ΑΠΟΨΗ

… Αυτό το κενό της ύπαρξης στα μπετά της πόλης και στα στενά μπαλκόνια, το κενό της ύπαρξης που διαλύει κάθε φορά που το κοιτάς και φοβάσαι να πέσεις μέσα του […]

Όσο περισσότερο κοιτάμε γύρω μας, τόσο περισσότερο βλέπουμε άτομα υποχρεωμένα ν’ αλλάζουν την αλήθεια με την βεβαιότητα […]

Ο Φοίβος Γκικόπουλος γράφει για το πως ο Όργουελ έκανε τα πάντα για να παραμείνει τίμιος και ελεύθερος από κομματικές επιρροές, και γι’ αυτό υπήρξε τόσο αφόρητα μοναχικός, ο αγώνας του […]

Άραγε όταν γέρασε ο Οβελίξ και δεν μπορούσε να σηκώσει τεράστια μενίρ με το ένα χέρι, έμενε, στις καλύβες του χωριού, ξεχασμένος, με ξέπλεκες κοτσίδες να προσπαθεί να θυμηθεί λεπτομέρειες από ένα παρελθόν όλο δύναμη; […]

«… Απολαμβάνω κάθε μου στιγμή, στιγμή που μου χάρισες Εσύ… Θεέ μου, Απόμακρε και Κοντινέ μου… Αν σε μισήσω, θα πει πως επιτέλους αρχίζω και πιστεύω σε Σένα…»… – Lee και Lou […]

… εκείνα τα χαμένα για πάντα αντικείμενα, ενός στολισμένου παρελθόντος επικεντρωμένης παιδικής απορίας για την ύπαρξης τους, ως αγιοποιημένο κιτς, δεκάδων ωρών αποχαυνωμένης παρατήρησης, στο περιθώριο ανάμνησης, που έδειχνε ατέλειωτη, για το πότε θα μεγαλώσουμε… […]