Είναι μια κατηγόρια ανθρώπινου είδους από μόνος του. Ένας Homo sapiens sapiens με εφαρμογή της δαρβινικής θεωρίας όχι στο είδος αλλά στην ποιότητα του. Μεταμοντέρνος αλλά αναγεννησιακός τύπος, αλλάζει χώρες, διαμονές, επαγγελματικές δραστηριότητες, σα το παιδί που μόλις ανακαλύπτει ως λειτουργει το κουρδιστό παιχνίδι παυει να το ενδιαφέρει. Αυτός μόλις κατακτά μια δραστηριότητα, βαριέται την έλλειψη πρόκλησης και ανακαλύπτει καινούργια, με δεδομένο πάντα πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι ανιαρή. Στο υπέροχο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλς, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, με τα πολλά επίπεδα, τη λευκότητα, τη θέα στον πλατύ ορίζοντα της Καλιφόρνια και ένα περιβόλι -διακοσμητικό όχι συγκομιδής- με εσπεριδοειδή θα βγει μόνο για το αγαπημένο του ρεστοράν στο Μαλιμπού, ή για να την βόλτα του στην παραλία. Αν και είχε κατακτήσει στην ίδια την καρδιά του Χόλυγουντ την υποκριτική, την διεύθυνση τεράστιων παραγωγών και φεστιβάλ, την σκηνοθεσία, τώρα είναι ένα απ τα μεγαλύτερα brant στο χώρο των καλλυντικών των ΗΠΑ με προϊόντα σοφιστικέ, μεταξωτής υφής και υψηλής ποιότητας, που είναι τα αγαπημένα των πλέον απαιτητικών σταρ και ισχυρών κυριών. Μιλάμε λίγο πριν βρεθεί ταξίδι αστραπή στο Λας Βέγκας, για μια συνάντηση κορυφής πριν την μεγαλύτερη έκθεση καλλυντικών του πλανήτη. Άλλωστε εκεί, στην πρωτεύουσα της αμερικανικής διασκέδασης έχει δεσμούς φιλίας ζωής και άλλο ένα σπίτι για να ζει κατά την διάρκεια των ραντεβού του. Όχι, ότι αλλάζει το Λος Αντζελες, αλλά έχει βαρεθεί τα ξενοδοχεία, ακόμα και αν είναι το Plaza στη Νέα Υόρκη, που κάποτε έμενε μονιμά, μαζί με την επιστήθια φίλη του Ιβάνα Τραμπ. Όχι. Δεν περιαυτολογεί ούτε καυχιέται για γνωριμίες και φιλίες με τους ισχυρούς του κόσμου και της τέχνης. Απλά όπως μιλάει του ξεφεύγουν ονόματα ή χτυπούν τηλεφωνά και ακούς τις συνομιλίες. Έχει τόσο πλάκα που δεν τον νοιάζει αν είναι στο τηλέφωνο ο Κλούνεϊ, ή η Τάιρα Μπανκς! Ενδιαμέσως, ως φαινόμενο, θα έχει ενημερωθεί για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, θα έχει ακούσει Ελληνοφρένεια και θα προλάβει να πει στην Τάιρα για την Μαρία, την αγρότισσα με την diversity ομορφιά! Εδώ και μήνες τον κυνηγάω να μου μιλήσει για τις επιχειρηματικές του νέες κατακτήσεις και πως τα κατάφερε για άλλη μια φορά να είναι νούμερο 1 σε ένα άγρια ανταγωνιστικό χώρο. Με τα πολλά και κάποιο θαύμα, ή μάλλον επειδή βρέθηκε λόγω ίωσης για λίγο με αναγκαστικό ελεύθερο χρόνο, ιδού, ο αναγεννησιακός κύριος Φρανσίσκο Βιτάλι:
Γιατί σταμάτησα την ηθοποιία…
Αισθάνομαι πως ικανοποίησα όλες τις πτυχές ματαιοδοξίας μου. Η ματαιοδοξία ζητάει επαίνους και εγώ αναμετρήθηκα μαζί της νωρίς και έκλεισα συνοπτικά το κεφάλαιο της. Όταν έκανα τον Άμλετ στο Los Angeles, είχε έρθει στις τελικές πρόβες ο Αλ Πατσίνο, και μου είπε κάτι πολύ σοφό. “Francesco, τώρα μετά από αυτόν τον ρόλο όλοι οι υπόλοιποι θα σου φαίνονται κενοί, χωρίς σημασία, αδιάφοροι». Είχε δίκιο. Διότι με είχε συνεπάρει τόσο μα τόσο πολύ αυτό το έργο σαν αριστούργημα, που για μένα η ερμηνεία ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Ένιωσα πως οι δραματουργία του και η σοφία του έργου, ήταν πιο σημαντική για τις προσωπικές μου ανάγκες. Και όπως είχε ορθώς πει και ο Όσκαρ Ουάιλντ, καλλιτέχνης που δεν είναι ματαιόδοξος είναι απλά πληκτικός.
