Ο παππούς μου ο Νικόλας! Ο μπαμπάς της μαμάς μου! Δεν τον γνώρισα ποτέ! Ούτε η μαμά μου τον γνώρισε. Σκοτώθηκε όταν εκείνη ήταν λίγων μηνών. Μέχρι τώρα είναι αγκάθι στην καρδιά της. Θυμάμαι μια ζωή να λέει πως θα ήταν το ένα γεγονός ή το άλλο, αν θα ζούσε ο πατέρας της. Μικρή ζητούσε επίμονα από τη γιαγιά μου να ξαναπαντρευτεί για να έχει μπαμπά. Ήταν χαρούμενη που την πήγε νύφη στην εκκλησία ο αδερφός της αλλά πάντα σκεφτόταν πόσο όμορφο θα ήταν, να την πήγαινε ο μπαμπάς της. Πιστεύει πως θα της είχε αδυναμία. Γιατί του άρεσαν τα κορίτσια.
Η μαμά επειδή είναι το στερνοπούλι και επειδή και ο παππούς μου και η γιαγιά μου είχαν παιδιά από προηγούμενους γάμους, έχει μόνο ετεροθαλή αδέρφια. Αν ζούσε ο παππούς είναι σίγουρη πως θα κάνανε και άλλα παιδιά και θα είχε και άλλα αδέλφια με ίδιο μπαμπά και ίδια μαμά. Πιστεύει πως θα τη βοηθούσε σε όλη της τη ζωή και θα ήταν δίπλα σε όλα, στα εύκολα και τα δύσκολα. Και πιστεύει πως θα τον λάτρευε. Κανείς δεν ξέρει… ποιος να ξέρει άλλωστε!
Μόνο αυτή τη φωτογραφία έχουμε. Καμία άλλη. Μόνο αυτή που βλέπω πόσο όμορφος είναι ο παππούς μου ο Νικόλας και νομίζω τον αγαπώ και ‘γω πολύ κι ας μην το γνώρισα. Και θέλω να του πω μέσα από την καρδιά μου πως μπορεί το βίαιο φευγιό του από αυτή τη ζωή να μην του επίτρεψε να είναι ο καλός πατέρας που θα ήθελε για την στερνή του κόρη αλλά θα κάνω τα πάντα να είμαι εγώ ο καλός γιος για τη μανούλα μου. Παππού μου είσαι πολύ όμορφος και να ξέρεις ότι η κόρη σου πάντα σε σκέφτεται…
