Δεν θέλουν δημοσιότητες, μοιράζονται σε δουλειές, οικογένεια και μια γυναικεία έγνοια για τους άλλους, το δίκαιο, την καλοσύνη, την ανθρωπιά, τον πολιτισμό. Είναι πολλές, αν και για τους άνδρες στην ομογένεια παντού στον κόσμο γράφονται και ξαναγράφονται αφιερώματα για επιτεύγματα τους, κυρίως του πλούτου και της ισχύς, οι γυναίκες είναι πάντα πιο πίσω. Ίσως γιατί κάνουν πιο πολλά, σε όλες τους τομείς και ουσιαστικά για τον καλύτερο αύριο όλου του κόσμου. Να τρεις γυναίκες που γνώρισα και αγάπησα στην Βοστώνη και μια στην Νέα Υόρκη:
Joyce Deliyiannis, έχει ιδρύσει το Helpis, που βοηθά όπου υπάρχει πόνος
Πρώτα θα σας πω για την Τζόυς! Μικρόσωμη, αεικίνητη, με μια φωνή βραχνή, ραδιοφωνική και βαθιά, λατρεύει τα λουλούδια, τα αδέσποτα, τους μεγάλους περίπατους στην εξοχή, την συμφωνική μουσική. Η Τζόυς είναι πιανίστρια. Όταν έφτασε στην Βοστώνη, το πρώτο που έκανε ήταν να αγοράσει ένα πιάνο. Κάθε μέρα χάνεται στις μουσικές, στους μεγάλους συνθέτες, στο αιώνιο της μεγάλης τέχνης, στην αθανασία της ψυχής μέσα απ την μελωδία, που είναι -ναι!- πολύ μεγάλο πράγμα. Μετά, έπρεπε να ζήσει σε έναν τόπο που η επιβίωση είναι ανελέητη αλλά με ψήγματα δικαιοσύνης. Έγινε κομμώτρια. Έκοβε, έβαφε, χτένιζε, με μεράκι και πάθος σαν όταν έπαιζε στο πιάνο της. Έγινε φημισμένη στο κομμωτήριο της και άνθρωποι απ όλες τις φυλές γυρεύαν να τους κάνει λίγο πιο όμορφους. Έβαζε και βάζει τη ψυχή της σε ότι κι αν την κάνει! Από το νέο της λουλουδάκι στον υπέροχο σα σε ζωγραφιά κήπο της, μέχρι τη στράτευση της για έναν κόσμο που ο καθένας μας μπορεί να απαλύνει πόνο! Πολύ πόνο! Και έκανε τη διαφορα… Όταν η οικονομική κρίση χτύπησε την Αμερική, κόσμος έμεινε χωρίς δουλειά, γέμισε αστέγους και ανθρώπους που ζητούσαν βοήθεια στις γέφυρες ο μεγάλος τόπος. Η Τζόυς αισθάνθηκε πως ναι, κάτι επρεπε να κάνει. Άρχισε να προσφέρει δωρεάν κουρέματα. Όχι μόνο για να φτιάχνει η ψυχολογία ανθρώπων που αφηνόντουσαν, αλλά και για να πηγαίνουν περιποιημένοι να ζητούν δουλειές. Από κει ξεκίνησε μια φήμη για την Τζόυς, σ όλη τη Βοστώνη. Και εκείνη πήρε φορά. Έφτιαξε το Helpis, αφοσιώθηκε, αφιερώθηκε. Όπου υπάρχει πόνος και σηκώνει ανακούφιση η Τζόυς είναι εκεί. Στους αστέγους, στα φτωχά παιδιά, στους ασθενείς, στις κακοποιημένες γυναίκες, στους φτωχούς. Φαγητό, ρούχα, παπούτσια, σχολικά, μικρές υποτροφίες, κουβέρτες, κάρτες για σούπερ μαρκετ ή για πολυκαταστήματα για τα παιδικά και όχι μόνο, μικρές βοήθειες υποτροφίας και ότι βάζει ο νους περνάει απ τη ψυχή αυτής της γυναίκας και γινεται πραγματικότητα. «Αν η ζωή σου δίνει ένα, εσύ πρεπει να επιστρέψεις δυο σ όσους έχουν ανάγκη» πιστεύει.
