Είναι η Πολιτεία της Λιακάδας. Αγαπά τα χρώματα. Ροζ – κουφετί, σιελ – ουρανί, κίτρινο – λεμονί, πράσινο – παπαγαλί! Χτίζει σπίτια, αγοράζει φορέματα, φοράει καπέλα, οδηγεί αυτοκίνητα σ αυτή τη πολυχρωμία.
Όταν νυχτώνει λες και αυτά τα χρώματα όλα συναντιούνται και μπερδεύονται στον ουρανό της Φλόριντα, να σε ζαλίζει και να το απολαμβάνει, κοιτώντας πάντα προς τα πάνω.
Είναι σχετικά κοντά στον Ισημερινό, γι’ αυτό είναι εδώ το Διαστημικό Κέντρο Kennedy, όπου αυτόν τον ουρανό κοιτούσαν με απέραντο θαυμασμό στις εκτοξεύσεις των πυραύλων με προορισμό τη Σελήνη.
Συνορεύει με την Αλαμπάμα και στα νότια, το αρχιπέλαγος Κις είναι η άκρη της Αμερικής, όσο πιο κοντά στην Κούβα γίνεται. Στη Φλόριντα ο Νότος συναντάει τον Βορρά, λένε…
Έχει υγρασία, δέντρα πολλά και παράξενα, ζώα και πουλιά σ όλα τα χρώματα και κάποια αλλόκοτα, που ζουν με τους ανθρώπους, στα σπίτια τους, στις ξύλινες βεράντες τους, τις στερεωμένες μέσα στη θάλασσα.
Έχει θαλάσσιους ελέφαντες που έρχονται ξετσίπωτα και σε κοιτάνε άμα κάνεις μπάνιο στη πισίνα, πίσω απ το σπίτι, δελφίνια που κολυμπάνε κάτω απ τα πόδια σου όταν πίνει καφέ και κροκόδειλους που κρυφοκοιτανε μοχθηρά μέσα απ τις καλαμιές.
Έχει γλάρους, ροζ φλαμίνγκο, άλλα σκούρα φλαμίνγκο, πελεκάνους και πελαργούς, γερανούς και τόσα πουλιά που μετα βίας σε ανέχονται, κοιτώντας σε φευγαλέα με δυσφορία, γιατί καταλαμβάνεις το χώρο τους στη γη, αλλά ευτυχώς στον αέρα δε τα ενοχλείς ακόμα.
Κοιτάς το παιχνίδι των δελφινιών, ακούς την φωνή τους, σα γέλιο παιδικό, τα βλέπεις να χάνονται στη θάλασσα την πότε σκούρα γκρι στην άκρη του μοβ και πότε καταμπλε απ τον ήλιο να σε πονάει απ την τόση ομορφιά της.
Οι άνθρωποι που είναι διακοπές πάντα γελάνε. Μυρίζουνε αλμύρα, αντιηλιακά και ξενοιασιά. Κάνουν το γουίντερ μπρέικ τους επίσημα και με το νόμο και απολαμβάνουν ζεστές ακτίνες ήλιου, απόθεμα για τον τεχνητό φωτισμό των γραφείων τους.
Κάπου παίζει εκείνο το τραγούδι από το Κοκτέιλ, με τον Τομ Κρουζ, αν ενθυμείστε, αλλά τα γλαροπούλια κερδίζουν φωνητικά κάθε άλλο ήχο ανθρώπων.
Την άνοιξη μοσχοβολά ο αέρας απ τα λουλούδια. Φλόριντα στα Ισπανικά, άλλωστε, θα πει «ανθισμένη».
Οι άνθρωποι ζούσαν εδώ χιλιάδες χρόνια πριν φτάσουν οι Ευρωπαίοι. Ο Χουάν Πόνθε ντε Λεόν, που συνόδευσε τον Χριστόφορο Κολόμβο στο δεύτερο ταξίδι του, έφτασε ένα Πάσχα, ψάχνοντας να βρει της Πηγής της Νεότητας. Αντ αυτής τον βρήκανε τα βέλη των ιθαγενών και πέθανε απ τα τραύματά του, στην Κούβα.
Έχει μια κομητεία που την λένε Πορτοκάλι. Και έχει απέραντους πορτοκαλεώνες. Όλη η Φλόριντα μοσχοβολάει από πορτοκαλανθούς και βρέχεται από κύματα και φρεσκοστυμμένους χυμούς πορτοκάλι.
H Julie Makris ζει τα καλοκαίρια στη Νέα Αγγλία και στην Κέρκυρα και τους χειμώνες στη Φλόριντα. Είναι επιχειρηματίας. Γράφει νουβέλες, φωτογραφίζει τις στιγμές στον κόσμο γύρω της και συχνά τις φτιάχνει καρτ ποστάλ. Ζει με τον σύζυγο της, ταξιδεύει με τη μαμά της, την Rena, γιορτάζει πάντα με τα εγγόνια της και όταν μιλάει λίγα ελληνικά με κερκυραϊκή προφορά είναι ακαταμάχητη.
