Πρώτα η είδηση είναι πως έπεσε στη σκηνή μια τρέσα απ τα μαλλιά της Τζένιφερ Λόπεζ και γίνεται θέμα σε όλο τον πλανήτη! Μετά από μέρες μαθαίνουμε και που ήταν αυτή η σκηνή, σα να είναι υποδεέστερο θέμα! Στο «αντί-γκέι Ντουμπάι»! Έχοντας δηλώσει επανειλημμένα υπέρμαχος των δικαιωμάτων της ΛΑΟΤΚΙ+ κοινότητας, για 5.000.000 δολάρια, βρέθηκε σε σόου εγκαινίων ενός ξενοδοχείου «βάζοντας τα χρήματα πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα, ντροπή που συμφώνησε σε αυτό» όπως σημείωσε ο ακτιβιστής Πίτερ Τάστελ. Δόθηκε έτσι, το έναυσμα για δεκάδες δημοσιεύματα και διαδικτυακά σχόλιο επικριτικού ύφους, στην έτσι κι αλλιώς μυθικά πλούσια σταρ που και ανάγκη δεν είχε από 5 εκατομμύρια πάνω ή κάτω, που ψιλά για τα ποτά και τα τσιγάρα του Μπεν Αφλεκ της, κάνουν! Πάντως μεγαλύτερο σκάνδαλο αποτέλεσε η τρέσα που της γλίστρησε… …
Λοιπόν; Τα ινδάλματα της περασμένης εποχής, που τώρα περιφέρουν εαυτούς σαν σκιές, πόσο καταδικασμένα ήταν σ αυτοανάφλεξη και πόσο άφησαν στάχτη σε νέα είδωλα που κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα στήσει στα βάθρα τους; Αυτοί οι πρώην και οι νυν σταρ – λέμε τώρα- κατασκευές ενός συστήματος που αντάλλασσε το νέο κρέας, με άλλο φρεσκότερο, είχαν στο νου τους μόνο τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και την καύση θυμιαμάτων και λιβανιών απ τους αυλικούς τους. Καμία σχέση με τις πληγωμένες, κολασμένες ψυχές, τους περιθωριακούς σταρ του παρελθόντος που ανέβηκαν στα προσωπικά και συνάμα αυτόνομα εθνικά εικονοστάσια. Τα θηρία που σε κατασπαράζουν από μέσα σου, είναι αυτά που σε κάνουν είδωλο, σταρ, ντίβα, βεντέτα, διαρκή ακτινοβολία, προσωπικό άγιο του περιθωρίου αξιοσέβαστο μέσα σε δαίμονες και πυρ εξώτερον.
Η Ρόζα Εσκενάζι, η Σεβάς Χανούμ, η Μπίλι Χολιντέι, ο Τζιμ Μόρισον, η Κοτοπούλη, η Βλαχόπουλου, η Βασιλειάδου, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, η Γκρέι, ο Καζαντζιδης, ο Μενιδιάτης, η Μαρινέλλα, ο Αυλωνίτης, ο Κουταλιανός, η Αλίκη, η Τζένη, η Γκιζέλα Ντάλι, ο οσιομάρτυρας Βέγγος, η Γιώτα Λύδια, ο Μουφλουζέλης, ο Χρηστάκης, η Αλεξίου, ο Νταλάρας, ο Ορέστης Μακρής, ο Χατζιδάκις, ο Χρονάς, ο Θεοδωράκης, ο Κραουνάκης, ο Ξαρχάκος, ο Σεφέρης, ο Καρυωτάκης, ο Γκανάς, ο Γκάτσος, ο Ελευθερίου, οι Χαλκιάδες, ο Χατζηχρήστος, ο Παντελής Ζερβός, η Μπέλου, ο Σαββόπουλος, η Παπαπαγιανοπούλου, ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος, η Κονιόρδου, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Καρυοφυλλιά, η Ντίντριχ, η Γκρεις Κέλι, η Αβα Γκάρντνερ, η Σπεράντζα Βρανά, η Καλουτά, η Ρούλα Πατεράκη, ο Βολανάκης, ο Βουτσινάς, ο Φασιανός, ο Ελ Γκρέκο, ο Μπάρκουλης, ο Λύτρας, ο Χαλεπάς, ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, η Ειρήνη Παππά, ο Λάμπρος Κωσταντάρας, η Παξινού, η Αρώνη, η Βαλάκου, η Βασιλάκου, η Χατζηαργύρη, η Ταϋγέτη, η Νοταρά, ο Μπιθικώτσης, ο Διονυσίου… πόνεσαν τα δάκτυλα μου να γράφω αγίους, όσιους, καθαγιασμένα πλάσματα λατρείας, ακόμα και αν τα βεβηλώσαμε, περασμένα μέσα μας κυτταρικά, αιώνια κομμάτια μας. Χωρίς είδωλα να αξίζουν το κόπο. Με τους πιστούς ετοίμους να αποθεώσουν τους υγιείς, καλοσχηματισμένους, καθαρούς απρόθυμους σταρ…
…Γιατί οι σταρ, οι καλλιτέχνες, τα ινδάλματα πάνω απ το μέτριο, για να ναι τέτοια, πρέπει να φλέγονται στην λάμψη τους, να κουβαλάνε εσωτερικές μάχες, να εξημερώνουν το προσωπικό τους θηρίο, το οικόσιτο εντός τους κτήνος, να τιθασεύουνε το φόβο, να αποδέχονται το περιθώριο, το αταίριαστο, το ξέχωρο, το άβολο, το μοναδικό, το σαρκοφάγο, το περιττό… Η σκηνή, η αγάπη του κοινού, η έκθεση καταπίνει τα κατασκευάσματα. Θα ανεχτεί αλλά δεν θα αφοσιωθεί, δε θα σώσει, δε θα αποθεώσει. Νίλι Βανίλι να ανοιγοκλείνουν στόματα και να περιφέρουν μετριότητες είναι αυτοί, εδώ, της πνιγηρής, πληκτικής, προβλέψιμης show b μας. Μέτριοι όπως ο καιρός. Μέτριοι ίσως, όπως το κοινό τους. Μέτριοι ώστε να μην σταθούν στο ύψος τους, να μη καταδείξουν δρόμους, να μη γίνουμε ακόλουθοι τους, αλλά followers. Μόνο έτσι θα βγαίναμε και θα έβγαιναν απ την μετριότητα μας. Θα μου πείτε, τι να συζητάμε τώρα! Σα να μη γυρίζει ο καιρός πίσω και να χουμε, απλά, τους καλλιτέχνες που μας αξίζουν.