Την έχει τιμήσει ο Δήμος Βοστώνης. Έχει κανονίσει να οριστεί μια μέρα εορτασμού σε όλη τη Μασαχουσέτη για την αλληλοβοήθεια και την προσφορά. Η ανάγκη, ο πόνος των άλλων κόβουν απ την ψυχή της στεναγμούς και την κάνουν να βρίσκεται παντού. Στην ιστοσελίδα του Helpis, που γιγαντώθηκε σημειώνουν λόγια καρδιάς οι συνεργάτες της Joyce Deliyiannis: «Ένα πρωί, όχι πριν πολύ καιρό, η κυρία D σκέφτηκε πως δεν μπορούσε να κάθεται χωρίς να κάνει κάτι για τους άλλους και είχε την ιδέα να βοηθήσει άτομα που είχαν μείνει ανεργία λόγω της οικονομικής κρίσης, δίνοντάς τους δωρεάν κουρέματα. Έτσι η κυρία D έκανε ό, τι περνούσε από χέρι και ήξερε να κάνει καλύτερα και έβαλε το σχέδιό της σε δράση. Η ανταπόκριση από τους πελάτες της, το κομμωτήριο της, το εμπορικό κέντρο, την πόλη, το κράτος και, τελικά, τη χώρα ήταν ανέλπιστη, θερμή, συγκινητική και συντριπτική. Αυτή η απλή πράξη της προσφοράς έγινε το παράδειγμα, εμπνέοντας και άλλους να δώσουν πίσω καλό απ αυτό που οι ίδιοι είχαν. Η «μαμά» μας είναι πάντα ένα λαμπρό παράδειγμα για τους άλλους. Μια καινοτόμος, αρχηγός μας και έμπνευση μας. Έχει επιτύχει τόσα πολλά στη ζωή της και τα έχει κάνει όλα μόνη της. Δεν το ξεκίνησε για έπαινο ή προσοχή ή φήμη, αλλά από βαθύτατη αγάπη για τον άλλον. Είναι το πιο έξυπνο, ταπεινό και πιο γενναιόδωρο άτομο που γνωρίζουμε. Είναι η καλύτερη. Την αγαπάμε και είμαστε τόσο περήφανοι»!
Και έτσι είναι όπως τα περιγράφουν οι άνθρωποι που ζουν την Τζόυς από κοντά. Που κινεί βουνά με την ψυχική της θέληση και το κάνει να φαίνεται απλό πράγμα. Η Τζόυς απεχθάνεται την προβολή, τις περιαυτολογίες, τα μεγάλα λόγια. Κρατά μόνο παιδικές ζωγραφιές από παιδιά κακοποιημένα που έχει αναλάβει να νιώσουν αγαπημένα. Είναι η ζωντανή απόδειξη πως δεν χρειάζεται να έχεις την οικονομική επιφάνεια της Βαρδινογιάννη για να βοηθήσεις! Μπορείς, εσύ, ο ένας άνθρωπος, η μια μικρόσωμη, αεικίνητη γυναίκα, να κάνεις τη διαφορά. Δεν υπάρχει «δεν έχω» ή «δεν μπορώ να βοηθήσω». Για την Τζόυς υπάρχει μόνο το «αλλάζω τον κόσμο και το κάνω, τώρα!». Έχει κόρες, εγγόνια, ένα όμορφο σπίτι με ένα κήπο που φροντίζει μόνη της και είναι παραδείσιος και καμαρώνει τις τριανταφυλλιές της. Τα λουλούδια και η επαφή με τη γη, είναι αντίδοτο σε όλη τη θλίψη του άδικου και άνισου κόσμου, ενώ η βιβλική ρήση «Ωραίο που είναι το έλεος σε στιγμές θλίψης, όπως ένα σύννεφο βροχής σε περίοδο ξηρασίας» θα πρεπει να χε εικονίτσα της Τζόυς δίπλα…
Georgia Katsoulomitis, γενική διευθύντρια τους σπουδαίου Massachusetts Law Reform Institute (50 YEARS OF FIGHTING POVERTY AND ADVANCING JUSTICE)
Είναι, ναι, πολυάσχολη, αλλά προλαβαίνει να έχει χρόνο για όλους εις βάρος της ξεκούρασης της. Είναι πασίγνωστη στην Μασαχουσέτη και μια διακεκριμένη γυναίκα νομικός που επέλεξε όχι να πλουτίσει με τους θριάμβους της στις δικαστικές αίθουσες, αλλά να υπηρετήσει πραγματικά την δικαιοσύνη, τους αδυνάμους, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους άπορους, τους περιθωριακούς, για να φτιαχτεί ένα δικαιότερος κόσμος. Η Γεωργία Κατσουλομύτη, από το 2011, είναι η γενική διευθύντρια του MLRI, δηλαδή στο Massachusetts Law Reform Institute, που για περισσότερο από μισό αιώνα δίνει αγώνα ενάντια της φτώχειας και της αδικίας, προσφέροντας νομικές συμβουλές και δίνοντας δικαστικές μάχες για όσους δεν αντιπροσωπεύονται στο αμερικανικό σύστημα δικαιοσύνης. Είναι μια φημισμένη δικηγόρος, με διαφοροποιημένη κοσμοθεωρία και θέση στη μη κερδοσκοπική διαχείριση, στις στρατηγικές επικοινωνίες και στην κοινωνική πολιτική, με επίκεντρο της, την διαρθρωτική αλλαγή που αφορά στη φυλετική και κληρονομική φτώχεια και στις δια τομεακές πρωτοβουλίες και συνεργασίες για να την αναχαιτίσουν οι άνθρωποι.
