Ότι την θαυμάζω, την εκτιμώ και την αγαπώ και συγχωρήστε μου τον προσωπικό μου εκμυστηρευτικό τόνο, δεν το έκρυψα ποτέ. Μέσα σε ένα χώρο σαν αυτό της ελληνικής τηλεόρασης, σαν ενυδρείο με εξωτικά και συχνά σαρκοφαγία ψάρια, η Ζήνα, ήταν αυτή που καθάριζε τα θολά νερά, άναβε το φως και ανανέωνε το οξυγόνο. Απ τους ελάχιστους ανθρώπους που πέρασαν το όριο της διασημότητας, είναι αυτή, η Ζήνα Κουτσελίνη, που ως άτομο εξελίχθηκε, βελτιώθηκε, δούλεψε με τον εαυτό της και παρέμεινε σαν θηλυκός κομψός Δον Κιχώτης, ειλικρινής και ιδεολόγος, πιστεύοντας βαθύτατα πως οι ψυχές μας αλλάζουν και πως οφείλουμε σ αυτή τη ζωή να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Το ότι είναι η πρώτη σε τηλεθέαση στη ζώνη της, δε με ξαφνιάζει καθόλου! Στοιχημάτιζα για αυτό δημοσίως και υπογεγραμμένα, όταν ξεκίναγε να περάσει μπροστά από τις κάμερες. Και την έμαθε και το κοινό, όπως την ξέραμε εμείς, οι αποικούντες την τηλεοπτική Ιερουσαλήμ. Την έμαθαν με το μικρό της όνομα, Ζήνα, που είναι γνωστή στο ευρύ τηλεοπτικό κοινό, ως παρουσιάστρια με την πιο σφιχτή, έγκυρη σε ρεπορτάζ και επίκαιρη εκπομπή της, στο ΣΤΑΡ, «Αλήθειες με την Ζήνα» και που την θεωρών δικό τους άνθρωπο, σχεδόν συγγενή τους οι τηλεθεατές. Εκεί, κάθε μεσημέρι, παρουσιάζει κοινωνικά θέματα και ιστορίες ανθρώπων, που πονούν με τις οδύνες τους, αλλά που τις ισορροπεί συχνά με χιούμορ και σπάνια κανονικότητα για τις συνήθειες της τηλεόρασης! Για αυτό το κοινό της χαρίζει την πρωτιά τηλεθέασης της ζώνης της, αγνοώντας, όλα εκείνα που έχει πέτυχει για δεκαετίες, πίσω από τις κάμερες. Όλο ειλικρίνεια, βαθύτατα, καθολου μελό, αλλά με λιτή φόρτιση συναισθήματος σχεδόν γραμμικά μοιρασμένου, έγραψε και διαβάσαμε, σε μια απ τις πιο έντονες στιγμές της, για τα παιδικά της Χριστούγεννα, στο σάιτ, entertv.gr το κείμενο που ακολουθεί και μετρά θα σας πούμε, αυτά που εμείς ξέρουμε, για αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο, που μπαίνει στα σπίτια μας κάθε μέρα…
Είμαι η Ζήνα και κανένας δεν θα μου γκρεμίσει ποτέ το φωτισμένο, στολισμένο δέντρο μου
Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί «Χριστούγεννο». Τα φωτάκια, οι μπάλες που τότε ήταν εύθραυστες κι έσπαγαν εύκολα, τα περίεργα στολίδια που έμοιαζαν παραμυθένια (σπιτάκια, αλογάκια, καρουζέλ, αγιοβασιλάκια και τόσα άλλα) τα αγαπούσα πολύ, πάρα πολύ. Αρχές Δεκεμβρίου, από έξι ετών, θυμάμαι να στολίζω μόνη μου το δέντρο στο σπίτι μας στη Σκόπελο, στο σαλόνι μας. Η μαμά αυτές τις μέρες είχε πολύ δουλειά στα καταστήματα που είχαμε και δεν είχε χρόνο να το στολίσουμε παρέα. Ο μπαμπάς είχε τις δικές του εξαρτήσεις. