Με τρόμο και θυμό παρακολουθήσαμε αρκετοί την απόβαση – πώς να την χαρακτηρίσουμε αλλιώς – των διμοιριών των ΜΑΤ που έφτασαν ξημερώματα στα νησιά και παρατάσσονταν σε σχεδιασμό μάχης … και η επίθεση έγινε και από τις δύο πλευρές επιβεβαιώνοντας αυτό που όλοι ξέραμε από καιρό ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έβραζε. Το τι επακολούθησε στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης δεν περιγράφεται. Λίγοι ήταν οι ψύχραιμοι αλλά κατά βάση ο οχετός κατέκλυσε τις οθόνες των κινητών μας.
Ξεφτίλα, υποκουλτούρα, ανεκπαίδευτοι διάλογοι. Ο Μεγάλος Βασίλης το έχει ερμηνεύσει εδώ και χρόνια : «το παιχνίδι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο και εσύ πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ»- ναι κολλάει και εδώ! Ο μεγάλος διχασμός η εθνική μας καραμέλα. Ποιος έχει την σωστή πληροφόρηση για να έχει καν άποψη; Ελάχιστοι και όμως, κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι, συνέδραμαν στην Εθνική μας ξευτίλα. Εγώ πάντως έτσι ένοιωσα όταν είδα την σκηνή μέσα στο δωμάτιο ξενοδοχείου 30 άτομα να δέρνουν έναν αστυνομικό με πιτζάμες. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά τον αντίπαλο τον παίζεις στο τερέν και όχι στα αποδυτήρια! Ο αντίπαλος πάντως δεν είναι ο αστυνομικός, ο νησιώτης, ο μετανάστης και το γράφω ακριβώς, έτσι, γιατί ως κοσμοπολίτισσα δηλ. κάποιας που αγαπά να κινείται μέσα στον κόσμο με τρομάζουν τα άκρα. Τα όποια άκρα, είτε της αριστεράς, είτε της δεξιάς. Ξέρετε σε όλες τις στατιστικές μετρήσεις μας ξεχνάνε εμάς, όλους τους απλούς ανθρώπους που δεν τάσσονται αλλά ούτε υποτάσσονται με τα άκρα και τους ακραίους. Και δεν είμαστε οι κυρ Παντελήδες που κοιτάμε τον μικρόκοσμο μας μόνο.
Οι απόψεις εξαιρετικά διχαστικές δεν προσφέρουν καμία σοβαρή λύση. Από την μία οι νησιώτες που δεν αντέχουν να σηκώνουν όλο το βάρος μόνοι τους, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που έβγαλαν χοντρά μεροκάματα από το προσφυγικό- όσο και αν κάποιοι δεν αντέχετε να το ακούτε έτσι είναι: 2 ευρώ για μία ώρα φόρτισης ενός κινητού, 6 ευρώ το μπουκάλι το νερό… Οι νησιώτες που θέλουν χθες όλος αυτός ο κόσμος να εξανεμιστεί δια μαγείας, αλλά επίσης μέχρι χθες τι έκαναν; Κυνηγούσαν το Νόμπελ; Πέντε χρόνια είναι πολλά για να μην κάνουν τίποτα. Από την άλλη η νέα κυβέρνηση που και αυτή πρέπει να αρχίσει να μετράει αντίστροφα μετά τη γνωστή κωλοτούμπα για το θέμα στέλνει τα ΜΑΤ για να κάνουν ότι, πριν λιγότερο από ένα χρόνο, έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Περίμενε, άραγε, κάποιου άλλου είδους αποτελέσματα; Αν ναι, κοιμάται ύπνο βαθύ! Τώρα φαίνεται πως ο ασκός του Αιόλου άνοιξε για τα καλά! Κινητοποιήσεις ξεκινούν και κόσμος από όλη την Ελλάδα θα ταξιδέψει στα νησιά για υποστήριξη των νησιωτών!
