Πρόσφατα απ το Λος Αντζελες, η Χολιγουντιανή πρωταγωνιστρία Τζέιμι Λι Κέρτις, δήλωσε δημόσια πως «είμαι περήφανη και ευγνώμων ως γονέας ενός τρανς παιδιού», γιορτάζοντας τα γενέθλια της κόρης της, Ρούμπι, καταδικάζοντας την άδικη για εκείνη, αμερικανική νομοθεσία για τα τρανς άτομα. Ο κόσμος όλος χαιρέτισε το πόσο όχι μόνο υποστηρικτή γονέας είναι, αλλά και διεκδικητική για έναν καλύτερο κόσμο, που θα εντάσσει τα παιδιά όλων μέσα του. Μα πως αλλιώς; Είναι η κόρη του Τόνι Κέρτις και έλαβε τα ίδια ακριβώς από το σταρ πατέρα της. Τρυφερότητα, αποδοχή, κατανόηση, λατρεία, προσοχή, ασφάλεια. Όλα όσα είχαν λείψει από τα δικά του φρικτά παιδικά χρόνια, τα βγαλμένα σαν από βιβλίο του Ντίκενς. Με κακοποίηση, πείνα, ιδρύματα, παραμέληση, μοναξιά, οδύνη, θάνατο. Αυτή λοιπόν είναι η ζωή του Τόνι Κέρτις, ενός απ τους μεγαλύτερους σταρ του 20ου αιώνα…
Ο τελευταίος σταρ
Στο Μερικοί το προτιμούν καυτό, ντύνονταν γυναίκα, λάτρευε την τζαζ και κέρδιζε το κορίτσι και όχι κάνα τυχαίο, αλλά αυτήν την ίδια την Μέρλιν Μονρόε, πιο ξανθιά και πιο αστραφτερά αφημένη από ποτέ. Στο Επιχείρηση Κομπινεζόν ζούσε σε υποβρύχιο και κέρδιζε σχεδόν μόνος του όλο το ναυτικό του Γ Ράιχ. Στους τηλεοπτικούς Αντίζηλους, δίδασκαν με τον Ρότζερ Μουρ ταχύρρυθμα μαθήματα ανδρικής γοητείας. Στο Η γλυκιά μυρωδιά της επιτυχίας, γινόταν σχεδόν ο εαυτός του. Όμορφος, έξυπνος, εραστής και λαμπερός. Όπως οι άνδρες σταρ της γενιάς του. Και ήταν ο τελευταίος…
Το παιδί του Εβραίου ράφτη: κακοποίηση, πείνα και τέλος η ζωή στο ίδρυμα
Γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου του 1925, στο λαϊκό, φτωχό Μπρονξ της Νέας Υόρκης, από οικογένεια Ουγρροεβραίων μεταναστών, ως Μπέρναραντ Σβαρτς. Ο πατέρας του είχε ένα μαγαζί με ειδή ραφτικής μπροστά και πίσω σε δυο σκοτεινά και φωτεινά δωματιάκια, ζούσε, στρυμωγμένα σε ένα δωμάτιο η οικογένεια του με τα τρία παιδιά. Η μοίρα δεν του χαμογελά ακόμα και η επιτυχία όχι μόνο δεν αρωματίζει γλυκά τον αέρα αλλά νικιέται απ την μυρωδιά της υγρασίας που ποτίζει τους τοίχους. Σαν ταινία ή βιβλίο του Ντίκενς, που όμως δεν έγραψε για το Μπρονξ των αρχών του περασμένου αιώνα, ο Κέρτις και τα δυο αδέλφια του, Ρόμπερτ και Τζούλιους, μεγαλώνουν μες στην κακοποίηση, την παράνοια, την τιμωρία. Χωρίς χάδια, χωρίς αγγίγματα. Η μάνα του πάσχει από σχιζοφρένεια. Τα παιδιά της γίνονται σκιές επικινδύνων φαντασμάτων που την κυνηγούν. Και τα κακοποίει. Με το μεγάλο αμερικανικό του κραχ του 1933, η οικογένεια διαλύεται πια κανονικά. Τα δυο αγόρια, Ο Τόνι και ο Τζούλιους, κλείνονται σε δημόσιο ίδρυμα, που οφείλουν να επιβιώσουν μένοντας ενωμένοι. Ανάμεσα στα φτωχά παιδιά, τα παρατημένα, τα ξεχασμένα, τα περιφρονημένα, τα περιττά και τα αφίλητα αναζητούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Τα δυο αγόρια είναι Εβραίοι. Οι άλλοι τρόφιμοι τους βρίζουν, τους προκαλούν, τους ταπεινώνουν, ή τους πετάνε πέτρες…