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν το αγαπούσε και μάλλον δεν το αγάπησε από παιδί. Μόνο μια φορά θυμάμαι να το στολίσαμε όλοι μαζί παρέα, οικογενειακά. Πήγαινα και αγόραζα στολίδια που τα στόλιζα με προσμονή, χαρά και αγάπη. Μετά άναβα τα φωτάκια και ταξίδευα με το φως τους και τα χρώματα τους. Αγαπούσα πολύ τα πολύχρωμα φωτάκια που ήταν και στολίδια μαζί. Τα δικά μας ήταν φαναράκια. Μόνη εκεί απέναντι στην κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα του σαλονιού μας, χανόμουν στα χρώματα και στα φώτα. Καμιά φορά το βλέμμα μαγνητιζόταν και από το βελούδινο τραπεζομάντηλο που πάνω του έβαζα κάποιες χρυσές και ασημένιες γιρλάντες, έτσι για ντεκόρ. Ήμουν μικρόσωμη κι όμως ανέβαινα σε καρέκλα ολομόναχη και στόλιζα από την κορυφή μέχρι τη φάτνη. Είχα ταλέντο στη διακόσμηση κι ας ήμουν μόνο έξι. Είχα μεγάλη αγάπη στα Χριστούγεννα κι ας μην τα έζησα κανονικά ως παιδί ποτέ. Εκεί γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου συνήθως το δέντρο το έσπαγε ο μπαμπάς κάποιες «άτιμες» μέρες που το αλκοόλ του τον έλεγχε περισσότερο από την αγάπη που είχε σε μένα και ας ήξερε καλά πως το δέντρο ήταν η χαρά μου, το φως μου που αναζητούσα στα σκοτάδια μου εκείνα τα χρόνια. Ήμουν παιδί κι όμως δεν με πτοούσε. Την άλλη μέρα έπαιρνα χρήματα από το ταμείο (σε κανέναν δεν έλειπαν, είχαμε καλό ταμείο τις ημέρες των εορτών στα καταστήματα μας) και πήγαινα να αγοράσω πάλι στολίδια και να στήσω από την αρχή το δέντρο μου. Το δικό μου φως. Έτοιμο και πάλι! Θυμάμαι τα βλέμματα τους όταν το έβλεπαν πάλι όρθιο. Ποτέ δεν με ρώτησαν που ξαναβρήκα τα στολίδια, πως τα αγόρασα… Εγώ είχα κλέψει από το ταμείο κι εκείνοι είχαν κλέψει κομμάτι της παιδικής μου ψυχής. Έριξαν το δέντρο μου που τόσο αγαπούσα και αν και το ήξεραν δεν με αγκάλιασαν να μου πουν “μη στεναχωριέσαι θα το φτιάξουμε πάλι”. Προσπέρασαν το δικό μου φως. Η μαμά δεν είχε χρόνο να το στολίσουμε. Τα μαγαζιά την είχαν απορροφήσει ( είχε όλο τον έλεγχο) κι ο μπαμπάς δεν μπορούσε να ελέγξει το αλκοόλ. Είχαν τα δικά τους σκοτάδια και δεν είχαν καμιά επιθυμία να τα φωτίσουν. Σκληρό αλλά αληθινό. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου γκρεμίσει το δέντρο, να κλέψει την παιδική μου ψυχή, να μου κρύψει το φως του δέντρου. Είμαι το ίδιο παιδί που κάποτε το ξαναέστηνα. Τώρα το στόλισμα του είναι γιορτή, παρέα με όσους αγαπώ πραγματικά και ξέρω πως δεν θα μου σβήσουν τα φωτάκια μου, δεν θα προδώσουν το όνειρο. Δεν είμαι μόνη μου καθισμένη σ´ εκείνη την κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα. Μπορεί να έχει στοιχειώσει στην ψυχή μου αλλά ξέρω πως μ´ έκανε πιο δυνατή, μ´ έμαθε πως ξαναστήνετε ότι γκρεμίζεται, αρκεί να μη σε πάρει από κάτω το κάθε «δέντρο». Είμαι εδώ, παιδί και περιμένω να ξαναγεννηθώ και φέτος, να ζήσω, να γελάσω, να πω: «Είμαι η Ζήνα και κανένας δεν θα μου γκρεμίσει ποτέ το δέντρο μου». Κάντε το ίδιο και ανάψτε τα φωτάκια σας με όσους αγαπάτε! Καλή δύναμη!
