-Και μη ξεχνάμε αγαπητοί: «εάν το Α είναι η επιτυχία στη ζωή, τότε το Α ισούται με χ συν ψ συν z. Το χ είναι η εργασία, το ψ είναι το παιχνίδι και το z είναι να κρατάς το στόμα σου κλειστό» – Άλμπερτ Αϊνστάιν
Η τηλεοπτική ψυχαγωγία έχει εγκλωβιστεί σε χαμηλές τηλεθεάσεις, ανέμπνευστες ανακυκλώσεις θεμάτων, τεμπελιά της διεκπαιρεώσης και μόνο, και σε έναν δικό της μικρόκοσμο, τον οποίο αναμασά και μεγεθύνει με κάθε τρόπο, κρίνοντας και σχολιάζοντας, μικρόψυχά τα δικά της πρόσωπα. Με τους ίδιους παρουσιαστές και παρουσιάστριες πάντα, αλλά που και αν ακόμα είναι νέοι ως πρόσωπα, δεν είναι σε νοοτροπία και συμπεριφορά, κοπιάροντας τους προηγουμένους, αφήνονται τα πάνελ, να κάνουν την βρώμικη δουλειά. Τσακωμοί, μπηχτές, ισορροπίες, επιθέσεις, ανάληψη εθνών πέφτουν στις πλάτες επαγγελματιών, που τουλάχιστον για τους παλιούς, είναι θέμα βιοπορισμού πια η ύπαρξη τους σε αυτό το γυαλιστερό αλλά εξουθενωτικά ναρκισιστικο περιβάλλον. Όχι πως δεν υπάρχουν και εκείνοι με τις φιλοδοξίες αντιστρόφως ανάλογες της πραγματικότητας, που σύντομα θα τους προσγειώσει. Με μια παλιακή σχηματοποίηση, συμμετρική των όσων συμβαίνουν καθημερινά στις μικρές οθόνες, σα να είναι οι νάνοι της Χιονάτης – παρουσιάστριας που πλαισιώνουν, οι άνθρωποι των τηλεοπτικών πάνελ, διαπεραιώνουν ρόλους, με το βλέμμα κυρίως στο μηνιάτικο που θα τους επιτρέψει να επιβιώσουν -οι μεγάλοι- ή στα εμπορικά τους, που θα τους πλουτίσουν οι νεότεροι που έχουν βρει τις άκρες τους στο διαδίκτυο. Ο Γκρινιάρης, ο Σοφός, ο Χαζούλης, ο Ντροπαλός, ο Συναχωμένος, ο Υπναράς και ο Χαρούμενος στην ελληνική δεκαετιών, παγιωμένη, πραγματικότητα έχουν πάρει άλλους ρόλους -σχεδόν!- ενώ η Χιονάτη παραμένει ίδια υπό το φως των προβολέων και κακιά μάγισσα δεν υπάρχει… μάλλον!
Ο – η καταξιωμένος – η: Είναι ο τύπος «επίκληση στην αυθεντία», ή «ο σοφός Νέστωρας», ή ο «τι τραβάει και αυτός ο καημένος» ή ο «τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι». Συνήθως είναι κάποιος μεγαλύτερης ηλικίας απ τους άλλους δημοσιογράφος κυρίως, στιχουργός, ηθοποιός, με προσωπικά επιτεύγματα και αναγνώριση. Λόγω βιοπορισμού και όχι γιατί δεν είχε άλλη σκασίλα απ το λέει τη γνώμη του για τον γάμο της Ελέτσι, πιάνει μια τιμητική θέση στο στασίδι των πάνελ, συνήθως σε παράθυρο από άλλο χώρο, ή δίπλα στην παρουσιάστρια, ή απέναντι της, αν το ευνοεί το σκηνικό, ως πρώτο βιολί. Έχει μια κάποια ελευθέρια λόγου, δηλητηριώδη ατάκα, βαριεστημένο ύφος και πατρικό ή μητρικό ύφος προς την παρουσιάστρια -την οποία κατά βάθος, απλώς ανέχεται! Και άμα είναι και ο Ανδρέας Μικρούτσικος, σηκώνεται και φεύγει, κατέχοντας το ρεκόρ αποχωρίσεων από το σκηνικό…
Ο – η τηλεκριτικός: Σε ρόλο επίσης πάπα ή ηγουμένης πολυδύναμης μονής βρίσκεται ο καταξιωμένος δημοσιογράφος που έχει αναδειχθεί χάρη στην καυστική του κριτική αλλά και τις γνώσεις επι της ελληνικής τηλεόρασης και των πεπραγμένων της. Διατηρώντας ακόμα στήλες σε νεκροζωντανες εφημερίδες ή σάιτ με δυναμική, οι άλλοι τον φοβούνται και λίγο και σκύβουν λίγο το κεφάλι, όταν μιλάει. Μη πέσουν και στην ανάγκη του. Αν ο – η τηλεκριτικός, κάτι γίνει και χάσει -χτύπα ξύλο- την στήλη, ούτε στο κυλικείο «συγγνώμη» αν πέσουν πάνω του με καυτό καπουτσίνο και του προκαλέσουν έγκαυμα με φουσκάλες μεγέθους ρεβιθιού, δεν θα του χαλαλίσουν.