Για την Σκηνοθεσία και την Παραγωγή
Η σκηνοθεσία ή η παραγωγή, σου δίνει το σκήπτρο της δημιουργίας. Σε καθιερώνει μέσα σου, σε ολοκληρώνει σαν δημιουργό. Οταν αργότερα έδωσα βαρύτητα στην σκηνοθεσία και την παραγωγή, έβλεπα με συμπόνοια τους ηθοποιούς που έρχονταν στα castings, και οι οποίοι ανάπνεαν και ζούσαν μόνο για την φιλαρέσκεια τους και την ματαιοδοξία τους. Για να δουν το όνομα τους πρώτο, για να έχουν τον σημαντικό ρόλο, για να έχουν πιο πολλά λεφτά… Τότε αισθανόμουν μία συμπόνοια, διότι ήξερα πως αισθάνονται, ήξερα τι νιώθουν μέσα τους, ήξερα πως η αγωνία τους, δεν είχε καμία απολύτως αξία. Και ένιωθα δύναμη απάνω τους. Δεν μου άρεσε αυτό το συναίσθημα. Προσδίδει μία ταξικότητα στις σχέσεις και εγώ ανέκαθεν δεν πίστευα σε διαχωρισμούς και φράχτες. Πίστευα και πιστεύω στην ισότητα. Το αρχηγιλίκι μπορεί να αποβεί πολύ κακός σύμβουλος για την εσωτερικότητα σου. Και η εσωτερικότητα μου ήταν υψίστης σημασίας. Αυτός όλος ο κόσμος ο κλειστός κύκλος των ματαιόδοξων, των παρμένων, των αδυσώπητων και παραμυθιασμένων, σταμάτησε να με αφορά. Ένιωθα πως χρειαζόμουν να διοχετεύσω αυτήν μου την δημιουργικότητα σε άλλους τομείς και επαγγελματικά μονοπάτια. Διαφορετικά. Πιο neutral!
Για τον έρωτα και την αγάπη
Είμαι από τους πλέον τυχερότερους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη. Αγάπησα και ερωτεύτηκα μεγάλος. Στα 35 μου. Και έτσι είχα την ωριμότητα να διαχειριστώ τον μεγάλο έρωτα και την δύναμη να τον διατηρώ μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο και σημαντικότερο, μεγαλύτερη ευλογία από τα αισθάνεσαι πως οι ανάγκες σου έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Διότι όταν αγαπήσεις πραγματικά, το μόνο που σε αφορά είναι οι ανάγκες του δικού σου ανθρώπου. Αλλά πια δεν υπάρχουν οι κτητικές αντωνυμίες, είναι ανυπόστατες, εκμηδενίζεται το «μου» μπροστά στο «μας», όπως το «εγώ» καταπίνεται από το «εμείς». Δεν υπάρχει τίποτε θεϊκότερο απ αυτό το μοναδικό το να ζεις, να υπάρχεις και να πορεύεσαι όχι πια μόνος.
Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο…
Η Ελλάδα είναι ο τόπος που γεννήθηκα. Είναι ο τόπος των γονιών μου και τον προγόνων μου. Την αγαπώ, την πονάω και πάντα είναι μέσα στην καρδιά μου. Το DNA μου είναι Ελληνικό και Ιταλικό από την πλευρά του πατέρα μου. Δεν είναι όμως πλέον η Ελλάδα η χώρα που της αξίζει να είναι. Μία τέτοια χώρα που λαμπάδευσε την Δημοκρατία, τις τέχνες, τον αθλητισμό, την φιλοσοφία, το πνεύμα, και τον πολιτισμό στο Δυτικό κόσμο, δυστυχώς έχει ξεχάσει τα πάντα. Αντί οι Έλληνες να είμαστε ενωμένοι, αγαπημένοι σαν λαός να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, προσπαθούμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Ξεχάσαμε την κουλτούρα μας, τις δημοκρατικές μας αξίες, ξεχάσαμε την ιστορία μας και βγάλαμε και από το λεξικό μας την ελληνική λέξη «φιλότιμο». Όλα αυτές τις πραγματικές αξίες και την σοβαρή κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοι μας, τα αφήσαμε να χάνονται και τα ισοπεδώνουμε. Δεν είμαστε εμείς οι νέο Έλληνες άξιοι συνεχιστές των μεγάλων Ελλήνων. Είναι σαν οι γονείς σου να σου αφήνουν μία τεράστια αμύθητη περιουσία, και εσύ αντί να την διπλασιάσεις ή έστω να την διατηρήσεις, την σκορπάς και την πετάς ανεξέλεγκτα και μένεις στο τέλος από άρχοντας ζητιάνος. Από πολίτες της υπέλαμπρης πατρίδας, γίναμε εαυτούληδες και παρτάκηδες. Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του όρισε ως πολιτεία κάθε οργανωμένη κοινωνία όπου η εξουσία ασκείται υπό των πολλών και προς το κοινό συμφέρον. Και ο Θουκυδίδης, ο ηγέτης των Αθηναίων έδωσε μια συνοπτική περιγραφή του πώς αντιλαμβάνεται τον πολίτη η Αθηναϊκή κοινωνία. Εμείς οι ίδιοι, είπε, φροντίζουμε τόσο τις ιδιωτικές μας υποθέσεις όσο και τα δημόσια πράγματα και το ένα δεν εμποδίζει το άλλο. Θεωρούμε δε, πως αυτός που δεν αναμειγνύεται στις δημόσιες υποθέσεις είναι όχι μόνον απράγμων, δηλαδή αδιάφορος, αλλά και αχρείος, δηλαδή κοινωνικά άχρηστος. Ο μη ενεργός πολίτης, λοιπόν, αυτός που δεν μετέχει στα δημόσια πράγματα και αποσύρεται στην προσωπική του σφαίρα , στον χώρο του ιδιωτικού, είναι βάρος για την κοινωνία στην οποία ανήκει. Το να «ιδιωτεύει» κάποιος στην Αρχαία Αθήνα, δεν είναι επιλογή, είναι ελάττωμα. Αυτό κάναμε όλοι οι νεότεροι Έλληνες, «ιδιωτεύσαμε».
