Περί Μπισμπίκη και Βανδή: Ο έρωτας στα χρόνια της (διαδικτυακής) χολέρας

Το τσιγάρο. Το ζειμπέκικο. Το παθιασμένο φιλί στη πίστα. Τα χέρια στη μέση. Οι συνεντεύξεις. Αυτά τα μπουζούκια και τα άλλα μπουζούκια! Η χολή με ψευδώνυμα ή όχι, από υπαρκτά πρόσωπα ή τρολάκια! Η ιστορία ενός αισθήματος μεταξύ μιας σταρ και ενός ηθοποιού σε άλλα μονοπάτια αναζητήσεων, που ωφελούν όλοι να τοποθετηθούν στα social media, σα να τους πέφτει λογος ή να είναι επεισόδιο από το «Δυο Ξένοι». Κι όμως…

… Δεν είναι να αναπτυχθεί και καμιά περισπούδαστη πραγματεία και να χαλαλισθούν λέξεις για ένα περιστατικό σύνηθες τη νύχτα, που μετά κάποια ποτά, μερικές ματιές, κάνα αφηρημένο ντεκολτέ, ένα σημαδιακό τραγούδι και αφημένα κορμιά, αρπάζονται ζευγάρια και φιλούνται περιπαθώς και σα να μην υπάρχει αύριο -που φευ αλλά υπάρχει και ξεκινά με βαρύ πονοκέφαλο! Στο φιλί του Βασίλη Μπισμπίκη, όμως, που παρουσιάζεται απ τα ΜΜΕ ως Κωνσταντίνος Μαρκοράς τουλάχιστον και την Δέσποινα Βανδή, που αδικείται σε μια μονοδιάστατη απεικόνιση της ως κορυφαίο πρόσωπο του life style – Μαρίνα Κουντουράτου, ε, έγινε μεγαλύτερο θέμα και απ το ότι εξωγήινη σφαίρα ξεβράστηκε στην Ιαπωνία και αγνώστου ταυτότητας μπαλόνια κόβουν βόλτες πάνω απ τις εσχατιές της Αμερικής! Και εισβολή στη Γη να μας κάνουν  από τον πλανήτη Εγγύς Κενταύρου β, διαλέγουμε στη τύχη, αυτόν που είναι ο πλησιέστερος κατοικήσιμος Γης, εμείς θα είμαστε απασχολημένοι με το αν είναι κομψό και ωραίο πράγμα να εκφράζεται δημοσίως ο έρωτας (ναι, είναι και τέλος!).

Το παρακάνανε γιατί το σκηνικό στα μπουζούκια το χούμε δει μεταξύ τους πολλές φορές; Δεν χορεύει ωραίο ζεϊμπέκικο ο Μπισμπίκης και φοράει πάντα το ίδιο μακό μαύρο μπλουζάκι; Το κοινό πληρώνει να δει την Δέσποινα στη τέχνη της και όχι τον Μπισμπίκη ως ατυχή Αστραπόγιαννο; Είχε τα χέρια στη μέση και ήταν η στάση του εντελώς κάγκουρα, αφήνοντας την να κρεμαστεί απ το λαιμό του; Όση σημειολογία περίσσεψε του Ουμπέρτο Εκο όταν έγραφε το Όνομα του Ρόδου, συνδυάζονταν σχεδόν όλα τα είδη λογοτεχνίας, την επιστράτευσε το διαδίκτυο.

Στα σοσιαλ μιντια οι λέξεις, που δεν αξιολογούνται σαν πολύτιμές και πετιούνται αφειδώς, γίνανε ειρωνεία, σαρκασμός, κακία, φθόνος, απαξία, κοροϊδία, φανατισμός όπως πάντα και για όλα. Έτοιμα ήταν τα ψυχορραγώντας από τον χαμένο ρόλο τους, τηλεοπτικά πάνελ να αναλάβουν τα σκήπτρα της άποψης. Και ξαφνικά στα πλατό ούτε το Συμπόσιο του Πλάτωνα να διάβαζαν! Οι πανελίστες ως άλλοι Φαίδρος, Παυσανία, Ερυξίμαχος, Αγάθωνας, Αριστοφάνης και Σωκράτη παραβγήκαν ποιος θα δώσει σπουδαιότερο εγκώμιο του έρωτα. Οι παρουσιαστές με τη σειρά τους, κράτησαν το ίσο της ψαλμωδίας και άρχισαν να λένε άλλος πως δεν θα το κάνε ποτέ (Λιάγκας), άλλη πως το βλέπει αληθινό και πολύ δυνατό (Σκορδά), η πιο υψηλή σε τηλεθέαση πως δεν καταλαβαίνει γιατί κράζουμε όταν δύο άνθρωποι δεν μιλούν για τον έρωτα τους αλλά και όταν τον εκδηλώνουν τον έρωτά τους (Καινούργιου). Επι του προκειμένου και επειδή οι συγκεκριμένοι τα κάναν και τα δυο, άνθρωποι είμαστε και εμείς, μπερδευόμαστε να μαντεύουμε το θέλουν!  

Ξεχνιέται το θέμα. Θα ασχοληθούμε με μένος με τον Μικρούτσικο, την Τρέμη και τις ευθύνες του δημοσιογράφου, που θα του γίνουν μαθήματα, από ανθρώπους που κακοποιούν την γραφή σκαλίζοντας στον διδακτικό του τοίχο: «μάθε να κάνης σηνεντεύξης, ρε». Ως το επόμενο φιλί με ζεϊμπέκικο η άνευ, με η χωρίς τσιγάρο των Μπισμπίκη – Βανδή. Η πραγματικότητα όμως θα στέκεται αδυσώπητη μπροστά μας. Θηλειές για λιντσαρίσματά όχλου στήνονται στις διαδικτυακές δημοσιές και ακόμα και τα μέλη των gossip τηλεοπτικών εκπομπών, που ως επαγγελματίες έχουν επίγνωση και επίπτωση από τον δημόσιο λόγο, θα μοιάζουν λόγιοι και στοχαστές. Τα πληκτρολόγια θα αναζητούν επόμενα θύματα και τα αισθήματα, η αξιοπρέπεια, η αλήθεια, οι ζωές των άλλων θα είναι πεδία δαιμονισμένης άσκησης χοντροκομμένης πλάκας και λυσσαλέας επιθετικότητας. Πως το έλεγε ο Ουμπέρτο Εκο που τον θυμηθήκαμε σήμερα; Έτσι: «Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν. Σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ»…

Αντί επιλόγου, ας εκφράσω έναν επιπόλαιο ίσως προβληματισμό! Όλα αυτά τα ζήσαμε για ένα ζεϊμπέκικο και ένα φιλί ενός ενήλικου διάσημου άντρα και μιας ενήλικης σταρ γυναίκας. Αν συν έβαιναν αναμεσά σε εξίσου διακεκριμένους άνδρες; Αν μια γυναίκα χόρευε ζεϊμπέκικο και φίλαγε το διάσημο ταίρι της, επίσης γυναίκα; Θα είχαμε μείνει στη διαδικτυακή μόνο εφαρμογή του νομού του Λιντς ή θα είχαμε περάσει σε κανονική στο Σύνταγμα;