«Εκ μέρους του αμερικανικού λαού, ευχαριστώ τον Τζο Μπάιντεν για την εξαιρετική του ηγεσία ως Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και για τις δεκαετίες προσφοράς του στη χώρα μας. Είναι τιμή μου που έχω την έγκριση του Προέδρου και πρόθεσή μου είναι να κερδίσω και να κερδίσω αυτήν την υποψηφιότητα». Με αυτά τα λόγια η Καμάλα Χάρις, αποδέχτηκε να είναι ιστορικά η πρώτη γυναίκα, Ασιάτισσα και Αφρό – Αμερικανίδα υποψήφια πρόεδρος των Δημοκρατικών. Οι δημοσκοπήσεις την δείχνουν με δυναμική και πρόσφατα με ελαφρύ προβάδισμά απ τον Ντόναλντ Τραμπ, αν και είναι η πρόσφατη η επίθεση εναντίον του. Ο αμερικανικός τύπος κάνει λόγο για «εκλογές – θρίλερ». Μα επειδή Αμερική δεν είναι μόνο οι δυο ακτές και προοδευτικές μεγάλες της πόλεις της γιγάντιας χώρας, αλλά και ο Νότος της και οι μεσοδυτικές της πολιτείες, που το να είσαι «λευκός – άντρας – προτεστάντης» παίζει μόνο, η έχθρα απέναντι της γιγαντώνεται, με αγριότητα. Ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του Τραμπ , ο «Χιλιμπιλι» Τζ. Ντ. Βανς, στην ουσία, της επιτέθηκε προσωπικά, λέγοντας πως η χώρα διοικείται από «ένα σωρό άτεκνες κυρίες με γάτες» και πως οι «αριστεροί» -οι Δημοκρατικοί δηλαδή και η Καμάλα Χάρις!- είναι κατά της οικογένειας και των παιδιών. Στο διαδίκτυο κυκλοφορήσαν φωτομοντάζ με τον αυτόχειρα, καταδικασμένο παιδεραστή και προαγωγό Επστάιν να την έχει αγκαλιά, όπου είχε μπει το κεφάλι του, στο σώμα του συζύγου της! Οι «ψεκασμένοι» φυσικά, λένε πως είναι άνδρας!
Ο Τραμπ την χαρακτηρίζει ως «ακροαριστερή», πράγμα που για τους οπαδούς του λειτουργεί σα να δείχνεις σε βαμπίρ, σκόρδο, αλλά και «τσάρο των συνόρων», για την όχι εχθρική θέση της, στο μεταναστευτικό κυρίως στους Λατίνο, τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ και όσους είναι σε γάμο με Αμερικάνους πολίτες. Γεγονός, πάντως, είναι, πως οι Ρεπουμπλικάνοι δεν είχαν υπολογίσει στην απόσυρση του απρόθυμου Μπάιντεν απ την κούρσα της Προεδρίας, στην οποία έδειχνε γαντζωμένος και το οπλοστάσιο τους είναι ισχνό μπροστά στην ξαφνική παρουσία της Καμάλα Χάρις. Η ίδια έχει πολύ λίγο χρόνο στην διάθεση της για να κάνει προεκλογική εκστρατεία. Όμως, υπάρχει ένας παράγοντας που μπορεί να κρίνει το αποτέλεσμα σε αυτές τις όλο πόλωση και εντάσεις αμερικανικές εκλογές του 2024. Οι Αμερικανίδες! Ακόμα και οι ρεμπουμπλικάνες ψηφοφόροι, δυσφορούν με την ατζέντα κατά των αμβλώσεων του Ντόναλντ Τραμπ και του επιτελείου του. Και παίζει να είναι αυτές που θα δώσουν το προβάδισμα στην Καμάλα Χάρις, την όλο πρωτιές υποψήφια πρόεδρο…
Από γονείς μετανάστες και ακτιβιστές