Η Γεωργία ήταν στην κυβέρνηση Κλίντον, Ειδικός Βοηθός στους υπουργούς Εργασίας των ΗΠΑ Robert B. Reich και Alexis Herman. Ήταν Αντιπρόεδρος της Robinson Lerer και του Montgomery, μιας διεθνούς εταιρείας επικοινωνιών με έδρα τη Νέα Υόρκη, όπου ειδικεύτηκε στη στρατηγική φιλανθρωπία, τις κυβερνητικές υποθέσεις και τις δικαστικές επικοινωνίες. Επιστρέφοντας στην πατρίδα της, στη Μασαχουσέτη, υπηρέτησε ως Διευθύνων Σύμβουλος του Boston Bar Foundation και ως Ενδιάμεσος Εκτελεστικός Διευθυντής του Fair Housing Center of Greater Boston. Μιλώντας καλά ελληνικά και με έντονη την πατρογονική της καταγωγή και θρησκεία, η Γεωργία πάντα ευαισθητοποιείται σε θέματα που αφορούν Έλληνες. Έχει σπουδάσει στο περιβόητο Tufts, είναι μέλος του LeadBoston και δραστηριοποιείται σε κοινωνικές οργανώσεις παρέμβασης, ενώ υπηρετεί στην Επιτροπή Πρόσβασης στη Δικαιοσύνη της Μασαχουσέτης, στη συμβουλευτική επιτροπή ομοσπονδιακών δικαστικών υποψηφιοτήτων, στο συμβουλευτικό συμβούλιο του Δήμαρχου της Βοστώνης, για την προόδου και τη μετανάστευση και είναι Επίτροπος της Ανατολικής Περιφέρειας για τα γυναικεία θέματα ισότητας της Μασαχουσέτης.
Η απλότητα, η συμπόνοια, η αίσθηση δικαίου, η έλλειψη έπαρσης αυτής της γυναίκας είναι εντυπωσιακά και σχεδόν πρωτόγνωρα, ενώ οι δηλώσεις για θέματα κοινωνικής πολιτικής δημοσιεύονται και συζητούνται σε όλη την Αμερική και τις νομικές συμβουλές της επιδιώκουν πλήθος πολιτικοί του αμερικανικού Κογκρέσου και της Γερουσίας. Με το τηλέφωνο της να χτυπά -και να το απαντά!- όλες τις ώρες, είναι απορίας άξιον το πότε ξεκουράζεται, ενώ αν οποίο θέμα έχει να διαχειριστεί αφορά σε παιδί, θα φέρει το κόσμο ανάποδα για να δικαιωθεί η υπόθεση του. Και με την Ελλάδα εντός της, η κυρία Georgia Katsoulomitis, περνά απ αυτήν γη, όχι δίνοντας της βάρος, όπως ο Αχιλλέας παραπονιόταν πως ένιωθε στην Ομηρική Ιλιάδα, αλλά φωτίζοντας τα σκοτάδια της αδικίας της, πιστεύοντας στο Ευριπίδειο «νικά δ’ ο μείων τον μέγαν δίκαι’ έχων», δηλαδή «ο μικρός νικάει τον μεγάλο όταν έχει δίκιο».
