Ήταν όλοι εκεί στην ώρα που έπρεπε για να τραβήξουν όλα τα φλας, τα βλέμματα, τα δίκτυα και τους δημοσιογράφους επάνω τους. Η μέρα τους, θα χε περάσει στην προετοιμασία. Οι δοκιμές, τα μαλλιά, τα μεικ απ, τα σεταρίσματα με αξεσουάρ και κοσμήματα, τα παπούτσια. Λίγο καιρό πριν, θα χαν προβαριστεί τα μπότοξ και τα σηκώματα σε επίμαχα σημεία, οι διορθώσεις στα παχάκια και οι ραφές στην τελειότητα, σαν τα ρούχα που οι μόδιστροι ετοίμαζαν, αλλά σε σάρκα. Και η ατσαλάκωτη άφιξη. Η πόζα! Όλα για αυτην την πόζα!
Strike a pose, λοιπόν! Για να συντηρηθεί το όνειρο, να σαγηνευτεί η ανθρωπότητα, να φαντασιωθεί το κοινό, να αποθεώσει κάποτε κοινούς θνητούς που διηγηθήκαν ιστορίες με λάμψεις αιωνιότητα από χιλιόμετρα φιλμ σε κόπιες, να παίξει παιχνιδιάρικα ορίζοντας τη μόδα, το στιλ, το φλερτ, τα ινδάλματα, τις υποσχέσεις για καλύτερες στιγμές, το κρυφοκοίταγμα στη τελειότητα εκείνων που τα χουν όλα, δόξα, φήμη, ομορφιά, αιώνια, άλιωτη νιότη, χρήματα ασύλληπτα, σπίτια πολυτελή, αυτοκίνητα γρήγορα, ωραία παιδιά, συχνά συνομήλικα τους γκομενάκια, σπουδαίες ζωές, εξασφαλισμένα γεράματα, εξωτικές διακοπές και ακόμη εξωτικότερες ζωές!
Και οι πραγματικά νέοι, αυτοί με τις φιλοδοξίες να φτάσουν ως το τέρμα, συχνά απροκάλυπτα, κυνικά αποφασισμένοι; Και στις λίστες με τους κακοντυμένους να ναι, θα είναι ένα κέρδος, μα ναι! Θα είναι μια νίκη, που σημαίνει πως ξεχώρισες από τον σωρό των όμοιων, των ίδιων, εκείνων που ξυπνάνε στις 5 το πρωί και κοιμούνται στις 8.30 το βράδυ, για να έχουν ονειρώξεις και ρεύσεις με όσο από το κορμί σου, φαίνεται. Και να, οι προκλητικές εμφανίσεις, με το ύφος «δε με νοιάζει που φαίνεται ό,τι είναι σημείο ανατομικά χωμένο, για να μη φαίνεται». Και να τα διάφανα και τα στενά και τα ξεχασμένα εσώρουχα -πούντα; Αύριο οι εφημερίδες, τα περιοδικά που πουλιούνται στα αμερικανικά σούπερ μαρκετ, εκεί που ψωνίζουν με κουπόνια όσοι είναι ενταγμένοι στα προγράμματα της πρόνοιας, τα σάιτ σε όλο τον πλανήτη, θα αφιερώνουν χώρο σε μπούστα, μπούτια, πισινούς. Μεθαύριο θα χουν όλα ξεχαστεί, μα τι πειράζει! Πάντα σκοτώνει το ξημέρωμα τις νύχτες όσο έναστρες κι αν είναι…
Και εκείνα τα πλάσματα τα χωρίς ηλικία! Οι σύγχρονοι νεκροζώντανοι! Οι ζωντανές αποδείξεις των βαμπίρ, που φοβίζουν και που ο χρόνος με τον οποίο παλεύουν θα ταν φάρμακο και βάλσαμο και παράδοση στην γαλήνη, να μην τον κυνηγάς άδικα γιατί αυτός και μόνο θα νικήσει! Ο Μπράαμ Στόκερ θα χε κοσμική στήλη στον καιρό μας και θα γράφε για τον κόμη που κάνει αιμάτινο μπάνιο αντί – γήρανσης στα βλαστοκύτταρα.
Ω! Να και μια πόζα ειδυλλιακής οικογενειακής ζωής και ζευγαριών αιώνια ερωτευμένων. Μπορεί! Χόλυγουντ είναι αυτό! Και τα αδύνατα γίνονται δυνατά σενάρια! Οι υπόλοιποι όσο μυστικά για να αποφύγουν τους παπαράτσο παντρευτήκαν, άλλο τόσο ηχηρά θα χωρίσουν διεκδικώντας περιουσίες, ζητώντας κηδεμονίες τέκνων, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για αλκοολισμό, καταχρήσεις, κλοπές, βία, βρωμιά και ελεεινότητα. Μα τώρα ας ποζάρουν για να δώσουν τροφή στην κατάθλιψη, όσων δεν θα τους μοιάσουν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, ούτε οι ίδιοι δεν τους μοιάζουν…
Φέτος οι σταρ φοράνε ασφαλή μαύρα και λευκά, με μια υποψία στραφταλιζέ σε ασημί και κάποτε, διακριτικό χρυσό. Οι μεγάλοι οίκοι μόδας έχουν χρεοκοπήσει και δεν είναι για πολλά πολλά και εντυπωσιακά. Ούτε οι θέες είναι εδώ για να υποστηρίξουν φίνες μουσελίνες, βελούδα να ιριδίζουν, μεταξωτά να θροΐζουν, σαν σύννεφα. Η Γκρέις Κέλι, η Αβα Γκάρντνερ, η Μέρλιν, η Ρίτα Χέιγουορθ, η Οντρεϊ Χέμπορν, η Κάθριν Χέμπορν, είναι μούσες σε άλλα στερεώματα πια!
