«Στη μακρά ιστορία της ανθρωπότητας αυτοί που έμαθαν να συνεργάζονται και να αυτοσχεδιάζουν πιο αποτελεσματικά, είναι αυτοί που έχουν επικρατήσει», αφόρισε ο μέγας Κάρολος Δαρβίνος. Και αν πρεπει να χτιστούμε κι άλλο μέσα, θα συνεργαστούμε, θα αυτοσχεδιάσουμε, θα χτίσουμε κι άλλα μπαλκόνια και θα ανοίξουμε παντού παράθυρα. Και θα επικρατήσουμε… ξανά… και θα ήμαστε καλά…
…ή σχεδόν καλά! Και μέχρι εδώ, για πολλούς από μας, να σμίγουν οι ανάσες μας με τους άλλους ανθρώπους, δεν ήταν και ένας κήπος Εδέμ σε τεχνολογικό viral περιβάλλον. Για αυτό με την πρώτη ευκαιρία, γαντζωθήκαμε στα κινητά, στα ταμπελετ, τα λάπτοπ, τα pc μας. Πόσο πιο ασφαλές για πληγές, τοξικά συναισθήματα, καμένους, κατεστραμμένους κήπους αγριολούλουδων – συναισθημάτων, δεν ήταν το ψευδώνυμο, ή και το όνομα, με ένα απόλυτο προφίλ, ξαφνικά, αυστηρότητα, η χαλαρότητας, η ασιασθησιαμού, ή ότι θέλαμε και αποφασίζαμε να είμαστε κατά καιρούς.
Ένα ψηφιακό παράθυρο ήταν η ζωή και πριν, ένα μπαλκόνι σε ένα δρόμο που όποιος πέρναγε ήταν φευγαλέα σε ένα like και στην ουσία, μας ξέχασε, όπως και εμείς οι ίδιοι, την εξωστρέφεια – ρόλο – μάσκα- ασφάλεια… Όμως, εκεί έξω έχασκε, ένας τεράστιος κόσμος! Αληθινός! Δεδομένος! Γεμάτος άλλους ανθρώπους, φοβισμένους, τοξικούς, θρασείς, ψεύτικους, ανταγωνιστικούς, έντρομους, σε κρίσεις πανικού, με χρέη, με ψεύτικες βεβαιότητες, φτιαχτή αυτοπεποίθηση, εφησυχασμούς, προβολές, οιδιπόδεια, Κασσάνδρα, μοναχικούς, ψυχαναγκαστικούς, σαδιστικούς, μαζοχιστικούς, επιδειξιομανείς, μανιακούς, καταληπτικούς, διπολικούς, χειριστικούς, επιθετικούς, υποχωρητικούς, ερωτομανείς, κλιμακτηρικούς, υποχθόνιους, ραδιούργους, ανόητους, αθώους, παρατημένους, ονειροπόλους, αφόρητα νέους, ξεχασμένα μεσόκοπους…
…Υπήρχε η ψευδαίσθηση κάπου κάπου της επιτυχίας, της κυριαρχίας, του πλούτου, της διασημότητας, της εξουσίας, της μερικής επιτυχίας, του σχήματος της ευτυχίας, της πόζας μας σε κάδρο ψηφιακό σε πάρτι, θάλασσα, δρόμο, βουνό, γιορτή, αλλά καρφωμένοι στα like θα ταν σαν ήμασταν εκεί. Αν δεν υπάρχει κάποιος να σε δει, σα σε κάδρο, δεν είσαι…
…Και ξαφνικά δε νιώθαμε! Το πρώτο φιλί, τα σε συναίνεση και προσμονή γυμνά σώματα, τα αγγίγματα, οι μυρωδιές, οι ανθρώπινες ρωγμές, οι απογοητεύσεις, τα στημένα ραντεβού, τα τελειωμένα «σ αγαπώ», οι αποπλανήσεις, οι κοινές περιπλανήσεις, οι κραιπάλες, οι αντίλαλοι από βήματα επιστρέφουν σε στενούς δρόμους με πολυκατοικίες μάρτυρες σα σκοτεινούς γίγαντες, οι πλατείες, τα γέλια, οι παρέες, το ξημέρωμα σε μεθυσμένες γειτονιές, τα πρωινά φορώντας ξένα πουκάμισα, το βιαστικό κουλούρι Θεσσαλονίκης, η τυροπιττά με το σουσάμι, ο κρύος καφές, το καλαμάκι, βιαστικό από χείλη σε χείλη, η χαρτοπετσέτα με το κόκκινο σκούρο κόκκινο κραγιόν, τσαλακωμένη βιαστικά στα σκουπίδια, η αγκαλιά με τη μαμά, το χάδι σα παρηγοριά σε παλάμες, το ακούμπισμα του δείκτη σε στρογγυλάδες βλεφάρων πρησμένων απ το κλάμα… Πρώτοι, τα αφήσαμε πίσω… Μετά μας αφήσαν κι αυτά και γίναν πανδημία απογοητεύσεων. Και πάνε οι βεβαιότητες…