Eleni Vidalis: αυτή είναι η εικόνα της πιο ωραίας ομογένειας
Εδώ, τα λόγια μου έρχονται δύσκολα, για να περιγράψω αυτή τη γυναίκα, που είναι φίλη και αγαπημένη μου και μοιάζει και φυσικό φαινόμενο, σα τσουνάμι, ένα πράγμα! Τη μια κάνει ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, την άλλη φτιάχνει πρόσφορα για τα ψυχοσάββατα, την επομένη δίνει ένα πάρτι για την αποφοίτηση κάποιου από τα τρία υπέροχα παιδιά της, αλλά έχει να δώσει και κάτι συνεντεύξεις κάνα τέταρτο πριν. Η Ελένη είναι επιχειρηματίας, έχει ασχοληθεί με τα κοινά της Ομογένειας, έχει υπήρξε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνοαμερικανικών Σωματείων Νέας Αγγλίας, για πάρα πολλά χρόνια και στο αξίωμα της γενικής γραμματέας και στο αξίωμα του αντιπροέδρου, είναι μητέρα των τριών σούπερ παιδιών, της Κυριακής, του Νίκου και της Μάγκυ, που όλα διαπρέπουν σε σπουδές και επιτεύγματα, για 25 χρόνια έκανε την εκπομπή Greek Program, στο Boston Neighborhood Network, είναι σύζυγος του Κώστα, που όλα να αντέχει εκτός αν του θίξεις τον Ολυμπιακό, έχουν ένα υπέροχο σπίτι στα προάστια της Βοστώνης, που είναι πάντα ανοιχτό σε φίλους δικούς τους και των παιδιών τους. Η Ελένη θα πάει στα μπουζούκια, θα χορέψει και τα ζεϊμπέκικα της, αλλά αν ένας άνθρωπος απ όσους έχω γνωρίσει θα χει στανταράκι θέση στον Παράδεισο και θα την βάζουμε μέσο μπας και περάσουμε και εμείς, θα είναι αυτή! «Οδός δικαιοσύνης και ελεημοσύνης ευρήσει ζωήν και δόξαν» γράφεται στην Παλαιά Διαθήκη και η Ελένη βαδίζει στη ζωή μόνο σ αυτόν τον δρόμο! Το τηλέφωνο της χτυπά συνέχεια και μιλώντας δυο γλώσσες πάντα αποκρίνεται, γιατί είναι αυτή που όποιο παιδί, όποιος άνδρας ή γυναίκα έχει πρόβλημα υγείας και φτάνει στα σπουδαία νοσοκομεία της Βοστώνης, η Ελένη έχει εκείνο το χέρι της βοήθειας απλωμένο για να αρπαχτούν! Γιατροί, χαρτιά, οδηγοι, μηχανήματα, διαμερίσματα, ό,τι είναι βουνό οδύνης για τους ασθενείς και τους συνοδούς τους, για την Ελένη είναι ζητήματα που λύνονται και δεν επιτρέπεται να πτοούν κανέναν. Όλη της η οικογένεια, είναι αφοσιωμένη στο να βοηθούν, να απαλύνουν πίκρες και θλίψεις, να κάνουν το καλό, γιατί πολύ απλά μπορούν! Η Ελένη έχει λύσεις για όλα, τόσο που νιώθεις ασφάλεια και καταπράυνση σε όποιο πρόβλημα σε κατατρύχει και μόνο με τον τόνο της φωνής της! Και δεν πλήττεις ποτέ μαζί της!
Κάνει stand up comedy, είναι youtuber, πιστεύει ολόψυχα και δεν λείπει από την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία και τις δράσεις της, αλλά πρώτη είναι και στου Τσαλίκη που του έχει -και της έχει!- αδυναμία. Βρίσκει πάντα χρόνο και χώρο στην πολύχρωμη ζωή της, για παιδιά και νέους που έχουν ειδικές δυνατότητες, αντιμετωπίζοντας τα όπως όλους τους άλλους φίλους της, αλλά δίνοντας το παραπάνω της, στη βόλτα, στην αναψυχή, στην εκδρομή. Είναι πάντα ενημερωμένη για τις εξελίξεις σε Ελλάδα και ΗΠΑ, με θέση και άποψη, χωρίς να πτοείται από χρονικές ζώνες για να γνωρίζει τι έπαιξε μόλις και που. Λατρεύει τη θάλασσα, το σκυλάκι τον Απόλλωνα, τα καλοκαίρια στην Ελλάδα, την γαλήνη της προσευχής, τα ξωκκλήσια στην πατρίδα, τα αγριολούλουδα, το φως των κεριών. Γελά δυνατά, έχει πάντα περιποιημένο μανικιούρ και αγαπά τα ψηλοτάκουνα παπούτσια. Τίποτα δεν είναι αδύνατον, δίπλα στην Ελένη και όριο είναι μόνο ο ουρανός, ενώ αποτελεί δώρο σ όποιον χαρίζει τη φιλία της. Και επειδή πισώπλατα δεν έχει Ελένη, αλλά ότι έχει να πει στο σερβίρει στη μούρη, υπάρχει και ένα φόβος να τ ακούσω γερά για αυτην την αναφορά, μιας και δεν θεωρεί πως κάνει και τίποτα, αλλά αυτό που όλοι οι άνθρωποι ωφελούμε να πράττουμε -και δεν…
