Όχι τώρα δεν έχουμε χούντα. Μπορούμε να ασκήσουμε κριτική, μπορούμε να βρίσουμε, μπορούμε να προσβάλλουμε δημοσίως, μπορούμε να χλευάσουμε, να ειρωνευτούμε, να εκφράσουμε με κάθε τρόπο τα συναισθήματα, τη γνώμη και τις πεποιθήσεις μας. Όχι, τώρα δεν έχουμε χούντα. Έχουμε 47 χρόνια εδραιωμένη δημοκρατία, με τα προβλήματα της μεν, αλλά δημοκρατία. Έχουμε πανδημία, έχουμε κορωνοϊό και περιορισμό μέτρων λόγω της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης, όπως σε δεκάδες χώρες του κόσμου. Αν αυτά τα μέτρα είναι ορθά η όχι, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να το εκφράσει κυρίως μέσα από εδώ, το διαδίκτυο το οποίο αποτελεί πανίσχυρο, αλλά ταυτόχρονα και επικίνδυνο όπλο στα χέρια των απλών πολιτών, μπορεί να καταδικάσει και να σχολιάσει τα πάντα, μέχρι και να επηρεάσει οποιαδήποτε κοινωνική και πολιτική κατάσταση, να αμφισβητήσει ακόμη ευθέως τα πάντα και να συνωστίζεται στις πλατείες.
Όχι, δεν έχουμε χούντα, κανενός τύπου, όσο μπορώ να γράφω και όσο μπορείς και με διαβάζεις. Δεν έχουμε χούντα όσο μιλάμε δυνατά, ελεύθερα, έξω και μέσα. Όσο ακούμε ο, τι μουσική θέλουμε, όσο διαβάζουμε ο, τι βιβλίο και όποιον συγγραφέα θέλουμε. Αν είχαμε ζήσει στρατιωτική χούντα, συλλήψεις λόγω πολιτικών φρονημάτων, βασανιστήρια, Άη Στράτη, Μακρόνησο, Γυάρο δεν θα τολμούσαμε να ξεστομίσουμε αυτή τη λέξη, δημοσίως, στα Social media, με την ασφάλεια της δημοκρατίας που κάθε τόσο τη βρίζουμε, από αμέλεια, απερισκεψία, από ανοησία, λόγω έλλειψης ευγνωμοσύνης για ορισμένα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα και αγαθά που έχουμε την τύχη να έχουμε λάβει ως παρακαταθήκη από εκείνους που βασανίστηκαν και πολέμησαν την χούντα. Μιλάμε εκ του ασφαλούς σήμερα. Μιλάμε εκ του ασφαλούς και κάποιοι στην χούντα δεχόντουσαν ηλεκτροπληξία στα γεννητικά τους όργανα επειδή ήταν αντικαθεστωτικοί. Μαστιγωνόντουσαν και μέναν όρθιοι με το ένα πόδι σηκωμένο για μέρες μέχρι να εξαντληθεί το σώμα τους. Επειδή δεν υπέγραφαν δήλωση μετάνοιας. Όχι, δεν έχουμε χούντα και ούτε πρέπει να ξανά έχουμε. Πρέπει όμως να έχουμε γνώση των συνθηκών που έφεραν και διατήρησαν την χούντα.
Ας μην πέφτουμε στην παγίδα και ας μη γελιόμαστε. Αν είχαμε χούντα, θα είχαμε τανκς στους δρόμους, θα είχαμε στρατιώτες να κάνουν περίπολο στις πόλεις, όχι λόγω πανδημίας, αλλά λόγω φασιστικών αντιλήψεων. Αν είχαμε χούντα θα είχαν απαγορευτεί τα κόμματα και κυρίως τα αριστερά κόμματα. Το κοινοβούλιο θα ήταν έρμαιο στα χέρια του δικτάτορα και οι πολιτικοί αρχηγοί θα βρίσκονταν στην φυλακή ως “προδότες του έθνους”, ενώ απλώς θα διαφωνούσαν. Γιατί έτσι είναι η χούντα, υπερβάλει, προσφέρει σόου, ίντριγκα, πουλάει ηρωισμό και φοράει την κάπα του σωτήρα. Το σημερινό κοινοβούλιο, με όσες επικρίσεις έχει δεχτεί, έχει βουλευτές εκλεγμένους, εκπροσώπους του χώρου της δεξιάς, του κέντρου και ιδιαιτέρως της αριστεράς. Ας συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά μεταξύ ελευθερίας του λόγου και της ασύδοτης ασυναρτησίας.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
Οι εικόνες στο κείμενο του Γιώργου είναι από χαρακτικά του σπουδαίου Αναστάσιου Αλεβίζου, που έγινε γνωστός ως Α. Τάσσος. Ηταν σε κάθε αγώνα της Ελλάδας, εκεί, δίνοντας αίμα και αφοσίωση και κατά την περίοδο της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, έζησε αυτοεξόριστος εκτός Ελλάδας, φιλοτεχνώντας έργα διαμαρτυρίας.
