H χώρα; Ωραία σαν κάρτ ποστάλ! Με ανάγκη για είδωλα και ιλαρότητα και σαμπινιζέ ελαφρότητα! Τα ινδάλματα της, τα καλοκαίρια, γυρνούν με σκάφη το Αιγαίο και το Ιόνιο, κάνουν πάρτι στις ακρογιαλιές κάτω απ’ τα ασημί του δεύτερου φεγγαριού τον Αύγουστο, τρώνε και πίνουν στα κοσμικά ρεστοράν, πάντα διαίτης, ψωνίζουν στη Γλυφάδα, στο Κολωνάκι και στην Κηφισιά, ζουν στην Εκάλη και στο Κεφαλάρι –εκτός απ τις τραγουδίστριες που προτιμάνε, πάντα, την παραλία. Πάνε σε πρεμιέρες σα σε νησίδες καλοντυμένης Σπιναλόγκας. Αυτοφωτογραφίζονται για τα δικά τους social media και αν είναι τυχεροί, μπορεί να μπουν σε κάποιο απ τα περιοδικά που επιμένουν να κυκλοφορούν με πληθώρα χωρητικότητας σε τετραγωνάκια κακοφωτισμένων διάσημων οπίσθιών. Κάπου κάπου κάνας γάμος πάντα «της χρονιάς», κάποια βάφτιση με ευτυχισμένους γονιούς να ποζάρουν συγκινημένοι δίπλα σε πλούσιους και ισχυρούς της εξουσίας. Τους χειμώνες κάνουν πάρτι γενέθλιών και απασχολούν με τη δουλειά τους! Δηλαδή! Τσακώνονται!
Τηλεστάρ ή ένα απέραντο Fight Club
«You are the same decaying organic matter as everything else» λέγανε στην εμβληματική πλέον ταινία «Fight Club». Και στην ελληνική ψυχαγωγική -κατά κάποιον τρόπο!- τηλεόραση το εφαρμόζουν! Μετράνε τα «εγώ» τους, με φωνές και οργή, από αέρος εκπομπών. Στα social media τους, συνεχίζουν τον μανιασμένο καβγά, όταν τελειώνει ο τηλεοπτικός χρόνος των εκπομπών τους, που έχουν γίνει πια προσωπική υπόθεση και ο αέρας των καναλιών κτήμα τους! Κι όλο αυτό το βρίσκουν πολύ ενδιαφέρον και δημιουργικό! Τον καβγά δηλαδή και την ανταλλαγή οργίλων σχολίων και προσβολών, κάποτε καλυμμένων και άλλοτε όχι. Επίσης θεωρούν κομψό να σχολιάζουν τα χαμηλά νούμερα, ειδικά αν οι ίδιοι είναι πολύ πετυχημένοι και έχουν πιάσει την περασμένη μέρα πάνω από 10% και σε δυναμικό και σε σύνολο κοινού! Α! Και επίσης είναι απόλυτα φωτισμένο πνευματικά, σαν ευλογία απ’ τον ίδιο τον Σιντάρτα Γκαουτάμα δηλαδή, για ένα καλό κάρμα και ίσως την είσοδο στη Νιρβάνα να λέει ο φτασμένος, αφού περιαυτολογήσει και καυχηθεί πως ο κόσμος τον επιβάλλει στα κανάλια και κάνει αυτή τη δουλειά τριάντα χρόνια (άσχετο, αλλά, βρε παιδί μου, πως περνάει ο καιρός!). Αλλού η Κατερίνα Καινούργιου, μύθος πια της επιτυχίας στη τηλεόραση, κάνει τη χάρη στην Σκορδά, «που κάνει 5%,» να την παίξει στη δική της εκπομπή, ώστε να «σηκώσει καμιά μονάδα παραπάνω»! Οι καλεσμένοι κάνουν κριτική στις εκπομπές που είναι καλεσμένοι και δη γεμάτη επίκριση! ‘Η πάνε σε άλλες και κρίνουν το κλίμα της προηγουμένης, όπως έκανε η κυρία Νόνη Δούνια για εκείνη της -απόλυτα επιτυχημένης- Κατερίνας Καινούργιου, από άλλο κανάλι, στο «Ακόμα δε είδες τίποτα” σε άλλο κανάλι. Και η κυρία-μυθικά φτασμένη!- Καινούργιου απαντά, τσαμπουκαλεμένη! Και τα ίδια τα κανάλια; Επιχειρήσεις, με κύρος, με δεκάδες ανθρώπων εκπαιδευμένων και ειδικών, που ζουν οικογένειες απ αυτά, δέχονται να σύρονται σε καθημερινούς καβγάδες, ως ντεκόρ σε «εγώ» κακομαθημένα, καλοπληρωμένα και με αυταρέσκεια σοφίας που ούτε ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντινός, πολιτικός, φιλόσοφος, χρυσόστομος ρήτορας, μεγαλεπήβολος μηχανικός, πανεπιστήμων ερευνητής, γιατρός, θεόσοφος, μάγος, κύριος όλων των ειδών του λόγου, ευρετής της ρητορικής δεν θα επιδείκνυε!