Η Ζήνα από την Σκόπελο, μόνη στα 12, στον Βόλο…
Νοέμβριος του 1989. Το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, το Mega, αλλάζει κάθε τι που ήταν γνωστό για την τηλεόραση και οδηγεί το κοινό σε μια νέα εποχή, σίγουρα σύγχρονη, αλλά με πολύ χειραγώγηση και αμφισβητήσιμη αισθητική και κάποτε ηθική. Η Ζίνα έρχεται στην Αθήνα, άγνωστη, μεταξύ αγνώστων, χωρίς εύνοιες, πολιτικές όπως τότε συνηθιζόταν, ή ερωτικών σχέσεων, ή οικογενειακών γνωριμιών. Έχει μεγαλώσει στην Σκόπελο, το ανεμοδαρμένο νησί που χτίστηκε στο μπλε και που μέρος του θα είναι πάντα της, σε μια οικογένεια με μεγάλη ακίνητη περιουσία, που δραστηριοποιούταν στον τουρισμό, με πολλά καταστήματα. Αντέχει στα πρώτα χρονιά της, συγκρούσεις και καταστάσεις, που δύσκολα ένα τρυφερό παιδί αντιμετωπίζει και για πολλά πολλά χρόνια δε μιλά καν για αυτά. «Ως παιδί, σε ηλικία 12 ετών, ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, γιατί μπροστά στα μάτια μου διαδραματίστηκε, με το πρόβλημα που είχε ο πατέρας μου με το αλκοόλ, γιατί δεν είχε συνείδηση, ήταν μέσα στις παραισθήσεις να μπει μέσα στην κουζίνα και ενώ η μητέρα μου μαγείρευε και εγώ καθόμουν στον καναπέ, να την μαχαιρώσει…»… Έτσι σηκώνει για λίγο το πέπλο της ζωής της, στην δική της εκπομπή της, δεκαετίες αργότερα. Τότε που θα έχει κάνει εκείνη την δουλειά με τον εαυτό της, ώστε να κατανοεί και να συγχωράει. Όμως, πίσω στα 12 της, μόλις τελειώνει το Δημοτικό, βρίσκεται στον Βόλο, για να κάνει Γυμνάσιο και Λύκειο, σε ένα καμαράκι, μόνη της, να μαγειρέψει, να πλύνει, να διαβάσει και να σταθεί παιδάκι, τόσο δα, σε έναν μεγάλο άγριο κόσμο, που αγαπά να κατασπαράζει μικρά, ξανθά κοριτσάκια, σαν λύκος φανερωμένος όχι σε δάσος, αλλά στις σκιές μεγάλων πόλεων. Η μάνα της την έχει βάλει σε ένα καράβι για να περάσει τη θάλασσα, ως σωτηρία της. «Να ψάχνεις το φως. Μη χαλάσεις. Να πιστεύεις. Να θυμάσαι. Να αγαπάς» της λέει ενώ την σφίγγει τελευταία παιδική αγκαλιά. Η Ζήνα χρόνια μετά, θα καταλάβει εκείνη την θυσία και την δύναμη της μάνας, που κάθονταν ασάλευτη, ώσπου να χαθεί το καράβι σε τεθλασμένες απ τα δάκρυα γραμμές των οριζόντων. Αριστεύει στα μαθήματα. Μαθαίνει να τα βγάζει πέρα σε κάθε κατάσταση μόνη της. Εκεί που αλλά παιδιά στην ηλικία εκείνη, φοβούνται ακόμα το σκοτάδι και κάθε τρίξιμο τις νύχτες στα παράθυρα, η Ζήνα, στέκεται με την γροθιά της, χωρίς να αφήσει καμία αδηφάγα σκοτεινιά να την καταπιεί. Ναρκωτικά, αλκοόλ, ξενύχτια, τσιγάρα, κακές παρέες; Δε μπλέκει ποτέ. Δε καπνίζει ποτέ της. Δε πίνει. Ακολουθεί πάντα της ένα σκληρά οργανωμένο πρόγραμμα, γερμανικής σχεδόν πειθαρχίας, απ το όποιο δε παρεκκλίνει ποτέ. Δε χάνεται. Δε σκορπίζεται. Τον ελεύθερο χρόνο της διαβάζει βιβλία. Λουντέμης, Καζαντζάκης, Γκορκι, Πούσκιν και οι μεγάλοι κλασσικοί της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Είναι η δική της