Μπορεί οι στιγμές που ζούμε να χαρακτηρίζονται ιστορικές, αλλά μοιάζει πολύ πιθανό να κάνουμε τους ιστορικούς του μέλλοντος να σκύψουν πάνω από τις οθόνες τους με απορία. Αφού πρώτα θα έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Φυσικά και είναι παιδιαριώδες για έναν επιστήμονα της Ιστορίας να γελάει με τα παθήματα ενός λαού, αλλά το χιούμορ είναι αυτό ακριβώς: Δράμα συν το χρόνο, αν μπορούμε να το περιγράψουμε με μαθηματικό τύπο.
Οι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι λογικό να αναρωτιούνται, «πώς φτάσαμε ως εδώ;». Πώς ορδές πολιτών κατέβηκαν σε εκκλησίες και ακτές, εν μέσω δίμηνης καραντίνας, με τους αστυνομικούς αντί προστίμων να εισπράττουν ένα φιλικό ράπισμα από τον βασιλικό -όχι τον ιερέα, το φυτό. Περιπολικά καθαγιάστηκαν, κωλοδάκτυλα σηκώθηκαν μπροστά από εκκλησίες, πυροσβεστικά οχήματα επιστρατευτήκαν για να ψεκάσουν με αγιασμό γειτονιές. Αν υπάρχει Επιφοίτηση, μάλλον δεν επισκέφτηκε την Ελλάδα φέτος. Η προκλητική ανυπακοή της Ιεραρχίας -προηγήθηκε η απόρριψη της προσφυγής για την απόφαση να κλείσουν οι εκκλησίες από το ΣτΕ, φανερώνει το θολό του πολιτεύματός μας 200 χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821. Προεδρευομένη Κοινοβουλετική Δημοκρατία; Ολιγαρχική Δημοκρατία; Αριστοκρατία; Θρησκευτική Δημοκρατία; Καμία δεν αποκλείεται… Στον χάρτη των κοσμικών κρατών, πάντως, δεν έχουμε καμία θέση.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία αναμειγνύεται στα κοινά, φροντίζοντας να κάνει μια ανάρμοστη επίδειξη δύναμης. Έχοντας αποσιωπήσει το μόνο αυτοαναφορικό κομμάτι που προσφέρει η Καινή Διαθήκη («Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί»), αλλά και το πιο καθοριστικό που διαχωρίζει την πίστη από τη φυσική ζωή («Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…»), η Εκκλησία της Ελλάδας δίνει ένα ρεσιτάλ απρέπειας, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή όλων μας -πιστών και μη. Όπως έκανε άλλωστε το 1453, όπου ο τότε Πατριάρχης με τους ανθενωτικούς αποδείχθηκαν οι κύριοι υπαίτιοι της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος πολεμούσε στα τείχη της πόλης όταν ο Γεννάδιος -πρώτος Πατριάρχης που διόρισε ο Μωάμεθ Β’ όταν μετέπειτα κατέλαβε την Πόλη, θυροκολλούσε το Ανάθεμα στον Αυτοκράτορα. Όποιος αρέσκεται στην ιστορία θα βρει γεγονότα που θα τον εξοργίσουν, περί μυστικών συναντήσεων κληρικών με τον Μωάμεθ πριν ακόμη πέσει η Πόλη. Για να γίνει πιο σαφής η επιλογή των φανατικών ανθενωτικών, η ιστορική φράση του ανθενωτικού Νοταρά έδινε τον τόνο: «Καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα» («κρειττότερόν ἐστιν εἰδέναι ἐν μέσῃ τῇ πόλει φακιόλιον βασιλεῦον Τούρκων ἢ καλύπτραν λατινικήν»)!
Ή κατά τον Εθνικό Διχασμό, όταν η Εκκλησία αναθεμάτισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ή όταν οι Ναζί έμπαιναν στην Ελλάδα και διάφοροι Μητροπολίτες τους υποδέχονταν μετά βαΐων και κλάδων. Υπήρχαν φυσικά και εκείνοι που πραγματικά έκαναν αντίσταση (Κοζάνης Ιωακείμ, Ηλείας Αντώνιος), αλλά όπως φαντάζει λογικό, καθαιρέθηκαν. Ή κατά τη διάρκεια της Χούντας. Είναι τόσα πολλά που η απαρίθμηση μετριάζει την έκπληξη. Ας ελπίσουμε να μην επαναληφθεί το σκηνικό της Θεσσαλονίκης μετά τον εορτασμό του Αγίου Δημητρίου. Ας μην ελπίζουμε πως θα αλλάξει κάτι σύντομα. Μπορεί να ονειρευόμαστε που και που, αλλά δεν είμαστε αιθεροβάμωνες.
