό το σημείο και μετά, αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως κάτι παρόμοιο προσπάθησαν να κάνουν οι πρωταγωνιστές και παραγωγοί της παράστασης με το κοινό επιλέγοντας το συγκεκριμένο κείμενο, να το σαγηνεύσουν με το star power τους δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα (για να θυμηθώ κι εγώ τα σχολικά μου χρόνια) διασκέδαση χωρίς ψυχαγωγία.
Στην τρίτη και τελευταία πράξη, ένα ζευγάρι βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας, γιατί η κόρη τους που είναι έτοιμη να παντρευτεί, έχει κλειστεί στο μπάνιο της σουίτας και αρνείται να βγει για να πάει στην τελετή. Ακολουθούν διάλογοι πανικού μεταξύ των γονιών και διαπραγματεύσεων με την κόρη που και πάλι θα έπρεπε να μας κάνουν να ξεκαρδιστούμε στα γέλια. Ο πατέρας απευθυνόμενος στην γυναίκα του: “Λοιπόν, το αποφάσισα, με το που την πιάσω με τα χέρια μου θα τη σκοτώσω. Όταν τους δείξω το λογαριασμό για όσα πλήρωσα γι’ αυτό το γάμο, δε θα βρεθεί κανένας ένορκος σ’ αυτό τον πλανήτη να με καταδικάσει… Και αν από θαύμα επιζήσει, καμία συζήτηση πλέον για γάμους… Να κλειστεί σε μοναστήρι. Ας γίνει βιβλιοθηκάριος με χοντρά γυαλιά και ένα μολύβι στα μαλλιά της, εγώ δεν πληρώνω γι’ άλλους ακυρωμένους γάμους…”
Δεν αμφιβάλλω ότι το 1968, ατάκες σαν κι αυτές έβγαζαν πολύ γέλιο (απ’ ότι διαπίστωσα, το ίδιο γίνεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα…). Άλλωστε όλοι μας έχουμε δει ταινίες της εποχής, όπου ατάκες όπως “χούφτωστην” και σφαλιάρες δεξιά κι αριστερά όχι μόνο μας έκαναν μέχρι πολύ πρόσφατα να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια αλλά και αποτελούσαν ιερές αγελάδες που κανείς δεν θα τολμούσε να κριτικάρει, γιατί μας ήταν αδιανόητο ότι μια σκηνή θα μπορούσε να είναι κωμική χωρίς να υποτιμά κάποιον. Ατάκες σαν κι αυτές όμως δεν έχουν γεράσει ιδιαίτερα καλά και ναι, ευτυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο σήμερα να τις αποκαλούμε ανοιχτά γι’ αυτό που είναι, σεξιστικές και μισογυνικές. Αυτή και η άποψη των θεατρικών κριτικών του Guardian και του TimeOut London – https://www.theguardian.com/stage/2024/jan/29/plaza-suite-review-savoy-theatre-london-sarah-jessica-parker-matthew-broderick
https://www.timeout.com/london/theatre/plaza-suite-review
Αναρωτιέμαι αν τέτοιες ιστορίες χρειαζόμαστε σήμερα, που κοιτάμε πως να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο μετά από αιώνες καταπίεσης – είτε είμαστε γυναίκες, είτε μέλος οποιασδήποτε άλλης καταπιεσμένης μειονότητας – πλειονότητας. Γιατί η SJP, ο Μάθιου Μπρόντερικ κι οποιοσδήποτε άλλος καλλιτέχνης τέτοιου βεληνεκούς σαφώς και δεν έχουν υποχρέωση να παίζουν μόνο την Εκάβη και την Blanche DuBois και κανείς δεν θα έπρεπε να υποτιμά τον κρίσιμο ρόλο που παίζει η κωμωδία, ακόμα κι η αποκαλούμενη “ανάλαφρη” στην κοινωνία. Αλλά όταν σου δίνεται ένα τέτοιο βήμα, μια τέτοια πλατφόρμα εκατομμυρίων, μια τέτοια δύναμη που δεδομένα έχεις ως ηθοποιός του Χόλιγουντ, σε μια Αμερική που ακόμη μια φορά αγωνιά μπροστά στην προοπτική μιας δεύτερης θητείας Τραμπ, τουλάχιστον χρησιμοποίησέ την όχι για αρπαχτές αλλά για να δώσεις λίγο νόημα στις ζωές του κοινού.
Το Sex and the City, που εκτόξευσε τη διασημότητα της SJP στα ύψη, όσο και να θεωρείται πλέον το franchise του ξεπερασμένο και ανούσιο, ξεκινώντας το μακρινό 1998, ήταν μια σειρά που απέκτησε αυτή την τρομερή απήχηση γιατί ακριβώς υπήρξε τόσο σημαντική για τις γυναίκες: τέσσερις τριαντάρες ανύπαντρες και ανεξάρτητες οικονομικά γυναίκες καριέρας δίνουν υπόσχεση η μια στην άλλη να αρχίσουν να “φέρονται σαν άντρες” στον τομέα των σχέσεων, χωρίς να στοχεύουν σε αυτό που η κοινωνία περιμένει από αυτές, στο να “τυλίξουν το γαμπρό”, αλλά απλά στο να περνάνε καλά. Με την πρόσφατη επιλογή της, η SJP, που και η ίδια είχε εμπλακεί στο κύμα καταιγιστικών αποκαλύψεων του #metoo, (https://www.ethnos.gr/lifestyle/article/49372/thymasexoyalikhsparenoxlhshshsaratzesikaparker), εξέπληξε αρνητικά μέχρι και τους New York Times, των οποίων ο επικεφαλής κριτικός θεάτρου Jesse Green γράφει: “Η τρέχουσα παραγωγή φαίνεται να ελπίζει ότι θα κοιτάξουμε αρκετά επιεικώς το ανίδεο παρελθόν μας για να το δικαιολογήσουμε με ένα «έτσι ήταν τα πράγματα» ανασηκώνοντας τους ώμους και γελώντας. [Όμως…] Το παρελθόν δεν είναι ακόμη αρκετά παρελθόν για να θεωρηθεί αστεία μια τόσο άδικη μάχη των φύλων. Στο «Plaza Suite», τα φαντάσματα του #MeToo στοιχειώνουν την αίθουσα.” https://www.nytimes.com/2022/03/28/theater/plaza-suite-review.htmln
Και τέλος, στην πόλη αυτή όπου ακόμα και ο Σαίξπηρ ανεβαίνει φρέσκος και αναθεωρημένος, με επαναστατικές παραστάσεις που εξαφανίζουν τις έμφυλες διακρίσεις, με έγχρωμους Ρωμαίο και Ιουλιέτα στο The Shakespeare Globe https://www.shakespearesglobe.com/whats-on/playing-shakespeare-with-deutsche-bank-romeo-and-juliet-2024/#photos-videos, και με ηλικιωμένο Άμλετ τον Sir Ian McKellen και γυναίκες στους βασικούς αντρικούς ρόλους, περιμέναμε πολλά περισσότερα. https://www.facebook.com/TheatreWindsor/videos/1243812362718516//
.