«Η επέτειος των τεσσάρων μηνών καραντίνας εορτάστηκε με κάθε επισημότητα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης το απόγευμα της Κυριακής 7 Μαρτίου, εκεί όπου πλήθος αστυνομικών αποκατέστησαν με χημικά και γκλομπς την έννομη τάξη, η οποία είχε διασαλευτεί από κόσμο που προκλητικά βγήκε από τα διαμερίσματά του. Το θράσος κάποιων να ζητήσουν το λόγο για τον οποίον έκοβαν πρόστιμα είχε σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό ενός οργάνου». Αν οι παραπάνω αράδες είχαν γραφτεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ θα έπαιζαν σίγουρα σε πάνω από 30 μεγάλα sites της χώρας. Πιστέψτε με, Κυριακή απόγευμα, όταν κάνουν βάρδια οι ασκούμενοι μελλοντικοί δημοσιογράφοι, δύσκολα θα διάβαζαν τι έγραφε το κείμενο. Θα έκαναν copy – paste, θα το ανέβαζαν ως είδηση και θα έψαχναν την επόμενη. Ίσως να ήταν από το Instagram κάποιας celebrity (με έναν πικάντικο τίτλο απογειώνονται τα νούμερα) ή κάποιο βίντεο με ένα ζωάκι να μαθαίνει να κάνει κωλοτούμπες δίπλα στη μαμά του.
Τα γεγονότα της Κυριακής, όμως, όταν αποδείχθηκε πως το «τίμιο ξύλο» της ελληνικής αστυνομίας σε απλούς πολίτες δεν προήλθε από κάποια «επίθεση 30 νεαρών» (όπως έγραψε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων), αλλά ήταν αποτέλεσμα ωμής και απρόκλητης βίας, έφεραν σε πρώτο πλάνο την τραγελαφική εικόνα της δημοσιογραφίας και αστυνόμευσης όπως έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Αν δεν υπήρχαν οι πολίτες να βιντεοσκοπούν με τα κινητά τους, οι μισοί θα μιλούσαν για υπερβολές. Όπως γίνεται πάντα. Θα μιλούσαν για τα Εξάρχεια και την ανάγκη ισοπέδωσής τους, θα έβγαιναν δημοσκοπήσεις σε sites και κανάλια, όπου το 59% (ανεξαρτήτως συνολικού αριθμού) θα ζητούσε να μπουν μπουλντόζες και να μην αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Το χρέος, όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατία που «αναπνέει», που δεν πιέζεται στο στήθος από γόνατο αστυνομικού, βαραίνει -αναγκαστικά και μοιραία, τους ώμους των πολιτών της. Όποιος θέλει καλύτερη δημοσιογραφία θα απορρίψει τα ανυπόγραφα άρθρα, θα αξιολογεί καθημερινά τις πηγές ενημέρωσής του, τα sites και τα κανάλια που φιλτράρουν ή δεν φιλτράρουν την είδηση κατά το δοκούν, θα διαμαρτυρηθεί για την αστυνομική βία… Όταν οι πολίτες ενδιαφέρονται μαζικά για όσα συμβαίνουν γύρω τους, θα απολαμβάνουν και των ανάλογων υπηρεσιών, δημοσιογραφικών και αστυνομικών στην προκειμένη περίπτωση και δεν θα αναστενάζουν στις πλατείες χτυπημένοι από τα γκλομπ ή τον κορονοϊό. Όταν όλοι δρουν ανεξέλεγκτα, όταν οι αστυνομικοί απαντούν στις ερωτήσεις με γκλομπ, ο μόνος νόμος που εφαρμόζεται είναι αυτός της ζουγκλάς! Και μια ερώτηση: Πόσο άραγε απέχουμε από ένα ελληνικό «I can’t breath»;
Στο άρθρο 7 του Συντάγματος (παράγραφος 2) αναφέρεται: «Τα βασανιστήρια, οποιαδήποτε σωματική κάκωση, βλάβη υγείας, ή άσκηση ψυχολογικής βίας, καθώς και κάθε άλλη προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απαγορεύονται και τιμωρούνται, όπως νόμος ορίζει».