…Και η ζωή μας σε μπαλκόνια – παράθυρα, σα δείτε με- σε βλέπω! Μια όμορφη που κλείνει τις κουρτίνες, ένα λουλουδάκι που ανθίζει στην άκρη απ το τζάμι από αγάπη αυτού που το ποτίζει, ένας ωραίος με το φανελάκι να φτιάχνει σαπουνάδα για το ξύρισμα του, μια μάνα να αγκαλιάζει το μωρό της στην κόψη της λιακάδας, ένα τραγούδι στο μπαλκόνι, ο απόηχος του – αντίλαλος απ το ραδιόφωνο, δυο παιδιά που διαβάζουν στο τραπέζι της κουζίνας Άλγεβρα ή Μυθολογία…
… ένα χαμόγελο, μια μοσχοβολιά από γλάστρα σαν άνοιξη, μια τηλεόραση με την αγαπημένη σου ταινία, απ το σπίτι στη γωνιά, μια ζωγραφιά παιδική κρεμασμένη στα κάγκελα και μια γελαστή φαταούλα κολλημένη σε ένα τζαμί, δυο να φιλούνται, ένας να χαϊδεύεται, κάποιοι να τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους, κάποιος έκαψε το φαΐ, ένας βυζαντινός ύμνος πιο δυνατά απ όλα τα αλλά, γιατί είναι και Πάσχα και η φύση νικάει τον θάνατο και ο Αδωνις -ο κανονικός- επιστρέφει ή η Περσεφόνη στην πάνω κόσμο και ο Χριστός ανασταίνεται και η ζωή θριαμβεύει…
«…Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος»…
…Ναπολέων Λαπαθιώτης- Αδώνια:
«Είμαι τ’ Αρχαίο το Πνεύμα
Σαρκωμενο -κι είμαι
Ο Στοχασμος ο ανορμήνευτος κι ωραίος.
Φέρνω το χρώμα το παλιό
Το νοσταλγικό.
-Βασιλέματα
Σε θαμπά παραθύρια.
Το τραγούδι ματαλέω
Τ’ Αλησμονημένο. «Στα παλάτια αποκοιμήθη πλια των παραμυθιώνε
Η χλωμή Βασιλοπούλα…».
Η Απόλαψη
Της Ζωής με τα χίλια στόματα· η Απόλαψη
Με τα χίλια στόματα και με τα χίλια μαστάρια.
…Με δένει ένα Τί,
Μιαν ασύγκριτη Μελαγχολία προς τα Περασμένα.
-Οι Διθύραμβοι. Τα Λήναια και τ’ Αδώνια.
Μιαν αδερφικιά Ενατένιση Προς τα Μακρυνά. Τ’ ό,τι δεν ειπώθη.
ο αιώνιος Ερχομός κι ο μισεμός -και του μισεμού ο καημός.
Τα ρόδα και τ’ άστρα.
Ο εναρμόνιος κύκλος οπού φέρνει πάντα
Πίσω από μιαν “Ανοιξη κι ενα Χινόπωρο -και πάλε απ’ την αρχή.
Νυχτοβάτης.
Με πλανέσαν οι σκιές και τα σεληνόφωτα
Κι οι βαθιές Λαχτάρες να βρούμε τ’ ανεύρετο
και να ιδούμε τ’ ανίδωτο
Νυχτοβάτης κι Ανέλπιδος…
…και έχει ηδονοβλεψίες, κατάσκοπούς για συνήθειες και εμπορική εκμεταλλεύσεις, μοχθηρούς ανθρώπους που ρουφάνε τις ζωές των άλλων. Μα έχει και εκείνη την παρηγοριά πως το είδος μας έφτιαξε σπίτια μα τους έφταιξε παράθυρα και μπαλκόνια για να ελπίζει στην γειτονιά όλων, στην θεά άλλων, στην επικοινωνία πάντων.
… Ω! Το μοναδικό πράγμα που γνωρίζουμε για το μέλλον είναι ότι θα είναι διαφορετικό. Θα το δούμε να περνάει έξω απ τα παράθυρα μας και θα το γνωρίσουμε, γιατί τόσο καιρό είμασταν κλεισμένοι μέσα και περιμέναμε κίνηση στους δρόμους μας…
…Χειροκροτούσαμε, τραγουδούσαμε, φτιάχναμε λουλούδια στα μπαλκόνια και τραβάγαμε τις κουρτίνες απ τα παράθυρα μας, για να δούμε τι μέλλον να περάσει κάποτε… και «… όταν όλα τ’ άλλα έχουν χαθεί, το μέλλον είναι ακόμα εκεί…»… το προσμένουμε. Αυτό είπε η Leslie Bovee, μια πορνοστάρ, μια γυναίκα, μια σοφή… όταν όλα τ’ άλλα έχουν χαθεί, το μέλλον είναι ακόμα εκεί…
