Νύχτες με μικρές, όλο Ανατολή, συμπαντικές εκρήξεις! Το βλέμμα του άντρα! Που γινόταν πόθος όταν κοίταζε την απαγορευμένη Λάρα του στο Δρ. Ζιβάγκο! Που ήταν αραβικός πυρετός για ελευθερία και καλπασμό με καθαρόαιμο στην έρημο, στον Λόρενς της Αραβίας! Που σαγήνευε την Εβραία Μπάρμπαρα Στρέιζαντ του Μπρούκλιν, με όλο τον τυχοδιωκτισμό του να φορά κομψά το σμόκιν! Ο Αιγύπτιος που λάτρεψε το Χόλυγουντ, που έπαιξε τον Ρώσο, τον Αμερικανό, τον κάθε εθνικότητάς αρσενικό χωρίς να κρύβεται η Μεσόγειος απ τις εκρήξεις που λέγαμε στα μάτια του!
Τι σημασία έχουν τα βιογραφικά του στοιχεία, τα βραβεία, οι κορυφώσεις μιας καριέρας για έναν σταρ που ήταν και πια αποτελεί ρετρό ανάμνηση αλλά που είχε το πιο πυρακτωμένο βλέμμα που είδε ποτέ η μεγάλη οθόνη; Μου αρκεί που ο Ομάρ ήταν κάποτε Μισέλ Ντιμίτρι Σαλούμπ, γεννημένος το 1932 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, χριστιανός, λιβανέζικης καταγωγής, που άλλαξε πίστη και έγινε μουσουλμάνος όχι επειδή του αποκαλύφθηκε το θείο σε κάποια ενόραση, αλλά από ένα παθιασμένο έρωτα, αυτοκαιγόμενο, για την πρωταγωνίστρια Φατέν Χαμαμά.
Με την Φατέν Χαμαμά έμειναν μαζί 19 χρόνια, αποκτήσαν έναν γιό, άλλαξαν, χάθηκαν μεταξύ τους, χώρισαν. Όμως, πόσο τρελά αγαπήθηκαν! Και εκείνος μέχρι να κλείσει για πάντα εκείνα τα μεσογειακά, Αλεξανδρινά του μάτια, έλεγε πως αυτή ήταν ο έρωτας της ζωής του. Και ας πέρασαν απ την αγκαλιά του αργότερα όνειρα όπως η Ντενέβ, η Στρέιζαντ, η Τζούλι Αντριους, η Μπουσέ! Ο Ομάρ Σαρίφ δεν ξαναπαντρεύτηκε!
Όμως, πριν απ όλα, ήταν φοιτητής που σπούδαζε μαθηματικά και φυσική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Ακόμα πιο πριν ήταν παιδί χαϊδεμένο εύπορης οικογένειας, που οδηγούσε πανάκριβο αυτοκίνητο στα 15, με μάνα καλλονή, φίλη του Φαρούκ, του βασιλιά της Αιγύπτου, που δεν του χαριζόταν και τον βάραγε με την παντούφλα και που τον έβαζε να δουλεύει στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας του πατέρα του, λατρεύοντάς, ο ίδιος, να φτιάχνει πράγματά από ξύλο.
Ωραίος, σπούδασε θέατρο στο Λονδίνο. Εκανε για 15 χρόνια μια αστραφτερή καριέρα στα σινεμά της Αιγύπτου, με μελαχρινά, υπέροχα κορίτσια να τον ερωτεύονται παραφορά και να ονειρεύονται τα αγγίγματα του, περιβάλλοντας στην μεγάλη οθόνη μύχιους στεναγμούς και προσδοκίες ηδονών. Ύστερα ήρθε το Χόλυγουντ, ο ρόλος του Σαρίφ Αλί στην επική ταινία του Ντέιβιντ Λιν «Λόρενς της Αραβίας», η υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου, η Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Και πάλι με τον Ντέιβιντ Λιν, γινεται Δόκτορα Ζιβάγκο, απ το μυθιστόρημα του τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, σοβιετικού συγγραφέα Μπόρις Πάστερνακ, σε τέλειο χημικό ταίριασμα με την Τζούλι Κρίστι και σε έναν ρόλο όλο υγρασίες, πόθους, επίγνωση της συντριβής του άντρα απ την Ιστορία και την μοίρα, έρωτα, διάψευση, ιδεολογία, πίστη πως το καλό θα νικήσει. Και εκείνο όλο ξεφεύγει και η νίκη δεν έρχεται, μόνο στο μαύρο βλέμμα του Ομάρ η προσδοκία του μένει, καημένη σα φλόγα από κερί που απειλεί να λιώσει…
… Υπέροχος Νίκι Αρνστάιν στο μιούζικαλ του Γουίλιαμ Γουάιλερ «Funny Girl», με την θεϊκή Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Τα αφήνει όλα και ασχολείται επαγγελματικά το μπριτζ. Όμως το 2003 έχει κάτι σπουδαίο να πει! «Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου»!
