Ζώντας με έναν υπέροχο πατέρα, αναπαυμένη η ψυχούλα του, έμαθα να ξεχωρίζω εύκολα τους καλούς μπαμπάδες. Γιατί τη σημερινή Γιορτή του Πατέρα την αφιερώνω σε όλους τους πατεράδες, που ήταν σαν τον δικό μου, γιατί η αγάπη, που πήρα από εκείνον ήταν ξεχωριστή και απέραντη και τέτοια ώστε με βοήθησε να σταθώ στα πόδιά μου, όταν έλειψε από κοντά μου. Με προετοίμασε εκείνος γι΄ αυτήν την απουσία του, με έμαθε πράγματα, παίξαμε, γελάσαμε, χορέψαμε, με ταξίδεψε, με μάλωσε, με ζόρισε αλλά άφησε ακόμη πίσω του φύλακες – αγγέλους να με προσέχουν. Τον εαυτό του τον είχε πάντα τελευταίο, μετά από εμένα και τη μητέρα μου, που επίσης λάτρευε. Βλέπω πατεράδες, οι οποίοι νομίζουν ότι απαξιώνοντας τη σύντροφό τους γίνονται καλύτεροι. Ό, τι, αν χωρίσουν, το μόνο που τους νοιάζει είναι το παιδί. Αφιερώνω λοιπόν το άρθρο αυτό, στους μπαμπάδες της καρδιάς, που είναι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα. Αφιερώνω το άρθρο λοιπόν και στον μπαμπά του δικού μου παιδιού, που πάντα προσπαθεί να είναι παρών, σε όλες μας τις ανάγκες. Γιατί μπαμπάς καλός δεν είναι αυτός, που δεν κάνει λάθη. Μπαμπάς καλός είναι αυτός που βλέπει τα λάθη του, ακούει, τα διορθώνει και προχωράει.
Αφιερωμένο λοιπόν το άρθρο: Στον Χρήστο, που κρατά τον γιο του, γιατί η μαμά ξενιτεύτηκε στη Σουηδία, για να βρει δουλειά κι εκείνος κρατά και τον μικρό και τον πεθερό, που ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να φύγει. Στον Σπύρο, που δεν φοβάται να κάνει baby sitting όχι μόνο για το παιδί του αλλά και σε άλλα παιδιά, για να πάει μία βόλτα κι η σύζυγος με τις φίλες. Στον Αλέξανδρο, που ξενιτεύτηκε ο ίδιος στη Σαουδική Αραβία, μακριά από τις μικροαπολαύσεις της καθημερινής ζωής στην Ελλάδα, για να φροντίσει τη σύζυγο και τα τρία παιδιά, που σπουδάζουν, επειδή το μεροκάματο δεν έβγαινε. Στον Άκη, που είναι πάντα δίπλα στη σύζυγο, για να πάει βόλτα, να ταΐσει, να πάει φροντιστήριο τα παιδιά, καθώς τα δυο είναι δίδυμα και χρειάζονται ταυτόχρονη φροντίδα, παρότι δουλεύει πολλές ώρες σε ναυτιλιακή εταιρία. Στον Θανάση, που παρότι δουλεύει πολλές ώρες στο ιατρείο, βρίσκει πάντα ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για να πάνε με τη σύζυγο – βοηθό, μία βόλτα και μία εκδρομή με τα παιδιά. Στον Νίκο, που παρότι χώρισε με τη σύζυγο, δεν σταμάτησε κάθε πρωί να πηγαίνει ο ίδιος τα παιδιά στο σχολείο, όπως έκανε και πριν τον χωρισμό τους. Στον Βαγγέλη τον ναυτικό, που θαλασσοδάρθηκε επί πολλά χρόνια και κι εγκατέλειψε τα καράβια, για να είναι δίπλα στην οικογένειά του, όταν η σύζυγος αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα ψυχικής υγείας.