Αφήστε ήσυχο τον Μικρούτσικο
Ο βετεράνος Ανδρέας Μικρούτσικος, όταν δεν καβγαδίζει με μέλη της ίδιας εκπομπής που εργάζεται, «ξεσπά» για όλες τις άλλες εκπομπές! Και μετά οι «δικοί του», που κάνουν τα πάντα για να τον δουν να ξεσπά, να τσαντίζεται, να φωνάζει, να αποχωρεί από το πλατό, πάνε σε διαφημίσεις τάχα για να ηρεμίσει! Δεν έχει και ούτε είχε και ποτέ πλάκα! Είναι ένας άνθρωπος με επιβαρυμένη υγεία, που βιοπορίζεται από τη τηλεόραση, που έχει το δικό του αξιακό σύστημα, τη πορεία του, τα επιτεύγματα του, έναν λόγο ξεχωριστό ειδικά σε σύγκριση με τα λεξιλόγια των τηλεοπτικών του «συναδέλφων» που μετά βίας έχουν 400 λέξεις στις λεξιλογικές αποσκευές τους και αυτές τις απαραίτητες. Ναι! Νιώθουμε ως θεατές αν μη τι άλλο άβολα, απ αυτά το να τον ωθούν να εκραγεί και ο ίδιος να το κάνει! Ακόμη, πιο άβολα νιώθουμε με τον Light, από άλλο σόου, άλλου καναλιού, επίσης, να χαρακτηρίζει τον Ανδρέα Μικρούτσικό, δίνοντας συνέχεια σε μια κριτική του, με age shaming, με ακύρωση προσωπικότητας, με προσποιούμενη άγνοια πως δεν τον ξέρει -που κάνει Fame story το οποίο λάνσαρε ο Μικρούτσικος!- και που όποιο δίκιο και να χε το χάσε μαζί με τη ψυχραιμία του και την αίσθηση του μέτρου πως και ο ίδιος ε, δεν είναι ο Ye – Kanye West με τα 21 Grammy και τις 69 υποψηφιότητες! Τα κανάλια ως επιχειρήσεις, το τονίζουμε ξανά, παρακολοθούν τους διακαναλικούς, απαράδεκτους πλέον τσακωμούς. Στης Μελέτη (STAR) σχολιάζουν τον Μικρούτσικό (Alpha) και τον Light (STAR) και μετά στης Σκορδά (ΣΚΑΪ), όσα ειπώθηκαν στης Μελέτη και ύστερα στης Καινούργιου, όσα είπανε οι όλοι άλλοι και την άλλη μέρα, φτου ξανά και απ την αρχή -και γιατί σιωπά ο Λιάγκας (ΑΝΤ1) πείτε μου (σ.σ: απάντηση: διότι ή ασχολείται με τον Κασσελάκη ή τηλεφωνούν απ την εκπομπή του στη 91χρονη μάνα του Γαρδέλη!)… Όλα αυτά με ύφος θιγμένο, με έπαρση, με «ξερολίαση», με αέρα επιτυχημένου, με βεβαιότητα αυθεντίας, με καβγατζίδικη διάθεση. Για την ελαχιστότατα των ανοιχτών δεκτών, όπου το κοινό αδιαφορεί πλήρως, για όλους όσοι νομίζουν πως ο μικρόκοσμος της πανίδας και της χλωρίδας του, αποτελεί κοσμικό σύμπαν το ασύλληπτο χωροχρονικό του συνεχές. Εμείς λοιπόν, το κοινό, ας μη τους ενοχλούμε. Έτσι κι αλλιώς έχουμε αναχωρήσει προ καιρού σε συνδρομητικές συντροφιές, ψηφιακά ενδιαφέροντα και διαδικτυακές αναζητήσεις. Μόνο επειδή, θα πάει για τσαμπουκά η φάση, θα βγουν απ τα πλατό να πλακωθούν τα πάνελ, πείτε μας να μη το χάσουμε στο YouTube…
Απέθαντοι Highlander
