Ζούμε σε μια εποχή όπου σημαδεύεται από σημαντικές αλλαγές και από αξιοσημείωτες εξελίξεις σε κάθε επίπεδο. Οι ειδήσεις κατακλύζουν τα χρονολόγια των social media σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, εκατοντάδες sites έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα και οι πολίτες με την χρήση της βιντεοκάμερας του κινητού τους, είναι σε θέση να απαθανατίσουν και να καταγράψουν περιστατικά βίας και κατάχρησης εξουσίας, ιδίως όταν πρόκειται για χρήση βίας από την έννομη τάξη έναντι των πολιτών. Τα βίντεο λοιπόν αυτά, αποτελούν άμα τη εμφανίσει τους είδηση ευθύς αμέσως σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τα δελτία ειδήσεων. Τέτοια περιστατικά καταγράφτηκαν και στην Νέα Σμύρνη, όπου αστυνομικός της Ομάδας «ΔΙ.ΑΣ.» άσκησε βία και προέβη σε ξυλοδαρμό με την χρήση μεταλλικού πτυσσόμενου γκλόπ (μη προβλεπόμενου), ενώ θα μπορούσε να προχωρήσει (εάν σημειώθηκε κάτι μεμπτό) στη σύλληψη του πολίτη. Ανεξαρτήτως της αιτίας που προκάλεσε την κίνηση αυτή του αστυνομικού, δεν δικαιολογούνται τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο βίντεο, γεγονότα που σύμφωνα και με τον γ.γ. αστυνομικών υπαλλήλων Δυτικής Αττικής Σπήλιο Κρικέτο συνιστούν «εικόνες αλητείας».
Οι αστυνομικοί δεσμεύονται με κώδικα δεοντολογίας, ο οποίος συνήφθη το 2004 από το αρμόδιο υπουργείο τάξεως και προστασίας του πολίτη και ο οποίος προβλέπει μεταξύ άλλων τους κανόνες συμπεριφοράς του αστυνομικού κατά τη σύλληψη και κράτηση ενός πολίτη. Πιο συγκεκριμένα στο Άρθρο 3 παράγραφος α. προβλέπεται ότι «Ο αστυνομικός ενεργεί σύλληψη ατόμου όταν αυτό προβλέπεται από τις διατάξεις του Συντάγματος και του νόμου. Κατά τη σύλληψη ενεργεί με σύνεση και σταθερότητα, τηρεί άψογη συμπεριφορά και αποφεύγει κάθε πράξη που μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του συλληφθέντος και γενικά να προσβάλει την αξιοπρέπειά του. Χρησιμοποιεί την απολύτως αναγκαία βία και δεσμεύει τον συλληφθέντα μόνον όταν αντιδρά βίαια ή είναι ύποπτος φυγής». Ο καθείς λοιπόν με την νοημοσύνη του είναι σε θέση να κρίνει, αν το περιστατικό με τις γκλοπιές στον πολίτη, δικαιολογεί δεοντολογικά και νομικά τον αστυνομικό.
Η χρήση βίας από αστυνομικούς είτε απαγορεύεται, είτε προβλέπεται κατά περίπτωση και δεν τους δίνει το δικαίωμα να ασκούν τη βία αυθαίρετα. Κάτι τέτοιο συνιστά αυτοδικία, παρακάμπτει την οδό της δικαιοσύνης, τον ίδιο το ρόλο της, κατ’ επέκταση το κράτος δικαίου και στο τέλος την ίδια τη δημοκρατία. Επίσης, η χρήση βίας η οποία εμφανίζεται ως «δικαιολογημένη» σε συγκεκριμένες ομάδες λόγω του ιδεολογικού τους προσανατολισμού δεν προβλέπεται από πουθενά, μιας και το σύνταγμα μας δεν απαγορεύει ιδεολογίες (ορθώς κατ’ εμέ), αλλά καταδικάζει αξιόποινες πράξεις μέσω της δικαιοσύνης και όχι αυτοδικαίως. Γι’ αυτό άλλωστε, το κόμμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, καταδικάστηκε για την σύσταση της ως εγκληματική οργάνωση και όχι για την ιδεολογία της. Συνεπώς, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε – δικαιολογήσουμε την βία επί παραδείγματι εναντίον της «αριστεράς» ή της «δεξιάς» γενικώς και αορίστως, παρά μόνο να προβούμε σε καταδίκη και καταστολή ενδεχόμενων αξιόποινων πράξεων από ομάδων και ατόμων που διάκεινται ή ανήκουν στην αριστερά, τη δεξιά κ.ο.κ. Αν προβούμε σε “ιδεολογική ποινικοποίηση” και “πολιτική στοχοποίηση ένθεν κακείθεν και την δικαιολόγηση της εκατέρωθεν άσκηση βίας στα πλαίσια ενός συνεχούς αναπτυσσόμενου βεντετισμού, βαδίζουμε δυστυχώς στην οδό του αυταρχισμού με την ανοχή μιας διχασμένης κοινωνίας και μάλιστα την επιστροφή σε εποχές σκοτεινές και μαύρες για την ιστορία της χώρας μας, αλλά και της εθνικής μας μνήμης. Ας μην απομακρυνόμαστε από την καθαρή σκέψη και ας μην πέφτουμε στην παγίδα της γενίκευσης.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
