Η φούσκα έχει σπάσει εδώ και καιρό και τα «χλιδάτα» 90’ς που αποθεώθηκε η ανουσιότητα, η περιφερομένη πλήξη της επίδειξης σε κάτι υπερκοστολογημένα μπαρ – μάντρες και σε μπουζούκια, πρώην σούπερ μαρκετ, έχει για όποιον την αισθάνεσαι ακόμα, κακοφορμίσει σε εσωτερικό απόστημα. Ένα πλανήτης ολόκληρος, έζησε το 2020, μέσα στο θανατικό και στο φόβο, με σκασμένες παλάμες απ τα αντισηπτικά, με κρυμμένα πρόσωπα πίσω από χειρουργικές μάσκες, χωρίς αγγίγματα, σε μια βουτιά μοναξιάς σε αβυσσαλέα βάθη.
Ένας πλανήτης ολόκληρος θρήνησε αγαπημένους που πέθαναν μόνοι τους, χωρίς ένα τελευταίο φιλί και ένα «μη φοβάσαι», φορώντας συσκευές οξυγόνου, σε μια απέραντη, ατελείωτη, αγοραφοβική λευκότητα δωματίων και εξουθενωτικά μονότονα πράσινη αποστείρωση. Ένας πλανητης ολόκληρος θυσίασε κάθε στοιχειώδη ελευθερία και εκείνα τα ψείγματα χαράς του για να αναχαιτίσει τον διαβολικό ιό που κολλάει απάνω μας και μας ξεσκίζει τα σπλάχνα. Ένας πλανήτης ολόκληρος, σταμάτησε να ταξιδεύει, μάνες δε βλέπουν τα παιδιά και σύζυγοι συναντιούνται μεταξύ τους. Ένας πλανήτης ολόκληρος, έχασε δουλειές, ζει από βοηθήματα και προσεύχεται για δουλειά όποια και αν είναι, ενώ επιβιώνει μέσω lock down, χάρη στις απαγορεύσεις εξώσεων και -εδώ στην Αμερική- στο μοίρασμα φαγητού στις γειτονιές, που οι πολίτες πάνε με τα αυτοκίνητα τους και τους γεμίζουν τα πορτ παγκάζ.
Ένας πλανήτης ολόκληρος έμαθε να κοιμάται και να ξυπνά μες στη σιωπή των έρημων δρόμων, των κλειστών σχολείων με την ερημιά των προαύλιών σα να βλέπεις το «Τα παιδιά των ανθρώπων», να γιορτάζει μοναχικά Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτων. Ένας πλανήτης ολόκληρος επανόρισε τα σημαντικά, τα ουσιαστικά, τα συμπαντικά αληθινά αλλά εντός των ανθρώπων. Μια χειραψία, μια αγκαλιά, τα σταυρωτά φιλιά, ένα χάδι στα μαλλιά, ένας απογευματινός περίπατος στην άκρη της θάλασσας, ένα κυριακάτικο τραπέζι σε μια ταβερνούλα, η μεγάλη γιορτή που περιμένεις να βρεθείς με όλη σου την οικογένεια, το ταξίδι, η εκδρομή, ένα απρόβλεπτο μεθύσι σε μια παμπ απόγευμα, πιθανόν μια νέα γνωριμία και το πρώτο φιλί στο στόμα στην «καληνύχτα», μια ταινία στο σινεμά, ο αγαπημένος ηθοποιός στο θέατρο, το γυμναστήριο σου!…
… Όταν όλα αυτά, απλά δε σε νοιάζουν και το μόνο που σε αφορά είναι η ξετσίπωτη σου διάθεση για πάρτι χωρίς μάσκες σε NAMMOS, όπου και αν βρίσκεται, σε CIPRIANI που είναι -λέει- κάτι πολύ σπουδαίο, που γλεντάς τις νέες πλαστικές σου, τη δική σου επιτυχία σε όποιο τομέα και ας υποφέρουν τα υπόλοιπα 7,8 δισεκατομμύρια… Όταν κάνεις πάρτι εν τω μέσω πανδημίας και στην χώρα σου οι ομοεθνείς σου ούτε στις κηδείες των δικών τους δεν μπορούν να πάνε ένα άσπρο τριαντάφυλλο… Όταν δε σε νοιάζει τίποτα μόνο η παρτάρα σου και το ανεβάζεις και στα social media για να υποφέρουν οι loossers, σε πόζες χτιστών χαμόγελων, μποτοξαρισμένων μετώπων, κολλητών νυχιών και άλλων πλαστικών μουσούδων, ή ακριβών τσιτιών που κανείς δε χέστηκε κιόλας… Όταν δε σε αφορά στο μέρος που παρτάρεις τι γίνεται με τις ατομικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το σκληρότερο καθεστώς της γης για γυναίκες, gay, διαφορετικότητα, αλλά κοιτάς μόνο τα πολυτελή ντουβάρια, τα σινιέ κλινοσκεπάσματα και αν έχουν καμιά γούρνα ως πισίνα εσωτερική να καπνίσεις το πούρο σου…
Όταν χρωστάς και δεν πλήρωσες, αλλά κάνεις σαφάρι και μετά βρίσκεις και κάτι γελοίες δικαιολογίες για να δικαιολογήσεις την επιδειξιμανία σου… Όταν νομίζεις πως σε ζηλεύουν γιατί κάνεις κωλοδάχτυλο στο φακό και ποντάρεις στο «αν μπορούσαν ας το κάναν κι αυτοί»… ε, τότε, ζέχνεις επαρχιωτίλα, ανικανότητα δεσμών και επίγνωσης του κόσμου γύρω, ανευθυνότητα, ελαφρότητα και όχι δε ζεις την χλιδή, αλλά την παρακμή. Δεν είσαι αξιοζήλευτος, αλλά βουτηγμένος στην décadence… και έλειπε και ο Ρέμος για να σου τραγουδήσει! Με Κορκολή στο πιάνο βολεύτηκες!
* Παραφθορά της εμβληματικής φράσης από το έργο του Άντον Τσέχοφ «Οι τρεις αδελφές», όπου οι Ολια, Μάσα και Ιρίνα, πνιγμένες στον ρωσικό επαρχιωτισμό, σε μια κωμόπολη στις εσχατιές του αχανούς κράτους, αναζητούν, όλο νοσταλγία, την επιστροφή στην κοσμοπολίτικη Μόσχα, στα μεγαλεία, στο λαμπερό παρελθόν, στην οποία όμως, ποτέ, πια, δεν θα βρεθούν ξανά…