Τι είναι η Πατρίδα μας…
Την πατρίδα πλέον την διαλέγεις. Πατρίδα για εμένα δεν είναι η χώρα που γεννιέσαι ή που κατάγονται οι γονείς σου. Αυτός είναι παρωχημένος όρος ενώ παλιακού λεξικού. Για μένα πατρίδα, είναι αυτό που λέμε «σπίτι μου». Και το σπίτι σου το επιλέγεις δεν το κληρονομείς. Το διαμορφώνεις ο ίδιος, το σέβεσαι, το διατηρείς. Και το δικό μου «σπίτι», είναι η Αμερική. Διότι αυτή η πατρίδα με δίδαξε να την αγαπώ και να την σέβομαι. Γιατί πρώτα από όλα με αγάπησε και με σεβάστηκε η ίδια η Αμερική ως χώρα. Διότι μου έδωσε μεγάλες ευκαιρίες, μου έδωσε ίσα δικαιώματα, με δίδαξε την πραγματική Ελευθερία. Μου δίδαξε τον σεβασμό προς όλους, την ευγένεια και κατανόηση. Την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση στον πλησίον μου. Είναι η πατρίδα μου και νιώθω μεγάλη περηφάνεια και συγκίνηση που το λέω.
Περί Τέχνης…
Η Τέχνη είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, προσωπικά το ορίζω σαν μια ιδιαίτερη δραστηριότητα της κοινωνικής ζωής, που άμεσος σκοπός της είναι η δημιουργία του ωραίου, του καλού, της θετικότητας. Και συνήθως πηγάζει από την εσωτερική μας ανάγκη την βαθύτερη ανάγκη μας να γνωρίσουμε όχι μόνο τον εαυτό μας και τον κόσμο μας, αλλά και τον “άλλο” κόσμο και τους άλλους ανθρώπους. Όμως η Τέχνη δεν είναι πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά και μια κοινωνική προσφορά που έχει προορισμό να βοηθήσει τον συν άνθρωπο, να αντιμετωπίσει και να κατανοήσει και ακόμα να ξεπεράσει τα προβλήματά του και να ενισχύσει τον αγώνα του για την πρόοδο. Δεν θεωρώ πως η τέχνη είναι να εκφράζει μόνον ο καλλιτέχνης το έργο του, συνειδητά ή ασυνείδητα, αλλά και την κρίση του, να φωνάζει μέσα από την τέχνη του τη γνώμη του για όσα παρατηρεί στη ζωή και την κοινωνία. Να έχει την δύναμη να προβάλλει ή να λύνει τα προβλήματα που δημιουργεί η ζωή. Ο καλλιτέχνης έχει υποχρέωση και ανάγκη να παίρνει μέρος στη ζωή της κοινωνίας στην οποία ζει και να συμπαραστέκεται στους συνανθρώπους του. Γιατί όποιος έχει πολιτογραφηθεί στων “ιδεών την πόλη” (κατά την έκφραση του Καβάφη) έχει βαριές ευθύνες απέναντι στους συνανθρώπους του. Και τότε τι κάνεις εσύ ο αληθινός καλλιτέχνης, με την τέχνη σου όταν δεν συνεισφέρεις παρά μόνο στο εγώ σου, στις φιλοδοξίες σου, την παραδοπιστία σου και την ματαιοδοξία σου; Η Τέχνη προσφέρει αναρίθμητα, στο κοινωνικό σώμα. Είναι το τραγούδι των εμπειριών και των προσδοκιών, του ανθρώπου. Τονίζει τις πικρές και τις θλιβερές περιστάσεις της ζωής μας. Μόνο με την τέχνη μπορεί ο άνθρωπος να “σηκώνεται”, να μη συνθλίβεται από τις χαρές και τις λύπες του, ή από τα δεινά του ή τις επιτυχίες του. Οποιοδήποτε έργο τέχνης εξευγενίζει τον συναισθηματικό μας κόσμο. Τον κάνει πιο πλούσιο, και τον ανατείνει. Η ψυχική ευφορία που σου προκαλεί η τέχνη αυτή καθ’ αυτή, σε αξιώνει. Είναι παιδία η τέχνη για τον άνθρωπο. Και πρέπει η τέχνη να κάνει την ζωή του ανθρώπου καλύτερη και ευκολότερη. Την αγαπώ την τέχνη. Την λατρεύω!!! Δεν μπορώ να διανοηθώ την ζωή μου χωρίς την τέχνη.
