Η Λι Οκ -σιόν, ανύποπτη και χαρούμενη, έτρεχε στο δρόμο για να κάνει ένα θέλημα στους γονείς της. Μια ομάδα ένστολών του αυτοκρατορικού Ιαπωνικού στρατού, της έκλεισαν το δρόμο με το αυτοκίνητο τους, την χτύπησαν, την αρπάξαν απ τα μαλλιά και την πέταξαν στη καρότσα του φορτηγού. Εγινε μια από τις δεκάδες χιλιάδες «γυναίκες παρηγοριάς» που συρθήκαν σε καταναγκαστική πορνεία από τον αυτοκρατορικό ιαπωνικό στρατό μεταξύ του 1932 και του 1945, μέσα σε φρικιαστικές συνθήκες. Δεν ξαναείδε τους γονείς της. Ήταν 14 χρονών.
Η σιωπή της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας για την αρπάγη και τη χρησιμοποίηση χιλιάδων γυναικών και κοριτσιών ως σκλάβων του σεξ
Εκείνο, ήταν το μοιραίο απόγευμα, στη ζωή της Λι, στο Μπουτάν, μια πόλη στη σημερινή Νότια Κορέα. Η παιδικότητα, τα χάδια των γονιών, το σχολείο, τα όνειρα για το μέλλον, τελείωσε για πάντα! Το κοριτσάκι μεταφέρθηκε σε «σταθμό άνεσης», όπως αποκαλούσαν, τα πορνεία που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των Ιαπώνων στρατιωτών. Οι συνθήκες διαβίωσης των κοριτσιών, σε μικρές πολύ ηλικίες οι περισσότερες, ήταν τρομακτικές. Κακό φαγητό, ξύλο, συνεχής διαθεσιμότητα, εξαναγκασμός σε πράξεις που πονούσαν αλλά δεν επρεπε να βγάλουν άχνα. Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που εκείνα τα κοριτσάκια, εξαναγκάστηκαν σε σεξουαλική σκλαβιά για την αυτοκρατορική Ιαπωνία, αλλά οι λεπτομέρειες της δουλείας τους παραμένουν οδυνηρές και πολιτικά διχαστικές στην Ιαπωνία και τις χώρες που κατείχε κάποτε. Η ντροπή φέρνει σιωπή και άρνηση. Τα αρχεία της υποταγής των γυναικών είναι αποσιωπημένα και οι μαρτυρίες λιγοστές. Άλλωστε εκείνα τα κορίτσια, δεν έζησαν να πουν τις ιστορίες του. Το 90% των «άνετων γυναικών» πέθαναν απ τις κακουχίες, το ξύλο και τη βάναυση μεταχείριση κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο φρικιαστικός ομαδικός βιασμός του Νανκίνγκ
Οι στρατιωτικοί οίκοι ανοχής υπήρχαν στον ιαπωνικό στρατό από το 1932, αλλά επεκτάθηκαν ευρέως μετά από ένα από τα πιο φρικιαστικά περιστατικά στην προσπάθεια της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας να καταλάβει τη Δημοκρατία της Κίνας και μια ευρεία περιοχή της Ασίας: τον βιασμό του Νανκίνγκ. Στις 13 Δεκεμβρίου 1937, τα ιαπωνικά στρατεύματα ξεκίνησαν μια σφαγή διάρκειας έξι εβδομάδων που ουσιαστικά κατέστρεψε την κινεζική πόλη Νανκίνγκ. Στην πορεία, τα ιαπωνικά στρατεύματα βίασαν περίπου 80.000 Κινέζες γυναίκες και κορίτσια. Οι μαζικοί βιασμοί διαδόθηκαν σε όλο τον κόσμο γεμίζοντας τον αποτροπιασμό και ο αυτοκράτορας Χιροχίτο, ανησυχώντας για το αντίκτυπό του στην εικόνα της Ιαπωνίας διέταξε τον στρατό να επεκτείνει τους λεγόμενους «σταθμούς άνεσης», δηλαδή τα στρατιωτικά πορνεία, ώστε να αποφευχθούν περισσότερες φρικαλεότητες, να μειωθούν οι σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και να εξασφαλιστεί μια σταθερή και απομονωμένη ομάδα διαθέσιμων γυναικών, που θα ικανοποιήσαν τις σεξουαλικές ορέξεις των Ιαπώνων στρατιωτών. Φυσικά ο αυτοκράτορας δεν νοιάστηκε για το πως θα βρεθούν οι γυναίκες. Η διαταγή του σήμαινε απαγωγή ή εξαναγκασμό τους. Οι γυναίκες αρπάχθηκαν στους δρόμους των κατεχόμενων από την Ιαπωνία περιοχών, ή πείστηκαν να δουλέψουν σε νοσηλευτικές μονάδες όπως τους έλεγαν, για να βρεθούνε έντρομες στα πορνεία. Κάποια μικρά κορίτσια αγοράστηκαν από τους γονείς τους, στους οποίους είπαν πως θα δουλεύουν ως υπηρεσίες σε σπίτια. Αυτές οι γυναίκες προέρχονταν από όλη τη Νοτιοανατολική Ασία, αλλά κυρίως ήταν Κορεάτισες ή Κινέζες.