«Το μέρος εδώ είναι φτωχό, κύριε Ιμπραήμ.» «Ναι, είναι η Αλβανία.» «Κι εδώ;» «Σταμάτα το αυτοκίνητο. Μύρισε. Τι μυρίζεις; Μυρίζει ευτυχία, είμαστε στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν τρέχουν πέρα-δώθε, μες στο χασομέρι τους μας κοιτάζουν να περνάμε, αναπνέουν βαθιά. Βλέπεις, Μομό, εγώ θα ‘χω περάσει όλη μου τη ζωή δουλεύοντας, αλλά δουλεύοντας αργά, με το πάσο μου. Ούτε πολλά λεφτά μ’ ένοιαζε να κάνω, ούτε να ‘ρχονται ουρές οι πελάτες. Αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας: η βραδύτητα. Τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις;» «Δεν ξέρω, κύριε Ιμπραήμ. Ή μάλλον ξέρω: εισαγωγές-εξαγωγές»! Βουδισμός, Μουσουλμανισμός και Χριστιανισμός. Οι αρετές του σουφισμού, της μυστικιστικής πλευράς του μουσουλμανισμού, και η αραβική σοφία περί του Ζην από το βιβλίο του Σμιτ είναι ίσως ο ρόλος της πραγματικής ζωής του Ομάρ Σαρίφ, που κάποτε ήταν Μισέλ Ντιμίτρι.
Είναι ο συνοικιακός, μουσουλμάνος μπακάλης Ιμπραήμ, ο οποίος θα διδάσκει ένα μικρό αγόρι τα μυστικά της ζωής μέσα από το βλέμμα της Ανατολής. Για την ερμηνεία του, ο Ομάρ Σαρίφ βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, το 2003 και με το γαλλικό Βραβείο Σεζάρ. Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε από την UNESCO για τη συνεισφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Ήταν από κείνα τα κακομαθημένα αγόρια. Έπινε, κάπνιζε τρελά, είχε πάθος με τον τζόγο και εξάρτηση απ τα χαρτοπαίγνια. Είχε συλληφθεί επειδή έσπασε ένα εστιατόριο στην Ελλάδα, είχε καταδικαστεί για επίθεση εναντίον ενός αστυνομικού στο Παρίσι και βρήκε τον μπελά του όταν χτύπησε έναν συνοδό σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων ξενοδοχείου στο Λος Αντζελες. Ακόμη και στα 79 του, επιτέθηκε σε μια φαν του όταν τον πίεσε να βγάλουν φωτογραφία
Όταν πέθανε η γυναίκα που λάτρεψε, Φατέν Χαμαμά, εκείνος έπαψε να θυμάται! Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από Αλτσχάιμερ. Αρνιόταν να το παραδεχτεί στον ίδιο του τον εαυτό! Έλεγε πως ξεχνούσε γιατί δεν στεκόταν στο παρελθόν και σκεφτόταν μόνο το παρόν!
Ήταν 10 Ιουλίου του 2015, όταν ο άνδρας με το νυχτερινό βλέμμα, σε ηλικία 83 ετών, έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Είπε για τη ζωή του: «μου έδωσε δόξα, αλλά μου έδωσε και μοναξιά επίσης. Ωστόσο δε μετανιώνω. Αν ξανάρχιζα πάλι από την αρχή θα το έκανα με τον ίδιο τρόπο. Ευτυχώς δεν ήταν όλες μου οι ταινίες για πέταμα. Είχα και καλές στιγμές». Πέθανε μόνος, στο Κάιρο …