φυγή. Όπως και η ζωγραφική. Χρώματα και φόρμες κλεισμένες στα τετράγωνα του χαρτιού. Σαν οθόνες προσωπικής ισόθεης δημιουργίας. Θέλει να πάει στη Κάλων Τεχνών. Θέλει να γίνει ζωγράφος. Τα μαθήματα σχεδίου κοστίζουν πολύ. Η εισαγωγή της στο Πολυτεχνείο σε μια τόσο ιδιαίτερη για το μέλλον της σχολή, είναι αμφίβολη όσο και η επαγγελματική οχύρωση της. Η ιδιωτική τηλεόραση έχει αρχίσει και εκείνη ανακαλύπτει πως το πιο κοντινό στα τετράγωνα τελάρα της, είναι η μικρή οθόνη της τηλεόρασης. Σπουδές στη Θεσσαλονίκη. Αθήνα και Mega. Ο κόσμος της αλλάζει και ξέρεις κάτι; Μπορεί να τον φτιάξει στα μέτρα της. Να γίνει δικός της, κατάδικός της…
Mega, ΑΝΤ1 και Δημαράς, Μενεγάκη
Ποτέ δεν είπε αν φοβόταν μη χαθεί στην Αθήνα, ο εαυτός της, ή απλά σε κάποιον μεγάλο δρόμο! Ποτέ δε παραπονέθηκε για το αν την μείωσαν, την πρόσβαλαν, τα χρυσά παιδιά μιας πόλης που είχαν γνωριμίες, επαφές και γονείς με ονόματα ικανά στο άκουσμα τους να ξεκλειδώνουν πόρτες και να τις ανοίγουν διάπλατα. Ποτέ δεν γόγγυξε, γιατί εκείνη ήταν που δούλευε το διπλό από τους άλλους, άνδρες κυρίως και κοπέλες που έχαιραν φαβοριτισμών. Μαθαίνει διπλά στον καλύτερο, στον Γιάννη Δημαρά, ως ρεπόρτερ στο ελεύθερο της εκπομπής του στο Mega και ζει σχεδόν μέσα στα κοντρόλ, στα μοντάζ και στα άβιτ. Εκείνος την πιστεύει, την προσέχει, την νοιάζεται, μικρό κορίτσι όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και θήραμα στο σκοτεινό βυθό της τηλεόρασης, όπου οι καρχαρίες περνούν αθόρυβα δίπλα της, με καταχθόνιες και ακόρεστες ορέξεις. Στο μικρό της διαμερισματάκι -πάντα μόνη της!- μόλις που προλαβαίνει να κάνει μπάνιο, να σιδερώσει τα ρούχα της και σπανίως κοιμάται πάνω από 3 με 4 ώρες το 14ωρο. Κάνει, τότε, φιλίες ζωής. Αναμεσά στους ανθρώπους που αγάπησε, η επίσης ρεπόρτερ, Μαρία Σταματέρη. Η μεταγραφή της στον ΑΝΤ1, θα της δώσει ανάμεσα σ άλλα, την αρχισυνταξία στο ιστορικό πλέον, «Πρωινό Καφέ», που χωρίς την Ρούλα Κορομηλά, δοκιμάζει μια νεαρή μεταφυσικά φωτογενή ξανθιά κοπελίτσα στη παρουσίαση, την Ελένη Μενεγάκη. Ο Μίνωας Κυριακού ξεχωρίζει την Ζήνα Κουτσελίνη, πιστεύει στις ικανότητες της, την θεωρεί παιδί του και της εμπιστεύεται εκείνη που θεωρεί πως θα κυριαρχήσει στην τηλεόραση τις επόμενες δεκαετίες. Και στις δυο περιπτώσεις, ναι, είχε δίκιο! Η Ζήνα πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, αναδεικνύοντας κάθε χάρη της Ελένης και μην αφήνοντας τίποτα στο τυχαίο. Ελέγχει κάθε λεπτομέρεια. Από την ακριβή απόχρωση του ξανθού που γραφεί καλά στις κάμερες, μέχρι τα τρέιλερ και την θέση των καλεσμένων στο καναπέ. Η Μενεγάκη γινεται βασίλισσα. Και η Ζήνα; Η Ζήνα δουλεύει και δουλεύει και δουλεύει… Και η δουλειά δεν είναι αχάριστη! Της φανερώνει όλα της τα μυστικά, ορίζει και ορίζεται από το ξανθό εκείνο κοριτσάκι απ τη Σκόπελο, που μεγάλωσε, σα ένας Μόγλης χαμένος στη δική της τηλεοπτική ζούγκλα και όχι μόνο έκανες φίλους τα θηρία, αλλά εξημέρωσε και πολλά απ αυτά. Καταξίωση, γενναίες αμοιβές, σεβασμός, κορυφαία θέση στο χρηματιστήριο των τηλεοπτικών αξιών. Και συνεχίζει να δουλεύει…