Στον Γρηγόρη, που έγινε μπαμπάς στα δώδεκά του χρόνια για τ΄ αδέρφιά του, και συνέχισε να είναι παρών για τα παιδιά, τα εγγόνια, τ΄ αδέλφια και τα ανίψιά του και να ξέρουν, πως αν χρειαστούν κάτι, θα είναι εκεί για να βοηθήσει. Στον Κώστα, που από παππούς ξανάγινε μπαμπάς, όταν η κόρη του χώρισε, για να φροντίσει τα παιδιά, που ο κανονικός τους μπαμπάς ξέχασε. Στον Τάκη, που δεν υπήρξε στιγμή, που να μη συζητήσει με τον γιο του, ό, τι τον απασχολεί. Στον Μίμη, που συγχώρεσε την παρασπονδία της συζύγου, αντιλαμβανόμενος τα λάθη του, προκειμένου να μην χαθεί από τη ζωή του παιδιού του, η μάνα του.
Στον Δημήτρη, που έμεινε χήρος, πολύ νέος, αλλά φρόντισε η κόρη του, να μεγαλώσει και να γίνει ένας υπέροχος άνθρωπος. Στον Γιώργο, που πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε δυο πόλεις, τρεις φορές την εβδομάδα, για να μη χάσει την επαφή με τα παιδιά του, επειδή χώρισε. Σ’ έναν άλλον Γιώργο, που δεν έχασε το κέφι και τη ζωντάνιά του, ακόμη κι όταν έχασε τη δουλειά του, μετά από τριάντα χρόνια. Παρέμεινε ένας υπέροχος πατέρας για τις δυο κόρες του, που προέρχονται από διαφορετικούς γάμους. Στον Γιάννη, που στερήθηκε αρκετά την κόρη του από τον πρώτο του γάμο, αλλά δεν χάλασε το χατίρι της μάνας της, να παντρευτεί σε άλλη πόλη και δεν σταμάτησε να έχει επαφή μαζί της, όσον καιρό δεν είναι ανοιχτά τα σχολεία. Στον έτερο Γιάννη, που αναγκάστηκε να μεγαλώνει μόνος το ένα παιδί, όταν η σύζυγος διορίστηκε μακριά και κράτησε την οικογένειά τους όρθια. Στον Δημήτρη, που σκάει κάθε μέρα, γιατί η σύζυγος με την πεθερά του, αντί να ενθαρρύνουν , του στερούν τη σχέση του με την κόρη του. Σ΄ έναν άλλο Γιάννη, που κόντρα σε προβλήματα υγείας αναγκάστηκε να ξενιτευτεί σε ξένη χώρα, για να μη στερηθούν τίποτα τα δυο κορίτσιά του.
Στους δεκάδες μπαμπάδες, που ξενυχτούν στα προσκεφάλια των παιδιών στα νοσοκομεία. Στους μπαμπάδες, που έμειναν άνεργοι και βολοδέρνουν για να βρουν ένα μεροκάματο, για να μην πεινάσει η οικογένεια. Στους δεκάδες μπαμπάδες, που όταν χωρίζουν, δεν ξεχνούν ότι έχουν παιδιά με την πρώην σύζυγο και δεν τη μειώνουν μπροστά στα παιδιά τους. Στους μπαμπάδες, που, όταν έχουν ένα μοναδικό ευρώ στην τσέπη, το διαθέτουν για τα παιδιά τους κι όχι για τις δικές τους μικροαπολαύσεις. Στους χιλιάδες μπαμπάδες, που δεν είναι αυταρχικοί και δεν επιμένουν να επιλέξουν οι γιοι τους τον δικό τους δρόμο αλλά ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τα δικά τους ταλέντα. Στους εκατοντάδες μπαμπάδες, που κατάλαβαν κι έκοψαν τις εξαρτήσεις τους, όταν το ζήτησαν τα παιδιά τους. Στους άπειρους μπαμπάδες, που είναι πάντα με το χαμόγελο και δεν ενδιαφέρονται για να κάνουν τα παιδιά, προβολές του εαυτού τους. Στους μπαμπάδες, που δεν ουρλιάζουν κάθε φορά που χάνει το παιδί τους, το γκολ από την εξέδρα, αλλά το ενθαρρύνουν για να παίξει καλύτερα. Στους μπαμπάδες, που δεν έστειλαν το παιδί τους στα Τάρταρα, επειδή ανακάλυψαν πως ήταν γκέι. Στους μπαμπάδες, που στέκονται δίπλα στη σύζυγο, όταν το παιδί έχει μόνιμη αναπηρία και φροντίζουν να μεγαλώσει καλύτερα. Στους μπαμπάδες, που δεν είναι αδιάφοροι, νομίζοντας ότι δίνοντας μόνο χρήματα αναπληρώνουν τη χαρά του παιχνιδιού. Στους μπαμπάδες που βλέπω στις παιδικές χαρές και παίζουν με τα παιδιά τους και ξαναγίνονται κι αυτοί μικρά παιδιά.
