Οι εκδόσεις 24 Γράμματα, το καφέ Ζώγια, το λογοτεχνικό περιοδικό Διαπολιτισμός και η κινηματογραφική λέσχη Θεσσαλονίκης, παρουσιάζουν το βιβλίο του Γιάννη Η. Παππά, «Πιερ Πάολο Παζολίνι – Κείμενα – Συνεντεύξεις – Επιστολές – Η δολοφονία». Στη παρουσίαση στο καφέ Ζώγια, (Αλεξάνδρου Σβώλου 54), θα μιλήσουν οι Φοίβος Γκικόπουλος, ομότιμος καθηγητής του τμήματος Φιλολογίας και Φιλοσοφικής του ΑΠΘ, Σταύρος Ζαφειρίου, ποιητής, Δημήτρης Κόκορης, καθηγητής του τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του ΑΠΘ, Κώστας Γ. Καρδερίνης, κριτικός κινηματογράφου, ενώ την συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Κώστας. Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα υπό την επιμέλεια του Παναγιώτη Κουτσούρα.
Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι υπήρξε ο πιο συ ζητημένος Ιταλός διανοούμενος του 20ου αιώνα, και η δολοφονία του στάθηκε ένα τραύμα για την ιταλική κοινωνία, ως σύμπτωμα μιας πολιτικής, κοινωνικής και θεσμικής κρίσης. Τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, η αύξηση της πολιτικής και κοινωνικής βίας, η έλλειψη εμπιστοσύνης στην πολιτική ηγεσία και η έλλειψη μιας ικανής εναλλακτικής πρότασης από τη μεριά της Αριστεράς, που θεωρητικά θα άλλαζε τον κόσμο, έκαναν ακόμη πιο «βρόμικο» αυτό τον «τρομερά βρόμικο» κόσμο, για τον οποίο μιλούσε ο Παζολίνι τον Ιούνιο του 1975. Εκτός από σκηνοθέτης, ο Παζολίνι ήταν σεναριογράφος, συγγραφέας και ποιητής, ζωγράφος, γλωσσολόγος, μεταφραστής, επικριτής της αστικής υποκρισίας, της καταναλωτικής κοινωνίας. Η δολοφονία του στις 3 Νοεμβρίου 1975, που συγκλόνισε όλο τον κόσμο, χωρίς να λύσει το μυστήριο, παρουσιάστηκε ως αποτέλεσμα των ομοφυλοφιλικών επιλογών του. Στις 2 Νοεμβρίου 1975, το πρωί, βρέθηκε από μια γυναίκα το πτώμα του σε ένα χωράφι έξω από την Όστια. Για τη δολοφονία του συνελήφθη ένας νεαρός που οδηγούσε την Άλφα Ρομέο του.
Ο νεαρός ομολόγησε και ήταν ο μόνος που τιμωρήθηκε. Ο Γιάννης Η. Παππάς στο βιβλίο του, παρακολουθεί την ιστορία, μέσα από τα κείμενα του ίδιου του Παζολίνι, τις συνεντεύξεις τις δικές του και των άλλων, την αλληλογραφία του, τα αποτελέσματα των ανακρίσεων. Με αυτές τις ψηφίδες θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο γύρω από ένα έγκλημα, το οποίο αρχικά χαρακτηρίστηκε σεξουαλικό, αλλά όπως προκύπτει από την εξέλιξη και την –34 χρόνια μετά– νέα δίκη, πίσω από το έγκλημα κρύβονταν παρακρατικοί, φασίστες και τραμπούκοι, οικονομικοί παράγοντες, ένας δολοφονημένος, ο Ματέι. Και ένας εξαφανισμένος, ο Ντε Μάουρο. Ο Παζολίνι φαίνεται πολύ ενοχλητικός στην εξουσία, ειδικά με στοιχεία θα αποκάλυπτε στο ανολοκλήρωτο έργο του με τον τίτλο Πετρέλαιο. Σε μια συνέντευξή του το 1959 στο περιοδικό NuoviArgomenti είχε μιλήσει για την αντικειμενικότητα που πρέπει να έχει το μυθιστόρημα, να είναι μια αναπαράσταση: «Χαρακτήρας σε δράση, τοπίο σε λειτουργία, βίαιη και απόλυτη μίμηση του περιβάλλοντος». Όσο για την ποίηση, αυτήν τη θέλει βασισμένη στην ιδεολογική αντίληψη της πραγματικότητας.
Στα γράμματά του, όπως ο Παππάς τα παραθέτει, ο Παζολίνι, βασανιστικά ασχολείται για τις αλλαγές στις γενιές, τη δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, εκείνη τη σχέση λατρείας με τη μητέρα του, τον θάνατο του αδελφού του στον πόλεμο, τη πολσχυδία στη ζωή Ρώμη και τα προάστιά της, την νυχτερινή ζωή, τις ιερόδουλες, τους νταβατζήδες, τους πελάτες και τ αγόρια. Έχει , ακόμη, επιστολές για την ψήφο του στο Κ.Κ.Ι., γιατί του αρέσει η Νέα Υόρκη και λυπάται που δεν πήγε εκεί μια εικοσαετία νωρίτερα, για να μείνει. Ο Παζολίνι, μοιάζει, να φοβάται την αστική τάξη, που εξαφανίζει την ατομικότητα. Χαρακτηρίζει τον ρατσισμό βαρβαρότητα και ηθικό καρκίνο του σύγχρονου ανθρώπου, κατακρίνει την απαξίωση του διαφορετικού, την καθολική Εκκλησία, την εξουσία, τον καταναλωτισμό. Είναι ευτυχής, μόνο, μέσα στη φύση, την αγάπη και τους ανεπιτήδευτους, λαϊκούς ανθρώπους. Το βιβλίο λοιπόν, έχει αλήθειες του ποιητή στην ουσία Πιερ Πάολο Παζολίνι, που υπέφερε, και πλήρωσε με τη ζωή του, αφού πολέμησε την ασχήμια του καιρού του.
