Ο Νικόδημος Λιανός, απ την υπέροχη χώρα της Νάξου, γράφει και μας μιλά απ το γραφείο του, με θέα την μαγική Πορτάρα, εκεί στο νησάκι του Βάκχου, που ο Θησέας εγκατέλειψε την Αριάδνη να θρηνεί την ψεύτρα της αγάπη, πριν γίνει σύζυγος θεού, για ένα εφηβικό πάρτι! Είναι για 2ο συνεχόμενο καλοκαίρι που τα παιδιά του Γυμνασίου – Λυκείου της ακριτικής Ανάφης και εκείνα Φολεγάνδρου συναντιούνται χορεύουνε νησιώτικα, ακουνε μουσική, μιλάνε, λένε πως οι ζωές τους στα νησιά τους που κόσμοι ολόκληροι και μοιράζονται όνειρα για ένα μέλλον βαμμένο από το μπλε που έμαθαν πως τους κλείνει. Τα δέκα παιδιά της Ανάφης και οχτώ παιδιά της Φολεγάνδρου περιμέναν φέτος πως θα κατάφερναν να είναι μαζί τους και οι έξι μαθητές απ το Γυμνάσιο και το Λύκειο της Σίκινου, που τελευταία στιγμή δε τα κατάφεραν και έτσι το σύνθημα τους παρέμεινε «Ανάφη και Φολέγανδρος δεν ξανακάνω τρέλες». Το πλοίο της ενδοκυκλαδικής γραμμής, έφερε τα παιδιά απ την Φολέγανδρο στο τερματικό σταθμό, στην Ανάφη, Σάββατο βράδυ. Εκεί διανυκτερεύει το πλοίο και φεύγει χαράματα για επιστροφή. Έτσι μαζί του τα παιδιά, πέρασαν σε λίγες νυχτερινές ώρες όλες τις εποχές, το γλυκό βραδάκι φθινοπώρου, γιόρτασαν το καλοκαίρι που έφυγε, ετοιμάστηκαν για έναν κλειστό, όλο κύματα, σκοτεινιά και διάβασμα χειμώνα, μέσα απ την δική τους εφηβική άνοιξη. Πόσο ποιητική είναι αυτή συνάντηση, λοιπόν! Έφηβοι, παιδιά ακόμα, μες στη τρυφερή αθώα τους νιότη, σε ένα ραντεβού χαράς, πέρα από θάλασσες και νησιά, να γιορτάζουν και να μοιράζονται τον ίδιο τόπο: τη νιότη! Και αυτή η γιορτή των νέων που φέρνουν άλλη αλμύρα και κάποια μοναχικότητα, χωρίς εικόνες από εκείνα τα πολύβοα Γυμνάσια και Λύκεια των μεγάλων πόλεων, ξεκίνησε από την ιδέα μιας σπουδαίας, κοινής τους καθηγήτριας που πλέει στα νησιά για να μαθαίνει γράμματα τα παιδιά του Αιγαίου! Ο Νικόδημος Λιανός γράφει τις ευχαριστίες στους γονείς της Φολεγάνδρου για την εμπιστοσύνη που δείχνουν, τους εκπαιδευτικούς της Ανάφης για την ευγενική τους παρουσία ώστε όλα να γίνουν με ασφάλεια, τον κ. Ρουσσέτο Χάλαρη για τη δωρεά μεταφορά των παιδιών στο νησί, το εστιατόριο «Λιοτρίβι» για την περιποίηση του, τον αντιδήμαρχο της Ανάφης κ. Τζώρτζη Ρούσσο για την ευγενική παραχώρηση του μαγαζιού του «Κουρσάρος», και φυσικά την andros jet! Ένας καθηγητής μιλά και τα λόγια του βρίσκουν στόχο στην καρδιά: «Τα παιδιά της άγονης γραμμής δεν είναι σαν τα παιδιά της πόλης. Έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη να έρθουν σε επαφή με παιδιά που βιώνουν τα ίδια προβλήματα, να μονιάσουν και να αδελφοποιηθούν, έστω και με αφορμή ένα ασήμαντο φαινομενικά πάρτι. Είναι απίστευτο πως όλα τα παιδιά και της Ανάφης και της Φολεγάνδρου είναι διατεθειμένα να υποστούν κάθε ταλαιπωρία και κόπο προκειμένου να ανταμώσουν, έστω για λίγες ώρες, να χορέψουν μονιασμένα και αδελφωμένα. Αυτό κάτι μας λέει. Είναι η σιωπηλή κραυγή των παιδιών της άγονης γραμμής για τη μοναξιά που βιώνουν». Τα παιδιά που δεν είναι σαν τα άλλα! Τα παιδιά που έχουν ανάγκη την επαφή! Τα παιδιά που περνάνε κύματα και ταξιδεύουν ώρες για έναν χορό και ένα βράδυ επαφής και φιλίας! Τα παιδιά που κραυγάζουν μοναξιά! Τα παιδιά που είναι τόσο ωραία! Και που για αυτά τα παιδιά, μοιάζει να γράφτηκε το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, απ την συλλογή του «Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ» -Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ- το «Είσαι νέος»:
«Είσαι νέος – το ξέρω – και δεν υπάρχει τίποτε.
Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.
Όμως ε ί σ α ι. Και την ώρα που
Φεύγεις με το ‘να πόδι σου έρχεσαι με τ’ άλλο
Ερωτοφωτόσχιστος
Περνάς θέλεις – δε θέλεις
Αυλητής φυτών και συναγείρεις τα είδωλα
Εναντίον μας. Όσο η φωνή σου αντέχει.
Πώς της παρθένας το τζιτζίκι όταν το πιάνεις
Πάλλονται κάτω απ’ το δέρμα σου οι μυώνες
Ή τα ζώα που πίνουν κι ύστερα κοιτούν
Πώς σβήνουν την αθλιότητα: ίδια εσύ
Παραλαμβάνεις απ’ τους Δίες τον κεραυνό
Και ο κόσμος σού υπακούει. Εμπρός λοιπόν
Από σένα εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.»