Ο θάνατος του αδελφού του, ο πόλεμος, οι νεκροί πριν γίνει καν 19 ετών
Ο κόσμος είναι σκληρός, μεγάλος και κακός και τα παιδιά άρχουν να του μοιάζουν. Σαν συμμορία αντιστέκονται και κάνουν εχθρούς η συμμάχους. Κάποιους απ τους πρώτους, κτυπάει με φορτηγό, σε σκηνοθετημένο ατύχημα τον Τζούλιους. Ήταν μόλις 12 ετών. Ο Μπέρναρντ ακόμη και αργότερα Τόνι Κέρτις συνθλίβεται απ την απώλεια, την αδικία, την μοναξιά. Θα του ήταν εύκολο να αφεθεί στην εκδίκηση, στην παρανομία, στο χάσιμο κάθε προσωπικής αίσθησης ηθικής, αλλά η μνήμη του αδελφού του τον συγκρατεί. Αποφασίζει να επιδιώξει ένα καλύτερο μέλλον, πιο φωτεινό, λιγότερο γκρι και νοτισμένο υγρασία απ αυτό του Μπρονξ και του περιθωρίου. Πηγαίνει σε Γυμνάσιο στο Μανχάταν, όπου ανακαλύπτει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο σχέδιο. Στα 17 αποφασίζει ότι θέλει να δει τον κόσμο και μετά την αποφοίτησή του κατατάσσεται στο πολεμικό ναυτικό. Στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο υπηρετεί σε υποβρύχιο. Και εκεί, στο υποθαλάσσιο, κλειστοφοβικό κόσμο, με το πόλεμο παντού γύρω του και τον θάνατο ανυπόφορα καθημερινό, όχι μονό επιβιώνει αλλά αποφασίζει να κερδίζει όχι μόνο στον Πόλεμο αλλά στην ζωή του την ίδια. Επιστρέφει στην Αμερική, έχοντας γυρίσει τον κόσμο, έχοντας δει θάνατο, αδικία, πόνο. Και είναι μόλις 19 ετών. Θα αναζητήσει και θα διεκδικήσει την τύχη του στην Αμερική, λοιπόν και αυτή, τώρα πια του χρωστάει…
Σταρ με την μία και πολλές πολλές γυναίκες
Αποστρατεύεται από το ναυτικό, με παράσημο και τιμές, ως ήρωας. Ο φασαριόζος νεαρός Εβραίος, κάτω απ την θάλασσα είχε το χάρισμα να κάνει τους συντρόφους τους, στην πιο δύσκολη στιγμή να γελούν. Και απολάμβανε αυτό το γέλιο. Αποφασίζει να διερευνήσει τις υποκριτικές του δυνατότητες, λίγο για να λέει αστεία, λίγο απλώς για να δοκιμάσει. Γράφεται για μαθήματα υποκριτικής και σχεδόν αμέσως υπογράφει συμβόλαιο με την Universal. Γιατί τον επιλέγουν; Γιατί ο μικρός κακοποιημένος Εβραίος του Μπρονξ έχει γίνει ένας όμορφος, καλογυμνασμένος, με πανέξυπνο βλέμμα άνδρας. Τότε αλλάζει το όνομά του σε Τόνι Κέρτις και πρωταγωνιστεί στην πρώτη του ταινία, το Κρις Κρος, το 1949.
Ο γάμος του με την πετυχημένη κυρία του Χόλυγουντ, Τζάνετ Λέιχ απογειώνει την καριέρα του. Πρωταγωνιστεί στις πιο σίγουρες, τις ακριβές, τις πετυχημένες ταινίες εκείνης της εποχής, σύμφωνα με τις δοκιμασμένες συνταγές του Χόλυγουντ. Ο χωρισμός με την γυναίκα του, θα τον οδηγήσει σε μεγάλη κρίση στην καριέρα του. Η σπουδαία κυρία Λέιχ θα ανακύψει πως ο σύζυγος της έχει παράνομη φυσικά σχέση με την μόλις 17 χρόνων, Γερμανίδα ηθοποιό, Κριστίν Κόουφμαν. Ο Τόνι και η Κριστίν παντρεύονται το 1967 και το 1968 χωρίζουν. Την ίδια χρονιά ο Τόνι παντρεύεται το 23χρονο μοντέλο Λέσλι Άλεν και επίσης λίγους μήνες αργότερα χωρίζει. Γενικά πολύ επιρρεπής στην γυναίκεια γοητεία αφέθηκε σε σχέσεις με μεγάλες γόησσες όπως η θεσπέσια Νάταλι Γούντ ή και η ίδια, η αρχετυπική Μέρλιν.