Όλοι αυτοί φέρονται όπως πάντα τους, κακομαθημένα! Αλλά και εμείς, ακόμα, χαζεύουμε τις ζωές των άλλων, «με το καλό κάρμα» του ταλέντου, ή της ομορφιάς ή έστω της τύχης να βρεθούν στο σωστό μέρος, την σωστή εποχή, με τα σωστά άτομα. Ζούμε το φάτε μάτια – ψάρια, κυριολεκτικά, μαθαίνοντας αν έφαγε τσιπούρα ή κωλοχτύπα η τάδε ανθυπο – σταρ της τηλεόρασης που το επιτεύγματα της είναι να χορεύει σε κάποια εκπομπή, σαν κουρδιστό παιχνιδάκι –τα θυμάστε εκείνα τα λούτρινα μαμουδάκια που χαμε μικρά και που μόλις τα κούρδιζες βαρούσαν κάτι πατίνια με μανία;- , που ούτε κονσέρβα τόνο προσφορά απ τα σούπερ μάρκετ δε παίρνουμε πια. Διαπράττουν τεράστια λάθη κατάχρησης του δημόσιου λόγου που τους δόθηκε, μα όλοι ξεχνάμε! Αμέσως! Και τους βλέπουμε ξανά και ξανά σε επανατοποθέτηση στα τηλεοπτικά ράφια! Γιατί το -κακό- life style προφανώς ποτέ δεν πεθαίνει. Δεν είναι πια σε καλό ιλουστρασιόν και φινιρισμένο χαρτί περιοδικού τύπου, η ένθετου εφημερίδα, αλλά παίρνει εκδίκηση στο διαδικτύου και χρήζει σούπερ σταρ influencers, που δεν ξέρεις ούτε γιατί, ούτε και πως σε αφορούν, αλλά τις χαζεύεις. Σου έχουν επιβληθεί! Τα παλιά είδωλα του εντύπου life style, οι αναγκαίες κατασκευές του, του σχεδόν ταλέντου, σχεδόν χαρίσματος, σχεδόν ικανοτήτων αλλά παχυλών σε μισθούς επιτευγμάτων, δεν είναι αντικατοπτρισμοί που διαλύονται, αργά και θλιμμένα! Επανέρχονται με τα ίδια σουσούμια, κάνουν «come back come back στον έρωτά μας, μας ερωτεύτηκαν και μπράβο και μαγκιά μας», που λέει -περίπου- και η πραγματικά αυθεντική Άντζελα Δημητρίου. Σόου, παλιά κόνσεπτ, ανακυκλωμένα είδωλα, φρεσκαρισμένα δέρματα, νέα μοντέλα σε στήθη και κοιλιακούς, ανανεωμένα δόντια για χαμόγελα, μοντέρνα σινιέ ρούχα και… παλιές επιτυχίες σε ρετρό νεκραναστήσεις, απ τις οποίες ποτέ δε θα γλιτώσουμε. Και τώρα, έτσι γερασμένους; Με τα μπότοξ να κρέμονται, τα πορσελάνινα δόντια να ξεκολλάνε, τις βαφές στο μαλλί να ναι φτηνιάρικες και να ξεβάφουν εύκολα, την προθυμία να χορέψουν σαν σακιά πατάτες Κουίκ στεπ, πώς να μην τους λυπηθείς λιγάκι, που ράγισε το μάρμαρο του ειδώλου τους και θρυμματίζεται σε κομματάκια; Πώς να μην τους συμπονάς λιγάκι, σαν την Μαντάμ Σουσού, έτοιμη να επιστρέψει στο Μπιθουλα, μετά τα μεγαλεία; Ναι! Κρίμα! Μαζί τους και πάλι! Ας δούμε άλλη μια φορά τα κακοφωτισμένα τους οπίσθια σε άτεχνα εξώφυλλα! Ας ακούσουμε ξανά, τα μεγαλεπήβολα σχεδία τους για το μέλλον! Ας προσποιηθούμε πως μας αρέσει το τελευταίο τους τραγούδι που είναι ίδιο με αυτό της Μπιγιονσέ, αλλά αλλάζει στην εισαγωγή με το ηλεκτρικό μπουζούκι! Άλλωστε εμείς, είμαστε πάντα με τους χαμένους στη ζωή και με τους Ινδιάνους στα γουέστερν…
Μπουζούκια και χιλιάδες λουλούδια να χτίζουν τους σταρ της καψούρας!