Δρούζα, Μπονάτσος, Πάνια αλλά και Καραβάτου, Σκορδά, Τσιμτσιλή, Μουτσινάς
Η Άννα Δρούζα, ο Βλάσης Μπονάτσος και η Αννίτα Πάνια είναι τηλεοπτικές περσόνες που συνεργάστηκε η Ζήνα Κουτσελίνη. Στην πορεία της σε όλα τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης, ως διευθύντρια ψυχαγωγικών προγραμμάτων, πια, έκανε επιτυχίες, καθιέρωσε εκπομπές, ζώνες, πρόσωπα, ύφος, θεματικές. Η Κατερίνα Καραβάτου και η Φαίη Σκορδά ήταν δικές της επιλογές για να έρθουν στην Αθήνα, απ την Θεσσαλονίκη και να στηριχτούν ως παρουσιάστριες πρώτης γραμμής εκπομπών και καναλιών. Καθιέρωσε τα πάνελ και ανέδειξε από κει άλλες παρουσιάστριες, όπως τη Σταματίνα Τσιμιτσλή, την οποία πίστεψε απ την αρχή και τον Νίκο Μουτσινά, τον οποίο ξεχώρισε με το πρώτο βλέμμα και τον έστειλε να διαβάσει περιοδικά για να μάθει τους σελέμπριτι, μιας και εκείνος γνώριζε μόνο ανθρώπους του θεάτρου και αδιαφορούσε για κάθε τι άλλο. Είναι μοναδική στην ανίχνευση ταλέντων και στην ενορχήστρωση της πολυφωνίας των πάνελ, σα μαέστρος σε συμφωνική, ενώ το εικαστικό μέρος του κάθε πλάνου το βασανίζει, σα ζωγράφος που πάντα μέσα της παραμένει. Μια πληθώρα στελεχών, δημοσιογράφων, συμπαρουσιαστών, παρουσιαστών, είναι «παιδιά» της Ζήνας! «Αυτή η γυναίκα, όταν έμπαινε στο κοντρόλ, καθόταν στην πολυθρόνα της και βυθιζόταν μες στην οθόνη. Έμοιαζε να μην υπάρχει τίποτα έξω απ τα μικρά καρέ μπροστά της! Δεν υπήρχε ο κόσμος γύρω της. Έβλεπε και έλεγχε τα πάντα. Νόμιζες πως έπεφτε σε καταληψία με το που άρχιζε η εκπομπή», λέει ένας από τους συνεργάτες της στο ΑΛΤΕΡ, που τη ζούσε από κοντά. Είναι η εποχή, που η Ζήνα δουλεύει ασταμάτητα πολλές ώρες και δεν προλαβαίνει να σκεφτεί καλά, αλλά ούτε και να αντιμετωπίσει την κούραση της. Έχει παντρευτεί με τον Αντώνη, με κουμπάρα την Ελένη Μενεγάκη, από την εποχή του ΑΝΤ1 κιόλας και επιθυμεί να κάνει παιδί, έχοντας το πρώτο στις αξίες της για τη ζωή. Είναι η εποχή που οι φήμες βοούν ότι έχει νευρικά ξεσπάσματα και συχνά είναι κακότροπη. Όμως, συνεργάτες και φίλοι της χρονών, αυτό το πρόσωπο της Ζήνας δεν το έχουν ποτέ τους δει. Γνωρίζουν πως είναι αυστηρή πρώτα απ όλα με τον εαυτό της και απαιτητική, αλλά η ίδια ξεπερνά σε αντοχές και εργασία τα όρια του δυνατού. Και πως αλλιώς να κάνουν υπόλοιποι; Να φύγουν απ το γραφείο όταν η διευθύντρια είναι εκεί και ξημερώνεται στα μοντάζ; Ίσως για αυτό, οι καλύτερες της σχέσεις στη δουλειά είναι πάντα με τους τεχνικούς. Σκηνοθέτες, εικονολήπτες, φλορ μάνατζερ, φωτιστές, μοντέρ είναι οι άνθρωποι που θα δουλέψει στο πλευρό τους με τις ώρες, θα δεθεί, θα ρωτήσει για τα παιδιά τους και τις οικογένειες τους, θα