Απ τη μια οι σταρ της τηλεόρασης! Ο παρουσιαστής και το πάνελ του, που τα κατάφερε, ως κορυφαίος και τράβηξε τα βλέμματα απ τους άλλους ξεκομμένους απ την ζωή εδώ έξω στον κόσμο, που δε σε βάφουν, σε χτενίζουν, σου διαλέγουν ρούχα και σου δίνουν έτοιμα τα θέματα σου, από εκείνους που ξενύχταγαν στην βραδινή βάρδια, γνωστή και ως γερμανική. Η Σταματίνα Τσιμιτσιλή με τις έγκυούς πρόσφυγες ή μετανάστριες που πηδάνε στις βάρκες με την κοιλιά στο στόμα, ενώ οι Ελληνίδες τα προσέχουν αυτά και δεν κάνουν παιδιά αν δεν έχουν εξασφαλίσει το υψηλό βιοτικό τους κόστος. Η ανάλγητη και εκτός τόπου και εξίσου προσβλητική για τις γυναίκες όλου του κόσμου, φράση δεν αντιμετωπίστηκε με την ίδια σφοδρότητα όσο η χυδαιότητα του παρουσιαστή και του πάνελ του. Για αυτό η κυρία Τσιμτσιλή πήγε για τριήμερο στο Μονακό, ώστε να γιορτάσει την επέτειο γάμου τους. Όχι, δεν πήδηξε σε καμία τράτα, να το γλεντήσει στο χειμωνιάτικο Αιγαίο που είναι τόσο ευχάριστο και το κάνουν ομόφυλες της και μάλιστα σε ενδιαφέρουσα! Και ο κύριος Αρνιακός, ο τόσο κομψός και αριστοκρατικός ως τηλεοπτική παρουσία του, την γλίτωσε, διαπράττοντας την ανάλγητη και άνευ ενσυναίσθησης χοντράδα να κάνει αστειάκια με τον πόνο των άλλων. «Στο έλεος των νοτιάδων θα συνεχίσει να βρίσκεται η χώρα μας» είπε ο κ. Αρνιακός στο δελτίο ειδήσεων «και τις επόμενες ημέρες, γεγονός που συνεπάγεται συννεφιές, υγρασία, βροχές, καταιγίδες και υψηλές -για την εποχή- θερμοκρασίες, κυρίως στα δυτικά. Σε επαναλαμβανόμενα κύματα, όπως ακριβώς τα κύματα των προσφύγων που δεχόμαστε από τα ανατολικά. Μεταξύ δύο πυρών δηλαδή». Δεν ξέρουμε αν οι θεατές του εκείνη την ώρα κάνανε καινούργιο συκώτι απ τα γέλια για το αστειάκι να παρουσιάζει ανθρώπους κατατρεγμένους ως θεομηνία, αλλά με αυτόν σα να ξεχείλισε εκείνο το ποτήρι της ανοχής των τηλεθεατών, απαιτώντας πλέον σοβαρότητα στον δημόσιο λόγο, είτε αυτός αφορά στην ψυχαγωγία, είτε στην ενημέρωση. Και με τη δυσφορία, ναι, μας παίρνει μπάλα όλους! Και σάμπως δε φταίμε; Κι όμως…
… Όμορφα πλάσματα. Ανιχνευτές. Συνήθως δραπέτες από την αποπνικτική πόλη, απ την σιχαμερή κυψέλη. Απελπισμένοι φυγάδες. Επίζήσαντες. Θανάσιμοι μόνο για τους εαυτούς τους. Θυμωμένοι. Απ αυτούς που συχνά ή υγηινστές είναι, ακραίοι και βέγκαν δογματικοί σαν πρωτοχριστιανικοί ή απ αυτούς που αφήνουν το αλκοόλ να παίρνει το πάνω χέρι. Εγκλωβισμένοι. Θαρρείς σε έναν πλανήτη εχθρικό, όπως είναι το να εκτίθεσαι δημόσια στον καιρό μας. Όμως όμορφοι! Λαμπεροί, φευγαλέοι, άπιαστοι σαν εκείνους τους εξωπλανητες που θα χουν ίσως γήινη ζωή αν ποτέ μπορούσαμε να τους φτάσουμε. Αρχάγγελοι με ρομφαίες πληκτρολόγια και αρνήσεις. Ω! Και γνώρισα πολλούς! Στη δημοσιογραφία! Στο δημόσιο λόγο! Στην τηλεόραση! Στην έκθεση! Αν ήθελα να εγκαταλείψω -που ψιλό θέλω- το επάγγελμα θα κατονόμαζα το αντίθετο τους. Τους μοχθηρούς, αριβίστες, χειριστικούς, λερούς, κακότροπους, παλιάνθρωπους, αγράμματους, φθονερούς, γλυφτες, σπαζομέσηδες, αχάριστους, τομαράκια, αντιγραφείς, ατάλαντους, ζηλιάρηδες, ψεύτες, προσαρμόσιμους, φιλοχρήματους, ανήθικους και άλλα τόσα επίθετα με τα ουσιαστικά να εννοούνται. Απ όλους τους, σιχάματα και βδελύγματα εωσφορικά, κάνα – δυο τους φοβήθηκα γιατί δεν ανήκουν στον κόσμο τούτο αλλά σε εκείνο κάποιου επέκεινα δαιμονιακού, με τη ζωή τυλιγμένη σε σατανική ίντριγκα, δηλητηριώδη και τοξική, που θα γίνει βρόχος από τα ιδιά τους τα έντερα και θα τους στραγγαλίσει. Κάποιους άλλους τους λυπήθηκα γιατί μόνο δυστυχία μπορεί να έχει αυτή η σκιά τους αντί για όντα! Και μερικοί ήταν πραγματικά αστείοι, απόλυτοι μες στην ημιμάθεια που κάνανε τους αθάνατους στην ακαδημία Αθηνών, με γνώσεις αποκτημένες απ φτηνές φυλλάδες! Όμως αυτοί δεν είναι το θέμα, αλλά οι πρίγκιπες οι σκοτεινοί και συχνά λερωμένοι και οι νεράιδες οι κουρασμένες, χωρίς κορώνες και μαγικά ραβδιά!
