Η Γεωργία Δρακάκη δε σταματά να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Με αγάπη στο κέντρο της Αθήνας, στο τρίγωνο Εξάρχεια – πλατεία Αμερικής – Σόλωνος, εντυπωσιάζει με την εμφάνιση, το μυαλό, τις επιλογές της ζωής και της πορείας στα δύσκολα. Παιδί μιας ωραίας γενιάς, που προτάσσει την εμπειρία ως αγαθό πιο πολύ από κάθε υλικό απόκτημα, έχει σπουδάσει Νομική, με μεταπτυχιακά στα ΜΜΕ, ταξιδεύει και περιπλανιέται, κάνει ραδιόφωνο, τραγουδά ρεμπέτικα από βάθους ύπαρξης αναζητώντας το αυθεντικό πέρα από δημοφιλίες, γράφει. Γράφει άρθρα, συνεντεύξεις, απενοχοποιημένα γυναικεία σεξ θέματα, θεατρικά έργα, στίχους, ποίηση. Μας παρουσιάσει πριν λίγο καταπλήσσοντας μας, το κείμενο της, που δεν το λέει ποίηση, αλλά είναι, «Ο Τάσος πέθανε». Προσωπικά, έχω βυθιστεί στο πένθος, έχω αφεθεί μέσα του και έχω κολυμπήσει σε δίνες του, που πάντα σε ρουφάνε, όσο κι αν αντισταθείς. Προς στιγμήν, από τον τίτλο, πιάστηκα και έκανα εσωτερικές, σεισμικές ρωγμές, πως αφορά στο τέλος του παθιασμένου μου φίλου Τάσου Θεοδωρόπουλου. Ήταν ένας άλλος Τάσος. Μα ήταν και αυτός και τελικά όλοι εκείνοι που αγάπησαν και αγαπήθηκαν και έφυγαν μακριά. Και ναι, το έργο της Γεωργίας βουτά στο πένθος της και εκεί συναντιόμαστε όλοι μας…
«Ο Τάσος πέθανε». Έτσι δεν ανακοινώνουμε, με ένα όνομα και μια ανάσα, την οριστικότητα μιας φράσης; Και ο Τάσος Γκόβας πέθανε, στα αλήθεια. Μόνο οι λέξεις για την απουσία του, την για πάντα -τι ακατανόητη μένει αυτή η έκφραση!- δεν αφορούν στην ιστορία της ζωής του, αλλά στο κενό, την θέση του στον κόσμο και τις ζωές των ζωντανών που τον αγάπησαν. Μια στιγμή, ένα αντικείμενο, μια μυρωδιά, κάποια κίνηση ενός αγνώστου, ένας τόπος, μια γεύση, μερικές μελωδίες, πράγματα καθημερινά που υπογραμμίζουν την απουσία, που χωράει σχεδόν με υλική υπόσταση πόνου, στην ίδια την ζωή, ακυρώνοντας τον θάνατο και ας είναι αυτός εκεί, θρασύτατο βαρίδι. Η Γεωργία Δρακάκη λοιπόν, δεν νοιάζεται να ακολουθήσει κανένα κανόνα, να οριστεί σε καμία φόρμα, να δεσμευτεί από μορφή λογοτεχνική. Αδιαφορεί για όλα αυτά, που όμως πετυχαίνουν. Και πετυχαίνουν γιατί είναι τόση η αλήθεια της θλίψης και του πένθους της, τόσο που βαφτίζονται στο συναίσθημα, που νομίζεις πως κλείνοντας το βιβλίο κολλάει στα δάχτυλα σου, σα να χουν σοροπιαστεί πικρά οι λέξεις και κόλλησες στο άγγιγμα μαζί τους. Ο Τάσος πέθανε, ναι, αλλά μέσα από αυτό το κείμενο, πέθανε λατρεύοντας για πάντα τις ουσιαστικές σχέσεις, την εγγύτητα, την ομορφιάς της κάθε μέρας, το θαύμα της ζωής του και της ζωής χωρίς κτητικό δίπλα της.
Το σχέδιο του εξωφύλλου του βιβλίου της Γεωργίας επιμελήθηκε ο Θανάσης Λάλας και το επίμετρο έγραψε ο Σωτήρης Παστάκας. Απ αυτόν παίρνουμε τη φράση: «Οι λέξεις κάνουν έρωτα μεταξύ τους στο βιβλίο της Γεωργίας Δρακάκη, όταν αρραβωνιάζονται με το πένθος. Από μόνες τους οι λέξεις δεν φτάνουν, αλλά, όταν αγκαλιάζουν τον θάνατο, εκεί χορεύουν τανγκό σε αυτόν τον ρυθμικό αντί-επιτάφιο».
«Ο Τάσος πέθανε» της Γεωργίας Δρακάκη κυκλοφορεί απ τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ, σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
