«Δεν μπόρεσα ποτέ να εγκατασταθώ πουθενά. Προκαλούσα προβλήματα. Αναλύω τα πάντα. Θυμώνω εύκολα. Δεν πάω σε πάρτι. Δεν έχω πολλούς φίλους. Διαγνώστηκα με σύνδρομο Άσπεργκερ, μόλις, στα 77 μου. Κι έζησα μια ζωή, περισσότερο απ αυτό που είχα ονειρευτεί και που καλύτερη δεν γίνεται». Αυτά είπε ο υπέροχος σερ Άντονι Χόπκινς, που έχει το ίδιο σύνδρομο, με εκείνους που δεν χωρέσαν ποτέ σε κουτάκια, έξω από μέτρα και τόσο υψηλότερους όπως ο Λουΐς Κάρολ ή ο Αλμπερτ Αϊνστάιν. Και έτσι υψηλός, αλλά και ψηλός είναι και ο δικός μας ήρωας, ο Δημήτρης Παπανικολάου…
… Γεννήθηκε στο Ίλιον, στην Αθήνα από την Δήμητρα κ τον Αριστείδη, που ήταν και οι δύο δάσκαλοι, πράγμα που σημαίνει πως έπρεπε να είναι υπόδειγμα ο ίδιος μαθητή. Έχει έναν τρία χρόνια μεγαλύτερο αδερφό, τον Ηλία, που αγάπησέ τα χρώματα και τα σχήματα και σήμερα είναι ζωγράφος. Ζουν σε ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών, με αξιοπρέπεια και χωρίς πολλά υλικά αγαθά, αλλά για εκείνους σημασία έχει η παιδεία, η ευγένεια, το υψηλό αξιακό σύστημα του καθενός. Είναι 1987 και ο 10χρονος Δημήτρης παρακολουθεί όπως όλοι οι Έλληνες, με κομμένη την ανάσα, τις επικές στιγμές της Εθνικής Ελλάδος στο Ευρωμπάσκετ. Ο Γκάλης είναι το ίνδαλμα, όχι μόνο γιατί αναδεικνύεται ο πολυτιμότερος παίκτης, MVP και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, αλλά και για το αθλητικό του ήθος. Ο Δημήτρης, μαγεμένος, γράφεται στον Αστέρα νέων Λιοσίων. Τα Χριστούγεννα του 1991 ο πατέρας του, διαβάζει στην εφημερίδα ότι η ομοσπονδία μπάσκετ θα κάνει τουρνουά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να βρει ταλέντα. Ο 11χρονος πια Δημήτρης, πηγαίνει στην εθνική παίδων και παίρνει μεταγραφή για τον Σπόρτιγκ. Η αθλητική του τροχιά έχει ήδη λάμψει στο στερέωμα…
Παίζει σούτινγκ γκαρντ, σμολ φόργουορντ και πάουερ φόργουορντ. Γίνεται ήρωας της πορτοκαλί μπάλας, στο άθλημα εκείνο, που εφηύρε στα 1891 ο Δρ. Τζέιμς Νέισμιθ, γυμναστής σε κολέγιο στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, για να απασχολεί τα παιδιά κατά τη διάρκεια του μακρύ χειμώνα της Νέας Αγγλίας και που έμελλε να λατρέψει όλος ο σύγχρονος κόσμος μας. Το καλοκαίρι του 1995, ο Πάπ, όπως πλέον τον φωνάζουν με αφοσίωση απ τις κερκίδες, αναδεικνύεται πρωταθλητής κόσμου με την Εθνική Εφήβων στο κατάμεστο ΟΑΚΑ και παίρνει μεταγραφή στον Ολυμπιακό με τον οποίο βγαίνει πρωταθλητής Ευρώπης το 1997. Θα μείνει στον Ολυμπιακό μέχρι το 2002, θα κάνει μεταγραφή στον Μακεδονικό και στη συνέχεια στον Παναθηναϊκό. ΑΕΚ. Πανιώνιος. Περιστέρι. Το 2011, κρεμάει τη φανέλα του και περνάει στην Ιστορία, ως ο μοναδικός Έλληνας μπασκετμπολίστας που έχει κατακτήσει 2 φορές το triple crown (δηλαδή Ευρωλίγκα, πρωτάθλημα και κύπελλο), με διαφορετικές ομάδες: το 1997 με τον Ολυμπιακό και το 2007 με τον Παναθηναϊκό. Για τον ίδιο όταν φοράς το εθνόσημο και παίζεις για την Εθνική, τα συναισθήματα είναι απερίγραπτά και μπορούν και πολλαπλασιάζονται, ώστε να μένουν αξεπέραστα.
