Με αφορμή την συνταρακτική εξομολόγηση της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου σε διαδικτυακή Ημερίδα, με θέμα «Start to Talk/Σπάσε τη Σιωπή και έπειτα την κατάθεση ψυχής της Ζέτας Δούκα σε γνωστή πρωινή εκπομπή, έχει προκληθεί κυρίως στον χώρο του θεάτρου, ένα τσουνάμι καταγγελιών, το οποίο αποτελείται στην συντριπτική του πλειοψηφία (έως αυτή τη στιγμή), από κακοποιημένες, σεξουαλικά, σωματικά και λεκτικά, γυναίκες ηθοποιούς. Πολύ πιθανόν να έπεται και η σειρά των ανδρών.
Η εξομολόγηση της πρώην αθλήτριας της Ιστιοπλοΐας, άνοιξε τον ασκό του αιόλου στον κόσμο του θεάματος με αποτέλεσμα να λαμβάνει χώρα η εδραίωση του ελληνικού κινήματος #me_too με τέτοια δυναμική, που φαίνεται πως ήρθε η ώρα της έναρξης μιας τελετής αποκαθήλωσης ορισμένων “ιερών τεράτων” του χώρου, που δρούσαν ανενόχλητοι και με την ένοχη ανοχή των συναδέλφων τους, ποντάροντας στον φόβο των υφισταμένων και στην εξουσία που είχαν αποκτήσει από την πείρα, τις επιτυχίες και την ευρεία αποδοχή δεκαετιών από τον κόσμο που τους πλήρωνε για να τους παρακολουθεί στις παραστάσεις και στους θιάσους που αναλάμβαναν. Ο καλλιτεχνικός χώρος του θεάτρου, αποτελείται από ανθρώπους, οι οποίοι έχουν άποψη, πνευματική διαύγεια, διανόηση, πολιτισμό και αστείρευτο ταλέντο συνοδευόμενο από αμέτρητες ώρες δουλειάς. Είναι ένας χώρος όπου ο άνθρωπος ποιεί ήθος, απογυμνώνεται εσωτερικά και καλείται να υποδυθεί έναν νέο ρόλο στα πλαίσια ενός σεναρίου που (τις περισσότερες φορές) δεν έχει καμία σχέση με τον προσωπικό χαρακτήρα του ηθοποιού. Στα πλαίσια λοιπόν της εσωτερικής αυτής ενδοσκόπησης, της πνευματικής απογύμνωσης και της ποίησης ήθους βασισμένου στο σενάριο που λαμβάνει, ο ηθοποιός παράγει πολιτισμό, προάγει την ψυχή και θρέφει τη σκέψη του θεατή που τον παρακολουθεί.
Στη περίπτωση λοιπόν των περιστατικών βίας, χειραγώγησης, ασέλγειας της γενετήσιας αξιοπρέπειας, κατάχρησης εξουσίας και όλων των περιπτώσεων που υποβαθμίζουν την ανθρώπινη υπόσταση και την ψυχική ισορροπία των ηθοποιών, οι άνθρωποι που προέβησαν στις παραπάνω απεχθής πράξεις δεν έχουν καμία σχέση με το ήθος και το περιβάλλον του θεάτρου κι ας το υπηρετούσαν για δεκαετίες κι ας αρίστευσαν σε αυτόν τον χώρο του θεάτρου.
Ο βίος του καλλιτέχνη, έχει ευθύνη. Ο ποιητής, ο λογοτέχνης, ο χορευτής, ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο μουσικός, ο τραγουδιστής, έχουν χρέος απέναντι στην κοινωνία, αλλά πρωτίστως στον εαυτό τους, να κάνουν τον άνθρωπο ήμερο, σκεπτικό, αλλά και δραστήριο προς μια αλτρουιστική και παράλληλα πνευματική και ηθική κατεύθυνση κι όταν λέω ηθική, εννοώ την προστασία του αδύναμου ανθρώπου και την παροχή κινήτρων και δύναμης σε αυτόν, ώστε να δραπετεύσει από την όποια αδυναμία του. Επ Ουδενί δεν είναι το χρέος του να μειώνει τους άλλους ή να χρησιμοποιεί τη θέση του και να εξευτελίζει έναν άνθρωπο, ο οποίος μάλιστα διψά να προσφέρει το ταλέντο, να υπηρετήσει τον χώρο του πολιτισμού και οποιονδήποτε χώρο. Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη, πως οι παραπάνω προαναφερθείσες απαράδεκτες συμπεριφορές, δεν έγκεινται σε έμφυλες ιδιαιτερότητες και ιδιοσυγκρασίες, αλλά αποτελούν ένα ζήτημα που αφορά την διαφθορά που υφίσταται ο άνθρωπος όταν λάβει εξουσία ή κατά πόσο διεφθαρμένος είναι ήδη κάποιος, ώστε να αποκαλυφθεί όταν βρεθεί σε θέση ισχύος. Δεν μπορούμε δηλαδή, να προσάπτουμε στην ανδρική φύση τη ροπή της βίας, ούτε στην γυναίκα τη ροπή του θύματος και το αντίστροφο, αλλά να τα αντιμετωπίζουμε ξεχωριστά και ατομικά τα περιστατικά ως μέρος ενός προβλήματος, που αφορά στην ποιότητα του ανθρώπου που καταφέρνει να ανελιχθεί σε μια κοινωνία.
Στην προσπάθεια μας λοιπόν και στον ζήλο να αποδώσουμε δικαιοσύνη, θα πρέπει να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή, να κοιτάξουμε τα πράγματα με βλέμμα καθαρό, να διαχωρίσουμε την ήρα απ’ το σιτάρι και να υποστηρίξουμε αυτό που θεωρεί δίκαιο ο νηφάλιος νους και η συνειδητότητα μας. Σε καμία περίπτωση, να μη γίνουμε σαν αυτούς που κατηγορούμε. Ας λάβουμε το μήνυμα πως έγινε η αρχή με την κυρία Μπεκατώρου και ήρθε η ώρα να μιλήσει κάθε καταπιεσμένος άνθρωπος που έχασε τον εαυτό του και εξευτελίστηκε για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του παράφρονα με λίγη η πολλή εξουσία, που του έτυχε στην εργασία του, αλλά και σε κάθε χώρο. Ήρθε η ώρα λοιπόν κάτι να αλλάξει και η ώρα είναι ακριβώς.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
Στο κείμενο του Γιώργου οι εικόνες είναι από φωτογραφίες και πίνακες από τις παραστάσεις των κορυφαίων ηθοποιών Σάρα Μπερνάρ και Ελεονόρα Ντούζε.
