Η Χριστίνα Αλεξανιάν, είναι χαρούμενη! Έχει ολοκληρώσει τις παραστάσεις του έργου «Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν», που βρήκε ως βιβλίο, το έκανε θεατρικό, το σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί, στη Νέα Υόρκη με μεγάλη επιτυχία. Έχει δεχθεί υμνητικές αναφορές από τα μέσα της ομογένεια και όχι μόνο, μιας και το περιβόητο Foreign Affairs αφιέρωσε στην παράσταση και στην Χριστίνα ένα κείμενο που ξεχώριζε την δουλειά της σε σχέση με ότι παίζεται αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ και την σημαντική της αναφοράς στην Ιστορία που έχει. Η Χριστίνα Αλεξανιάν όμως είναι χαρούμενη, γιατί 13 Δεκεμβρίου του 2019 και ενώ η ίδια είναι στην Ανατολική Ακτή της Αμερικής με ένα έργο -αλήθεια που μια για τον σπαραγμό μια μάνας και των δυο κοριτσιών της με τον βάναυσο διωγμό και το θανατικό που εξαπολύθηκε στην Τουρκιά και την καταστροφή της Σμύρνης, ομόφωνα και άνευ ενστάσεως ενέκρινε η ολομέλεια της Γερουσίας των ΗΠΑ, το δικομματικό ψήφισμα των γερουσιαστών Ρόμπερτ Μενέντεζ και Τεντ Κρουζ για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων! «Μα, δεν είναι μια ευτυχής συγκυρία; Μια σύμπτωση τόσο ξεχωριστή;» με ρωτάει; Και συμφωνώντας ρωτώ με τη σειρά μου…
-Που βρίσκεσαι, Χριστίνα, τώρα;
«Βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και ετοιμάζομαι για την παράσταση στην Βοστώνη το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου στο Μαλλιώτειο Πολιτιστικό Κέντρο».
-Πως περνάς; Πως σου φαίνεται η Αμερική;
«Η Νέα Υόρκη είναι ένας αγαπημένος μου προορισμός. Είχα πρωτοέρθει στις αρχές του ‘ 90 για 2 μήνες παίζοντας την παράσταση «Ιφιγένεια εν Ταύροις», σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά με έναν ελληνο-αμερικάνικο θίασο στο θέατρο La MaMa. Το 2005 είχα έρθει ως επισκέπτης και τώρα με αφορμή την παράσταση “Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν” σε Νέα Υόρκη και Βοστώνη».
-Πως ήταν το κοινό στη Νέα Υόρκη; Ήταν η ανταπόκριση του αυτό που περίμενες;
«Το κοινό στη Νέα Υόρκη ήταν φανταστικό. Μια κατάμεστη αίθουσα με περισσή συγκίνηση. Όπου κι αν έχω παίξω το κοινό αγκάλιασε την παράσταση, αλλά μπροστά στο κοινό της ομογένειας φορτίστηκα ακόμη περισσότερο. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν πάνω ακόμη και από τις προσδοκίες μου».
-Έχεις μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο με αυτή τη παράσταση. Πες μου πόσο χρόνο αφιέρωσες για να την ετοιμάσεις και αν πράγματι για σένα αποτελεί κατάθεση ψυχής;
«Δούλεψα γύρω στους 6 μήνες για να θεατρικοποιήσω το έργο, έχοντας κάνει πολλές συζητήσεις με την κόρη της Ανζέλ Κουρτιάν, για να συμπληρώσω την ιστορία της ζωής της μέχρι τον θάνατο της ηρωίδας μου. Η παράσταση ανέβηκε πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2017 στις “Ιωνικές Γιορτές” σε παραγωγή του Πολιτιστικού και Αθλητικού Οργανισμού Δήμου Νέας Σμύρνης και ιδίως του Προέδρου του Βαγγέλη Χατζατουριάν που ήταν ο πρώτος που πίστεψε στο όραμά μου. Έκτοτε έχουν συμπληρωθεί 80 παραστάσεις σε Ελλάδα, Κύπρο και Γαλλία. Για μένα σίγουρα είναι μια κατάθεση ψυχής όταν από το σκοτάδι βγαίνω στο φως, προσπαθώντας να ξεκολλήσω την ηρωϊδα μου από το χαρτί».
-Ξέρω για την Καππαδοκία και την γιαγιά σου, αλλά εσένα απ την Αρμένικη Ιστορία τι είναι αυτό που νιώθεις μέσα σου σα κόμπο, σα βούρκωμα ψυχής;
«Οι Αρμένιοι πρόγονοί μου, Μπεντρός και Ισκουή, σφαγιάσθησαν. Κάθε φορά που στην παράσταση ακούγονται οι διαταγές εξολόθρευσης του Ταλαάτ Πασά εναντίων των Αρμενίων, ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαρύγγι μου και οι λέξεις με δυσκολία βγαίνουν. Η Γενοκτονία των Αρμενίων είναι γραμμένη με μαύρα γράμματα στην ιστορία της ανθρωπότητας και θα ζητά πάντα δικαίωση. Όχι γιατί το μέλλον θέλει να εκδικηθεί το παρελθόν, αλλά για να αποφευχθούν ανάλογα εγκλήματα».