Είναι παντρεμένος 17 χρόνια, με τον έρωτα της ζωής του, την Ελια, «μια εξαιρετική μητέρα και σύζυγο, ένα βαθύτατα καλό άνθρωπο» όπως λέει για εκείνη. Κουμπάροι στον γάμο, το 2004 ήταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και η Ελπίδα Ζορμπά. Ο Αλβέρτης, είναι ένας από τους πιο κοντινούς του φίλους. Τους συνδέει ο Παναθηναϊκός, η αγάπη για τα βουνά και το ψάρεμα και ένα κοινό αξιακό σύστημα συνέπειας, δημιουργικότητας και σεβασμού σε αρχές. Έχασε τον πατέρα του από καρκίνο το 2002 και ακόμη προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την απώλεια. Έχει αδυναμία στα δυο σκυλιά, μέλη της οικογένειας του, τη Νία και τη Μπελά. Αγαπά τις ήρεμες βόλτες με το αυτοκίνητο, τα ανοιχτά παράθυρα να μπαίνει το αεράκι, τα τραγούδια και τη μουσική. Λατρεύει τα μακαρόνια.
Ο Δημήτρης, πριν τρία χρόνια, μετά από προτροπή της Ελιας, πήγε σε ιατρό ψυχικής υγείας. Η σύζυγός του έβλεπε στην διάθεση του για μοναχικότητα, στη λεπτομερή ανάλυση των πραγμάτων μέσω οπτικής παρά ακουστικής επαφής και στις εκρήξεις θυμού του -τις οποίες έχει δουλέψει εξαντλητικά- πως χρειαζόταν επιστημονική αρωγή. Η διάγνωση, τελικά, καθορίζει πως έχει το σύνδρομο Ασπεργκερ. Θα συντάξει και τις δικές του ολόψυχες δυναμεις, με τον μέγα Νίκο Γκάλη κ τον σπουδαίο Γιάννη Αντετοκουνμπο, οι οποίοι στηρίζουν την ακαδημία παιδιών με αυτισμό UniquAll. Θα το δημοσιοποιήσει. Άλλωστε, τους ήρωες δεν τους βρίσκεις ποτέ στο σκοτάδι, όπως εξαίσια έγραψε ο Αριστοφάνης. Και θα γίνει σκοπός του να βοηθήσει όσους μπορεί περισσότερους ανθρώπους, σε όλο το φάσμα του αυτισμού.
Ήδη, όπως λέει για εκείνον «το πιο σημαντικό είναι ότι περίπου 200.000 οικογένειες που έχουν στο φάσμα αυτό ένα άτομο ή και περισσότερα ανακουφίστηκαν και αυτό είναι το πρώτο βήμα. Έχει λάβει άπειρα μηνύματα στα social media από κόσμο που ένιωσε να του φεύγει ένα κοινωνικό βάρος ή που ρωτάει περισσότερες λεπτομέρειες για δικές του περιπτώσεις». Δεν σταματά να ασχολείται με αυτό, όλο το γεμάτο του 24ωρο, άλλωστε, όπως λέει «η μεγαλύτερη συνέπεια του Ασπεργκερ για μένα είναι ότι δεν μπορώ ποτέ να χαλαρώσω». Έχει μια κόρη, το φως του κόσμου όλου, την 17χρονη Άρια. Η γέννηση της ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του. Ε και «όταν γινόμαστε γονείς, παύει ο εαυτός μας να έχει προτεραιότητα. Προτεραιότητα έχει πια το παιδί» λέει. Στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου, κατάφωρα συγκινημένος λέει πως η κόρη του, βρίσκεται στην γκάμα του αυτισμού. Και παλεύει για αυτήν… Ο Παπ είναι λοιπόν, μετά τα κλειστά γήπεδα, ξανά και διαρκείας ο ήρωας μας. Γιατί, ναι, όπως έλεγε ένας Γάλλος Νομπελίστας, «πραγματικός ήρωας, στα αλήθεια, είναι αυτός που κάνει ό,τι μπορεί». Ε, να γιατί…