Στους μπαμπάδες, που βρέθηκαν δίπλα στα παιδιά τους, ακόμη κι αν παραστράτησαν και βρίσκονται στη φυλακή. Στους μπαμπάδες, που ενθαρρύνουν τα παιδιά τους και τα ταλέντα τους, ακόμη κι αν το επιστημονικό, καλλιτεχνικό, δημόσιο τους έργο έχει αναγνωριστεί παντού. Στους μπαμπάδες που μαθαίνουν τα παιδιά τους να σέβονται τους γύρω τους και δεν παρκάρουν στις θέσεις των ΑΜΕΑ. Στους μπαμπάδες, που δεν μπαίνουν στο σπίτι και ουρλιάζουν στη σύζυγο λες κι είναι υποζύγιο, αλλά φροντίζουν τα παιδιά τους να σέβονται τη σύντροφό τους αργότερα. Στους μπαμπάδες, που μαθαίνουν στα παιδιά τους, ότι ο ρόλος του πατέρα είναι πολύπλοκος και δεν αφήνουν όλα τα βάρη στη σύζυγο. Στους μπαμπάδες, που δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους για να τους φέρουν ένα ποτήρι νερό, αλλά νοιάζονται πως να προσφέρουν. Στους μπαμπάδες, που μαθαίνουν τα παιδιά τεχνικές δεξιότητες, για να μπορέσουν ν΄ ανταποκριθούν σε δύσκολα περιβάλλοντα. Στους μπαμπάδες, που δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους με μίσος και ρατσισμό για τ΄ άλλα παιδιά. Στους μπαμπάδες, που μαθαίνουν τα παιδιά τους να σέβονται και ν΄ αγαπούν τα ζώα. Στους μπαμπάδες, που δεν μεγαλώνουν παιδιά εξαρτημένα απ΄ αυτούς αλλά ενδιαφέρονται να προετοιμάσουν ανθρώπους ώριμους για την κοινωνία, υπεύθυνους πολίτες. Στους μπαμπάδες, που δεν νοιάζονται για το τι θα πει ο κόσμος και βάζουν πίσω τον εγωισμό τους αλλά ψάχνουν για ουσιαστικές λύσεις, όταν υπάρχει πρόβλημα στην οικογένειά τους.
Στους πατεράδες, που έγιναν μπαμπάδες από τύχη αλλά ανέλαβαν την ευθύνη ενός παιδιού και δεν εξαφανίστηκαν από τη ζωή του. Στους μπαμπάδες, που μυούν τα παιδιά τους, στον πολιτισμό, στις τέχνες στον αθλητισμό κι ενδιαφέρονται να δώσουν ουσιαστικά ερεθίσματα. Στους μπαμπάδες, που αποδέχονται τα παιδιά τους, όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Στους μπαμπάδες, που βάζουν όρια στα παιδιά, αλλά πάντα με αγάπη, υπομονή και τρυφερότητα. Στους μπαμπάδες, που δεν χαλούν το δίκιο άλλων παιδιών, για να περάσει η άποψη του δικού τους παιδιού. Στους μπαμπάδες της καρδιάς, που δέχτηκαν να υιοθετήσουν παιδιά ή να γεννηθούν παιδιά με σπέρμα αλλουνού, για να αποκτήσουν οικογένεια κι υποβλήθηκαν κι αυτοί σε δύσκολες διαδικασίες. Στους μπαμπάδες, που προστατεύουν όλα τα παιδιά του κόσμου κι είναι πρόθυμοι ν΄ αλλάξουν συνήθειες και να εξελιχθούν, γιατί δεν είναι πια μόνοι τους. Εν τέλει σε όλους τους μπαμπάδες αυτού του κόσμου, που είναι κολώνες για τα παιδιά, τόσο γερές και σταθερές, ώστε να πατήσουν επάνω τους και να γίνουν αξιόλογοι άνθρωποι κι αξιοπρεπείς ενήλικες.
