Στις 16 Οκτωβρίου, ημέρα Παρασκευή, η Γαλλία και το Παρίσι για ακόμη μια φορά σοκάρεται. Ο Γάλλος καθηγητής ιστορίας και γεωγραφίας Σαμουέλ Παττύ πέφτει νεκρός από το μαχαίρι ενός 18χρονου φανατικού ισλαμιστή, ο οποίος στη συνέχεια, διέπραξε στο άψυχο σώμα του καθηγητή τον πρώτο αποκεφαλισμό εξτρεμιστών ισλαμιστών επί ευρωπαϊκού εδάφους. Ο δράστης φώναζε “αλλάχου ακμπάρ” μετά την ειδεχθή πράξη του. Ο 18χρονος φαίνεται πως είχε βάλει στον στόχαστρο τον καθηγητή Παττύ, όταν ο δεύτερος χρησιμοποίησε στο μάθημα του σκίτσα του γνωστού για την καυστική του σκιτσογράφηση και τοποθέτηση περιοδικού Charlie Hebdo, όπου σατίριζαν τον Μωάμεθ και συνεπώς την θρησκεία του Ισλάμ.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις του λεγόμενου ριζοσπαστικού Ισλάμ, των τζιχαντιστών της τρομοκρατικής οργάνωσης “Ισλαμικό Κράτος” εν προκειμένω , από ό,τι φαίνεται επανήλθαν στο προσκήνιο για να ανησυχήσουν εκ νέου την Δύση, ξυπνώντας μνήμες από σωρεία τρομοκρατικών επιθέσεων του παρελθόντος: από την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη, έως τις πιο πρόσφατες επιθέσεις στο θέατρο Bataclan του Παρισιού, τις Βρυξέλλες και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και χώρες!
Ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν, στο συγκινητικό του λόγο στην κηδεία του καθηγητή, μεταξύ άλλων, μίλησε για Δημοκρατία, για διαφωτισμό, για κοσμικότητα και για όλες αυτές τις ευρωπαϊκές, μα πάνω από όλα ανθρώπινες αξίες, που με αγώνες, επαναστάσεις και θυσίες τόσο η Γαλλία, όσο και η Ευρώπη στο σύνολο της, πολέμησε για να εξασφαλίσει στους πολίτες της και στους υπηκόους της (συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των μουσουλμάνων, ο οποίοι αποτελούν σημαντικό ποσοστό πληθυσμών σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη) μια ειρηνική και αξιοπρεπή ζωή.
Το ζήτημα της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ένα πρόβλημα το οποίο πηγάζει από τον εύφλεκτο φανατισμό ενός διόλου ευκαταφρόνητου μέρους των ισλαμικών κοινωνιών, πηγάζει από την σκόπιμη μεθερμήνευση νευραλγικών εδαφίων του κορανίου (κυρίως το Τζιχάντ που αφορά τον εσωτερικό και τον εξωτερικό αγώνα, το χιτζάμπ που αφορά την γυναικεία ενδυμασία και τη Σαρία, που σχετίζεται με ισλαμικό κώδικα διαβίωσης), από ομάδες ανταρτών, εγκληματικών και τρομοκρατικών οργανώσεων που στόχο έχουν την εξάπλωση της θρησκείας μέσω του φονταμενταλισμού που εκπροσωπούν, διεξάγωντας τον λεγόμενο “Ιερό πόλεμο” έναντι της δύσης η οποία σύμφωνα με αυτούς, έχει εκφυλιστεί και αποκλίνει από τον ισλαμικό “ενάρετο τρόπο ζωής”. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πρόβλημα πηγάζει ακόμη και από την ίδια τη φύση και τη δομή του Ισλάμ, καθώς δεν αποτελεί απλώς μια θρησκεία με μεταφυσικές και πνευματικές αναφορές, με παραβολές και αλληγορίες, αλλά και ένα συμπαγές σύστημα, ένα είδος συντάγματος, με θέσεις και νόμους για κάθε ποινικό, ηθικό και κοινωνικό ζήτημα, με ανώτερη αρχή τον ίδιο τον Αλλάχ.
Αυτομάτως λοιπόν ο μέσος μουσουλμάνος, είναι φορέας αυτού του πολιτικού και συνταγματικού συστήματος σε οποιαδήποτε χώρα κι αν βρίσκεται. Ορθώς βέβαια, όσο αυτό το σύστημα δεν παραβιάζει τις ελευθερίες και δεν ενοχλεί τις κοινωνίες που το υποδέχονται. Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα μπορεί να εντοπιστεί στην διαφορά της θέσης που λαμβάνει η θρησκεία στο συλλογικό ασυνείδητο και συνειδητό της Δύσης και της Ανατολής, αντίστοιχα. Ο δυτικός κόσμος με την αλματώδη τεχνολογία, με τις οικονομικές συναλλαγές και την καινοτόμο επιχειρηματικότητα, την επιστημονική ορθολογικότητα, τις θεμελιωμένες και εδραιωμένες δημοκρατίες στα κράτη της, την ελευθερία του λόγου και του τύπου, της σάτιρας και του καυστικού χιούμορ, έχει προ πολλού εγκαταλείψει την εργαλειοποίηση της θρησκείας, ως μέσου επιβολής πολιτισμού και τρόπου ζωής.
Αντιθέτως, μέσω της πολιτικής ορθότητας και της πολιτικής προστασίας μειονοτήτων, έχει διευρύνει σε συντριπτικό βαθμό τα όρια ανοχής της, με κόστος πολλές φορές την προσβολή αυτών των ίδιων των αξιών της. Αντίθετα, στους λαούς και στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ανατολής, συναντάμε μια αδυναμία χαλιναγώγησης του συλλογικού, του λαϊκού και του θρησκευτικού συναισθήματος, με αποτέλεσμα την ροπή στον φανατισμό και στην μισαλλοδοξία. Για την ακρίβεια δεν συναντάμε καν προσπάθεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διαφορά έντασης στις αντιδράσεις της μιας πλευράς και της άλλης σε συγκεκριμένα γεγονότα θρησκευτικού αντικειμένου. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει τις αντιδράσεις της Δύσης στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, που ήταν σχεδόν φιλικές απέναντι στον επίδοξο σουλτάνο της Τουρκίας και να παρατηρήσει έπειτα τις αντιδράσεις της Ανατολής στο νέο σκίτσο του Charlie Hebdo που απεικονίζει τον Ταγίπ Ερντογάν με αναφορές εκ νέου στον Μωάμεθ.
Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, τα παραπάνω, δεδομένων και των συνθηκών που διαμορφώνει η αναθεωρητική νεοθωμανική Τουρκία, όπου πασχίζει να αναδειχθεί ως ο κύριος εκφραστής και προστάτης του Ισλαμ, η Ευρώπη θα πρέπει να τονώσει τις ηθικές και πνευματικές της αξίες, να προστατεύσει τους πολίτες της από την τρομοκρατία, εξασφαλίζοντας παράλληλα την προστασία και τα δικαιώματα των μειονοτήτων που ζουν ειρηνικά στο έδαφος της. Όμως, θα πρέπει να γίνει από τους Ευρωπαίους ηγέτες σαφές και ομόφωνα ότι η γηραιά ήπειρος θα είναι έτοιμη να οχυρωθεί πλήρως και να πολεμήσει οποιονδήποτε επίδοξο φονταμενταλιστή ηγέτη ή τρομοκράτη, ο οποίος θα έχει σκοπό την προσβολή και την καταπάτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