Η Σάιμαλα Κοπάλαν, ανήκε σε υψηλή Ινδική κάστα, ως κόρη Ινδού διπλωμάτη και ακτιβίστριας για τα δικαιώματα των γυναικών στη πόλη Ταμίλ Ναντού. Άφησε πίσω της την Ινδία, για να εγκατασταθεί στις ΗΠΑ και να ξεκινήσει μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, αλλά και το διδακτορικό της, στη συνέχεια, στην ενδοκρινολογία. Ο Ντόναλντ Χάρις, από την Τζαμάικα, είναι οικονομολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και βρίσκονταν, επίσης, στο Μπέρκλεϊ για μεταπτυχιακές σπουδές. Αυτοί οι δυο άνθρωποι, θα συναντηθούν, όχι μέσα στα αμφιθέατρα, αλλά στις πορείες διαμαρτυρίας, μιας και είναι δεκαετία του 1960 και το κλίμα η Αμερική είναι εκρηκτικό. Και ενώ αγωνίζονταν για έναν κόσμο καλύτερο, ερωτευτήκαν και παντρεύτηκαν, όσο ήταν ακόμη φοιτητές. Στα 25 της η νεαρή Ινδή, που αψήφησε τις αντιρρήσεις των γονιών της για το γάμο της, θα προλάβει να ολοκληρώσει το διδακτορικό της και να γεννήσει Καμάλα. Τρία χρόνια αργότερα θα έρθει στον κόσμο, άλλο ένα κοριτσάκι, η Μάγια. Το ζευγάρι συνεχίζει να συμμετέχει στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, παίρνοντας μαζί το μωρό Καμάλα στις πορείες, με το καροτσάκι. Ο γάμος τους, όμως θα διαλυθεί όταν η Καμάλα ήταν πέντε ετών. Θα μείνει με τη μητέρα της και την αδελφή της, ενώ ο πατέρας της μετακόμισε μακριά τους, για να αναλάβει θέση καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Madison του Γουισκόνσιν. Η πολύ νεαρή γυναίκα, μεγάλωσε τις δύο κόρες της μόνη της, χωρίς καμία βοήθεια, στο Όκλαντ, που χωρίζει μια γέφυρα απ το Σαν Φρανσίσκο, σα να ναι δυο διαφορετικοί κόσμοι, οικονομικά και κοινωνικά. «Η μητέρα μου κατάλαβε πολύ καλά ότι μεγάλωνε δύο μαύρες κόρες», έγραψε η Χάρις στα απομνημονεύματά της. «Ήξερε ότι η νέα πατρίδα της θα έβλεπε τη Μάγια και εμένα ως μαύρα κορίτσια και ήταν αποφασισμένη να χτίσει προσωπικότητες μαύρων γυναικών με αυτοπεποίθηση».
Ακολουθούν το θρήσκευμα του πατέρα τους και τους κανόνες της Εκκλησίας των Βαπτιστών, αλλά περνούν τα καλοκαίρια στην πατρίδα της μητέρας, στο Τσενάι, την πρωτεύουσα της νότιας ινδικής πολιτείας Ταμίλ Ναντού. Γνωρίζουν την κουλτούρα και τις θρησκευτικές συνήθειες εκεί και αποκτούν σεβασμό και συναίσθηση πως ο κόσμος είναι τεράστιος και όλοι οι άνθρωποι διαφορετικοί μα με ίδιες ανάγκες, ένστικτα και αισθήματα. Ήταν άριστη μαθήτρια. Γυμνάσιο έκανε στο Μόντρεαλ, όταν η μητέρα της ανέλαβε στον Καναδά, θέση καθηγήτριας στο περιβόητο στο Πανεπιστήμιο McGill. Θα επιστρέψει αργότερα στη Καλιφόρνια και στο εργαστήριο Lawrence Berkeley, όπου διακρίθηκε για την έρευνα της στον καρκίνο του μαστού. Η μητέρα της Καμάλα Χάρις της έλεγε πάντα να «μην κάθεσαι και παραπονιέσαι και γκρινιάζεις για πράγματα. Κάνε κάτι. Άλλαξε τα!». Αυτή η τόσο ξεχωριστή γυναίκα και επιστήμονας πέθανε το 2009, σε ηλικία 70 ετών και ο πατέρας της, αν και συνταξιοδοτήθηκε το 1998, παραμένει Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικών στο Στάνφορντ πια, κοντά στις κόρες του.