Σχέδιο και πλάνο δεν βλέπω πουθενά. Να φύγουν όλοι από τα νησιά. Οκ! Να πάνε που; Στην ενδοχώρα; Γράφεται ήδη ότι 22 δήμοι δέχτηκαν. Και αν πάνε εκεί τους θέλουνε; Η επειδή δεν είναι επενδυτές να τους ξεφορτώσουμε αλλού; Από την άλλη, όμως, ισχύει ότι ο Τσίπρας είχε υπογράψει ακόμη μια αηδία ότι κανείς από την ενδοχώρα δεν γίνεται δεκτός πίσω από τον Ερντογάν; Αν απορρίπτονται οι αιτήσεις για να φύγουν τι γίνεται τότε; Που θα πάνε; Αν χτιστούν οι δομές τι θα γίνει; Βάση νομοθεσίας της ΕΕ δεν θα είναι κλειστές, αλλά και αυτό ενοχλεί; Θέλουμε δηλαδή φυλακές; Θέλουμε τα παιδιά να κοιμούνται στις σκηνές χωρίς καθαρό νερό, μέσα στη λάσπη και νηστικά; Θέλουμε να τους στείλουμε όλους στην Λέρο που τα έχουμε τα οικήματα και έτοιμα; Τι είναι ακριβώς αυτό που θα χορτάσει το αίσθημα δικαίου των Ελλήνων; Κατά πόσο όμως είμαστε δίκαιοι; Δίκαιοι είμαστε μόνο απέναντι στους εαυτούς μας ή απέναντι και στους άλλους;
Είμαι από τις πρώτες που έγραψε ότι οφείλαμε να έχουμε μεταναστευτικό σχέδιο σε εφαρμογή χρόνια τώρα, έπρεπε να υπάρχει ταβάνι και όριο στους πόσους μπορούμε να δεχθούμε και να ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί που δεχόμαστε και όχι να υπάρχουν άτομα με 6 διαφορετικά διαβατήρια. Είμαι από τις πρώτες που έγραψε ότι ο κόσμος στη Ελλάδα πεινάει και τα δικά μας παιδιά πεινάνε και λιποθυμάνε στις τάξεις. Είχαμε την δυνατότητα να επιλέξουμε το τι θα κάνουμε στις τελευταίες εκλογές, αλλά τι έγινε; Μία από τα ίδια! Όπως λέει ο σοφός λαός: «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα τους αλλιώς». Ποιος φταίει λοιπόν για το χάλι στα νησιά; Εμείς! Ποιος φταίει για το χάλι στις γειτονιές μας; Εμείς! Όχι γιατί μαζί τα φάγαμε, αλλά γιατί ανεχτήκαμε δεκαετίες ολόκληρες, αυτούς που τα φάγανε και τους αφήνουμε, ακόμη, ατιμώρητούς. Πάρα πολλοί, ανάμεσα τους και εγώ πήραμε τον δρόμο της ξενιτιάς και αντιμετωπίζουμε και εμείς με την σειρά μας τον ρατσισμό από τους ντόπιους αλλά και από τους Έλληνες. Και τώρα τι; Ο σουλτάνος διασκεδάζει βλέποντας το μπάχαλο μας και έχει γκριζάρει ήδη το μισό Αιγαίο. Έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι θα έρθει κάποια στιγμή που σε κάποιο ταξίδι επιστροφής η Ελλάδα που άφησα δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, δεν θα είναι ξανά ολόκληρη.
Η Αυγή Μαρία Ατματζίδου είναι Πρόεδρος του Mykonos Multimedia Festival και Good will Ambassador του European Youth Award. Έχει Diploma in Digital Marketing, Bachelor in Mass Communication and Media Arts, Master in Interactive Multimedia, Master in Psychoanalysis and Consulting και είναι PhD candidate in Film and Television. Έχει γράψει, διασκευάσει, σκηνοθετήσει και κάνει την παραγωγή σε 12 καλλιτεχνικές παραγωγές και έχει υπάρξει δημοσιογράφος σε τηλεόραση, ραδιόφωνο, έντυπα και ιστοσελίδες. Τα τελευταία χρόνια μένει στη Νέα Υόρκη και αγωνίζεται για την διάδοση του ελληνικού πολιτισμού αλλά και για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών.
