Η κατάστασή μας, γιατρέ μου…
… Εδώ Αθήνα, εδώ ελεύθεροι πολιορκημένοι, εδώ πόλη, εδώ ανάμεικτα συναισθήματα. Ελευθερία γιατί καθείς μπορεί, κατά γενική ομολογία, να γράφει και να ντύνεται όπως θέλει, και αν είναι και τυχερός να χαίρει αποδοχής μέσω likes, χορηγών για γκράντε τουαλέτες που σκάνε από το πουθενά για να διαφημιστούν στο Instagram και, βέβαια, την απαραίτητη τεχνολογία.
Πολιορκία, γιατί έχουμε έσω εχθρούς και έξω, έχουμε αιώνιο, αμετακίνητο εχθρό μας το καλό και το καλύτερο, πιστή ερωμένη βλέπεις η πλειοψηφία της ασφαλούς μετριότητας, γιατί έχουμε απώλεια ανθρώπων καρδιάς που πάνε να γίνουν άλλων πόλεων πολίτες, γιατί έχουμε καθυστερήσεις πληρωμών και γιατί έχουμε κι ένα σωρό φωνές, real και διαδικτυακές, να σφυροκοπούν ένα σωρό πληροφορίες-άχρηστες, χρήσιμες, ξεχάσαμε να διακρίνουμε- σχετικά με το διεθνές πολιτικοικονομικοκοινωνικό (ουφ) γίγνεσθαι. Αθήνα! Το γουρλωμένο μάτι της Ελλάδας που δεν είναι τίποτα γαλαζοπράσινο ή μπλε ουρανί ή δεν ξέρω, λαδί της λίμνης, αλλά μαύρο είναι του κάρβουνου, μαυλιστικό της μάγισσας και διαχρονικά γατίσιο και γοητευτικό. Χωνευτήρι πρώτης τάξεως: χώρες του κόσμου, χωριά της Ελλάδας, βου που και νου που, λάτρεις του κέντρου, προσωρινοί κάτοικοι των έξι μηνών, ερωτικοί μετανάστες και τα λοιπά συγκατοικούμε με εντάσεις, με αλληλοφροντίδες, με προβλήματα, αλλά και με απρόσμενες λύσεις.
Τι νομίζουμε ότι μας λείπει στην Αθήνα;
Οι προτάσεις των πολιτιστικών sites για βολτούλα-καφεδάκι-γλυκάκι και οι αιχμηρές κριτικές τους για «άνευρες παραστάσεις» και «υπερκτιμημένους σεφ», όπως και οι τάσεις για τα νύχια φέτος αποκλείουν φυσικά αυτούς που δεν έχουν Internet να τις διαβάσουν, λεφτά για να τις πραγματοποιήσουν ή και σπίτι για να έχουν από κάπου να ξεκινήσουν ντυμένοι-βαμμένοι με προορισμό το νυχάδικο ή το φαλαφελάδικο, εν πάση περιπτώσει. Κι εμείς, θα μου πεις, σε αυτό το site πώς θα έχουμε πρόσβαση σε αυτούς και αυτές που μοιράζονται την πόλη και το οξυγόνο της μαζί μας χωρίς τις παρακείμενες απολαύσεις των realities, της προσφοράς 1 συν 1 στα Pink Woman και του νέου brunch στεκιού της γειτονιάς; Δεν θα έχουμε. Αλλά εμείς σε αυτό το site, όταν υπάρχουμε και δρούμε εκτός αυτού του site, ως άνθρωπο με σάρκα και οστά, και κυρίως πόδια και χέρια, επιθυμούμε να έχουμε πρόσβαση και επαφή και δράση και όλα.
