Με ενοχλεί η τελειότητα των διαφημίσεων, με ενοχλούν οι ιλουστρασιόν “εβδομάδες μόδας”, τα σκέρτσα τα μπλαζέ και τα αψεγάδιαστά “κόκκινα χαλιά”, η σοβαροφάνεια, κάθε τι επιμελημένο, εξιδανικευμένο, άψογα-άψογο, τα προσεγμένα λόγια. Μα πιο πολύ με ενοχλούν οι “βόθροι”, οι λαϊκισμοί, οι αλήτες, οι μαφιόζοι που ξέρουν πολύ καλά σε ποιους τα λένε αυτά τα σκατόψυχα που λένε.
Με ενοχλεί η λάσπη, η δυσοσμία, τα χημικά που παρασέρνονται από χείμαρρους, η μπόχα των πνιγμένων ζώων και πολλά άλλα που συνθέτουν έναν σιχαμένο κόσμο που είναι ο κόσμος αυτών που χειροκροτούν ανθρωποειδή.
Δεν θέλω να περάσω ξανά ποτέ ούτε από έξω από πόλεις και υπέροχα βουνά. Δε θα μου επιτρέψει η καρδιά μου και η κρίση μου να ξαναπάω.
Οι βάλτοι είναι φυσικό περιβάλλον για τα κουνούπια της ελονοσίας και για κάτι γουρούνια, όχι σαν αυτά τα χαριτωμένα. Για κάτι “γουρούνια” που ονομάζονται άνθρωποι που χειροκροτούν, και που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να με συνδέει μαζί τους.
Ένα λούμπεν πλήθος που επικροτεί αυτόν τον τύπο του υποκόσμου, ο οποίος σκορπά μίσος σαν Κου Κλουξ Κλαν του Μισισιπή… Μακριά από μένα.
Άντε πια με τη μαφία!
Ομορφη πόλη που αναδεικνύεσαι σε Gotham city! Με τέτοιους πολίτες, στον επόμενο τόνο θα σπάνε τζαμαρίες, αναβιώνοντας τη “νύχτα των κρυστάλλων” στη Βαϊμάρη.
Να τον χαίρεστε. Σας αξίζει. Κάνα χαστουκάκι; Μήπως θα θέλατε και κάνα χαστουκάκι;
Στην άλλη άκρη της χώρα, δε, η πόλη αυτή η όμορφη πόλη, πόσο όμορφη θα είναι απ’ δω και πέρα όταν θα σκέφτομαι ότι οι κάτοικοί της επέλεξαν ως δήμαρχο ένα τύπο που πέταξε στην πόρτα του αντιπάλου του κόπρανα;
Κι αυτός μάγκας!
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης είναι πρώην δημοσιογράφος και πρώην σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, βίντεο κλιπ και τηλεοπτικών εκπομπών. Είναι συγγραφέας. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων, «Έχω Μόνο Εσένα» και «Ξυπόλητος» (εκδόσεις Μελάνι), την βιογραφία της Μαλβίνας Κάραλη (Οδός Πανός), την ποιητική συλλογή «Η Μέρα που Χάθηκε» (εκδόσεις Bibliotheque), την νουβέλα «Μπελ Ετουάλ» (εκδόσεις Θράκα). Αγαπά τα σκυλιά, τα πουλιά, τα μικρά παιδιά, τα καλοκαίρια, τη Σαμοθράκη, τη Κωνσταντινούπολη, τη Κρήτη, τα μακρινά ταξίδια, τις παρορμητικές επιστροφές, τις λέξεις, τα τραγούδια, την ακριβή μνήμη της μάνας του, τις ζωγραφιές του Φαϊτάκη, τις ιστορίες του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Δεν αντέχει όλα όσα γράφει πιο πάνω και τους οριστικούς αποχωρισμούς. Για αυτούς, τους τελευταίους σημειώνει: «… Ένας ακόμη αποχαιρετισμός. Σαν τα τριαντάφυλλα οι καρδιές γυμνώνονται ροδοπέταλα πέφτουν στο χιόνι. – Εντάξει, ζωή, το εμπεδώσαμε το sos το μάθημα. Φτάνει»…