Και τα μπουζούκια κάποτε μοιάσανε να σπαρταράνε. Αμ δε! Αν κάποτε θεωρήθηκε η Ιερά Οδός, Λας Βέγκας και ο Βαλάντης, Ελβις Πρισλεϊ, τώρα αλλάξανε τα στέκια και ο Οικονομόπουλος, σου λέει, χτίζεται στα γαρύφαλλα, όπου 4.500 άτομα πήραν τηλέφωνο για να κλείσουν τραπέζι και να το απολαύσουν. Ο Σαμπάνης τραγουδάει ξαπλωτός στο στρώμα από τα πανέρια, αλλά η Πάολα έχει μάθει να σκαρφαλώνει τα βουνά απ τα ριγμένα στα καλλίγραμμα πόδια της, άνθη, ενώ ο Σάκης παρά τα 51 του χρόνια, δείχνει τι αίλουρος που είναι κλωτσώντας τους δίσκους με τα λουλούδια με αθλητικό διασκελισμό. Ο Ρέμος δε χορταίνει χειροκρότημα και κέρδισε σου λέει, τον Βέρτη, που παραβγαίνουνε στα ίδια. Στη Βανδή χορεύει πάντα ο Μπισμπίκης, ενώ θέμα γίνεται αν κάνει στην ηλικία της να φοράει έξαλλα ρούχα, που αυτό κάνει, άλλα ίσως να κοιτάμε. Βροχή από χιλιάδες ευρώ σε άνθη, χυμένες μπουκάλες ουίσκι, λιωμένα παγάκια. Και δως του υπερκοπωσιακό, εξουθενωτικό κέφι, με όλους όσοι έχουν κατηγορηθεί για φοροδιαφυγή ή κρυμμένα γενικά κέρδη, εις το όνομα της λαϊκότητας και των ειδώλων της. Τρικλίζει μεθυσμένο το παρελθόν σε ένα fake ξημέρωμα, που μάλλον δεν ήρθε ποτέ! Και ενώ το ξέρουμε το ράγισμα των σταρ μας, εμείς ως κοινό τους χαζεύουμε, ακόμα. Όχι γιατί -πράγματι, λέω!- οι άνθρωποι απ τις ρωγμές τους αγαπιούνται και ποτέ απ τις αντιπαθητικές παντοδυναμίες τους, αλλά γιατί θέλουμε διέξοδο απ το δικό μας ζόφο! Θέλουμε να κοροϊδέψουμε, να τους θρυμματίσουμε κι άλλο, ή να τους πιστέψουμε γιατί κάποτε ονειρευτήκαμε και εμείς στην κακομαθημένη ξενοιασιά τους. Θεωρήσαμε άλλωστε ωραίο, το ότι αφήσαμε σε μαγικούς τόπους να υψώσουν ασεβή μνημεία ματαιοδοξίας, μαυσωλεία ενός αυτοχειρικού νεοπλουτισμού, Ταζ Μαχαλ κιτσαριού δίπλα στο μπλε της θάλασσας, στην άκρη του βράχου, με σκαμμένες πισίνες να ασελγούν στο κύμα. Με μεγάλα κλαμπ σε παραδείσιες παραλίες, που τους έπρεπε γαλήνη και δέος για τις αποχρώσεις και την σαγήνη τους, να γεμίζουν ξαπλώστρες και δυνατές μουσικές και επιδειξιομανείς νεαρούς και νεαρές, χωρίς την ποιητικότητα της νιότης του, αλλά με κραυγαλέα και επιθετική διαθεσιμότητα. Και ακόμα τα χωριά με τις πινακίδες στα αγγλικά