Christmantine: Τα Χριστούγεννα που θα λάτρευε ο γερο Σκρούτζ! – Ο Tempora! O Mores*!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΡΑΤΑΝΟ

Τα παιδάκια δεν ξεχύθηκαν στις γειτονιές της χώρας να τραγουδήσουν τα κάλαντα, αφού δεν προβλέφθηκε ένας συνθηματικός αριθμός για το 13033 που θα εξασφάλιζε το νόμιμο σεργιάνι των καλαντιστών καθώς οι αστυνομικοί δεν μπορούν να τρέξουν με τις στολές του Robocop για να κυνηγούν μικρά παιδιά. Τους καθυστερεί και ο κόσμος που τους μοιράζει συγχαρητήρια σε κάθε στενό, σε κάθε πάρκο. Ίσως κάποιοι απαράδεκτα ρομαντικοί να έμπαιναν στο πνεύμα των Χριστουγεννών, ακούγοντας τα κάλαντα από παιδάκια που συνοδευόταν από έναν γονέα, χωρίς να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των ενοίκων. Αλλά αυτό είναι προφανώς επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Ίσως αν τα έλεγαν μέσα στα παστωμένα λεωφορεία με τα ακίνητα κεφάλια τα πράγματα να ήταν πιο ελεγχόμενα. Καλά που υπάρχουν τα κόκκινα newsletter των μεγάλων αλυσίδων, με τα τεράστια χριστουγεννιάτικα δέντρα και τις χρυσές μπάλες επάνω του, να μας θυμίζουν πως είναι η εποχή που η χαρά μας είναι, αν όχι υποχρεωτική, επιβεβλημένη. Α και το κέντρο της Αθήνας, που στολίστηκε αποκλειστικά για τους φωτορεπόρτερ.

Όχι πως δεν είναι γελοίοι οι επικίνδυνοι συνωμότες.

Αυτές όμως οι γιορτές θυμίζουν περισσότερο μια μακρόσυρτη Μεγάλη Εβδομάδα με το Σάββατο της Ανάστασης να μετατίθεται με διαγγέλματα. Ένας γείτονας μπορεί να καταγγείλει τον άλλον στην αστυνομία, αν μετρήσει υπεράριθμους και οι αστυνομικοί, εκτελώντας το καθήκον τους, να μπουκάρουν στο σπίτι για την καταμέτρηση, να αρχίσουν να ψάχνουν για κρυμμένους παρανόμους σε ντουλάπες, υπόγεια και κρύπτες. Κι έτσι να συγκεντρωθούν σε ένα σπίτι, όχι εννιά, αλλά δεκαεννιά άτομα.

Όχι πως δεν είναι επικίνδυνοι οι γελοίοι συνωμότες.

Αλλά όπως και να τα κάνουμε αυτά τα Χριστούγεννα είναι η χαρά του κάθε μίζερου γεροΣκρουτζ. Γιατί τα Χριστούγεννα θα είναι πάντοτε μια οικογενειακή γιορτή, με το παράπονο της μαμάς που δεν είδε νύφη ούτε αυτή τη χρονιά, τις χιλιοειπωμένες ιστορίες του μπαμπά πασπαλισμένες με νέες συγκλονιστικά αδιάφορες λεπτομέρειες -αν αναφωνείς που και που «μα πως δεν μου το είχες πει αυτό» τονώνεται η αυτοπεποίθησή του με ό, τι αυτό συνεπάγεται, τη μουρμούρα της γιαγιάς, τις επισκέψεις στους γηρασμένους νονούς. Αγάπη και αγκαλιές, πειράγματα και γέλια, φαγητά μαγειρεμένα με αγάπη και λίγο λιγότερο αλάτι, κρασιά από εκείνον τον φίλο που αν το δοκίμαζαν Γάλλοι θα είχαν ρημάξει τους αμπελώνες τους με τα ίδια τους τα χέρια και θα το γύριζαν στην καλλιέργεια φαρμακευτικής κάνναβης.

Αυτά είναι τα συστατικά των Χριστουγέννων, των ημερών που είναι εντάξει να αγκαλιάσεις κάποιον και να του πεις ότι τον αγαπάς, χωρίς να φανείς μαλθακός, ακατανόητα συναισθηματικός.

Κι όμως, ήταν αναγκαίο με κάποιο ηλίθιο τρόπο -εναλλακτικά δοκιμάστε το λήμμα «συμπαντικό» όπως χρησιμοποιείται από τον υπερεκτιμημένο Κοέλιο, να ζήσουμε κάτι τόσο σοκαριστικό. Δυστυχώς, είναι τέτοια η δομή της ανθρώπινης φύσης, που η αξία του οτιδήποτε θεωρείται δεδομένο αποτιμάται με την ένταση των συναισθημάτων μετά την απώλειά του. Χάσαμε αυτά τα Χριστούγεννα για να μάθουμε να εκτιμάμε τα πολλά επόμενα. Εύχομαι να γίνουν ανέκδοτα και τραγούδια όσα θα ζήσουμε φέτος. Και να λέμε τις ιστορίες μετά από τριάντα χρόνια και να προσθέτουμε ό, τι πιο χαζή λεπτομέρεια θυμηθούμε ή σκαρφιστούμε. Και του χρόνου!