κάνει πλάκα και ξέρει πως θα δουλέψουν σκληρά, αφού αναγνωρίζουν πως και εκείνη κάνει το ίδιο. Αντίθετα οι στημένοι παράγοντες και οι πολύ λεπτεπίλεπτες παρουσίες της τηλεόρασης, ενώ είναι αυτοί που κυρίως συναλλάσαται, κρατιούνται σε απόσταση. Έχει μπέσα, κοιτά στα ματιά, λέει αλήθειες ακόμα και αν δεν ηχούν ευχάριστα. Και απαιτεί το ίδιο. Τα ξεσπάσματα του θυμού της εκείνη την περίοδο στο Αλτερ, είναι επικά. Αλλά έχει κουραστεί…
Αποχωρισμοί, διακοπή απ τη δουλειά, η δύσκολη εγκυμοσύνη, η Εμμα, η ευτυχία
Διακόπτοντας τη συνεργασία της με το Αλτερ, η Ζήνα, τηλεφωνεί σε όσους είχαν εμπιστευτεί την εμπειρία της για συνεργασία και τους ενημερώνει για την απόφαση της. Τώρα, πια, έχει ένα όμορφο, ονειρεμένο σπίτι στην Εκάλη, φτιαγμένο με προσοχή στην λεπτομέρεια του -πως αλλιώς;- και γεμάτο εικαστικά αριστουργήματα, που διαλέγει με πάθος, να βρίσκονται γύρω της. Ακίνητη, στο κρεββάτι για 6 μήνες, σε μια δύσκολη και επικίνδυνη εγκυμοσύνη, η Ζήνα, ξέρει πως αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής. Το παιδί της. Άντεξε να κάνει τηλεόραση, δε θα δείξει αντοχή στην ακινησία που θε της φέρει το σπουδαιότερο δώρο; Μια ανθρώπινη ζωή στην αγκαλιά της! Η μάνα της έχει πια χαθεί. Ο πατέρας της το ίδιο. Μετά τη γέννηση της Ευσταθίας – Μαρίας, της Εμμας της, του κοριτσιού της, που έχει γίνει το στερέωμα του σύμπαντος της, θα χάσει και τον αδελφό της, τον Αλέξανδρο. Τα ταξίδια στην Σκόπελο, βεβιασμένα, φευγαλέα, πιεσμένα, είναι μόνο για αποχωρισμούς και δάκρυα. Μόλις αυτό το χειμώνα, θα επισκεφθεί το νησί της, χωρίς άγχος, απλά για να θαυμάσει εκείνα τα μοναδικά θαλάσσια τοπία και τους ανθρώπους που ακουμπούν στην αθωότητα των παιδικών της χρόνια. Για την εμπειρία της μητρότητας, θα πει σε μια απ τις ελάχιστες συνεντεύξεις της: «ήθελα πάρα πολύ να γίνω μητέρα, αλλά μέχρι τα 37 μου δεν το κυνηγούσα, ίσως δεν το ήθελα πραγματικά, μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Έκανα εννέα εξωσωματικές και δύο επιπλέον εμβρυομεταφορές, χωρίς αποτέλεσμα. Ήμουν 39 ετών και έβλεπα ότι δεν μπορούσα να κρατήσω ένα παιδί με τους ρυθμούς που είχα. Τότε, λοιπόν, στο πικ της καριέρας μου, αποφάσισα να μη συνεχίσω και ν’ αποτραβηχτώ απ’ όλα αυτά. Προσευχήθηκα πολύ, επικεντρώθηκα στο στόχο μου και τα κατάφερα χωρίς εξωσωματική, δίνοντας μεγάλο αγώνα. Η δοκιμασία για μένα ήταν ότι έπρεπε τους έξι από τους επτά μήνες που διήρκησε η εγκυμοσύνη, γιατί η Έμμα, γεννήθηκε πρόωρα τη 31η εβδομάδα της κύησης, να τους περάσω σ’ ένα κρεβάτι, επειδή είχα ρήξη του αμνιακού σάκου εξ αρχής. Για έξι μήνες είχα προσομοιώσει τη ζωή μου σ’ εκείνη του εμβρύου. Ήθελα να ζήσω όπως η κόρη μου, γι’ αυτό και ήμουν συνέχεια σ’ ένα δωμάτιο με σβηστά φώτα και κλειστά παράθυρα, όπως ακριβώς εκείνη μέσα στην κοιλιά μου. Σκεφτόμουν όλους εκείνους τους μήνες, πόσο πολύ ήθελα να κρατήσω