για τα ενοικιαζόμενα και τα εγγλέζικα πρωινά. Αυτό το θεωρήσαμε αξιοζήλευτη αισθητική! Και διασκέδαση για τους πτωχούς, στα όρθια, με μπόμπες ουίσκι. Και παντού πλαστικές καρέκλες, σκουπίδια στις άκρες των χωραφιών, καμένα δέντρα με κλαδιά σε επαιτεία, φόρος τιμής στους οικοπεδοφάγους που ονειρεύονται νέες βίλες και πισίνες και μεζονέτες και συγκροτήματα στο περιθώριο μιας όμορφης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που την φτιασιδώσαμε αποκριάτικα σαν Μαϊάμι, και τη στραγγαλίζουμε πιστεύοντας πως κι αυτή παίρνει μποτοξ και μετα θα τη φτιάξουμε τη μούρη της πάλι…
Και ένα mea maxima culpa
… Και θεωρήσαμε τέχνη την κάθε κακόφωνη, φιλότιμη για γύμνια μόνο και τον κάθε έναν που κραύγαζε καψούρα. Και θεωρήσαμε ωραιότητα το γέννημα των νυστεριών, τα επιθέματα, τις γάζες και την αποφορά του μπεταντίν! Και βολευτήκαμε στην ανουσιότητα, γιατί το άλλο, η τέχνη η πραγματική σε ακουμπήσει και πονάει, δε σου περνάει ντούκου, σε μεθυσμένες νύχτες. Και τώρα; Ποιος, τώρα, θα απευθυνθεί στις ψυχές μας, θα σταλάξει γιατρικά στις καρδιές μας; Τους μικρύναμε τους καλλιτέχνες, τους κοντύναμε τους, χωρέσαμε στα δικά μας S και M μεγέθη. Η κανονική τέχνη, ότι ακουμπήσει, το μορφώνει και το γαληνεύει, ακόμη και αν το κάνει να σπαράξει πρώτα. Σε κάνει μη χειρίσιμο. Παύεις να είσαι εύκολο θύμα. Σταματάς να ακούς μόνο κορώνες και λοβεκτομικό θόρυβο, αλλά αφουγκράζεσαι την ίδια την ουσία σου! Μοιράζεσαι συλλογικά συναισθήματα. Βρίσκεσαι σε κοινούς τόπους με άλλους. Ψηλώνεις, τρανώνεσαι, αντιδράς και κάποτε επαναστατείς. Γιατί η τέχνη είναι επανάσταση και ανατροπή πάντα. Μόνο και που μιλάει στη ψυχή και όχι στην λογική, που δεν επιστρατεύει επιχειρήματα αλλά εικόνες και συνθήματα, αρκεί όσο ένας ένοπλος Τσε Γκεβαρα να σου ουρλιάζει μες στ αφτί «ξύπνα». Για αυτό λοιπόν εμείς, το κοινό, οι άνθρωποι που δουλέψαμε στο life style σύστημα και μας διευκόλυνε να κλείσουμε την ύλη μας, διαλέξαμε τους μικρούληδες απ τη πρόσφορα, πολλές φορές κατασκευάσαμε και προσφέραμε μικρούς γυαλισμένους τενεκέδες να λατρευτούν παραφορά! Το κάναμε! Το παραδεχόμαστε -κάποιοι! Και αναφωνούμε: Mea culpa, mea maxima culpa!