Τα ταξίδια…
Ταξιδεύω πολύ. Αγαπώ τα ταξίδια. Έχω ταξιδέψει αρκετά. Και το προσπαθώ κάθε φορά και πιο πολύ να ταξιδεύω, γιατί μου δίνουν εικόνες, χρώμα, ομορφιά. Με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Με τα ταξίδια μαθαίνει να προσαρμόζεσαι. Φαντάσου πως κάθε φόρα που επισκέπτομαι μία νέα χώρα ή μία νέα πόλη, νιώθω πως κάποιος με «τσίμπησε» και με έριξε στο άγνωστο και εγώ θα πρέπει να αρχίσω να ανακαλύπτω, να μαθαίνω και να επιβιώνω. Είναι σαν να ξεκινάς από το μηδέν να περπατάς. Γεμίζεις με καινούργιες εικόνες, και αυτό σε μαθαίνεις να μην φοβάσαι, σε βοηθάει να γίνεσαι καλύτερος με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Είναι μία περιουσία το κάθε ταξίδι. Γιατί εγκλιματίζεσαι το σώμα, μαθαίνεις και ανοίγει το μυαλό. Και βέβαια ο αγαπημένος μου προορισμός ΠΑΝΤΑ είναι κάποιο μέρος της Ελλάδας. Και δεν εννοώ την Μύκονο και την Σαντορίνη. Δεν είμαι καθόλου της «Μυκόνου παιδί» εγώ. Ποτέ δεν ήμουν και δεν νομίζω να γίνω και ποτέ. Και η Σαντορίνη που είναι πανέμορφη και την αγαπώ δεν την μπορώ, γιατί νιώθω θλίψη με τα γαϊδουράκια της και την αδιαφορία των ίδιων των κατοίκων της προς τα ζώα. Τα μέρη που αγαπώ είναι η άλλη Ελλάδα. Είναι τα χωριά της Ηπείρου, η Πελοπόννησος η Αρκαδία, τα ξερονήσια, οι πιο απόμακροι τόποι της χώρας. Και βέβαια η μεγάλη ανάταση της ψυχής μου είναι το ένα και μοναδικό Ιόνιο πέλαγος. Κάθε φορά που μπαίνω σε αυτά τα κρύα καταγάλανα νερά του Ιονίου νιώθω σαν να ξανά βαπτίζομαι.
Περί οικογένειας…
Και παντρεύτηκα και χώρισα, και ξανά παντρεύτηκα, και ερωτεύτηκα, και ξανά αγάπησα, έκανα φίλους, έκανα πολέμιους και αντίπαλους, έχασα φίλους, κέρδισα συμπαραστάτες, βρήκα και αναμείχθηκα με κάθε λογής είδος ανθρώπου. Παιδιά? Ποιος ξέρει αν έχω ή δεν έχω (γελάει), και κανείς δεν χρειάζεται και να το μάθει. Είμαι άνθρωπος που γουστάρει την ιδιωτικότητα του. Και την υπερασπίζομαι. Το μόνο που μου αρέσει να δημοσιοποιώ είναι τα δύο μου σκυλιά τον Λούνο και την Λόλα. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της οικογενείας μου. Την οικογένεια την χτίζεις με τους ανθρώπους που νοιάζεσαι που σε νοιάζονται, που σε πονάνε και πονάς. Δεν την κληρονομείς ούτε αυτήν. Την χτίζεις εσύ με τις δικές σου επιλογές. Στην ζωή μου όμως είμαι ΠΟΛΥ τυχερός. Γιατί βρήκα το άλλο μου μισό σε ένα και μοναδικό φίλο, συνέταιρο, αδερφό. Όπως τον συστήνω και τον αποκαλώ, τον «my partner in life and crime», τον Χρήστο Σιαμέτη. Ένας ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ άνθρωπος ο οποίος με πίστεψε, με ακολούθησε σε όλα, ένιωσε τα δικά μου όνειρα και οράματα και τα έκανε δικά του, έκανε τις αποτυχίες μου αποτυχίες του, και τις επιτυχίες μου επιτυχίες μας. ΗΡΩΑΣ!!!! (γελάει ακράδαντα) Για τον Χρήστο «τρώω σφαίρα» κυριολεκτικά. Δεν νομίζω για κανέναν άλλον στον κόσμο. Πρόκειται για μία πολύ σπάνια δυνατή σχέση ουσιαστικής φιλίας, όπως του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο. Ένα παράδειγμα φιλίας του τρίτου επιπέδου, της φιλίας «δι΄αγαθό», κατά το φιλόσοφο Αριστοτέλη, με ανιδιοτέλεια και βαθιά αγάπη στη χρονική εξέλιξη της σχέσης. Και όπως αυτοί οι δύο ήρωες της Ελληνικής Μυθολογίας συνέχισαν και μετά το θάνατο να ζουν μαζί, έτσι και εγώ αισθάνομαι και ελπίζω για τον Χρήστο, και αυτό μου φτάνει να τον αποκαλώ οικογένεια μου.
