Η Άννα Φρανκ πέρασε εφηβεία κλεισμένη στη σιωπή, στον παράφρονα παραλογισμό –όχι ότι υπάρχει κι άλλος- στο κυνήγι και πριν ζήσει καν, τελείωσε ο χρόνος της. «Δεν σκέφτομαι όλη αυτή τη δυστυχία γύρω» έγραφε «αλλά την ομορφιά που ακόμα υπάρχει». Γύρω της μαίνονταν μια απ τις πιο ζοφερές πραγματικότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και ο χρόνος μαζεύει, συρρικνώνεται και πάει. Και οι εγκλεισμοί έχουν πολλές πολλές αιτίες ή αφορμές…
Σ αυτή την απίστευτη εποχή που μας διπλώνει όλους μέσα της, με τις καραντίνες, την πανδημία, τις ουρές για τα εμβόλια, την αγωνία για την επιβίωση και τι θα γίνει μετά, η ποίηση είναι ελπίδα, σανίδα να πιαστείς σε αγριεμένες θάλασσες, παρηγοριά να ακουμπήσεις, σα να σου σκουπίζουνε τα δάκρυα… Και αντέχουμε επειδή:
…«Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί» όπως έγραφε ο Γεώργιος Σεφέρης, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, όλο αισιοδοξία αυτός ο σε γενικές γραμμές πεσιμιστής ποιητής.
… επειδή ακόμα ακούμε Χατζιδάκι και κοινωνούμε ομορφιά, Θεοδωράκη για το μεγάλο και το υψηλό, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη για τα κρυμμένα μας βογγητά, Αττίκ στις νοσταλγίες μας, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο στα επικά μας, Σαββόπουλο στα σοφά και στα κρυμμένα μας, Κραουνάκη στις βόλτες μας και στο ταξίδι μας. Και γιατί οι συνθέτες μας μελοποίησαν ποιητές, με λέξεις κομμένες απ την καρδιά μας για να επιστρέφουν στο κέντρο της.
… έχουμε την ποίηση για τη γλώσσα, τη σκέψη, τις γέφυρες με τη ψυχή μας πάνω απ όλα και ακουμπάμε σε λέξεις Καβάφη, Ελύτη, Καρυωτάκη, Σεφέρη –φυσικά, Λαπαθιώτη, Χριστιανόπουλου, Σκαρίμπα, Βρεττάκου, Πατρίκιου, Αναγνωστάκη, Δημουλά, Ρουκ, Εμπειρίκου, Βαλαωρίτη –Αριστοτέλη και Νάνου, Παλαμά, Σολωμού και τόσων άλλων και ακόμα σε Γκάτσο, Παπαγιαννοπούλου, Γκανά, Ελευθερίου, Παπαδόπουλο, Νικολακοπούλου…
… έχουμε ο ένας τον άλλον –έστω έναν αλλά που αξίζει- αυτή την ομορφιά της Ελλάδας, που σχεδόν σου πονάει τη καρδιά και αυτό το φως, αυτή τη διαφάνεια του μπλε και του πορτοκάλι που μας περικλείει σαν φωτοστέφανο. Και σαν ποίηση…
Η εικόνα της αρχής είναι λεπτομέρεια από το έργο του Sir Edward John Poynter, «Ερατώ, Μούσα της Ποίησης», από το 1870. Ακολουθούν τα Ιθάκη, από το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη, όπως το φιλοτέχνησε ο Κωνσταντίνος Ξενάκης, το 2003, «Κεριά» του Χρήστου Μπόκορου, απ το 2012. Ακόμη ένα κολάζ του 1987, το «Ο λέων της θαλάσσης» του Οδυσσέα Ελύτη, «To τέλος της Σαπφώς» του Fortuno Mantania, το Ερατώ η Μούσα της Ερωτικής Ποίησης του Francois Boucher Charles Meynier και το «Όμηρος και η μούσα της επικής ποίησης Καλλιόπη».