Φοιτητικά χρόνια και καριέρα
Η αριστούχος Καμάλα σπούδασε στο ιστορικό Howard University στην Ουάσιγκτον, «το Μαύρο Χάρβαρντ», όπως αποκαλείται, που από το 1867 απευθύνεται σε μαύρους φοιτητές και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο κινημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις ΗΠΑ. «Ήταν για μένα μοναδική αίσθηση να μπαίνω στο αμφιθέατρο και να βλέπω εκατοντάδες νέους ανθρώπους να είναι σαν εμένα», παραδέχεται. Στο πλαίσιο της μαύρης συλλογικότητας εντάχθηκε στην αδελφότητα Άλφα Κάππα Άλφα και αναφέρεται στις συμφοιτήτριες της ως «οι πολυαγαπημένες μου αδερφές». «Χορεύαμε τα βράδια της Παρασκευής και διαδηλώναμε τα Σάββατα», θυμάται. Και είναι αυτή η αδελφότητα, που την στήριξε σε κάθε μάχη της και που βρίσκεται πάντα στο πλευρό της. Ο τρόπος που μεγάλωσε και οι επιλογές της έδειχναν τι θα επέλεγε στη ζωή. Θέλησε, από νωρίς, να σταθεί στο πλευρό των κοινωνικά αδυνάμων. Έτσι, θα εργαστεί ως αναπληρώτρια εισαγγελέας στο άγριο Όκλαντ, αποκτώντας τη φήμη της αδέκαστης σε υποθέσεις βίας συμμοριών, διακίνησης ναρκωτικών και σεξουαλικής κακοποίησης. Το 2010 εξελέγη γενική εισαγγελέας της Καλιφόρνια -κερδίζοντας με διαφορά λιγότερο από 1 τοις εκατό- και έγινε η πρώτη γυναίκα και η πρώτη Αφροαμερικανή – Ασιάτισσα που κατείχε τη θέση. “Έχω πολεμήσει για παιδιά και επιζώντες σεξουαλικής επίθεσης» δηλώνει, «πολέμησα ενάντια σε διεθνείς συμμορίες. Στάθηκα απέναντι στις μεγαλύτερες τράπεζες και βοήθησα στην κατάργηση ενός από τα μεγαλύτερα κερδοσκοπικά κολέγια. Γνωρίζω ένα αρπακτικό όταν το βλέπω». Και ενώ ήταν παιδί των Δημοκρατικών επέδειξε πολιτική ανεξαρτησία, απορρίπτοντας, για παράδειγμα, την πίεση από τη διοίκηση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για να διευθετήσει μια εθνική αγωγή κατά των ενυπόθηκων δανειστών για αθέμιτες πρακτικές. Αντίθετα, πίεσε την υπόθεση της Καλιφόρνια και το 2012 κέρδισε μια απόφαση πέντε φορές υψηλότερη από αυτή που είχε αρχικά προσφερθεί.
Η πολιτική
Η σθεναρή αντίσταση της στο να απαγορευτεί ο γάμος ομοφυλόφιλων στη Καλιφόρνια, της στοίχισε την θέση της, το 2013. Ένα χρόνο πριν, έχει κάνει αισθητή την παρουσία της με μια αξιομνημόνευτη ομιλία στο Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο, που την κάνει υπολογίσιμη παρουσία στο κόμμα της. Το 2016 εξελέγη στην Γερουσία, ζητώντας τη μεταρρύθμιση των νόμων μετανάστευσης και της ποινικής δικαιοσύνης, αύξηση του κατώτατου μισθού και προστασία του δικαιώματος των γυναικών στις αμβλώσεις. Στους επικριτές της, για τις απόψεις για το μεταναστευτικό είχε απαντήσει πως «όσο ατελείς κι αν είμαστε, πιστεύω ότι είμαστε μια υπέροχη χώρα. Και μέρος αυτού που μας κάνει σπουδαίους είναι οι δημοκρατικοί μας θεσμοί που προστατεύουν τα θεμελιώδη ιδανικά μας – την ελευθερία της θρησκείας και το κράτος δικαίου, την προστασία από τις διακρίσεις λόγω εθνικής καταγωγής, την ελευθερία του Τύπου και μια ιστορία 200 ετών ως έθνος που χτίστηκε από μετανάστες». Θεωρήθηκε ως μία από τις κορυφαίες υποψήφιες, όταν το 2020, διεκδίκησε το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία. Κέρδισε τις εντυπώσεις όταν, σε ένα ντιμπέιτ με τον συνυποψήφιό της Τζο Μπάιντεν συγκρούστηκε για τις δημόσιες σχολικές συγκοινωνίες που χρησιμοποιούν συνήθως τα παιδιά των Αφροαμερικανών, αλλά και σε άλλα θέματα που σχετίζονται με τη φυλή. Τελικά αποχώρησε από την διεκδίκηση, λόγω έλλειψης χρημάτων. Στάθηκε όμως, διεκδικητική και ανυποχώρητη στην ανάγκη της νομοθετικής μεταρρύθμισης για κοινωνική δικαιοσύνη και για έλεγχο της αστυνομίας, μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, τον Μάιο του 2020. Η Αμερική ήταν ξανά στους δρόμους. Συγκρούσεις, καταστολή, διαδηλώσεις. Η φυλετική αδικία ήταν στο προσκήνιο, πιο έντονη από ποτέ. “Ας πούμε την αλήθεια» γράφει «ο κόσμος διαμαρτύρεται επειδή οι μαύροι αντιμετωπίζονται ως λιγότερο άνθρωποι στην Αμερική. Επειδή η εξουσία δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ πλήρως τον συστημικό ρατσισμό που μαστίζει τη χώρα μας από τις πρώτες στιγμές της Ιστορίας μας. Είναι καθήκον κάθε Αμερικανού να μην σιωπά στο στο περιθώριο, ελπίζοντας σε κάποια αλλαγή που θα έρθει μαγικά. Σε καιρούς σαν αυτόν, η σιωπή είναι συνενοχή». Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Μπάιντεν επέλεξε, πολύ απλά, την Χάρις για αντιπρόεδρο, για να κερδίσει ψήφους απ τους Αφροαμερικανούς. Τον Νοέμβριο 2020 έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που εξελέγη αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ορκίστηκε κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, στον απόηχο της σοκαριστικής εισβολής των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο.