στη ζωή αυτό το παιδί. Δεν το ήξερε κανείς ότι είμαι έγκυος, μόνο δύο πολύ δικοί μου άνθρωποι. Δεν μπορούσα να μοιραστώ με κανέναν τη χαρά μου, γιατί κάθε μέρα κινδύνευα με αποβολή. Στον άντρα μου, τον Αντώνη, χρωστάω ότι τελικά έγινα μητέρα. Όχι επειδή είναι ο πατέρας του παιδιού μου, αλλά γιατί ήταν η ήρεμη δύναμη που χρειαζόμουν στο πλευρό μου εκείνους τους δύσκολους μήνες στο σπίτι και αργότερα στο μαιευτήριο, μέχρι να βγει υγιής η Έμμα από τη θερμοκοιτίδα. Από την πρώτη στιγμή που έμεινα έγκυος πίστευε ότι θα τα καταφέρουμε. Όταν ήμουν περίπου τεσσάρων μηνών, νοσηλεύτηκα εκτάκτως στο μαιευτήριο, καθώς είχα σχεδόν μηδενικά υγρά στον αμνιακό σάκο. Την ίδια περίοδο στο νοσοκομείο ήμουν με άλλες δύο εγκυμονούσες με το ίδιο πρόβλημα. Εκείνες έχασαν το παιδί, εγώ το κράτησα. Η κόρη μου είναι το δικό μου προσωπικό θαύμα και γεννημένη πολεμίστρια. Βέβαια, μετά την εγκυμοσύνη έκανα δύο χρόνια να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου σωματικά και ψυχικά, καθώς είχα ξεχάσει πως είναι ακόμα και να περπατάω»… Δύο οι πολεμίστριες λοιπόν…
Ο πιο δύσκολος δρόμος και η Κωσταντίνα Σπυροπούλου
Θα γράψει βιβλίο, «Ο πιο δύσκολος δρόμος» (εκδόσεις: Νέα Σύνορα – Λιβάνη), που θα αποτελέσει γεγονός για τους ανθρώπους της τηλεόρασης, σε μια παρουσίαση στο Public στο Σύνταγμα. Ήταν όλοι τους εκεί. Ελένη Μενεγάκη, Άλκηστη Μαραγουδάκη, Νάντια Μπουλέ, Ράνια Θρασκιά, Σταματίνα Τσιμτσιλή, Φαίη Σκορδά, Λόλα Νταιφά, Κιμ Κίλιαν, Μαρία Μπεκατώρου, Κική Σεγδίτσα, Όλγα Λαφαζάνη, δημοσιογράφοι, αρχισυντακτες, διευθυντές άλλων καναλιών όπως η Ράνια Ματαφιά, ενώ τα φώτα από πάμπολλές κάμερες πολλών εκπομπών όλων των καναλιών και τα φλας από τις φωτογραφικές μηχανές αστράφτουν και της φωνάζουν για να κοιτάξει το φακό, το όνομα της «Ζίνα», «Ζίνα», τα ματιά της μελαγχολούν. Σκέφτεται εκείνη τη στιγμή, τη μάνα της… Τον καιρό της εγκυμοσύνης της, καθηλωμένη στο κρεββάτι της, η Ζήνα ανακαλύπτει το διαδίκτυο. Γινεται μια ενεργή χρήστρια με μεγάλη επικοινωνιακή διεισδυτικότητα με τα προφίλ της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δημιουργεί το το σάιτ της, το Entertv. Επιστρέφει στην τηλεόραση, στον Alpha, ως διευθύντρια ψυχαγωγικού τομέα, αναλαμβάνοντας ανάμεσα σ άλλα και το κεφάλαιο Σπυροπούλου. Η σορροπιαστή, ζαχαρένια, χαριτόβρεχτη ξανθούλα, λανσάρεται με πάθος από το κανάλι και η Ζήνα έχει τις δίκες της απόψεις για την σκληρή δουλειά άλλα και την συμπεριφορά, την μετρημένη και ταπεινή που πρέπει να επιδεχτεί. Τελικά θα αποχωρήσει από το σταθμό και θα αποδεχτεί πρόταση να περάσει μπροστά απ τις κάμερες, στο Σταρ. Χτίζει μέρα με τη μέρα, τη ζώνη στο σταθμό και του χαρίζει την πρωτιά σε τηλεθέαση εκείνη την ώρα. Τίποτα δεν τυχαίο για την γυναίκα που δεν νικιέται, δεν συντρίβεται, δεν αφήνεται. Όλα, για πάντα είναι αποτέλεσμα πάλης και σκληρής δουλειάς.
