Ρε, Μαλβίνα, πες μου κάτι…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΣΟΛΚΑ

Τόσα – κουρασμένα!- χρόνια, λέξεις, πρόσωπα, φλας, συνεντεύξεις, εξομολογήσεις, ψέματα και αλήθειες. Τόσα -εξουθενωμένα!- χρόνια λέξεις, εισαγωγές, επίλογοι, τίτλοι και υπότιτλοι! Τόσα -διαψευσμένα!- χρόνια, απομαγνητοφωνήσεις στην αρχή στα κασετόφωνα με την μεγάλη κασέτα, μετά στα καινούργια, με την μικρή κασέτα, πιο μετά στα ψηφιακά digital, τώρα στα κινητά, που αποθηκεύουν στο cloud, για πάντα. Τόσα -αποκαθηλωμένα- χρόνια, με το βλέμμα να παραπέει ανάμεσα στο πρόσωπο που μιλά και στο αν ανάβει το κόκκινο φως της ηχογράφησης. Τόσα -ξεχασμένα!- χρόνια, φυλαγμένες κασέτες, φωνές – στιγμές, λέξεις – ιστορίες, παύσεις – κρυμμένες σκέψεις. Of the record κακίες ή συμφωνίες. On the record δημόσια πρόσωπα, λουσμένα στο ιλουστρασιόν του παραμυθιού, του ονείρου, της ψευδαίσθησης των ειδώλων. Και για στιγμές με ανθρώπους, σαν και τώρα, σαν να μη μάσησε η κασέτα τα λόγια, ή να μην χάθηκε σε κάποια τσάντα, σε μια κούτα, κάπου στον χρόνο. Τόσα -αδικημένα!- χρόνια αποκαθήλωσης ιερών αγελάδων, υπέρ – ταλέντων, χρυσών παιδιών, τοτέμ αγιοποιημένων που ήταν σκέτο ξόανα! Μου τα έλεγε. Και μόνο αυτή μου λείπει…

Τα γενέθλια της Μαλβίνας! Αφιερώματα για όσους θυμούνται! Για τα παιδιά μου είναι μια άγνωστη με ωραία μάτια, που χει φωτογραφίες με τη μαμά, νέα. Τι θα έκανες, μωρέ αν ήσουν εδώ; Εσύ, που στα τόσα χρόνια, με προετοίμαζες για την πλήρη απάθεια που επέρχεται από το γκρέμισμα των ειδώλων μιας γενιάς; Θα πέταγες κάνα τσιτάτο απ την Θεοφαγία του Jan Kott ή θα οργάνωνες βομβιστικές επιθέσεις στα σπίτια γλοιωδών εκμεταλλευτών. Σε θυμάμαι να λες για εκείνον τον παντοδύναμο που ερχόταν στο ραδιόφωνο στις εκπομπές και σου λέγε διαφορά αναγουλιαστικά σεξιστικά. Μια, δύο και τρίτη δεν υπήρξε. Έντυσες έναν φίλο σου καρά γκόμενο, τσολιά και τον πήρες και τον κάθισες στα πόδια σου και έβγαζες εκπομπές επιώ ώρες, καπνίζοντας, με αυτόν στα γόνατα σου. Ήρθε ο παντοδύναμος, είδε πως δεν τον παίρνει και έφυγε. Δεν είδες την ώρα να σηκωθεί απ τα πόδια σου ο τσολιάς και είχες αναστενάξει απ το βάρος…   

Ψάχνω να βρω τις συνεντεύξεις μας και έχουν χαθεί, γαμώ το. Ανατρεπτική, δημιουργική, απρόβλεπτη, πολύπλοκη, εγκεφαλική, λεξιλάγανα, one of kind. Συνεντεύξεις πάντα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σε αλλά σπίτια πάντα, στο παλάτι της Βούλας, στο κλασικ του Κολωνακίου, στο τελευταίο σπίτι στην Μητρόπολη. Άνοιξες δρόμους και έδωσες γλώσσα και ύφος στην γραφή. Στην τηλεόραση έγινες  σχολή. Καλιαρντά, επιθετική πολική, τραγούδια του Σαββόπουλου και «οξω πούστη απ την παράγκα» ή «τσάμπα πάνε οι κωλοι μας».

Αν ζούσες τώρα θα είχανε αυτά τα κανάλια  χώρο για σένα, ή θα τους χάλαγες τη φτήνια, την βλακεία και την αμορφωσιά που την βαφτίζουνε πρόγραμμα; Μου λεγες και βγάζαμε τίτλους τους πολιτικούς «μακάκες», έκανες ασκήσεις σοκ λέγοντας πως «η παρτούζα είναι η επιβεβαίωση του έρωτα». Και έφυγε. Τα δάκρυα που κύλησαν και θολώνανε τα κείμενα. 7 Ιουνίου, στην κηδεία σου στο Πρώτο, οι δημοσιογράφοι, οι «περιοδικατζηδες», οι τηλεοπτικοί και οι «εφημεριδάδες», υποκλίνονται σε σένα, ως μεγάλη αιρετική. Και έχασα και τις γαμω – κασέτες! Και τι απέμεινε στον θόρυβο αυτόν όλο; Τσάμπα δεν, μπορεί, να πάνε οι κωλοι μας, ρε Μαλβίνα! Και ο ήλιος δύει. Και οι άνθρωποι, οι λέξεις, η ζωή συνεχίζονται…  μάλλον…