Η ωραιότητα του ύφους, η αρμονία, η χάρη και ο ρυθμός απορρέουν από την απλότητα – Πλάτωνας, ο αρχαίος που δεν έκανε editorial μόδας!
Ο κανόνας σε όλα τα περιοδικά του κόσμου είναι, ένας: τα μοντέλα, οι φωτογραφούμενοι γενικά, κάνουν πάντα, ό,τι λέει ο φωτογράφος! Και, όταν οι λήψεις φτάσουν στα γραφεία της διεύθυνσης και δεν είναι αυτό που ζητήθηκε από τη δημιουργική ομάδα, η ευθύνη θα ζητηθεί απ τον φωτογράφο και όχι απ το περιπλανώμενο, ανά τον κόσμο, μοντέλο. Αυτός δεν την έκανε να αισθανθεί αγαπημένη, δεν ήταν σαφής, δεν την οδήγησε καλά, δεν την έλυσε, δεν της έβγαλε το ζητούμενο της φωτογράφισης! Και αυτός, είναι σαφώς ο καλλιτέχνης που κοιτάει τον κόσμο μέσα από ένα φακό, απ τον οποίο δεν έχουμε όλοι την ευαισθησία στο να συνθέτουμε ωραιότητα. Όμως, σ αυτό το παιχνίδι, το εντελώς ριάλιτι του STAR, το GNTM, βλέπουμε κορίτσια, να κάνουν τ αντίθετα. Κάνουν τους ΟΥΚαδες, τους ΛΟΚατζηδες και ότι υπάρχει από καταδρομείς και εκπαιδευμένους φαντάρους, με τον όρο να δείχνουν καλοχτενισμένες, φρέσκες και πολύ ευτυχισμένες, ενώ ας πούμε, αγκαλιάζονται από έναν πύθωνα σφιγκτήρα τον διχτυωτό, η καθεμιά, φορώντας τα εσώρουχα της –όχι απαραίτητα δικτυωτά σαν του ερπετού- ο οποίος την καταπίνει αμάσητη, άμα του έρθει η όρεξη για μεζέ, διότι άντε να ναι 22 έκαστην, άρα σιγά μη βαρυστομαχιάσει ο πύθωνας! Στο πρόσφατο επεισόδιο είδαμε τα κορίτσια, δεμένα απ τα μαλλιά, με ρούχα ενωμένα στα πατζάκια, ή στα μανίκια ή στο -ξέρω γω- καβάλο, να προσπαθούν να ποζάρουν αρχηγικά μαζί με μια άγνωστη τους καταξιωμένη μοντέλα (δηλαδή την Καζαριάν που κέρδισε περισυ το εν λόγω ριάλιτι και φέτος είναι ιψενική ηθοποιός), περπατώντας σαν σιαμαία και με συσπάσεις σώματος, αλλά με ύφος «γκερλι πάουερ», ότι κι αν σημαίνει αυτό!
Σιγά κυρία Καγιά μου, φωτογραφίες βγάζουνε δε χειρουργούν καρδιές στα χαρακώματα με μπαλαντέζα, διότι έπεσε απ τους βομβαρδισμούς το ρεύμα
Όσες δε τα κατάφεραν να στέκονται ως χαριτωμένες σιαμαίες χιονoνυφάδες, επειδή είναι προς το τέλος το ριάλιτι, είχαν να αντιμετωπίσουν τον ταξίαρχο των ΟΥΚ, Βίκυ Καγιά, που φώναζε, επέκρινε και έκανε τις μισές να κλαίνε. Απ αυτές τις μισές, οι μισές όταν θρηνωδούν είναι ευαίσθητες και οι άλλες μισές κουραστικές! Σ αυτό το με σαφήνεια, ορισμένο πλαίσιο είπε η κυρία Καγιά μας, απίστευτες ατάκες. «Ξέρετε που έχετε έρθει,; ξέρετε που βρίσκεστε;», «μόνες σας ήρθατε, κανένα κλάμα τώρα», «είναι πολύ δύσκολος ο χώρος, είναι πολύ απαιτητική αυτή η δουλειά». Σιγά κυρία Καγιά μου, φωτογραφίες θα βγάζουνε, βαμμένες, χτενισμένες και ντυμένες -ενίοτε!- δε θα χειρουργούν καρδιές στα χαρακώματα του Β Παγκοσμίου Πολέμου με μπαλαντέζα διότι έπεσε απ τους βομβαρδισμούς το ρεύμα! «Καταλαβαίνετε ότι μια από σας θα κερδίσει και θα πάρει την ελληνική αγορά»! Άμα είναι έτσι, σώθηκε η μαύρο νικήτρια! Δυο βδομάδες το χρόνο θα δουλεύει και μετά θα ψάχνει μπαρ να κάνει πόρτα!
