Η βία! Η αίσθηση της παντοδύναμης εξουσίας! Η ισχύ του δυνατού και οπλισμένου απέναντι στον άοπλο! Ο θάνατος! Νέα Υόρκη! Queens! Περιοχή πυκνοκατοικημένη, παλιά όσο η πόλη, με κτήρια γερασμένα, σκονισμένα, ποτισμένα καυσαέριο και τα άχρηστα εκατομμύριών υπάρξεων σε λίγα τετραγωνικά, αλλά σε τιμές δυσθεώρητες η διαμονή εκεί, για τα δεδομένα των ανθρώπων. Ο Τζορτζ Ζαπάντης, 29 ετών, Ελληνοαμερικανός, ζούσε εκεί, με την μάνα του και την αδελφή του, που υπεραγαπούσε και πρόσεχε να έχει ευτυχισμένη ζωή μιας και φέρει σύνδρομο Down. Δούλευε. Ονειρεύονταν. Είχε καλές σχέσεις με τους γείτονες. Πήγαινε στους φίλους του ελληνικό φαγητό, σπανακόπιτές και μπακλαβάδες. Κάθε Κυριακή ήταν στην εκκλησία. Συμμετείχε στις γιορτές του ελληνισμού και βοηθούσε όπως μπορούσε. Ένας νέος άνδρας της ομογένειας μας, που είχε να αγωνιστεί και με την διπολική διαταραχή, την οποία διαχειριζόταν με γενναιότητα.
Το βράδυ της Τρίτης, 24 Ιουνίου του 2020, ο Τζορτζ, ήταν στο υπόγειο της αστικής, παλιάς, οικογενειακής μονοκατοικίας, που έβλεπe στα διπλανά δρομάκια, έκανε άσκηση πολεμικών τεχνών ντυμένος με στολή σαμουράι και κρατώντας ένα ιαπωνικό σπαθί, μάλλον εξάσκησης και όχι για να σφάξεις άνθρωπο. Ένας γείτονας, που σύμφωνα με μαρτυρίες στην Daily News, έκανε μπούλινγκ στον νεαρό με τα προβλήματα υγείας, τον είδε. Κάλεσε την αστυνομία, ότι οπλισμένος άνδρας στο σπίτι του, αποτελούσε κίνδυνο. Αστυνομικοί της Νέας Υόρκης, εισέβαλλαν στο σπίτι. Τον έσυραν έξω. Στην πόρτα και ενώ εκείνος δεν είχε το σπαθί, αλλά προσπαθούσε να μπει πάλι σπίτι του, επειδή αντιδρούσε, τον ακινητοποίησαν με τίζερ. Οι γείτονες φωνάζαν «μη» και «έχει πρόβλημα υγείας, παίρνει χάπια» και «αφήστε τον». Οι αστυνομικοί του πυροδοτήσαν και δεύτερη εκκένωση από το τιζερ, όταν εκείνος είπε «δεν μπορώ να ανασάνω», αφού τον χλεύασαν «μη το πας εκεί».
Ο Τζορτζ Ζαπάντης εξέπνευσε μέσα στο ασθενοφόρο. Η καρδιά του δεν άντεξε τα ηλεκτρικά φορτία. Η μάνα του απαρηγόρητη. Η αδελφή του τον αναζητά. Οι γείτονες και οι φίλοι σε πένθος βαρύ. «Δεν ήμουν δίπλα του στις τελευταίες στιγμές. Πάει χωρίς λόγο ο γιος μου! Πάει χωρίς αιτία, με τόσο φρικτό τρόπο» θρηνεί η μάνα, η Αθανασία Ζαπάντη, «ήταν τα πάντα, ήταν η ζωή μου όλη. Αν έφταιξε ο γιος μου, να μου πουν που; Δεν πείραζε κανέναν, είχε μια αγνή καρδιά και όλο τον κόσμο τον αγαπούσε. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν 4 χρόνων. Όλο έλεγα θα φύγω απ αυτό το σπίτι που είναι γεμάτο οδυνηρές μνήμες. Και τελικά; Να, δεν έφυγα και να τι έγινε». Και τελικά πόση αξία έχει αυτή, η ανθρώπινη ζωή; Ποιος θα πει σε μάνα και αδελφή πως ποτέ πια δεν θα υπάρξει ο άνθρωπος τους, πλάι τους; Η φωνή, η μυρωδιά, το χάδι του; Πως θα το χωνέψει ο νους; Και τι θα γυρίσουν να τους πουν; Πως κινδύνεψε η Νέα Υόρκη από έναν νεαρό που έκανε τον σαμουράι στο υπόγειο του σπιτιού του; Και τελικά πόση αξία έχει αυτή η ανθρώπινη ζωή, πείτε μας…
*πληροφορίες απ την Daily News