Ο-η καταγγελτικός- η: λάβρος αναλυτής σπαρακτικών θεμάτων μοιάζει έτοιμος να βάλει με όλους και όλα. Με ύφος πολύ σοβαρό και αγέλαστο, είναι έτοιμος να εξαπολύσει Φιλιππικόν, διότι τον πνιγεί το άδικο, κατά της παίκτριας στο MasterChef που το σπετσοφάι της έμοιαζε με τηγανιά ή που του Κασσελάκη δε του πάνε τα τόσα στενά πουκάμισα. Εξαπολύει «κατηγορώ» στους διάσημους, τους συμμετέχοντες σε ριάλιτι, τους ποιοτικούς που τα βάζουν με δημοσιογράφους, μετα στους ίδιους τους δημοσιογράφους που πάνε και ρωτάνε ποιοτικούς, στον Νταλάρα, στη Βιτάλη, στον Βλάχο, στη Φαίη Σκορδά, μπορεί και «στην Ελισάβετ Νικολάου που αντί να συμβουλεύει και να νουθετεί την κόρη της, αυτή έπαιζε χαρτιά».
Ο-η ρεπορτερ – ερευνητής – τρία: Ο τύπος «αν ανοίξω, εγώ το στόμα μου»: Α! Τα ξέρει όλα. Έχει το αποκλειστικό σε όλα τα θέματα και δηλώσεις του επώνυμου της επικαιρότητας, που αφού διατρανώνονται με τίτλους, αναγγελίας, διαφημιστικά, συνίστανται στο «παιδιά, δεν θέλω να πω τίποτα για αυτό, να είστε καλά». Δείχνει πάντα μάχιμος, ετοιμοπόλεμος και γνώστης όλων των συγκρούσεων, τηλεοπτικών μεταγραφών, δικαστικών παρασκήνιων καλ. Συχνά αφήνει να εννοηθεί, πως ξέρει αλλά δε μιλάει! Δεν μπορεί! Υπακούει πάντα στην δεοντολογία της ΕΣΗΕΑ ακόμα και αν δεν είναι μέλος!
Ο ωραίος και η ωραία: Απόφοιτοι ριάλιτι συνήθως επιβίωσης, καλλονές influencers, ολίγον γυμναστές, πρώην μοντέλα, ωραίες μάνατζερ, σε ανθρωπότυπο αψεγάδιαστης νέας, ή γραμμωμένου νεαρού άνδρα, σαν παλιάς νοοτροπίας Τζον-Τζον και Μπάρμπι πριν την χειραφέτηση της και την επίσκεψη σε γυναικολόγο στην κατά Greta Gerwig κινηματογραφική της εκδοχή! Ωραία κοντινά, χαμόγελο αστραφτερό και τοποθετήσεις «γλυκούλικες», «αγαπησιάρικες», ήτοι αδιάφορες.
Ο χιουμορίστας: Είναι ο τύπος του μοντέρνου ανθρώπου, με το mainstream της εποχής σε μουσική, εμφάνιση και απόψεις. Συνήθως στόχος του είναι να πει εκείνη την ατάκα, ή να κάνει εκείνη την γκριμάτσα που θα κάνει να ταβλιαστεί η παρουσιάστρια από τα γέλια. Τις περισσότερες φορές ούτε η ατάκα είναι καλή, ούτε και η παρουσιάστρια επιθυμεί το γαργαλιστό ξελίγωμα, αλλά τι να σου κάνει και η μαύρο ψυχαγωγική ζώνη, που συνήθως είναι και φτηνή; Να προσλάβει τον Ρέππα και τον Παπαθανασίου να γράφουν ατάκες;
Ο δικαιωματιστής: Είναι εκείνος ο τύπος που, συνυπολογίζοντας πάντα την κοινή γνώμη και τι τρενταρει στο ιντερνέτ, θα είναι με το μέρος των κοινωνικών κινημάτων, της ευαισθητοποίησης σε μεγάλα θέματα, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τόσο όσο, όμως! Μη πάμε και πολύ κόντρα στο κοινό που μας βλέπει, που είναι ηλικιακά άνω εκείνου των δυναμικών κοινών και τη συντήρηση την έχει στη μπούμερ νοοτροπία του. Και όλα αυτά με το βλέμμα στην παρουσιάστρια, που είναι τύπος καλού κοριτσιού, μανούλα και πάντα με την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια -όχι εσύ Ναταλία, σειρά μου, εσύ εξαιρείσαι πάντα- μη και τσαντιστεί και πάνε τα πλάνα τις επόμενες εβδομάδες.