Πως να ναι η ψυχολογία άραγε της κυρίας Ζενεβιέβ – Τάκη Τσουκαλά σε κάθε επεισόδιο
Εκτός αυτής της σοβαροφάνειας, ιδιαίτερη ζωτική σημασία για το ίδιο το βιώσιμο μέλλον της ανθρωπότητας να ποζάρει η Κέισυ με κλειστό στόμα και η Ιλντα να μη βγάζει φωτογραφίες, με το ένα μάτι πιο κλειστό, που σαν τα κρύα νερά είναι η κοπέλα και ο Σκουλος την έχει βγάλει Γύλο απ τη Σοφερίνα! Το σόου βρίθει από προβλεψιμότητα, φαβοριτισμούς, ψυχολογική πίεση, κατάφορες προαποφασισμένες επιλογές, ώστε να υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα του ριάλιτι, δηλαδή, κλάματα, ίντριγκες, καρφώματα, κακίες! Και επιβραβεύονται εκείνες που θα πουν τη πιο μειωτική κουβέντα για τις άλλες, θα φερθούν με αγένεια, θα δείξουν μισανθρωπία, θα προβάλουν τακτικές, θα θριαμβολογήσουν όταν οι άλλες κλαίνε, θα προτάξουν πως είναι αποφασισμένες να τα καταφέρουν με κάθε κόστος. Αποτέλεσμα; Ωραία και ποιητικά κορίτσια, αλλά με ευαισθησίες και ευγένεια να είναι εκτός παιχνιδιού, με τελευταίο κρούσμα την Ελευθέρια, την οποία είχαν ταράξει στο μπούλινγκ μέσα στο σπίτι κάποιες διαγωνιζόμενες, αλλά και η κυρία Ζενεβιέβ – Τάκης Τσουκαλάς και η κυρία Καγιά – Στρατάρχης Πάτον της μπανέλας και της δαντέλας, την κακόπαιρναν! Η ωραιότητα του ύφους, η αρμονία, η χάρη και ο ρυθμός απορρέουν από την απλότητα, έλεγε ο Πλάτωνας, ε; Ε, εδώ η επιβράβευση, η καταξίωση, η διασημότητα και τα τρόπαια της πλάκας, όπως ένα κοκτέιλ με πέντε πιατάκια ορεκτικά, απορρέουν από την σκληρότητα και την κακία!
Βίκυ, το φλογοβόλο!
Με ύφος τουλάχιστον του πάπα της Ρώμης από τους κριτές, τα κορίτσια ωθούνται μέσα σε σύγχυση στα άκρα τους. Η μια δε πρεπει να χει μισάνοιχτο στόμα, γιατί είναι σέξι, η άλλη δεν πειράζει που δεν συναντιούνται ποτέ τα χείλη της, διότι είναι ωραίο! Η τρίτη δεν έχει ηρεμία αλλά ένταση, η τέταρτη έχει πολύ ένταση και όχι ηρεμία. Η πέμπτη δεν παίρνει πρωτοβουλίες, αλλά η έκτη παίρνει και αυτό είναι κακό! Βάζουν τα κλάματα! Στις μισές οι κριτές τσαντίζονται, στις άλλες μισές θέλουν να τις αγκαλιάσουν! Αλαλιασμένα τα καημένα αυτά, δεν ξέρουν τι τύχη θα τα βρει κάθε φορά! Και λέει και η κυρία Καγιά και μας αναστατώνει: «Που να με δείτε στην τελική πεντάδα! Φωτιές από το στόμα θα βγάζω»… Ναι! Κάψε τα τα κοριτσάκια κιόλας!
Για κάποιους η ομορφιά είναι στα μαλλιά, για άλλους στη φαλάκρα – Ινδική παροιμία
Ακόμα, σε έναν κόσμο που αλλάζει η μόδα -τα είπαμε και τα ξαναλέμε!- αναζητά άτομα διαφορετικά, κάποτε κανονικά σαν αυτά που κυκλοφορούν στους δρόμους, διαφορετικών ηλικιών, κιλών, ύψους, φυλών, μαλλιών, αποχρώσεων, αυτοπροσδιορισμού φύλου. Η ομοιομορφία, η τελειότητα ίσως, η πλαστικοποίηση, είναι άλλωστε βαρετά πράγματα και τόσο προβλέψιμα. Κάποτε μια ατέλεια κάνει τη διαφορά υπογραμμίζοντας την ομορφιά και στο κάτω κάτω, αυτή, η τόσο υμνημένη και ποθητή, έχει πάντα στη βάση της τα υποκειμενικά κριτήρια του καθενός που την παρατηρεί. «Η αναζήτηση της αλήθειας και της ομορφιάς ανήκει σε μια σφαίρα δραστηριοτήτων, όπου επιτρέπεται να μείνουμε για πάντα παιδιά» αφόριζε τόσο γλυκά ο Αϊνστάιν! Κάποια απ τα κοριτσάκια εκεί σ αυτό το τηλεοπτικό παιχνίδι νεανικής σαρκοφαγίας, διατηρούν την παιδικότητα τους. Οι κριτές πάντως, σύμφωνα μ αυτόν τον ορισμό, έχουν προ πολλού ξεπεράσει την μέση ηλικία.