Τα skincare, τα haircare και τα Cosmetics
Έμαθα απίστευτα πράγματα. Καινούργιο έναυσμα, νέοι ορίζοντες. Η ομορφιά προσφέρει μια αέναη εμπειρία απόλαυσης, ευχαρίστησης, νοήματος και ικανοποίησης. Την ομορφιά την μελέτησα σαν κλάδο της αισθητικής, της κοινωνιολογίας, της κοινωνικής ψυχολογίας και του πολιτισμού. Τα καλλυντικά του προσώπου εφευρέθηκαν από τους ανατολικούς λαούς της Μέσης Ανατολής και από εκεί τα πήραν αργότερα οι Έλληνες. Στην αρχαία Ρώμη το μακιγιάζ, ήταν ένδειξη πλούτου. Και στην αρχαία Αίγυπτο, το μακιγιάζ φυλάγονταν σε περίτεχνες κασετίνες. Χρησιμοποιούσαν ειδικές κρέμες για να έχουν φωτεινό πρόσωπο αλλά και για να αποφύγουν τις ρυτίδες. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι στο πέρασμα των αιώνων η γυναικεία και η αντρική φιλαρέσκεια έμεινε αναλλοίωτη και η επιθυμία για την φροντίδα της εξωτερικής εμφάνισης αυξάνεται όλο και περισσότερο. Ασχολήθηκα πολύ σοβαρά με το antiaging. Βρήκα τους καλύτερους χημικούς του Beverly Hills, και μπήκα μέσα στα labs μαζί τους. Ήμουν σαν ένα μικρό παιδί που το βάζανε σε ένα εργαστήριο με ζαχαρωτά. Έφτιαχναν τις χημείες τους και τους παρενοχλούσα. Τα ανακάτευα τα έψαχνα. Είχα κάνει όλους τους φίλους και γνωστούς «πειραματόζωα». Για να καταλήξουμε στα formulations πήρε πολύ χρόνο, αμέτρητες δοκιμές, και πολύ χρήμα και κόπος από μία πολύ μεγάλη ομάδα ανθρώπων στους οποίους είμαι ευγνώμων που με ανέχτηκαν. Που αντέξανε την τελειομανία μου αλλά και την αρχική μου απειρία. Οι κρέμες Francesco Vitali Beverly Hills, είναι μοναδικές. Πολύτιμες. Οι αντιδράσεις των πελατών μου μοναδική επιβράβευση. Και αυτό που μου αρέσει περισσότερο με τον χώρο της ομορφιάς είναι πως δεν σταματάει πουθενά. Είναι ανεξάντλητος. Είμαι πραγματικά περήφανος για το αποτέλεσμα. Τα καλλυντικά μας είναι sulfate free, paraben free, vegan friendly, χωρίς δοκιμές και πειράματα στα ζώα. Και το πιο σημαντικό είναι made in the USA.
