Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει. Ένας αέρας που στο διάβα του συντρίβει κάθε σκουριασμένη και ετοιμόρροπη δομή, κάθε σκελετό που έχει απομείνει από μια κοινωνία που αλλάζει διαρκώς και διαρκώς διαμορφώνεται εκ νέου σαν πλαστελίνη στα χέρια ενός παιδιού. Τον στίχο του Άλκη Αλκαίου που χρησιμοποίησα ως εισαγωγική φράση στην πάνω παράγραφο, θα μπορούσε κανείς να ξεστομίσει ακόμη και αυθόρμητα χωρίς να γνωρίζει το τραγούδι του Πασχαλίδη, αναλογιζόμενος την δεινή θέση που βρίσκεται ο άντρας σήμερα ως φύλλο, ως φυσιογνωμία και ως ύπαρξη. Ο άντρας βάλλεται πανταχόθεν και κυρίως, βάλλεται από την κατάρρευση των πεποιθήσεων του και από την πτώση ενός συστήματος, χτισμένο από τον ίδιο, πάνω ακριβώς στις αιώνιες ανασφάλειες του. Σαστισμένος, ακίνητος, σκυφτός, δειλά σηκώνει που και που το βλέμμα στο σημερινό κόσμο, αντιλαμβάνεται πλέον ότι όλα εκείνα που κάποτε αποτελούσαν τις βάσεις του, αποτελούν πια, μεγαλύτερα του βαρίδια…
…“Ο άντρας πρέπει να είναι κουβαλητής”, “Ποια θα βασιστεί πάνω σου αν είσαι αδύναμος;”, “Οι άντρες δεν κλαίνε ρε”, “Δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι άντρας”, “Και που ‘σαι, μην την αφήσεις να πληρώσει και σε περάσει για καμιά αδερφή”, “Εγώ στην ηλικία σου κουβάλαγα στην πλάτη μου μια οικογένεια” και άλλες πολλές φράσεις, τόσο μπολιασμένες με οξύ, το οξύ ακριβώς από το οποίο το οικοδόμημα καταρρέει, σαθρό και σκεβρωμένο. Έτσι, το κείμενο αυτό απευθύνεται περισσότερο στους άντρες παρά τις γυναίκες και απευθύνεται σε εκείνους τους άντρες, τους οικογενειάρχες που παροτρύνουν τους γιους τους να “στριμώξουν τη μικρή”, τους νοικοκυραίους που μεγαλώνουν “πιλότους” που σκάνε με ελικόπτερα πάνω από γυμνάσια για να αποπλανήσουν το “θήραμα” τους, το κείμενο απευθύνεται στους τραπ-ίζοντες εφήβους που κάνουν φιγούρα στους φίλους τους τραβώντας βίντεο τις προσωπικές τους στιγμές, κρυφά από την κοπέλα που αφορά το βίντεο, ένα βίντεο που “αν στραβώσει η φάση”, θα γίνει μέσο εκδίκησης. Είναι καιρός λοιπόν να μιλήσουμε για μας εμείς οι ίδιοι να πετάξουμε από πάνω μας τους δικούς μας δαίμονες, γιατί είναι η ώρα για ένα δικό μας υγιές κίνημα ενάντια στον δυσλειτουργικό μας εαυτό και να αναδυθούμε ωριμότεροι, ισχυρότεροι συναισθηματικά και σοφότεροι. Είναι καιρός να μιλήσουμε με την ψυχή μας και από την ψυχή μας, γιατί αλλιώς μας περιμένουν σκοτεινά χρόνια περιθωρίου και κατάθλιψης. Ήδη γινόμαστε μάρτυρες μιας ολοένα βίαιης και καταθλιπτικής πλευράς μας, η οποία ξεσηκώνει τεράστιο κύμα μισανδρίας στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ως άντρες κυρίες και κύριοι, έχουμε το δικαίωμα να πονάμε, να κλαίμε, να ντρεπόμαστε, να φοβόμαστε, να πέφτουμε σε βαθιά θλίψη και να θρηνούμε. Έχουμε το δικαίωμα να μη μπορούμε να λειτουργήσουμε σεξουαλικά όταν είμαστε θλιμμένοι και αγχωμένοι και αυτό δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για τον ανδρισμό μας γιατί η στύση μας και το πέος μας είναι το δικό μας όργανο και μέσο για ηδονή και αναπαραγωγή και όχι σκήπτρο εξουσίας ή ανδρόμετρο. Ως άντρες κυρίες και κύριοι έχουμε το δικαίωμα να είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες και να λυγίζουμε όσες φορές το επιτάσσει η ψυχή μας να το κάνουμε.
Όχι, δεν σημαίνει τίποτα ο αριθμός των συντρόφων μας για τον ανδρισμό μας, δεν σημαίνει τίποτα το μήκος του οργάνου μας για τον ανδρισμό μας, δεν σημαίνουν τίποτα οι μύες μας για τον ανδρισμό μας, δεν σημαίνει τίποτα αν κωλώνουμε να μιλήσουμε σε μια γυναίκα που μας ενδιαφέρει για τον ανδρισμό μας. Για τον ανδρισμό μας σημαίνει το παν ο αυτοσεβασμός μας, ο σεβασμός στο άλλο φύλλο, ο σεβασμός στο “όχι”, η αξιοπρέπεια μας, η σεξουαλική μας παιδεία, η ευγένεια μας και η συμφιλίωση μας με τα ποινικοποιημένα συναισθήματα εκείνα που αν εκφραστούν στην πραγματική τους έκφανση και εκεί που πρέπει, δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά κανείς να χτυπήσει και πόσο μάλλον να σκοτώσει καμία αθώα γυναικεία ύπαρξη, δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά κανείς να έχει την ανάγκη επιβολής σε καμία γυναίκα, δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά κανείς να καταφύγει στη ενδοοικογενειακή βία, στο αλκοόλ, στην εξάρτηση. Δυστυχώς δεν μας το έμαθε κανένας έως τώρα. Δεν μας το είπε κανείς έως τώρα. Φυσάει λοιπόν ένας αέρας που σαρώνει και είναι καιρός να συντρίψουμε ό,τι προορίζεται να συντριβεί, με ένα νεύμα συγκατάβασης στα σημεία των καιρών για να σωθούμε και να επιβιώσουμε στον κόσμο που αλλάζει και να σταθούμε όπως μας αρμόζει, ως άντρες στο ύψος των περιστάσεων.
Ο Γιώργος Συμνιανάκης, γεννήθηκε στις 26/01/1994 και είναι φοιτητής του τμήματος φιλολογίας, στο ΕΚΠΑ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ηθική Αυτουργία», από τις εκδόσεις «Ανώνυμο Βιβλίό», το 2016 και «Ο τοξότης», από τις εκδόσεις «Όστρια» το 2018. Ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί στα ηλεκτρονικά περιοδικά: «Homo Universalis», «fractal», «Μονόκλ», «ποιείν», «Με ανοιχτά βιβλία».