Ο γάμος της
Η Καμάλα παραδέχεται πως «ως ανύπαντρη γυναίκα, επαγγελματίας, με δημόσια παρουσία και με ασχολία στα κοινά, στα σαράντα μου, να βγω ένα ραντεβού δεν ήταν το ευκολότερο πράγμα. Ούτε και το να με δουν με κάποιον άνδρα, σε εκδήλωση, ήταν απλό. Οι ανύπαντρες γυναίκες στην πολιτική αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους ελεύθερους άνδρες». Όμως θα ερωτευτεί. Και έτσι, τον Αύγουστο του 2014 παντρεύτηκε στη Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια, με την αδερφή της Μάγια να ιερουργεί, τον Νεοϋορκέζο, δικηγόρο και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Georgetown, Ντάγκλας Έμχοφ. Είναι Εβραίος, έχει αγωνιστεί κατά του αντισημιτισμού, αλλά δημόσια έχει εκφράσει πως οι ενέργειες της Ισραηλινής κυβέρνησης κατά των Παλαιστινίων, οδηγούν σε αυξημένη εχθρότητα κατά του εβραϊκού λαού και είναι επικίνδυνες. Είναι πλούσιος και μαζί με την Χάρις, η εκτιμώμενη καθαρή περιουσία τους είναι της τάξεως των 5,8 εκατομμυρίων δολαρίων. Έχουν σπίτια στο Σαν Φρανσίσκο, στην Ουάσιγκτον DC και στη γειτονιά Brentwood του Λος Άντζελες. Ο Έμχοφ έχει δυο παιδιά από τον πρώτο του γάμο, Κόουλ και Έλα, που αποκαλούν την Καμάλα, χαϊδευτικά «μαμάλα». «Είχα πολλούς τίτλους κατά τη διάρκεια της καριέρας μου» λέει εκείνη, «και σίγουρα το «η αντιπρόεδρος» είναι πολύ τιμητικό, αλλά το «μαμάλα» θα είναι πάντα ο σημαντικότερος». Για τον σύζυγο της, λένε, πάντως, πως είναι πνευματώδης συνομιλητής και πως έχει εξαιρετική αίσθηση χιούμορ, ενώ αποκαλεί τον εαυτό του ως «ο σύζυγος». Έχει αδυναμία στα ινδικά φαγητά που φτιάχνει η Καμάλα και ιδιαίτερα στις πατάτες με κάρυ.
Πως προφέρεται τ όνομα της, επιτέλους!
Το όνομα της προφέρεται Κό – μμαλα, αλλά ας συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε, εμείς εδώ, το Καμάλα, που μας πέφτει πιο εύκολο. Άλλωστε και οι Αμερικάνοι, την Αθήνα, Αθενς την λένε και τον Πλάτωνα, Πλέιτο, δε θα μας παρεξηγήσουν κιόλας! Κρατάμε ακόμα τη φράση της, όταν ξεκινούσε ο εμβολιασμός για τον Covid στις ΗΠΑ, πως «δυστυχώς, δεν υπάρχει εμβόλιο για τον ρατσισμό». Και για το μέλλον; «Μπορεί να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θα κάνει πολλά πράγματα, αλλά βεβαιώσου ότι δεν θα είσαι ο τελευταίος. Γι’ αυτό αξίζει τον κόπο να σπάσουμε τοίχους, να περάσουμε εμπόδια, να επιμείνουμε σ αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο. Να ανοίγουμε ένα μονοπάτι για εκείνους που θα έρθουν μετά από εμάς να έχουν κάπου να βαδίσουν».