Παλεύοντας με τα σκοτάδια του, η ζωγραφική, η συγγραφή
Ο Τόνι Κέρτις πια, αστειευόταν γιατί παντρεύτηκε συνολικά έξι φορές, μιας και παραδεχόταν πως ήταν «γυναικάς» και αδυνατούσε να μείνει πιστός σε μια μόνο κυρία Κέρτις. Δεν αστειευόταν όμως, ποτέ για τα πέντε παιδιά του, που λάτρευε και καλομάθαινε, προσπαθώντας να ξορκίσει τα δικά του παιδικά βιώματα και να μην θυμίζει τίποτα στον δικό του καθρέφτη, την παράνοια της μητρότητας που ίδιος αναγνώριζε.
Την δεκαετία του 70 όμως, οι σκιές πληθαίνουν στον καθρέφτη του. Αλκοόλ σε απίστευτες ποσότητες. Ναρκωτικά. Η συνείδηση του κόσμου του θολώνει και αν οι γραμμές ξεχωρίζουν ακόμη οφείλεται στον φόβο του για την κληρονομικότητα της ασθένειας, όσο κι αν μοιάζει με την εξάρτηση. Το 1982, η σωτηρία της ψυχής του έρχεται απ την ζωγραφική και κάνοντας στροφή στην καριέρα του δημιουργεί σχεδόν αυτοψυχαναλυτικά έργα. Το 1989, στα εγκαίνια της έκθεσής του στο Λος Άντζελες, οι πωλήσεις των πινάκων του ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο δολάρια. Λίγο αργότερα εκδίδει και την αυτοβιογραφία όπου ομολογεί, ξεχρεώνει και ισοφαρίζει με τα παιδικά του φαντάσματα.
Το 2008 ιδρύει με την έκτη σύζυγο του Τζιλ Βαντένμπέργκ ένα κέντρο προστασίας για κακοποιημένα άλογα και εκδίδει άλλη μια αυτοβιογραφία με τίτλο «Αμερικανός πρίγκιπας: Μια μνήμη». Ένα χρόνο αργότερα εκδίδει κι άλλο βιβλίο με θέμα την Μέρλιν, το σινεμά και το κλασσικό πια Μερικοί το προτιμούν καυτό. Η αντίστροφη μέτρηση όμως έχει αρχίσει. Το 1994 υποβάλλετε σε επέμβαση bypass και το 2006 βρίσκεται σε κώμα από πνευμονοπάθεια. Από τότε βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Τον Ιούλιο του 2010 εισάγεται ξανά στο νοσοκομείο μετά από κρίση άσθματος εξαιτίας της χρόνιας πλέον πνευμονοπάθειας.
Πάνω απ όλα, ένας καλός πατέρας, που έκανε τους άλλους να γελούν
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2010 ο Τόνι Κέρτις πέθανε στο σπίτι του στην Νεβάδα. Φεύγει πλούσιος, δοξασμένος, χορτασμένος από γυναίκες, αγάπη, έρωτες, φιλίες, έχοντας γνωρίσει τους σημαντικότερους ανθρώπους της εποχής του, έχοντας δει όλα τα πρόσωπα της ζωής και αλλάζοντας μόνος την τύχη του. Μια τύχη που την έκανε ο ίδιος να γυρίσει το πρόσωπο της και να μην βλέπει μόνο την πλάτη της, στο περιθώριο της ανθρωπότητας. Και έγινε πρωταγωνιστής. Βλέποντας μονό το δικό του πρόσωπο στο καθρέφτη. Με παιδιά να τον αγαπούν και να τους έχει προσφέρει τα πάντα μαζί με αποδοχή, τρυφερότητα, κατανόηση και πολλά χάδια. Όλα όσα δεν είχε. Και το σπουδαιότερο πράγμα που κατάφερε λοιπόν; «Είμαι διάσημος σε όλον τον κόσμο, όπου και να πάω υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπάνε γιατί τους έδωσα χαρά με τις ταινίες μου. Τους έκανα να γελάσουν».