Ο πολιτισμός μάς αφορά και μας καίει. Ξέρουμε, όμως, ότι για να υπάρξει στην ουσία του και να έχει λόγο ύπαρξης, πρέπει να μπορεί να απευθύνεται, αν όχι σε όλους και όλες, τότε σε αυτές και σε αυτούς που επιθυμούν και αξίζουν να έχουν το δικαίωμα και να τον απορρίψουν. Για να το έχουν αυτό, πρέπει να μπορούν να τον καταναλώσουν. Προϊόν είναι κι αυτός, άλλωστε-κι αυτό, τώρα, δεν είναι καθόλου πλάκα.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που περπάτησες, απλά, στην Αθήνα;
Μια βόλτα, και ακόμα καλύτερα, πολλές βόλτες είναι το εισιτήριό σου στην πραγματικότητα. Εκτός sites, εκτός τηλεόρασης, εκτός εγκαινίων μουσικών σκηνών και clubs, εκτός του περιβάλλοντος εργασίας σου, εκτός, εκτός, εκτός. Για να δεις τα ωραία και τα άσχημα, τα αληθινά και τα επίπλαστα, όπως είναι, όχι όπως σου τα παρουσιάζουμε εμείς. Να δεις τους ανθρώπους που ξαπλώνουν στα πεζοδρόμια όχι για κάποια extreme φωτογράφιση, αλλά επειδή ο δρόμος είναι το σπίτι τους. Να δεις ταλέντα να κατακλύζουν με τέχνη ατόφια πλατείες και δήμους, χωρίς ΕΣΠΑ και πριμοδοτήσεις. Να φας σε ένα μαγαζί που επέλεξε να μη διαφημιστεί σε κάποιο από τα free press που τυφλά εμπιστεύεσαι-και να ξετρελαθείς. Να εντοπίσεις τι μπορεί να κάνεις εσύ για να βοηθήσεις κάποια δύσκολη κατάσταση, χέρι με χέρι, πρόσωπο με πρόσωπο. Είναι και αυτό μια κάποια λύσις;
Από Ομόνοια και Φυλής στο Κολωνάκι, μια βόλτα στον χρόνο
Από Ομόνοια, Μοναστηράκι, μέσω Αιόλου. Η οδός Φυλής, μες στην μεσημεριανή και ασφαλέστατη ραστώνη της. Η Ζήνωνος, το Μεταξουργείο, η ιστορική Αθηνάς με τα νεοκλασικά της. Ο περιφερειακός του Λυκαβηττού για μια δική σου ανάσα. Το καλά κρυμμένο Κολωνάκι που δεν περιορίζεται αποκλειστικά στους κοσμικούς πεζοδρόμους. Περπάτα, ντε! Και βάλε τις αισθήσεις σου να δουλέψουν για σένα. Άδεια μουσεία και βιβλιοθήκες σε περιμένουν. Ο τουρίστας ξέρει καλύτερη ιστορία από σένα. Πες και μια καλημέρα σε αυτόν τον παππού που περιμένετε μαζί το λεωφορείο κάθε πρωί εδώ και ένα χρόνο. Βγάλε τα ακουστικά, μπορεί κάποιο κορίτσι να θέλει να σε ρωτήσει πού να στρίψει για να πάει πιο γρήγορα κάπου. Μια βόλτα στην πόλη, από αυτές που σου γλυκοκουράζουν τα πόδια, μπορεί να είναι η αφορμή για να βρεις την επόμενη δουλειά, τον έρωτα που δε λέει να έρθει (μα πώς να έρθει, από τον φωταγωγό;), έναν καλλιτέχνη που θα ξεκινήσεις να θαυμάζεις, γιατί κι η απάντησή σου στο «τι μουσική ακούς;» αράχνιασε πια. Και να σου πω κάτι; Αυτό ισχύει για όλες τις πόλεις, όλου του κόσμου. Σου λέω για την Αθήνα γιατί αυτήν ξέρω, εκεί μένω, η μισή μου ζωή είναι ένα βιωματικό ρεπορτάζ από αυτήν. Περισσότερο από άλλες πόλεις, η δική μου διαθέτει ένα ιστορικά και γεωγραφικά επιβεβαιωμένο Φως, ένα μωσαϊκό ανθρώπων και γούστων που δεν θα σε αφήσει χωρίς συγκινήσεις κάθε είδους, ένα νεύρο και μια ρίζα βαθιά, πολύ βαθιά στον Χρόνο και τον Χώρο. Μοιάζει με σώμα που σου ζητά να το χαϊδέψεις. Κι αν είσαι άτομο με αναπηρία ή με ειδικές ανάγκες, όπως θες πες το, έχεις κάθε δίκιο να μου πεις με θυμό ότι αυτό το άρθρο δεν γίνεται να απευθύνεται σε σένα, γιατί αυτή η πόλη μοιάζει να σε έχει γραμμένο.
Και χωρίς λεφτά η πόλη είναι δική μας!
Αν δεν μας δουν να την περπατάμε, όμως, αυτοί που αποφασίζουν για εκείνη και για εμάς, θα τους αφήσουμε να νομίζουν ότι η Αθήνα είναι αποκλειστικά μια πόλη με μαγαζιά, ένα πεδίο επενδύσεων, ένας τόπος άξιος να φιλοξενεί ψηλά, άσχημα κτήρια με κλειστοφοβικά γραφεία για υπαλλήλους των 550 ευρώ μεικτά, μια περιοχή με parkings, με εικοσιτετράωρες παροχές, με λογική σούπερ μάρκετ και λούνα παρκ, στην οποία αλωνίζουν λούμπεν πολίτες ογδόης κατηγορίες, φοιτηταριά και δόλιοι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.Βλέπεις, αυτοί και αυτές που αποφασίζουν, δεν είναι ιδιαίτερα έμπειροι από βόλτες. Το ομολόγησε και ο δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Δουλειά των δημάρχων δεν είναι να κάθονται με τις ώρες στα γραφεία τους, αλλά να περπατούν ανάμεσα στους πολίτες, μες στις γειτονιές κι εγώ αυτό τώρα θα ξεκινήσω να το κάνω περισσότερο!». Εδώ το αποφάσισε κοτζάμ δήμαρχος (sic). Εσύ θα συνεχίσεις να χαζολογάς στο κινητό διαβάζοντας ένα κείμενο που μόλις τελείωσε;