«Έκαναν σεξ μαζί μου το κάθε λεπτό» και «δεν ήταν μέρος και εποχή για να είσαι άνθρωπος»
Στα πορνεία, οι γυναίκες αναγκάζονταν να κάνουν σεξ με τους απαγωγείς τους κάτω από βάναυσες, απάνθρωπες συνθήκες. Αν και η εμπειρία κάθε γυναίκας ήταν διαφορετική, οι μαρτυρίες τους μοιράζονται πολλές ομοιότητες: επαναλαμβανόμενοι βιασμοί που αυξάνοντας πριν από τις μάχες, οδυνηρός σωματικός πόνος, εγκυμοσύνες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, βία, κακοπάθεια, εκφοβισμός, σαδιστικές τακτικές πάνω τους. «Δεν ήταν μέρος και καιρός για να σαι άνθρωπος», λέει η Λι στη Deutsche Welle το 2013.. «Δεν υπήρχε στιγμή, να πάρεις ανάσα, να ξεκουραστείς, να συγκροτηθείς, να σκεφτείς, να αναπνεύσεις», θυμάται η Μαρία Ρόζα Χένσον, από τις Φιλιππίνες που εξαναγκάστηκε στην πορνεία το 1943. «Έκαναν σεξ μαζί μου το κάθε λεπτό» λέει κλαίγοντας στο φακό και κρύβοντας το πρόσωπο της.
Και ο Αμερικανικός στρατός στους «σταθμούς άνεσης»
Το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου δεν τερμάτισε στρατιωτικά πορνεία στην Ιαπωνία. Το 2007, οι δημοσιογράφοι του Associated Press ανακάλυψαν ότι οι αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών επέτρεψαν στους «σταθμούς άνεσης» να λειτουργούν πολύ μετά το τέλος του πολέμου και ότι δεκάδες χιλιάδες γυναίκες στα πορνεία είχαν σεξουαλική επαφή με Αμερικανούς άνδρες μέχρι ο Ντάγκλας Μακάρθουρ να τα απαγορεύσει το 1946. Μια ομάδα γυναικών, ελάχιστων που επέζησαν, έκαναν, διαμαρτυρηθούν μπροστά από την ιαπωνική πρεσβεία το 2000, απαιτώντας συγγνώμη για την υποδούλωσή τους. Υπολογίζεται πως 410.000 γυναικών είχαν υποδουλωθεί σε τουλάχιστον 125 πορνεία. Το 1993, το Παγκόσμιο Δικαστήριο των Ηνωμένων Εθνών για τις Παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών υπολόγισε ότι στο τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, το 90% των «γυναικών παρηγοριάς» είχαν πεθάνει.
Όσες δεν πέθαναν από αφροδίσια ή τη βίαιη σεξουαλική μεταχείριση, αυτοκτόνησαν
Καθώς η Ιαπωνία ανοικοδομήθηκε μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιστορία της δουλείας των γυναικών υποτιμήθηκε ως δυσάρεστο κατάλοιπο ενός παρελθόντος που μάλλον θα ξεχάσει. Εν τω μεταξύ, οι γυναίκες που εξαναγκάστηκαν σε σεξουαλική δουλεία αντιμετώπισαν τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη χλεύη, το περιθώριο. Όσες δεν πέθαναν από σεξουαλικά μεταδιδόμενες λοιμώξεις ή επιπλοκές από τη βίαιη μεταχείριση στα χέρια Ιαπώνων στρατιωτών, αυτοκτόνησαν. Για δεκαετίες, η ιστορία των «γυναικών άνεσης» δεν υπήρχε. Όταν το ζήτημα συζητήθηκε στην Ιαπωνία, αρνήθηκε από αξιωματούχους που επέμεναν ότι δεν υπήρχαν «σταθμοί άνεσης». Στη δεκαετία του 1980, όμως, μερικές γυναίκες άρχισαν να μοιράζονται τις ιστορίες τους. Το 1987, αφού η Δημοκρατία της Νότιας Κορέας έγινε φιλελεύθερη δημοκρατία, οι γυναίκες άρχισαν να συζητούν δημόσια τις δοκιμασίες τους. Το 1990, το ζήτημα εξελίχθηκε σε μια διεθνή διαμάχη όταν η Νότια Κορέα επέκρινε την άρνηση ενός ιαπωνικού αξιωματούχου για τα γεγονότα. Στα επόμενα χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες εμφανίστηκαν για να καταθέσουν. Το Ιανουάριο του 1993, η κυβέρνηση της Ιαπωνίας αποκάλυψε επιτέλους τις φρικαλεότητες. Από τότε, ωστόσο, το ζήτημα παραμένει διχαστικό. Η ιαπωνική κυβέρνηση τελικά ανακοίνωσε ότι θα δώσει αποζημιώσεις στις Κορεάτισες που εξαναγκάστηκαν σε πορνεία, το 2015, αλλά μετά από μια κριτική, η Νότια Κορέα ζήτησε ακόμα πιο σθεναρά να ζητηθεί συγγνώμη από τις γυναίκες. Η Ιαπωνία απάντησε ότι το ζήτημα παραμένει τόσο θέμα των εξωτερικών σχέσεων των χωρών, αλλά και πως ανήκει στο παρελθόν.
Μη ξεχάσουμε ποτέ…
Εκείνη την εποχή μόλις, μερικές δεκάδες γυναίκες που εξαναγκάζονται σε σεξουαλική δουλεία από την Ιαπωνία, ήταν ζωντανές. Μια απ αυτές ήταν η Γιογκ Σι Λιό, 90 ετών. «Δεν ήθελα ποτέ να δώσω άνεση σε αυτούς τους άντρες», είπε η Washington Post το 2015. «Δεν θέλω να μισώ ή να περάσω τα τελευταία, λιγοστά μου, χρόνια μες στη πικρία, αλλά δεν μπορώ ποτέ να συγχωρήσω την Ιαπωνία, για αυτό που μου συνέβη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και θέλω όλο αυτό να μαθευτεί και να σημαίνει τη ντροπή τους».
