Έχω την αίσθηση πως περισσεύω! Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δουλεύει εντατικά, με ελάχιστες ώρες ύπνου και χαλάρωσης, σε γυρίσματα, μοντάζ, προβολές και επαφές. Κάπου μες στον χρόνο χωράω και εγώ, με μια ενοχική αίσθηση πως χάρη μου κάνει. Πιο ωραίος από ποτέ και βέβαια μαγικός αφηγητής, μου αλλάζει συζήτηση μόλις του εκφράζω τον θαυμασμό μου, κάνοντας κορδελάκια με τις λέξεις! Και μετά οι απαντήσεις του είναι ξεκάθαρες, στακάτες και απόλυτες. Μα, πότε αρχίσαμε κουβέντα και ποτέ τελειώσαμε Χριστόφορε; Τουλάχιστον, θα τον δω στην τηλεόραση…
-Στις εποχές που ζούμε δεν έχει σημασία να σε ρωτήσω για όσα έγιναν πριν γιατί υπάρχουν στο Ίντερνετ. Μπορώ να σε ρωτήσω για το τώρα. Τι κάνεις; Πως περνάς το χρόνο σου; Τι σου λείπει περισσότερο;
“Συγκεκριμένα αυτήν την περίοδο το μόνο που κάνω είναι να τρέχω με όλες τις υποχρεώσεις της συγκεκριμένης δουλειάς. Τρέχω τόσο πολύ, που το μόνο που μου λείπει είναι χρόνος για μένα… Όμως είναι στιγμές που όλο αυτό το τρέξιμο είναι τόσο δημιουργικό”.
-Έλειψες για λίγο από την τηλεόραση. Σου έλειψε περισσότερο ότι της έλειψες, Χριστόφορε;
“Προφανώς για να δουλεύω πάλι σ ’αυτήν”.
-Γιατί μπορεί να σου λείπει κάτι που σε κουράζει, που σε κάνει να δουλεύεις 20 ώρες το 24ωρο, να τσακώνεσαι με αγαπημένους ανθρώπους ή με συνεργάτες, να εξαφανίζει την προσωπική σου ζωή, να σε γεμίζει αγωνία για επαφές, λεπτομέρειες και τελικά κριτικές και τηλεθέαση;
«Για τον ίδιο λόγο που σου λείπει και μία γυναίκα όταν είσαι ερωτευμένος μαζί της. Δεν το θες. Απλά συμβαίνει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το βιώσεις, με της της επιπτώσεις της σου της απόφασης. Είναι νομίζω θέμα εξάρτησης και όχι λογικής».
-Και προσωπική ζωή; Μπορείς να έχεις με αυτήν τη δουλειά; Τόσο απ’ την άποψη χρόνου, όσο κι απ’ την άποψη της δημοσιότητας εννοώ.
“Πιστεύω πως πάντα ο άνθρωπος μπορεί να προλαβαίνει και να έχει προσωπική ζωή όταν το θέλει πραγματικά».
-Από τα 16 μέχρι σήμερα, που είσαι στην τηλεόραση, ήσουν κατά το μεγαλύτερο μέρος, το χρυσό παιδί των τηλεθεάσεων, των κριτικών και του Μέγκα. Έχεις κακομάθει;
“Μπορεί για όλους να θεωρείται καριέρα και δουλειά αυτό που κάνω, όμως για μένα είναι περισσότερο από τη μισή ζωή μου. Είναι πια φύση μου όλο αυτό, και δύσκολα μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Ούτε ξέρω αν έχω καλομάθει ή κακομάθει… Με σιγουριά όμως ξέρω πόσο σκληρά έχω δουλέψει για ότι έχω κάνει… Και εξακολουθώ ανεξαρτήτου κριτικής κι αποτελέσματος”.
-Μια αποτυχία πως τη σηκώνεις; Θυμώνεις; Παθαίνεις μικρή κατάθλιψη; Αγωνιάς; Μη μου πεις μόνο, πως είναι καλοδεχούμενη γιατί σε μαθαίνει πράγματα, γιατί όσοι τα λένε μαζοχιστές μου κάνουν…
«Παθαίνω λίγο από όλα τα παραπάνω. Σε διαφορετικές δόσεις ανάλογα την ηλικία. Κανείς δε χαίρεται όταν αποτυγχάνει σε κάτι που πιστεύει. Της όλοι μέσα της έχουμε ένα μηχανισμό αυτοάμυνας και αναγκαστικής συνέχειας.. Της συμβαίνει και με έναν χωρισμό, έτσι συμβαίνει και με μία αποτυχία… Πονάς, θυμώνεις, απορείς και μετά το ξεπερνάς. Το θέμα είναι να μη σου μείνουν κουσούρια και γίνεις κομπλεξικός. Εγώ μέχρι στιγμής αυτό τουλάχιστον δεν το έχω πάθει»…
-Της αισθανθεί πως σε πλησιάζουν άνθρωποι της τέχνης σου μόνο και μόνο για να παίξουν σε κάποια σειρά σου; Πως το διαχειρίζεσαι αυτό;
“Κι αν έχει γίνει αυτό, καλώς έγινε γιατί εντέλει κερδισμένοι βγήκαμε όλοι”.
