Ήταν η πιο αγαπημένη! Όχι απλά σάρκα, οστά και αίμα, όπως όλοι μας, αλλά με ένα αιθερικό σώμα γύρω της, σα τα φωτιστεφανα των αγίων στις βυζαντινές εικόνες της ορθοδοξίας. Αερική, φτιαγμένη όλο λέξεις και συναίσθημα, στην κόψη εκείνη, του σχεδόν μεταφυσικού ορίου, της συναίσθησης, της αντίληψης σχεδόν με τηλεπάθεια, για να αντιλαμβάνεται έναν κόσμο αθέατο στους πολλούς, αλλά εξίσου βασανιστικό για όλους. Η Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, δεν ζει πια ανάμεσα μας. Αλλά σάμπως και πριν ήταν μια από μας; Η φτιαγμένη απ αυτή την αστερόσκονη των καλυτέρων συναισθημάτων των ανθρώπων, μας έκανε τη χάρη να φωτίσει για λίγο με λέξεις – ήλιους, τα εσωτερικά σκοτεινά μας διαστήματα; Τι άλλο έχουμε για να σώσουμε τις ψυχές εκτός απ τους ποιητές; Τι άλλο έχουμε για να αρπαχτούμε σαν σχεδίες σε αβυσσαλέους ωκεανούς κενού, από τις λέξεις; Τις λέξεις που τρυπάνε ακόμα και την οριστικότητα του θανάτου και μένουν απόηχος και αντίλαλος και πάλι ξωτικός, αλλόκοτος, παράδοξος, λίγο φοβικός εις τον αιώνα των αιώνων και αμήν;
Πόσο ζηλεύω όσου γνωρίσουν από κοντά αυτή την ποιήτρια, την πιο αγαπημένη μου. Κάποτε παραλίγο και εγώ να τη δω με σάρκα και οστά, ανθρώπινη, μπροστά μου για μια συνέντευξη. Δεν έγινε. Καλύτερα. Μη και μου φαινόταν κανονική σαν όλους μας και μου χάλαγε την εκείνη της εικόνα που είχα, πως ποιήτρια αυτή, θα δίπλωνε φτερούγες πιο κοντά σε ότι ανθρωπινά ένθεο υπάρχει. Γιατί για μένα οι ποιητές έχουν αυτή την διάσταση, ίδια με το μυστήριο των αγγέλων. Είναι παλαιοί, σχεδόν όσο ο ίδιος ο Κύριος, σύντροφοι και μέρος Του, κομμάτια Του και αυτόνομες υπάρξεις, είναι εκεί όταν όπως εκμυστηρεύεται ο Ένας στον Ιώβ, έφτιαξε τα άστρα και τραγουδούσαν το μυστικό του όνομα από χαρά. Από πάντα δίπλα Του, μαζί Του, ένα με Εκείνον. Δυνάμεις νοερές, αεικίνητοι, αυτεξούσιοι, ασώματοι, αγαθοί και εκστατικοί με την αγάπη και την μακαριότητά Του. Άλλωστε μόνο οι άγγελοι, κοιτούν το πρόσωπο Του. Δεν είναι τέλειοι. Γιατί οι ποιητές πλησιάζουν στην απώτερη, ουράνια, τελειωτική τους θεϊκή φύση. Δεν γερνούν, δεν πονούν, δεν πεθαίνουν! Γι’ αυτό η Κατερίνα Ρουκ σήμερα θα βάλει στο βιογραφικό της:
«Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της ήταν οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Ήταν πνευματική κόρη του Νίκου Καζαντζάκη, που έλεγε ότι το πρώτο της ποίημα ήταν ότι ωραιότερο είχε διαβάσει ποτέ του. Έζησε στα Εξάρχεια. Ερωτεύτηκε πολύ και βρήκε αιωνία αγάπη απ τον Ρόντνεϊ Ρουκ. Γνωριστήκαν σε μία ταβέρνα στην Πλάκα το ’63. Παντρευτήκαν δύο βδομάδες μετά. Ήταν μαζί μέχρι τον θάνατό του το 2007. Ταξίδεψαν σ όλο τον κόσμο. Το ωραιότερο ταξίδι της ήταν στην Αμερική. Μετάφρασε λογοτεχνία και ποίηση στα Ελληνικά. Την καθόρισε ο Καβάφης και λάτρεψε τον Μαγιακόφσκι. Είπε: «…το ποίημα, βλέπετε, πρέπει να έχει κάποια πληγή για να ακουμπήσει, ψυχική ή σωματική». Ουλή από βαθύ τραύμα είναι το ποίημα για αυτόν που γραφεί και βάλσαμο παρηγοριάς για μας που το διαβάζουμε! Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Ιανουαρίου του 2020». Το βιογραφικό τελειώνει εδώ, επίσημα. Η ίδια η ποιήτρια πετάει με νέα αστραφτερά φτερά στο άπειρο για πάντα. Για πάντα μας…