Το θέμα είναι εκείνα τα παιδιά των λέξεων που έπλεαν σα μωρά στο πρώτο μπάνιο σε θάλασσες από μαύρο σκοτάδι και που η επιβεβλημένη ακινησία δεν αφορούσε ποτέ το μυαλό τους, το πάντα σε εγρήγορση. Σε εκείνους που αντιστάθηκαν και ακόμα επιμένουν, τους αυτοφλεγόμενους ρομαντικούς! Σε μια δουλειά που «δεν πληρώνει» και χάρη σου κάνουν, υποτίθεται, ακόμη, άμα δουλεύεις στα όποια μέσα! Τα σάιτ, κάνουν πως σε ευεργετούν, ενώ σε στύβουν καθημερινά, οι εφημερίδες το ίδιο, η τηλεόραση είχε πάντα έπαρση και αλαζονεία, με το σκεπτικό «το μοναστήρι να ναι καλά κι από καλογέρους, να!», ενώ στα ραδιόφωνα πας, πλέον, με τον χορηγό σου. Πως γίνεται ελεύθερος λόγος υπό χορηγία, ποτέ δε θα καταλάβουμε, αν και στα υπόλοιπα, επίσης, αδυναμία δηλώνουμε! Συχνά μια καθυστέρηση των αμοιβών που είναι σιγά τα ωά για τα μέσα, αλλά για τον εργαζόμενο είναι ζωτική ως αέρας στους αστροναύτες. Στις εφημερίδες, με λογιστικά τερτίπια το λιγότερο που είναι μέσα οι μισθωτοί αφορά σε μισθούς από 3 έως και 8 μήνες! Πολλοί πήγαν, ήδη, σπίτι τους. Δηλαδή σε άλλες δουλειές. Η δημόσια γραφή έμεινε ή σ αυτούς που έχουν, ήδη, οικονομική άνεση, εντίμως ή απλώς ευυπόληπτα, ή στους κολασμένα ρομαντικούς, που λέγαμε, που οι λέξεις και το γραπτό είναι η φύση τους και τους αδιανόητη η μέρα χωρίς γραπτό! Μοιάζουν όμως να μην αρκούν, να μην φτάνουν, να τους μειώνουν τις αντοχές καθημερινά με σφυροκόπημα ανώνυμο συχνά, ώσπου να τους εξοντώσουν!
Είναι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που κάνουν την δουλειά ελεγχόμενα και αγελαία. Αυτή η θλίψη της πρέτα πορτέ άποψης, όπου διαλύει χαρακτήρες και αλίμονο αν μπεις σε στόχο. Είναι η ευκολία της παντοδυναμίας χωρίς κόστος πίσω από έναν υπολογιστή, όπου ορίζει πως οι άλλοι να πενθήσουν, να χαρούν, να μιλήσουν, να χωρίσουν, να ερωτευτούν, να πεθάνουν στην εθνική, να αναλάβουν το ίδρυμα Νιάρχος και πως, να οδηγήσουν πόσων κυβικών αμάξι, ή όχι. Με ένα «γιούργια», βγαίνουν στις δημοσιές μέσα απ το σπίτι τους πάντα σαν δικαστές και Χάροι και αχρείαστος ο γραφιάς απ την βοή του όχλου ή απ την έπαρση και την απονιά των αφεντικών, που θα κρατούσε τις οποίες ισορροπίες και θα έψαχνε για αλήθειες. Και όχι, δεν είμαστε όλοι στα media, Σταματίνα, Αρνιακος, ο παρουσιαστής και το πάνελ του. Και μας χαλάει να μας τσουβαλιάζουν, σε τόσο μα τόσο άγριες για μας συνθήκες. Άμα μας χαλάει γιατί το κάνουμε λοιπόν; Διότι πως να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα, που λένε και οι Αμερικανοί; Είναι αργά για μας πια… ας σωθούν οι επόμενοι… αν επιβιώσουν με τα από μηδέν έως ελάχιστα λεφτά που τους δίνουν, για να βγαίνουν οι σταρ του δημοσίου λόγου χορτασμένοι και τσίτα απ τα μπότοξ…
Σ.σ: Προς τιμήν της Κατερίνας Γκαγκάκη που έδειξε, μόνο αυτή, μια ευθιξία, ενοχές και ανέλαβε την ευθύνη της με την παραίτηση της απ τον Δήμο Αθηναίων. Θα μπορούσε και αυτή να πεταχτεί αν όχι στο Μονακό, στο Λουξεμβούργο, στο Λιχτενστάιν, βρε αδελφέ, για να ξεχαστεί, μες στο τριήμερο, που θα βγουν και αυτοί οι ενοχλητικοί φοιτητές στον δρόμο…