-Χριστόφορε –με συγχωρείς αν σε φέρνω σε δύσκολη θέση- αλλά υπήρξες πάντα όμορφος κι αυτή την περίοδο περισσότερο από ποτέ. Αν δεν είχες αυτή την εξωτερική εμφάνιση, θα ήσουν ίδιος άνθρωπος με την ίδια εξέλιξη και τις ίδιες επιλογές;
«Ο καθένας από εμάς αποτελείται από ένα σύνολο πραγμάτων. Ποτέ κανείς δεν έχει μόνο ένα. Έτσι κι εγώ μοιραία κουβαλάω ένα σύνολο διαφορετικών στοιχείων που με κάνει αυτό που είμαι… Μου είναι πολύ δύσκολο να μαντέψω πως θα ήμουνα χωρίς ένα από αυτά τα στοιχεία. Σίγουρα όχι της ματαιοδοξίας πάντως»
-Καλά καθόλου δεν έχεις το ελάττωμα της ματαιοδοξίας; Μπορείς, όμως, να αντέξεις χωρίς αποδοχή και θαυμασμό;
“Το ελάττωμα της ματαιοδοξίας είναι κυρίως ελάττωμα των όχι και τόσο έξυπνων ανθρώπων… Κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι είμαι αρκετά έξυπνος… Όσον αφορά την αποδοχή και τον θαυμασμό όμως θεωρώ πως όλοι αρέσκονται στο να είναι αποδεκτοί και να τους θαυμάζουν”.
-Εσύ ποιους ανθρώπους θαυμάζεις;
«Στις ξεκάθαρους… Είναι ελάχιστοι».
-Είσαι καθόλου μεταφυσικός; Πιστεύεις στη μοίρα, στο πεπρωμένο, στα άστρα, στα όνειρα που βλέπεις, στις προηγούμενες ζωές;
“Ναι πιστεύω, χωρίς όμως αυτό να μου καθορίζει τις απόψεις και την ουσία της ζωής μου… Θα ήταν αφελές να στήριζα όλες μου τις πεποιθήσεις κι όλη μου την πραγματικότητα σε κάτι που είναι άγνωστο”…
-Έχεις φανταστεί τον εαυτό σου γονιό; Δε θα’θελες ένα παιδί;
«Ναι θα το ήθελα πολύ… Γενικά γουστάρω πολύ τα παιδιά κι ελπίζω να έρθει στη ζωή μου αυτή η ευκαιρία και να βιώσω μία τέτοια σχέση τόσο καθοριστική και δυνατή».
-Γιατί θα παράταγες για πάντα όσα κάνεις; Για έναν έρωτα; Για ένα άλλο όνειρο; Γιατί θα χες τόσα λεφτά που δε θα χρειαζόταν να δουλεύεις;
“Για ένα άλλο όνειρο ίσως… Αν κι ακόμα ζω το αρχικό μου όνειρο και προς το παρόν περνάω καλά σ ’αυτό”.
-Οι ήρωες σου επαναστατούν ποτέ; Μπορεί να τους σχεδιάζεις κάπως στο χαρτί και αυτοί να αυτονομούνται και να σε οδηγούν όπου θέλουν, πιο δυνατοί από σένα τον ίδιο, τον δημιουργό τους; Έχει έκπτωτους αγγέλους, όπως η βιβλική Δημιουργία, η συγγραφή ενός σεναρίου;
“Πολύ συχνά και πολλές στιγμές συμβαίνει αυτό. Θέλω εγώ να πω αυτό που πιστεύω και νιώθω και οι ήρωές με πάνε αλλού. Ειδικά τώρα πια μετά από ενάμισι χρόνο, που έχουν πάρει σάρκα και οστά, αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά”.
-Σου αρέσει που αρέσεις σε όλες τις κοπέλες; Το εκμεταλλεύεσαι ποτέ;
«Το έχω εκμεταλλευτεί ναι, όχι όμως τόσο όσο θα μπορούσα».
-Μου ‘χεις πει στο παρελθόν πως σ ‘έχουν απορρίψει ερωτικά, αλλά, δεν μπορεί να μη διασώθηκε στο τέλος κοτζάμ Παπακαλιάτης; Πες μου σε παρακαλώ πως ήρθαν και σου ζήτησαν γονατιστά συγγνώμη…
“Δυστυχώς για μένα -και τον άκρατο εγωκεντρικό μου χαρακτήρα-, δεν ήρθαν ποτέ να ζητήσουν συγγνώμη. Ούτε στο παρελθόν, αλλά ούτε και στο παρόν. Η απόρριψη είναι κάτι που κοστίζει πολύ και ειδικά άμα έχεις αγαπήσει, ερωτευτεί και υποσυνείδητα επενδύσει, σε έναν άνθρωπο… Όμως λίγο μετά πάντα η ζωή η ίδια έρχεται να σου αποδείξει αν τελικά άξιζε ή όχι. Κι απλά προχωράς είτε το θες είτε όχι… Κι αυτό ισχύει για όλους…
-Αν αντάλλασσες το ταλέντο των λέξεων και της υποκριτικής με κάποιο άλλο ταλέντο, ποιο θα ήταν αυτό;
«Της σύνθεσης… Θεωρώ πως το να μπορείς να συνθέτεις μουσική είναι η απόλυτη μορφή δημιουργίας. Θα έδινα τα πάντα για να μπορούσα να είχα αυτό το ύστατο ταλέντο. Είναι για μένα η απόλυτη έκφραση συναισθημάτων. Είναι η κορυφή, που ευτυχώς δε μαθαίνεται… Απλά υπάρχει μέσα σε κάποιους»…
-Είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος; Είσαι προγραμματισμένος για την ευτυχία;
“Κανείς δεν είναι προγραμματισμένος για να ζει το οτιδήποτε. Όλοι μας, ζούμε τα πάντα σε δόσεις και σε όλους μας έρχεται αυτό που θέλουμε πιο πολύ… Θα ήταν τόσο βαρετά όλα αν ήταν προγραμματισμένα και τακτοποιημένα… Όσο για την ευτυχία, μου είναι αδύνατον να την ορίσω”.