Το πιο ανθρώπινο στέλεχος της τηλεόρασης
Θα χαλαρώσει σπίτι της, με τις φίλες της από πάντα, την Αλκμήνη από τα χρόνια του Βόλου, την Ελισσάβετ, την Κυριακή. Θα μαγειρέψει το κοκκινιστό της, για το οποίο καμαρώνει σα να είναι «γατάκι» μπροστά της ο Τζειμς Όλιβερ! Θα οδηγήσει μοιράζοντας εμφράγματα στους συνεπιβάτες, περήφανη όμως, πως είναι τουλάχιστον η συνεχίστρια του Νίκι Λάουντα! Θα μοιραστεί όλο το χρόνο της, με την Εμμα, που μοιάζει λίγο πιο ώριμη απ την μαμά την ώρα των παιχνιδιών. Θα ταξιδέψει. Θα προλάβει να πει ένα τρυφερό λόγο στον Αντώνη της. Σπανίως θα πάει σε κάποιο ταβερνάκι με μουσική, ή οπού εμφανίζεται ο πιανίστας Στέφανος Κόκκαλης -και αυτόν άλλωστε ανέδειξε στην τηλεόραση- ή για γλυκό, μιας και είναι η μόνη της αδυναμία, σε κάποιο μέρος που έχει ανακαλύψει για τις σπεσιαλιτέ του. Λατρεύει τα καλοκαιριά στη Σίφνο και στην Πάρο. Γυμνάζεται καθημερινά με προσωπικό γυμναστή. Αν πρέπει να πιει, θα προτιμήσει ένα ποτήρι κόκκινό μερλό ή ξινόμαυρο κρασί. Γελάει πολύ δυνατά, αλλά πάντα κοιτά με μια αδιόρατη θλίψη στο ανοιχτό καστανό, σχεδόν χρυσαφί, βλέμμα. Δε μιλά για τον εαυτό της. Δε λέει ποτέ «εγώ». Έχει κάνει πολύ δουλειά ψυχαναλυτική, δε χαρίστηκε στον εαυτό της και πιστεύει πως ο άνθρωπος αλλάζει, πράγμα που σε συζητήσεις με φίλους, υποστηρίζει σθεναρά και με επιχειρήματα. Είναι εκεί για κάθε φίλο της που έχει ανάγκη. Ήταν η πρώτη που πίστεψε και ενίσχυσε το Χαμόγελο του Παιδιού. Στη πιο στενάχωρη στιγμή, θα βρει πάντα κάποιο αστείο να πετάξει για να μη βυθιστεί κανείς στην αυτό λύπηση του. Αγαπά το κόκκινο χρώμα. Δεν την έχει δει κανείς να κλαίει, ούτε όταν έμαθε, μπροστά σε κόσμο, πως έχασε τον αδελφό της. Φτιαγμένη από ατσάλι και δάκρυα που δε κύλησαν ποτέ, με μια ζωή σαν μυθιστόρημα, η γυναίκα που άλλαξε την ελληνική τηλεόραση και στην ουσία εφηύρε τα πρόσωπα της, επιστρέφει, κατά όπως δείχνουν τα πράγματα, στον ΑΝΤ1, πιο σοφή, πιο έμπειρη και πιο αποφασισμένη από ποτέ. Μόνος όρος λέγεται, που έθεσε στις συζητήσεις της, είναι να συνεχιστεί η εκπομπή της, απογευματινές ώρες, πλέον, μιας και είναι άλλο ένα επίτευγμα ζωής αγαπημένο από τους τηλεθεατές, στους οποίους δε μπορεί, να απογοητεύσει και να μη σταθεί συνεπής απέναντι τους. Κατά τα αλλά ότι θα κάνει ότι πρέπει απευθείας από την καρδιά της γιατί άλλωστε, συχνά, συνηθίζει λέει και το έχει αποδείξει πως «… είναι προτιμότερο ας πούμε να πας να καθαρίσεις σκάλες, παρά να κάνεις κάτι στο οποίο δεν πιστεύεις…»… και από ότι έχουμε δει, ακόμη και σκάλες που θα καθάριζε η κυρία Ζήνα Κουτσελίνη, θα ήταν υπόδειγμα καθαριότητας στις γειτονιές του κόσμου. Θα ήταν οι πιο λαμπερές!