Christina Panagopoulou, η αρχόντισσα, CEO, Synthesis Cultural, Inc
Νέο Υορκέζα και Αθηναία, η πάντα κομψή, φινετσάτη Χριστίνα Παναγοπούλου ασχολείται με τον Πολιτισμό και το Synthesis Cultural που εχει δημιουργήσει κατορθώνοντας να κάνει τη διαφορά με παρεμβατικές εκδηλώσεις και θέσεις για την ελληνική κουλτούρα σήμερα. Με μότο της το «τὰ πάντα ῥεῖ», μοιάζει να πιστεύει όπως ο μέγας Σκοτεινός Φιλόσοφος, Ηράκλειτος, πως από τα αντίθετα γεννιέται η ωραιότερη αρμονία στον κόσμο όλο. Είναι η «αρχόντισσα» της Νέας Υόρκης, όχι μόνο για τους λεπτούς και πάντα ευγενικούς της τρόπους αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή, τη προσφορά και τη συνέχεια. Μάνα τριών υπέροχων κοριτσιών, ασχολείται και με την εκπαίδευση των νέων ελληνικών στο Μεγάλο Μήλο. Και η Χριστίνα, είναι δεύτερης γενιάς Ελληνίδα, αλλά δεν καταλαβαίνεις από την προφορά της πως δεν είναι μεγαλωμένη στην Αθήνα, έχοντας εξαιρετικά ελληνικά και λατρεία για τη γλώσσα που τη θεωρεί θεμελιώδη για την παγκόσμια σκέψη. Στηρίζει την ελληνική κοινότητα της Νέας Υόρκης και την Εκκλησία σε κάθε δραστηριότητα, είναι εκεί σε κάθε έκφραση της μουσικής, εικαστικής, καλλιτεχνικής έκφρασης της πατρίδας και οι παρεμβάσεις της έχουν να κάνουν και με την σύγχρονη λογοτεχνία και την γλώσσα. Η Χριστίνα έχει κάνει πολλά! Ξεχωρίζει η εργασία της στο Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής, ως Γενική Γραμματέας και αυτή στον Ελληνοαμερικανικό Οργανισμό HANAC ως κοινωνική λειτουργός. Είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Αθηναίων Νέας Υόρκης, Γραμματέας στον φιλανθρωπικό σύλλογο Ελπίδα για Ζωή, Πρόεδρος της Επιτροπής Γυναικείων Θεμάτων της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων ΝΥ καθώς και μέλος του Συμβουλίου της Ομοσπονδίας. Γλυκιά γυναίκα, ευγενική, άτομο με αξιακό σύστημα υψηλό, η Χριστίνα είναι η αγαπημένη των δημοσιογράφων από Ελλάδα και Κύπρου που κατά καιρούς έχουν δραστηριοποιηθεί σε θέματα ομογένειας ή αμερικανικής επικαιρότητας. Πρόσφατα η Έλλη Αυξεντίου μου σχολίασε «ω, μα τι ωραίος άνθρωπος! Τι κυρία». Και όλα αυτά, με ταπεινότητα, φυσικότητα και γλύκα.
Αυτή είναι μια γρήγορη μάτια για το Women Power της ομογένειας, τις γυναίκες που σχοινοβάτισσες ισορροπούν βαδίζοντας με ταχύτητα πάνω σε ψηλά τακούνια, ανάμεσα σε οικογένεια, παιδιά, δουλειά, καριέρα και προσφορά, με σεμνότητα, ταπεινότητα και κανονικότητα. Καμία τους δεν επιδιώκει την οποία δημοσιότητα, αλλά αντίθετα την αποφεύγουν. «Μα δεν κάνω τίποτα» λέει η Ελένη Βιδάλη! Ω, ναι με τέτοιες απραξίες πόσο ομορφότερο κόσμο θα χαμε λοιπόν! Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλες, υπέροχες και στο αντίποδα του όλα για το χρήμα και την εξουσία. Αυτές όμως είναι, εκείνες, που αυτά τα δυο χρόνια μου εδώ, στις ΗΠΑ, στην «από δω ακτή», για μένα, έκαναν τη διαφορά και ένιωσα τα δυσεύρετα πια αισθήματα της εκτίμησης, του θαυμασμού, της περηφάνειας…
… to be continue καλέ!
