Ο Δημήτρης Κοργιαλάς οδηγεί στην μοναξιά των χιλιομέτρων της εθνικής οδού, γυρίζοντας τη χώρα με τραγούδια δικά του και εκείνα που αγάπησε. Τα χιλιόμετρα ατέλειωτα και η άσφαλτος υπνωτική!
Οταν μπροστά του δεσπόζει, μεγαλειώδης, μοναδικός, μεταφυσικός, κυριαρχικός ο όγκος των Μετεώρων. Φωτογραφία! «Και ξαφνικά σε βγάζει ο δρόμος μπροστά σ’ αυτό το Θαύμα… Καλημέρα!!!» λέει! Πάνω από την Καλαμπάκα, ο επιβλητικος ο τόπος των 30 μοναστηριών, κοντά στον ουρανό, πάνω απ τους ανθρώπους, πέρα απ τα σύννεφα, πάνω σ αυτούς τους σαν εξωγήινους ογκόλιθους, όπου η δημιουργία τους χάνεται στην αρχή του χρόνου. Κάποτε, στην αυγή του κόσμου, αυτοί οι όγκοι ήταν ποταμίσιες όχθες που για εκατομμύρια χρόνια οδηγούσαν τα βουερά νερά σε θαλάσσια έκταση που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία, ώσπου να αποτραβηχτούν τα νερά της στο Αιγαίο. Ενώ ο Δημήτρης χάνεται στην αλλόκοτη, μυστήρια αυτή ομορφιά, έρχεται ο Γιώργος Σεφέρης, με όλα εκείνα τα στολίδια των λέξεων του πολυτονικού να ταιριάζει στην εικόνα γιατί:
«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός»
«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;
Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».