Και το κοινό; Μα αυτό το πάντα άπιστο, το ατίθασο, το αχάριστο, που δε καταλαβαίνει πως για χάρη του γίνονται όλα! Χωρίς πιστούς, δεν υπάρχουν Θεοί! Μοιάζει να λείπει η πίστη, από δω απόψε. Που είναι εκείνοι που ούρλιαζαν ονόματα και δεν παρακολουθούσαν στα social media κάθε, μα κάθε, ράγισμα στα βάραθρα των ειδώλων του; Κάθε μεθύσι, χωρισμό, κλάμα, ατύχημα, νευρικό κλονισμό, εγκατάλειψη. Εκείνο το κοινό που δεν έβλεπε σειρές στο λάπτοπ, αλλά πήγαινε σινεμά και στη σκοτεινή αίθουσα, έπιανε το χέρι της κοπέλας με τα σπυράκια, ενώ παραφορά ποθούσε την κάθε Κιμ Μπάσιντζερ να λιώνει κεράσια και παγωτά το υπέροχο, δημόσιο, μεγεθυμένο από το πανί προβολής, κορμί της. Φρικτό κοινό κι απαίσιο, πάλι φέτος δε θα χει τηλεθέαση αυτή η γιορτή και τσάμπα τόσος κόπος για τις προβαρισμένες πόζες…
Οι Νοτιοκορεάτες χαίρονται! Έτσι και αλλιώς την τέχνη τους την κάνανε, τις ιστορίες τους τις λέγανε και μακριά απ τις λεωφόρους της Δύσης του ΛΑ. Ακόμα καλύτερα που θα πάνε εδώ, σε πάρτι και θα κάνουν διακοπές ατενίζοντας τις μεγάλες αγορές. Αυτοί τις ίδιες πικρές ιστορίες θα πούνε, για τα παράσιτα που ζουν στα υπόγεια αυτών εδώ γύρω, που τώρα τους χειροκροτούν, να ξέρεις…
Ο Σκορτζέζε ξεχάστηκε από κύκλωμα και βραβεία δεν πήρε. Ούτε οι Μικρές Κυρίες αυτής της γενιάς, είχαν να πουν περισσότερα από το φρενιτιώδη Joker ή το παρανοϊκό φονικό Κάποτε στο Χόλυγουντ. Μόνο οι γερόλυκοι ήταν εκεί, ο Ντε Νίρο και ο Πατσίνο, δίπλα, δίπλα, ασφαλείς ο ένας με τον άλλον, αδιάφοροι αν αλλάζουν όλα γύρω τους, φτασμένοι στους δικούς τους Παρνασσούς και Ολύμπιοι στο ξεχρέωμα τους απ όλους και απ όλα και για αυτό εντελώς αδιάφοροι για κάθε πόζα.
Η βραδιά τελειώνει! Οι σταρ μαζεύουν τις ουρές απ τα φουστάνια ή τα βραβεία και τα πακέτα με τα πανάκριβά τους δώρα για τους νικητές. Η επιστροφή στη βίλα, θα χει μάλλον βγαλμένα παπούτσια, πρησμένα πόδια, λιωμένα μεικ απ, πασαλειμμένα κραγιόν. Και την επόμενη θα χει πάλι προσπάθεια καθαριότητας, για να κρυφθούν κάτω από το χαλί της δημοσιότητας εξαρτήσεις και φοβίες και αδιέξοδα και πληγές και εγκαταλείψεις και μοναξιά και χάπια και άσπρες σκόνες και ο αγώνας, όπως έλαμψες, να συνεχίζεις να λάμπεις.
Οι εργάτες της καθαριότητας στο δρόμο έξω απ το θέατρο, ήδη, μαζεύουν τα απομεινάρια της γιορτής και τα σκουπίδια του κόσμου που χάζευε γιατί είναι ακούρευτος ο Μπραντ Πιτ. Η Αμερική ξυπνάει σε μια εργατική απαιτητική ημέρα. Ο κόσμος συνεχίζει να αγωνίζεται, έχοντας ξεχάσει τα όνειρα της προηγούμενης νύχτας, ήδη. «Πως την λένε, μωρέ, αυτή που κέρδισε το Όσκαρ, να δεις; Που έπαιζε σε μια ταινία με ένα ημερολόγιο να δεις και είχε πλάκα; Πως τη λένε; Τέλος πάντων ωραία γκόμενα ήταν! Είναι ακόμα εσύ που την είδες;». Ναι, είναι. «Καλημέρα αγάπη μου». Θα βάλω πλυντήρια σήμερα, για αυτό άσε μου τα τζιν στο κρεβάτι. Καλημέρα…