-Έγραψες απ το βιβλίο το θεατρικό κείμενο μόνη σου. Τι ήθελες πιο πολύ να φωτίσεις; Τις ιστορίες των ανθρώπων ή το αδυσώπητο ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό πλαίσιο που συνθλίβει ζωές;
«Το χέρι μου το καθοδηγούσε η καρδιά μου. Η ιστορία της Ανζέλ με συγκλόνισε βαθιά. Μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού βλέπουμε την λαίλαπα του πολέμου. Επειδή πρόκειται για αληθινή ιστορία, εκ των πραγμάτων παρακολουθούμε τις ιστορικοκοινωνικοπολιτικές εξελίξεις της εποχής. Όπως για παράδειγμα όταν ο Βενιζέλος χάνει στην Ελλάδα τις εκλογές και αλλάζουν οι έμπειροι στρατηγοί του μικρασιατικού μετώπου. Είναι και η στιγμή που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον ελληνικό στρατό. Είναι η στιγμή που η ηρωϊδα μου γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της Καταστροφής της Σμύρνης».
-Θα συναντήσεις πρώτη φορά το κοινό στη Βοστώνη. Ανησυχείς και τι θέλεις να τους μεταφέρεις, τι θες να τους πεις;
-Χριστίνα, πες μου μια φράση απ το έργο σου που όποτε τη λες συγκινείσαι πολύ πολύ…
«”Τα χρυσά της τα χεράκια, που είχαν τρυπώσει όσα τα άστρα του ουρανού βελονιές, πάγωσαν για πάντα. Νοσταλγώ το άγγιγμά της”. Είναι την στιγμή που η Ανζέλ χάνει για πάντα την μάνα της».
-Πιστεύεις πως είναι πιο ολοκληρωμένη σου, η πιο δικιά σου δικιά σου δουλειά μέχρι τώρα και τι άλλο θα έβλεπες για το μέλλον; Τι θα ετοίμαζες, τι θα ήθελες να κάνεις ως σκηνοθετικά, συγγραφέας, ηθοποιός ξανά;
«Τολμώ να πω πως είναι η πιο ολοκληρωμένη μου δουλειά, αφού υπογράφω όχι μόνο το κείμενο και την σκηνοθεσία, αλλά έχω την γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια της παράστασης, πέρα φυσικά από την ερμηνεία. Προς το παρόν “Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν” είναι η απόλυτη προτεραιότητά μου και δεν σκέφτομαι να αναλάβω ένα τόσο σύνθετο ρόλο σε μια άλλη παράσταση».
-Από όλη τη διαδικασία μια παράστασης τι είναι πιο οδυνηρό; Η διαδικασία ετοιμασίας, η σκηνή και η μοναξιά της, ή η άδεια αίθουσα της ολοκλήρωσης της θεατρικής πράξης και το κοινό που έχει φύγει;
«Η διαδικασία της ετοιμασίας μιας παράστασης είναι το δημιουργικό κομμάτι. Η απόλυτη όμως δημιουργία ξεκινά όταν κάνεις το μετέωρο βήμα από το σκοτάδι στο φως. Είναι οδυνηρό να βυθίζεσαι σε τόσο επώδυνα συναισθήματα, αλλά μοναδικά λυτρωτικό. Το άδειο θέατρο μετά την παράσταση δεν είναι κάτι που το βιώνω ως οδυνηρό, αφού έχει προηγηθεί μια μυσταγωγική σχέση με το κοινό».
-Είσαι ικανοποιημένη απ τις επιλογές σου μέχρι εδώ; Θα κάνες πράγματα αλλιώς; Καλομεταχειρίστηκες το ταλέντο σου, η κάποιες φορές βολεύτηκες σε ευκολίες;
«Την πορεία μου την κέρδισα με πολύ κόπο και δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Δεν θα άλλαζα κάτι στην καριέρα μου γιατί μου έφερε σημαντικούς ανθρώπους κοντά μου. Ανθρώπους που θαύμασα και με γοήτευσαν. Αν έχω κερδίσει κάτι στο βιογραφικό μου, δεν είναι οι ρόλοι, αλλά αυτές ακριβώς οι συναντήσεις με ανθρώπους που εγώ θεωρώ σπουδαίους».
– Σε δέκα χρόνια από τώρα μια ιδανική φωτογραφία της Χριστίνας Αλεξανιάν τι θα περιλάμβανε στο καδράρισα της;
«Ένα πλατύ χαμόγελο με φόντο τη θάλασσα του Αιγαίου».
Της το ευχόμαστε ολόψυχα και ελπίζουμε και εμείς στο ίδιο κάδρο, παραδίπλα, ενώ υπενθυμίζουμε πως η παράσταση «Τα Τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν» έρχονται στην Βοστώνη το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου στις 7:00 μ.μ., στο Μαλλιώτειο και επιστρέφουν για μια τελευταία παράσταση στο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο της Αρχιεπισκοπής Αμερικής στη Νέα Υόρκη, την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου στις 5 το απόγευμα.