«Φουρτουνιασμένος άνεμος που σκούζει και φωνάζει·
λύπη πολύ λυπητερή για να γενεί τραγούδι·
άνεμος άγριος που άθυμα πνίγει και συννεφιάζει
από καμπάνες νεκρικές όλη τη μακριά νύχτα·
μπόρα πολύ λυπητερή που τα κλωνάρια σπάζει,
βαθιές και μυστικές σπηλιές, ρέματα και λιθάρια
κλαίνε και δέρνονται όλα τους για τ’ άδικα του κόσμου» – Θρήνος, Πέρσυ Σέλλεϋ, απόδοση: Φώτος Γιοφύλλης-
Μια ιστορία, νοσηρή, οδυνηρή, σκοτεινή, φοβική, εφιαλτική. Τρία νεκρά παιδιά. Μια προφυλακισμένη μητέρα. Ένας καλοντυμένος, ασυγκίνητος πατέρας. Η μαρμαρωμένη αρχικά, από τη φρίκη κοινή γνώμη, ξαφνικά ζητά λεπτομέρειες. Και η τηλεόραση είναι έτοιμη να τις δώσει με τη γνωστή ζέση της πλήρους της κυνικότητας, όπου είναι τόσες οι λέξεις, τα πλάνα, τα «αποκλειστικά», η εμμονή εξιστόρηση του ίδιου και τους ίδιου επουσιώδους νέου στοιχείο, η τόσο κακότεχνα σχηματική της τάχα μου συγκίνησης με το αδιάβροχο μακιγιάζ και τη βιασμένη τάχα μου ταραχή σε ανέκφραστα πρόσωπα, που καταντά γκροτέσκο. Η ίδια η αποτρόπαια ιστορία ντύνεται με φυσικών διαστάσεων παραμορφώσεις και οι τηλεοπτικοί άγγελοι κακών ειδήσεων μοιάζουν γελοιογραφίες, φανταστικές και ανοίκειες. Οι ειδήσεις, οι ενημερωτικές εκπομπές, οι ψυχαγωγικές, αυτές που θέλουν να είναι απ όλα και θεωρούν πως να δείχνει φωτογραφία με αλλοιωμένο ένα παιδικό προσωπάκι νεκρού παιδιού, συνδυάζεται ωραία με το επόμενο θέμα της διάσημης καλεσμένης που θα ερωτηθεί πως συνδυάζει το θέατρο – τραγούδι- μοντελιγκ – παρουσίαση με τη μητρότητα, σε έναν συνδυασμό ετερόκλητων στοιχείων που μοιάζει με σπλατερ τεχνική κολλάζ. Καταντά προκλητικό, αναιδές, τερατώδες, γελοίο, ανησυχαστικό και πάντα άσχημα διφορούμενο μιας και όσοι το παρουσιάζουν κρατάνε και πισινή μη και τους πιάσει στη μέγγενη του το ΕΡΣ ή -ακόμα χειροτέρα- η βοή των social media.
Το ολόγραμμα του νεκρού κοριτσιού, στο τηλεοπτικό στούντιο των ειδήσεων, η χαρτορίχτρα – καφετζού που σπάει τη σιωπή της, οι συνεντεύξεις από τους συγκεντρωμένους έξω από το σπίτι -που έζησαν και τα νεκρά παιδιά- με διάθεση λιντσαρίσματος, τα ζουμ στα συνθήματα στους τοίχους, ήχος στις κατάρες και φωτογραφίες κρεμάλες, τα βράδια στα μπουζούκια και στις συναυλίες των γονιών, τα βαμμένα νύχια της μάνας, οι φωτογραφίες των γονιών στο Facebook, των παιδιών, των συγγενών… Και τι σακάκι θα φορέσει η Αγγελική Νικολούλη; Αναλύσεις στο διαδίκτυο για το χρώμα και τι σημαίνει! Και η μάνα, απ τις φυλακές να μιλά σε εκπομπές και να έχει πια αντιμετώπιση σελέμπριτι, γιατί να, χαρίζει τηλεθέαση τώρα!… Και να οι τίτλοι για εξελίξεις «που παγώνουν το αίμα». Λεπτομερείς αναλύσεις για τον πόνο, το τέλος, τις εκταφές, τα όποια ίχνη σε οστά, μαλλιά, υπολείμματα πλασμάτων που ήταν δροσιά και ελπίδα και τώρα δεν υπάρχουν…
Ναι! Μέσα σ όλο αυτό υπήρξαν δημοσιογράφοι -όχι σταρ- που μάτωσαν για να βγει στο φως το θέμα και να οδηγηθεί στη κάθαρση της δημοσιοποίησης η τραγωδία. Αλλά δυστυχώς, του κατάπιε η εξουσία των υπολοίπων της εικόνας και της εντύπωσης. Μια μεγάλη οδύνη, ένας χαμός τριών μωρών, απ αυτούς που δεν ξεπερνάς, δεν συνηθίζεις, δεν αντέχεις, αλλά σε στοιχειώνουν για πάντα, έγινε τηλεοπτικό σίριαλ, που πονάει κι άλλο, για το τι είναι αλήθεια αυτός ο κόσμος γύρω μας; Τι είναι αυτή η ερεβώδης ρουφήχτρα κυνικής κατάποσης λεπτομερειών για το απεχθές; Που χαράζει αυτή πίσσα μαύρη σκοτεινιά; Πότε επιτέλους θα πάρουμε εμείς ένα break να πάνε αυτοί για παρατεταμένες διαφημίσεις;
To απόσπασμα από την στήλη FROM USA WITH LOVE της Αλεξάνδρας Τσόλκα, βρίσκεται στο περιοδικό DOWN TOWN Greece, που κυκλοφορεί κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα, με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, στα περίπτερα.
Οι εικόνες στο κείμενο της Αλεξάνδρας, είναι λεπτομέρειες από έργα του γεννημένου μόλις το 1985, Αμερικανού καλλιτέχνη Sam McKinniss, που ζει και εργάζεται στο Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη.
