Μπορεί ήδη, τώρα που θα διαβάζεται όλα αυτά, ο καταιγισμός της ανάλυσης, των σχολών, των καυτών λεπτομερών, να έχει σπρωχτεί στην ατονία του λαϊκού ενδιαφέροντος από τα ΜΜΕ. Η είδηση να παύει να πρώτη. Θύτες να σφηνώνονται στην λήθη και θύμα στη όποια μοίρα του. «Μπροστά στου Δία την πόρτα βρίσκονται στημένα δύο πιθάρια, να ‘χει να δίνει, το ‘να βάσανα, το άλλο αγαθά γεμάτο» και ότι πιάσει πρώτο ο Κεραυνόχαρος ρίχνει, λέει ο Όμηρος. Μαντεύουμε το πιθάρι, βάσανων και βασανισμών που όχι μόνο έτυχαν στο παιδάκι των 12 χρόνων στον Κολωνό, άλλα μοιάζει να βούτηξε μέσα του και να αλλάξει για ανάσα. Κι όμως! Ζήσαμε για άλλη μια φορά, εκείνα που συνηθίσαμε να συμβαίνουν και θεωρούμε αυτονόητα και κανονικά!
Οι κάμερες να πολιορκούν το σπίτι ενός 12χρονου παιδιού και των αδελφών του που μένουν εκεί μέσα! Τα μικρόφωνα και οι φακοί να στέφονται προς τυχαίους γείτονες με τα προβλεπόμενα: «τι άνθρωπος ήταν;», «είχε δώσει δικαιώματα;», «το παιδί φαινόταν παραμελημένο; Κακοποιημένο;». Δεκάρικοι αυτοαναφορικοί, να ξεχειλίζουν ναρκισσισμό, τύπου «εγώ σαν πατέρας», «εγώ σαν μάνα», «εγώ σαν άνθρωπος», «εγώ» γενικά! Οι φωτογραφίες στον αέρα του 12χρονου, ελαφρώς επεξεργασμένες! Αποτρόπαιες περιγραφές με λεπτομέρειες και μια καλοπαιγμένη υποκριτικά θλίψη με ηδονιστικό υπόβαθρο! Οι λάθος λέξεις: «πελάτης», αντί για παιδοβιαστής! Το θέμα, όπως και στην υπόθεση της Πάτρας ή της δολοφονίας της Καρολάιν, παίζει από τα ξημερώματα έως τα μεσάνυχτα, σαν λούπα επανάληψης, ικανής να σε τρελάνει και να σε βυθίσει σε βαριά κατάθλιψη, σε όλο το φάσμα της ελληνικής τηλεόρασης. Τον φωναχτό αποτροπιασμό, θα διαδεχτεί βάση σκαλέτας, ο εξίσου φωναχτός θαυμασμός για τα πειραγμένα γεμιστά της μαγείρισσάς και τη μερική ηλιακή έκλειψη στο Σκορπιό, στη στήλη αστρολογίας. Τα όμορφα πρόσωπα θα αλλάζουν με διαφορετικά χτενίσματα και αποχρώσεις ακριβών ρούχων, αλλά αυτό που λέει το στόμα τους, θα παραμένει ίδιο και απαράλαχτο διανθισμένο με όλο και πιο απεχθείς λεπτομέρειες. Και βίντεο να κυκλοφορούν σε κινητά παρουσιαστών, που την επόμενη οι ίδιοι παρουσιαστές διέψευδαν τους εαυτούς του, πως όχι παρεξήγηση, έγινε, περιγραφές ήταν όχι βίντεο και φωτογραφίες! Και να δίνεται χώρος να ακουστούν φράσεις όπως: «άμα του κουνιότανε, άντρας είναι, τι να κάνει»!
Και η φρίκη δεν τελειώνει! Και ενώ ξύνουμε τον πάτο, κάνουμε πως είμαστε στον αφρό, με ωραίες αντιλήψεις και ηθικές και καλομακιγοαρσμένες, me όλα μεταφράζονται σε νούμερα τηλεθέασης. Και μετά απ την τόση έκθεση και ανάλυση θα περάσουμε στην επόμενη φρικαλέα είδηση που θα υπάρξει. Και όσα πέρασε το 12χρονο θα ξεχαστούν. Όλα όσα μας γέμισαν αποτροπιασμό, θα καταχωνιαστούν στη λήθη της ειδησιογραφίας, της επικαιρότητάς και εμείς ως θεατές κάποια βραδεία θα τα ακούμε να κραυγάζουν για βοήθεια στους εφιάλτες μας. Συνένοχοι! Βαθιά συνεργοί σε όλο αυτό, γιατί παρακολουθούμε και δε λεμέ το φτάνει πια, αλλά εθισμένοι, παραβάλαμε εσωτερικά για περισσότερες λεπτομέρειες. Κι άλλες. Πιο πολλές. Και όλη αυτή τηλεοπτική συντεχνία μας της δίνει. Και τίποτα δεν αλλάζει!
