Ο Κοινωνικός ιστός αποτελείται από άτομα. Το κάθε άτομο φέρνει το βάρος του ψυχισμού του συντιθέμενο από εμπειρίες, επιθυμίες και φόβους. Ανάμεσα στα άτομα της κοινωνίας, διαμορφώνεται σχήματα σχέσεων, συναισθηματικής, οικονομικής και πολιτικής φύσεως με αποτέλεσμα ο τύπος της επικρατούσας μορφής σχέσης που διέπει τους παραπάνω τομείς, να χαρακτηρίζει εν τέλει την ίδια την κοινωνία. Σε αυτές τις μορφές σχέσεων που όλοι μας συμμετέχουμε, διατελούμε μοιραία ψυχολογικούς και κοινωνικούς ρόλους, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα, προκειμένου να καλύψουμε τις ανάγκες μας, για να θέσουμε τους στόχους μας, αλλά ακόμη και να πετύχουμε τους σκοπούς μας. Θα μπορούσε να διακρίνει κανείς πολλούς ρόλους, όπως εκείνος του θύτη, εκείνος του θύματος και εκείνος του σωτήρα (σύμφωνα και με το δραματικό τρίγωνο Κάρπμαν), οι οποίοι είναι πάντοτε διαθέσιμοι σε κάθε τύπο σχέσης ανάμεσα στα σπλάχνα της κοινωνίας, εντός της οποίας διαδραματίζεται και πλάθεται η αυτοεικόνα του εαυτού, μιας οικογένειας, άρα μιας κοινωνικής ομάδας, άρα ενός ολόκληρου λαού. Ανάμεσα σε αυτούς τους ρόλους υπάρχουν ανάγκες που διαμορφώνουν συμπεριφορές, δηλαδή δράσεις και αντιδράσεις, οι οποίες είναι σχηματισμένες πάνω στις προβλεπόμενες συμπεριφορές που αναμένει στις δράσεις που προβαίνει το εκάστοτε άτομο ή η εκάστοτε ομάδα ή η εκάστοτε κοινωνία και φυσικά οι δράσεις των εν λόγω μονάδων (άτομο, κοινωνική ομάδα, κοινωνία), σχηματίζονται με βάση τις πεποιθήσεις που φέρουν οι ίδιες για τον εαυτό τους. Συνεπώς, όταν ένα άτομο, μια κοινωνική ομάδα ή μια κοινωνία έχει αυτοχαρακτηρίσει τον εαυτό της θύτη, θύμα ή σωτήρα, προβαίνει σε πράξεις που μοιραία αυτές θα επιβεβαιώνουν τον χαρακτήρα του πομπού στον εκάστοτε δέκτη, με αποτέλεσμα στην αντίδραση του δέκτη, ο πομπός να λαμβάνει πάλι το μήνυμα που θα επιβεβαιώνει τον χαρακτήρα του, βρίζοντας μάλιστα τον δέκτη που του συμπεριφέρθηκε κατά αυτόν τον τρόπο και τον αντιμετώπισε ως τέτοιον. (Ας σημειωθεί ότι η παγίδα στην περίπτωση του θύτη, είναι ότι λαμβάνει τον εαυτό του υπόψη ως θύμα).
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, αν αναλογιστούμε ότι όλα τα παραπάνω είναι αληθή, ότι για να βγει κανείς από τον ρόλο που διατελεί ασυνείδητα ή συνειδητά, δεν αρκεί να αντιδρά απλώς. Χρειάζεται εντοπισμός του προβλήματος, εν προκειμένω του προβληματικού ρόλου που διατελείτε, χρειάζεται παραδοχή και αποδοχή του προβλήματος, παραδοχή και αποδοχή των αναγκών και εν συνεχεία για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των ανούσιων και ανόητων συσχετισμών και σχέσεων, χρειάζεται μη προβλεπόμενη αντίδραση σε μια αναμενόμενη δράση. Με άλλα λόγια, για να πάψει κανείς να είναι θύμα, θύτης ή σωτήρας (ρόλοι οι οποίοι εναλλάσσονται μεταξύ των συμμετεχόντων στα εκάστοτε τρίγωνα), χρειάζεται να πάψει να σκέφτεται ως τέτοιος, να πάψει να δρα ως τέτοιος και κυρίως να πάψει να αντιδρά ως τέτοιος. Αυτός ο δύσκολος δρόμος, θα σημάνει την απαρχή ενός νέου μοντέλου σχέσεων και ατόμων, κοινωνικών ομάδων και αλληλεπιδράσεων, με αποτέλεσμα μια πιο συνειδητοποιημένη κοινωνία. Ο στόχος και ο σκοπός είναι η συνειδητοποίηση των ρόλων, των αναγκών, των ικανοτήτων και των ενεργειών κυρίως του ατόμου. Του ατόμου που μετατρέπεται σε οικογένεια, σε κοινωνική ομάδα, σε κοινωνία. Κανένα συνειδητοποιημένο άτομο, δεν θα σχηματίσει φαύλες και τοξικές οικογένειες, κοινωνικές ομάδες, κοινωνίες και πολιτικές. Θα πρέπει λοιπόν οι κοινωνικοί και πολιτικοί φορείς, οι φορείς της παιδείας και του πολιτισμού, οι κρατικοί μηχανισμοί και οι κρατικοί φορείς, αλλά και ο καθένας μόνος του να στρέψει τα φώτα σε αυτή την οδό και να ψάξει τα μέσα τα οποία θα βοηθήσουν να εντοπίσει το ρόλο του και την συνολική του ύπαρξη ανάμεσα και απέναντι στους άλλους.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
Στο κείμενο του Γιώργου οι εικόνες από έργα του Αργεντίνου καλλιτέχνη Ντελέσιο Αντόνιο Μπέρνι (1905 – 1981), εκφραστή του εικαστικού κινήματος Nuevo Realismo, που πάλεψε με τη τέχνη του τη φτώχεια και τις επιπτώσεις της εκβιομηχάνισης στο Μπουένος Άιρες.
